บทที่ 197
งานประมูลใกล้จบแล้ว งั้นก็เป็นไปตามธรรมชาติ ไฮไลท์กำลังจะมา
“ของประมูลชิ้นต่อไป เป็นการประมูลสัญญาที่ดินโรงงานอาหารของหวานของเรา โรงงานอาหารของหวานใกล้กับหลันโปกั่ง ตำแหน่งที่ตั้งเหนือกว่า ข้อดีผมไม่จำเป็นต้องพูดให้มาก ถ้าอย่างนั้นเริ่มประมูลได้ เริ่มต้นที่แปดสิบล้าน การเพิ่มราคาแต่ละรอบต้องไม่ต่ำกว่าห้าล้าน”
เมื่อเพิ่งพูดจบ มีคนเรียกราคา
‘แปดสิบห้าล้าน’
ทุกคนหันไปตามเสียง คือประธานบริษัทของเยว่หยากรุ๊ป เซียวเถิง
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ เซียวเถิง ไม่มีปฏิกิริยาอะไร
จุดประสงค์หลักของเขาคือที่ดินของชานเมืองใต้ ที่ดินอื่นๆ เขาไม่สนใจ
หลังจาก เซียวเถิง เรียกราคา กลับไม่มีคนเรียกต่อ
“แปดสิบห้าล้านครั้งที่หนึ่ง! แปดสิบห้าล้านครั้งที่สอง! แปดสิบห้าล้านครั้งที่สาม! ตกลง!”
“ให้พวกเรายินดีกับประธานเซียวของเยว่หยากรุ๊ป ได้รับสัญญาที่ดินของโรงงานอาหารของหวาน” พิธีกรพูดด้วยความตื่นเต้น
ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจเล็กน้อย ไม่มีคนแย่งกัน เซียวเถิงเรียกครั้งเดียวก็ได้แล้ว
ต่อมายังคงเป็นสัญญาที่ดินสามฉบับ บริษัทอื่นได้รับหมดแล้ว บริษัทสามแห่งนี้เคยถูกหลิ่วอู๋ฉงควบคุมทั้งหมด
ตลอดเวลา หลิ่วอู๋ฉง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น
ไป๋ยี่เฟยสงสัย หากหลิ่วอู๋ฉง อยากได้ที่ดินของชานเมืองใต้ ต้องการเงินทุนจำนวนมาก ส่วนเขาเป็นนักเรียนที่กลับมาจากต่างประเทศ เงินทุนไม่พอแน่นอน ดังนั้นจึงต้องการการสนับสนุนจากบริษัทอื่น
แต่ว่าบริษัทเหล่านี้ได้ซื้อที่ดินอย่างต่อเนื่อง ใช้เงินทุนไปส่วนหนึ่งแล้ว หากจะซื้อที่ดินของชานเมืองใต้ ก็จะไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว
ไป๋ยี่เฟยคิดไม่ออก
ขณะนี้ หลงหลิงหลิงอุทาน “ท่านประธานคะ นี่อาจจะไม่ดีต่อพวกเรา ที่ดินสี่ผืนนี้ ล้อมรอบหลันโปกั่งพอดี”
ไป๋ยี่เฟยดูจบแล้วเข้าใจทันที
หลิ่วอู๋ฉงจะทำลายโหวจวี๋ ทางที่ลงมือง่ายที่สุดคืออสังหาริมทรัพย์ นี่คืออีกส่วนหนึ่งที่โหวจวี๋ทำได้ดีที่สุด และที่ดินสี่ผืนนี้ ล้อมรอบหลันโปกั่งของโหวจวี๋ได้พอดี
ที่ดินสี่ผืนนี้เป็นของหลิ่วอู๋ฉงทั้งหมด ถึงเวลาเขาให้โครงการที่ดินสี่ผืนนี้ทำไม่สำเร็จ แล้วเศรษฐกิจรอบข้างก็ขับเคลื่อนไม่ได้ รอบๆ หลันโปกั่งก็จะแย่หมด ก็จะไม่มีคนมาซื้อบ้านที่หลันโปกั่ง
ช่างเป็นความคิดที่เลวทรามมาก!
