บทที่ 199
“เย่อ้าย?”
ไป๋ยี่เฟยคิดไม่ถึง เย่อ้ายก็เรียกราคา
ส่วนหลิ่วอู๋ฉง ขมวดคิ้ว เธอออกมาเวลานี้ทำไม? มาวุ่นวายเหรอ?
เย่อ้ายไม่ได้มองหลิ่วอู๋ฉง แต่กลับมองไป๋ยี่เฟยอย่างลึกซึ้ง
ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจ เย่อ้ายน่าจะต่อต้านเขา แต่พอเธอเรียกราคา เห็นได้ชัดว่ากำลังต่อต้านหลิ่วอู๋ฉง
เย่อ้ายนิ่งที่โดนมอง ไม่มีสีหน้าอะไร
ทุกคนต่างก็คุยกัน
“นี่คือใครอีก?”
“ไม่รู้สิ!”
“งานประมูลครั้งนี้มีเสือซ่อนมังกรแอบจริงๆ!”
หลิ่วอู๋ฉงทำอะไรไม่ได้ เรียกราคาอีกรอบ “หนึ่งพันเจ็ดร้อยล้าน”
“ว้าว! รอบนี้ตื่นเต้นจริงๆ!”
“เรียกราคาอีกแล้ว!”
“ที่ดินของชานเมืองใต้ดีมากเลยเหรอ?”
รอบนี้เย่อ้ายไม่ได้เรียกราคาอีก
หลิ่วอู๋ฉงมองไปที่ไป๋ยี่เฟย พูดไม่มีเสียงอีกรอบ “ยาแก้พิษ”
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นยืน
สายตาของทุกคนหันมามอง เพราะยืนครั้งนี้ เด่นเกินไปจริงๆ ไม่อยากสังเกตเห็นคงจะยาก
“ฉันมีคำถาม ถ้าหากได้ของประมูล สุดท้ายกลับไม่มีเงินมากพอที่จะจ่าย ต้องทำอย่างไร?”
“นี่……” พิธีกรมองไป๋ยี่เฟยอย่างลำบากใจ แล้วหัวเราะ “ประธานไป๋กำลังล้อเล่นใช่ไหมครับ? ประธานไป๋จะไม่มีเงินจ่ายได้อย่างไร?”
ไป๋ยี่เฟยเป็นถึงประธานบริษัทของโหวจวี๋กรุ๊ป จะไม่มีเงินจ่าย? พูดออกมาแล้วใครจะเชื่อกัน?
ทุกคนรู้สึกงงงวย ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงถามคำถามแบบนี้?
ในความเป็นจริง หากมางานประมูลบ่อยๆ จะรู้กติกาของงานประมูล แต่พอดีว่าไป๋ยี่เฟยไม่เคยมา
แต่ในสายตาทุกคน ไป๋ยี่เฟยเป็นประธานบริษัทของโหวจวี๋ เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่รู้กติกาของงานประมูล?
ฉะนั้นหลังจากที่พิธีกรพูดจบ ทุกคนก็คิดว่าไป๋ยี่เฟยกำลังล้อเล่น
“ฉันถามคำถามนี่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อเขา”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยชี้ไปที่หลิ่วอู๋ฉง
หลิ่วอู๋ฉงลุกขึ้นยืน “เฮอะ! ประธานไป๋คิดมากเกินไปแล้ว มีหรือไม่มีปัญญาจ่าย ฉันรู้ตัวเอง”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดอะไรต่อ กลับถามอีกรอบ “โปรดบอกฉัน หากมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ จะจัดการอย่างไร?”
เห็นดังกล่าวพิธีกรไม่ตอบไม่ได้ “ในตอนที่ทุกท่านเข้างานได้จ่ายเงินมัดจำสิบล้าน ถ้าหากจริงอย่างที่ประธานไป๋พูด ได้ของประมูลแล้วไม่มีเงินจ่าย งานของพวกเรามีสิทธิ์หักเงินมัดจำ และติดต่อตำรวจ เพราะว่านี่ได้รับการคุ้มครองจากกฎหมาย หากร้ายแรง โดยปกติ จะถูกกักขังเป็นเวลาหกเดือน”
ไป๋ยี่เฟยฟังแล้วพอใจมาก “ดีมาก ขอบคุณคำตอบของคุณมาก”
พิธีกรยิ้มแห้ง
ไป๋ยี่เฟยพูดกับหลิ่วอู๋ฉง “ถ้าเป็นแบบนี้ เอาของให้ฉัน ฉันยอมแพ้”
“อะไรนะ?” หลิ่วอู๋ฉงไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ตัวว่าไป๋ยี่เฟยพูดถึงอะไร
“ยาแก้พิษให้ฉัน ฉันยอมแพ้ที่ดินของชานเมืองใต้”
หลิ่วอู๋ฉงได้สติกลับมา “นายยอมแพ้?”
