บทที่216
โจวฉวี่เอ๋อรู้สึกใจหาย แววตาของหลิ่วจาวเฟิงนี่ดูโหดมากเลย แต่ก็ยังพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เสว่เอ๋อ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก!”
หลี่เสว่ได้พูดสวนไปในทันทีว่า “คนชั่ว! พี่คะ เราแจ้งตำรวจกันเถอะ!”
ตอนนี้มันไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไปแล้ว
ความจริงถ้าดูจากนิสัยของหลี่เสว่แล้ว เธอไม่น่าจะกลัวหลิ่วจาวเฟิงได้ขนาดนี้ อาจเป็นเพราะภาพจำที่เธอมีต่อหลิ่วจาวเฟิงคงไม่ดีนัก บวกกับการวางยาในครั้งก่อน มันจึงทำให้เธอเกิดความรู้สึกไม่ชอบและหวาดระแวงหลิ่วจาวเฟิงอยู่ตลอด
เหมือนหลิ่วจาวเฟิงจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แล้วหัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมา ทำไมเสว่เอ๋อถึงเป็นแบบนี้ไปได้?
โจวฉวี่เอ๋อตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอจับมือเสว่เอ๋อแล้วก็วิ่ง แถมยังตะโกนขอความช่วยเหลือจากรปภ.ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูด้วย
ที่ๆพวกเธออยู่มันห่างจากประตูไม่ไกลนัก พอเธอตะโกนไปแบบนั้น รปภ.ที่ยืนอยู่ก็ได้ยินเสียงเธอในทันที รปภ.รีบออกมาพร้อมกับไม้กระบองในมือ
โจวฉวี่เอ๋อได้พาเสว่เอ๋อวิ่งไปถึงที่รปภ.แล้ว จากนั้นเธอก็ชี้มาที่หลิ่วจาวเฟิง “เขา เขาจะลวนลามพวกเราค่ะ!”
พอรปภเห็นหลิ่วจาวเฟิงเขาก็เอาโจวฉวี่เอ๋อกับหลี่เสว่ไปหลบที่ข้างหลัง แต่น้ำเสียงที่พูดก็ไม่ได้ดูกระตือรือร้นนัก “เกิดอะไรขึ้นครับ?”
รปภ.คนนี้ไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าทุกคนที่อาศัยอยู่ในวิลล่าหลันโปกั่งนั้นไม่มีใครที่จะไปหาเรื่องได้เลย เขาพอจะจำคนๆ นี้ได้ เขาออกมาจากวิลล่าหลันโปกั่ง และเห็นเขาอยู่บ่อยครั้งด้วย เพราะฉะนั้น แค่ลองคิดดูก็พอจะรู้สถานการณ์แล้ว
นอกจากว่าจะถูกปฏิเสธแล้วยังตามตื๊อไม่เลิก จนผู้หญิงสองคนนี้ต้องหนีออกมาแบบนี้
หลิ่วจาวเฟิงตอบกลับแบบเรียบเฉย “ไม่มีอะไรครับ”
โจวฉวี่เอ๋อก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากรปภ.เหมือนกัน เธอแค่ไม่ให้หลิ่วจาวเฟิงรู้สถานการณ์ของหลี่เสว่เท่านั้น
“คุณจัดการต่อเลยนะคะ เราขอตัวก่อนแล้วกัน” โจวจาวเอ๋อจูงมือหลี่เสว่เตรียมจะจากไป
หลิ่วจาวเฟิงไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ยืนดูหลี่เสว่ถูกพาตัวไปทั้งอย่างนั้น แต่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาค่อยไปสืบก็ได้ ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเสว่เอ๋อเป็นอะไร
………
ภายในห้องที่แสงไฟสลัว ไป๋ยี่เฟยกับอีกสองคนรออยู่ในห้องอย่างเบื่อหน่าย
“เฮ้อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ทำไมถึงยังมาไม่ถึงอีกนะ?” หลิวเสียถามขึ้นด้วยความสงสัย
มุมปากของไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยงอิงกระตุกเบาๆ หลิวเสียคนนี้นี่หน้าด้านไม่เบาเลย
ขนาดอยู่ต่อหน้าคนที่แบล็กเมล์แบบนี้
ยังสามารถทำตัวผ่อนคลายได้แบบนี้ช่างน่านับถือจริงๆ
ทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรเธอ หลิวเสียเบะปาก “ถึงพวกคุณจะเถียงฉันไม่ได้ก็จริง แต่คำถามแบบนี้ก็น่าจะตอบได้ไม่ใช่เหรอคะ? พวกคุณจะเอาแต่ทำตัวเป็นใบแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“นี่คุณว่าใคร?” หลิวเสี่ยวอิงหันมาถลึงตาใส่หลิวเสีย
ในขณะที่ไป๋ยี่เฟยกำลังจะพูดห้ามอยู่นั้นเอง ประตูก็ถูกเปิดออก
ทั้งสามคนหันไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน
แล้วก็ได้มีชายหลายคนที่แต่งตัวกวนๆ เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แหวกกลางให้ลูกพี่ของพวกเขาเข้ามา
คนที่เข้ามาคนสุดท้ายคนชายหนุ่มที่มีรอยถูกมีดฟันอยู่บนหน้า มีรอยสักอยู่ที่มือและคาบบุหรี่อยู่ในปาก
ชายคนนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างหน้าของทั้งสาม ยกเท้าขึ้นมาพาดไว้บนโต๊ะ โยนไฟแช็กในมือลงไปที่โต๊ะสุดท้ายก็ใช้มือคีบบุหรี่ออกจากปาก และพ้นควันออกมาเต็มไปหมด
“ผมชื่อต้าส้ง เป็นขาใหญ่ของทางใต้”
พอไป๋ยี่เฟยได้ยินอย่างนั้น เขาก็พยายามทบทวนความจำ “ขอโทษนะครับ ผมไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน”
ต้าส้งทำเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไร ยังไงตอนนี้คุณก็ได้ยินแล้ว และต่อไปคุณจะได้ยินชื่อนี้อีกหลายครั้งเลย เพราะ ต่อจากนี้ตลาดมืดของเมืองเทียเป่ยจะกลายเป็นของผมทั้งหมดไงล่ะ”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยรู้เรื่องของตลาดมืดของเมืองเทียนเป๋ยสักเท่าไหร่ ที่พอรู้คือ เหมือนจะมีการแบ่งเขตกันอยู่ทางเหนือจะมีไอ้หัวล้านหลิวเป็นคนคุมแค่นั้น นอกเหนือจากนี้เขาก็ไม่รู้อะไรแล้ว
คนๆ นี้มาบอกว่าต่อไปตลาดมืดทั้งหมดจะเป็นของเขา นี่มันไม่บ้าบิ่นเกินไปหน่อยเหรอ?
ต้าส้งพูดออกมาอย่างไม่รีบร้อน “แต่ว่านะ ก่อนจะถึงตอนนั้น ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วย”
“ให้ผมช่วยเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยสงสัย “เหมือนเรื่องนี้มันจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนะครับ”
ต้าส้งส่ายหน้า “ทางเหนือเป็นของไอ้หัวล้านหลิว ตะวันออกเป็นของเหล่าเจียง ตะวันตกเป็นของชิงหยู และทางใต้ก็เป็นของผม”
“ตอนนี้น้องสาวของไอ้หัวล้านหลิวได้อยู่ในกำมือของผมแล้ว ส่วนนี้ก็ไม่ใช่ปัญหา ส่วนเหล่าเจียงทางตะวันออกก็ไม่มีค่าให้พูดถึง ปัญหาคือชิงหยูทางตะวันตก ถ้าอยากเอามันให้อยู่ก็ต้องใช้เงินซื้อเท่านั้น” ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยเข้าใจแล้ว สิ่งที่ชายคนนี้สนใจก็คือเงินของเขานั่นเอง
“คุณคิดว่าไง? คุณลงเงินผมลงแรง รอให้ผมรวบรวมตลาดมืดให้ได้ก่อน พอถึงตอนนั้นคุณก็จะกลายเป็นพรรคพวกของต้าส้งคนนี้ ไม่ว่าคุณจะเอาชื่อผมไปอ้างที่ไหน คนในวงการก็จะปฏิบัติกับคุณเหมือนกับมิตรสหายเลยล่ะ”
“มันก็ฟังดูไม่เลวนะครับ” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับไป “แล้วคุณต้องการเท่าไหร่ครับ?”
ไป๋ยี่เฟยกำลังพยายามถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด เพื่อรอให้ไป๋หู่หาตัวเขาให้เจอ
ต้าส้งตอบกลับมาตรงๆ “ผมเองก็ไม่บังคับคุณนะ ผมต้องการสามสิบล้าน”