ในช่วงนี้ วั่นต้าเป่าและหลิวเสี่ยวอิงไม่ได้เรียกราคา วั่นต้าเป่าคิดว่า ยังไงเขาก็เกือบชนะแล้ว ที่ดินพวกนี้เขาทำอะไรไม่ได้จริงๆ จึงไม่เรียกราคา
ส่วนหลิวเสี่ยวอิงรู้ว่า ไฮไลท์สุดท้ายอยู่ที่ที่ดินของชานเมืองใต้
“ต่อมา คือของชิ้นสุดท้ายของงานประมูลครั้งนี้ ถือว่าเป็นของประมูลชิ้นสุดท้าย คิดว่าทุกท่านคงรู้แล้ว นั่นก็คือ สัญญาร่วมพัฒนาที่ดินของชานเมืองใต้”
“มูลค่านี้ผมจะไม่พูดมากแล้ว เริ่มต้นที่ห้าร้อยล้าน แต่ละรอบเพิ่มราคาไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน”
พิธีกรพูดจบ ทุกคนมองไปรอบๆ
ที่ดินของชานเมืองใต้คือไฮไลท์ของงาน แน่นอนว่าทุกคนเพียงแค่ดูเพื่อความตื่นเต้น เพราะว่าคนที่สามารถแข่งขันนี้มีไม่มาก มีเพียงไม่กี่คน
“ห้าร้อยห้าสิบล้าน!” คนที่ยกป้ายคนแรกคือเซียวเถิง
หลงหลิงหลิงมองไปที่เซียวเถิง คิ้วขมวด
หลิวเสี่ยวอิงมองเซียวเถิง มองเขาออก ใบหน้าไม่พอใจมากนัก “เฮอะ ลืมบุญคุณ!”
ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่มองเซียวเถิงนิ่งๆ แล้วยกป้าย “หกร้อยล้าน!”
พูดจบ มีคนยกป้ายอีก รอบนี้คือประธานบริษัทของอสังหาริมทรัพย์ไป่เจีย ตู้ไป่จุน
“หกร้อยห้าสิบล้าน!”
ไป๋ยี่เฟยกวาดมองพวกเขาด้วยสายตาเย็น ยกป้ายอีกครั้ง
“เจ็ดร้อยล้าน!”
เพิ่งยกป้ายเสร็จ มีคนเรียกราคาอีก รอบนี้คือบริษัทอื่น แต่ก็เป็นหนึ่งในห้าบริษัทนั้น
“เจ็ดร้อยห้าสิบล้าน!”
หลงหลิงหลิงเห็นแล้วขมวดคิ้ว “พวกเขากำลังทำอะไร?”
สีหน้าไป๋ยี่เฟยตึงเครียด กัดฟัน ยกป้ายแล้วพูดทันที “หนึ่งพันล้าน”
ทุกคนตกใจ
หนึ่งพันล้าน!
“สมกับเป็นโหวจวี๋!”
“ใช่น่ะสิ หนึ่งพันล้าน ไม่ใช่ใครพูดเอาออกมาก็สามารถเอาออกมาได้”
“โหวจวี๋เป็นองค์กรแนวหน้าของเมืองเทียนเป่ยจริงๆ!”
“……”
ขณะนี้ วั่นต้าเป่าและผู้หญิงมีเสน่ห์ที่อยู่ข้างหลังไป๋ยี่เฟยอึ้งตั้งนานแล้ว
พวกเขาคิดว่าไป๋ยี่เฟยไม่มีเงิน สามารถนั่งตำแหน่งวีไอพีได้ เพราะพึ่งความสัมพันธ์ของหลงหลิงหลิงทั้งหมด คิดไม่ถึง เขาออกทีหนึ่งคือหน่วยพันล้านทั้งหมด
ตั้งแต่ที่ไป๋ยี่เฟยเรียกราคาครั้งแรก ทั้งคู่ตกใจแล้ว
ยังไม่ได้สติกลับมา ไป๋ยี่เฟยเรียกราคาต่อ ถึงพันล้านตอนนี้ ทั้งคู่ไม่รู้ว่าควรอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไรแล้ว
เมื่อกี้ยังคิดว่าตัวเองชนะแน่นอน แต่ตอนนี้ พันล้าน ของที่เขาประมูลทั้งหมดรวมกัน ยังไม่ถึงร้อยล้าน อย่าพูดถึงพันล้านเลย!
อีกอย่าง เสียงของคนอื่นเขาได้ยินแล้ว อดที่จะเดาไม่ได้
“นายเป็นประธานของโหวจวี๋?”
อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนตอบคำถามของเขา
ไป๋ยี่เฟยกำลังเรียกราคากับคนอื่น
สีหน้าของผู้หญิงมีเสน่ห์เปลี่ยนไปเล็กน้อย คิดถึงที่ตอนแรกเรียกไป๋ยี่เฟยว่ายาจก ไม่มีเงิน ตอนนี้ตบหน้าอย่างจัง เขาเป็นถึงประธานบริษัทของโหวจวี๋ จะไม่มีเงิน?
เกรงว่าทั้งเมืองเทียนเป่ย คนที่มีเงินที่สุดคือไป๋ยี่เฟย
ขณะนี้ เซียวเถิงยกป้ายอีกแล้ว
“หนึ่งพันห้าสิบล้าน!”