“ใช่” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
หลิ่วอู๋ฉงถามอย่างไม่เชื่อ “นี่คือความหวังสุดท้ายของโหวจวี๋ นายยอมแพ้จริงๆ เหรอ?”
“หลิ่วอู๋ฉง ฉันไม่ใช่นาย และอย่าคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนนาย”
“ใช่ นี่สำคัญกับโหวจวี๋ก็จริง แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือ คนยังมีชีวิตอยู่ต่อไป”
“ฉันรู้ ในสายตานาย มีแต่ประโยชน์ แต่ในสายตาฉัน ฉันหวังแค่คนรอบตัวฉันยังอยู่ดี พวกเขาอยู่ดี ประโยชน์พวกนั้นของนาย ในไม่ช้าก็เร็วฉันจะได้มา ไม่ใช่เหรอ?”
“นายมันโง่!” หลิ่วอู๋ฉงโกรธ นี่ควรจะเป็นผลลัพธ์ที่เขาได้เห็น แต่ตอนนี้เป็นแบบนี้ กลับทำให้เขาไม่พอใจ
ไป๋ยี่เฟยไม่ตอบ
หลิ่วอู๋ฉงยิ้มอย่างเยือกเย็น “ได้ แข่งกับคนโง่อย่างนาย มันเป็นการดูถูกไอคิวของฉัน!”
พูดจบ หลิ่วอู๋ฉงให้พนักงานเสิร์ฟที่อยู่ข้างๆ มอบขวดลายครามขนาดเล็กให้ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยได้รับยาแก้พิษ รู้สึกสบาย
หลิ่วอู๋ฉงยิ้มอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง “ไป๋ยี่เฟย เมื่อก่อนฉันมองนายสูงเกินไป นายไม่จำเป็นต้องให้ฉันใช้พลังงานมากขนาดนี้ และโหวจวี๋ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะค่อยๆ สลายตัวทีละเล็กทีละน้อย
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจ
หลิ่วอู๋ฉงโกรธแค้นในใจ เขาคิดไม่ออกจริงๆ คนโง่อย่างไป๋ยี่เฟย คนของตระกูลหลิ่วถูกทำให้ล่มจมได้อย่างไร?
ทุกคนดูคนนี้ ดูคนนั้น ตกใจ และสงสัย
ตกใจคือ โหวจวี๋ยอมแพ้แล้ว!
ยอมแพ้ง่ายขนาดนี้!
สงสัยคือ พวกเขากำลังพูดอะไร?
และสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยได้รับคืออะไร?
ทั้งสองมีความไม่พอใจระหว่างกันเหรอ?
เพราะอะไรหลิ่วอู๋ฉงถึงพูดว่าโหวจวี๋จะสลายไปทีละนิดทีละน้อย?
หรือว่าคนนี้ก็กำลังต่อต้านโหวจวี๋?
หลิ่วอู๋ฉงไม่สนใจขนาดนั้น เพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองมองไป๋ยี่เฟยผิดไปจริงๆ เสียพลังงานของเขาไปเปล่าๆ
ส่วนเฉินห้าวที่อยู่ในวิดีโออีกฝั่ง เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ไป๋ยี่เฟยทำเพื่อยาแก้พิษ ยอมปล่อยที่ดินของชานเมืองใต้
โดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเฉินห้าวเปียกชื้น……
พิธีกรก็ไม่เข้าใจ แต่ยังพูดอีก “ถ้าอย่างนั้น ยังมีคนเพิ่มราคาอีกไหม?”
แล้ว ในขณะที่คิดว่าหลิ่วอู๋ฉงชนะแล้ว เย่อ้ายออกเสียงอีกรอบ “หนึ่งพันแปดร้อยล้าน”
