บทที่ 228
สำหรับสิ่งนี้ ไป๋ยี่เฟยไม่ได้แปลกใจ”ให้พวกเขามาที่ห้องประชุม”
สิบนาทีผ่านไป ไป๋ยี่เฟยกับประธานทั้งสี่กรุ๊ปล้วนนั่งอยู่ในห้องประชุม
เซียวเถิงของเยว่หยากรุ๊ปยิ้มและนำหนังสือสัญญาในมือยื่นให้ไป๋ยี่เฟย
“ประธานไป๋ นี่เป็นสัญญาที่ดินของโรงงานอาหารของหวาน……”
พอพูดเสร็จ ตู้ไป่จุนของอสังหาริมทรัพย์ไป่เจียก็ยื่นหนังสือสัญญามาด้วยเช่นกัน
ต่อมา บริษัทที่เหลืออีกสองแห่งก็ยื่นสัญญาที่ดินที่ได้จากงานประมูลวันนั้นไปให้ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยเปิดสัญญาออกมาดูรอบหนึ่งด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ”ดูแล้ว ไม่มีปัญหา”
“ตามที่ตกลงกันไว้ในก่อนหน้านี้ ฉันจะให้เงินแก่พวกคุณตามราคาที่ซื้อมา และในขณะเดียวกัน ก็จะเพิ่มเงินร้อยละแปดให้พวกคุณด้วย”
นี่เป็นสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยตกลงกับพวกเขาในก่อนหน้านี้
เซียวเถิงยิ้มและพูดว่า”ประธานไป๋เป็นคนที่รักษาคำพูด พวกเราไว้ในใจ”
“ใช่ครับ การที่สามารถได้ร่วมมือกับประธานไป๋ เป็นความโชคดีของพวกเรา”
ทุกคนล้วนตอบด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ปฏิเสธ
ไป๋ยี่เฟยพูดอีกว่า”เงินนี้ฉันจะโอนให้พวกคุณภายในสามวัน พอถึงเวลานั้นพวกคุณอย่าลืมตรวจเช็คด้วย”
และได้พูดคุยกันทั่วไปอย่างสุภาพ จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ส่งสี่คนออกไป
ไป๋ยี่เฟยหยิบสัญญาขึ้นมาแล้วเรียกหลงหลิงหลิงมา
“ไปจ่ายเงินของสัญญาพวกนี้”
หลงหลิงหลิงพยักหน้า”จำนวนเงินของครั้งนี้ค่อนข้างจะมาก จะใช้เงินของตัวเอง หรือไปกู้เงิน?”
ไป๋ยี่เฟยครุ่นคิดสักพักหนึ่ง เงินของโหวจวี๋ยังต้องใช้จ่ายในทางการ โดยเฉพาะที่ดินสี่แปลงนี้ หลังเริ่มก่อสร้างแล้วยังต้องใช้จ่ายเยอะมาก”กู้เงินละกัน!”
แต่ผ่านไปอีกไม่นาน หลงหลิวหลิงก็ถือสัญญาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“ไม่ทราบว่าเป็นอะไร ฉันได้หาธนาคารหลายแห่งที่พวกเราร่วมมือกันบ่อยครั้ง ล้วนปฏิเสธให้โหวจวี๋กู้เงิน”
“ปฏิเสธโหวจวี๋?”ไป๋ยี่เฟยรู้สึกประหลาดใจ ดูจากฐานะของโหวจวี๋ในเมืองเทียนเป่ย คงไม่มีใครโง่จนมาปฏิเสธการร่วมมือกับโหวจวี๋ แต่ธนาคารหลายแห่งนี้ล้วนปฏิเสธแล้ว?
“ใช่ค่ะ ก่อนหน้านี้เราได้ร่วมมือกันพวกเขามาตลอด แต่ตอนนี้พวกเขากลับปฏิเสธแล้ว ฉันไปหาธนาคารอื่นอีกหลายแห่ง ถูกปฏิเสธเช่นกัน เหมือนร่วมมือกันมาต่อต้านโหวจวี๋เราโดยเฉพาะ……”
“ไปตรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้น”
ไป๋ยี่เฟยครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง เย่อ้ายเป็นคนทำหรือเปล่า?แต่เธอทำยังไงถึงสามารถทำให้ธนาคารหลายแห่งล้วนปฏิเสธร่วมมือกับโหวจวี๋ล่ะ?
เย่อ้ายไม่ใช่หลิ่วอู๋ฉง จะใช้ยาบังคับไม่ได้ หรือว่าธนาคารหลายแห่งนี้ถูกเย่อ้ายจับผิดได้หรือ?
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หลงหลิงหลิงกลับมาแล้ว
“ท่านประธานคะ ตรวจพบแล้ว คือซุนเหว่ย ประธานของธนาคารจู้ติ่ง”
“ซุนเหว่ยเป็นประธานของยูเนี่ยนเพย์ ประธานของธนาคารเหล่านั้นล้วนฟังคำสั่งของซุนเหว่ย”หลงหลิงหลิงตอบ”หลังจากฉันไปถามประธานของธนาคารเทียนหัวแล้ว ถึงรู้ เขาถามพวกเขาว่าไปขัดใจซุนเหว่ยหรือเปล่า?”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว”ขัดใจเขาที่ไหนได้ล่ะ?ในทางตรงข้าม เรายังไปช่วยเหลือเขาเลย!”
หลงหลิงหลิงก็รู้สึกแปลกดี ตอนนั้นซุนเหว่ยถูกหลิ่วอู๋ฉงใช้ยาบังคับ ยังเป็นไป๋ยี่เฟยที่ให้หลิวเสี่ยวอิงแก้พิษให้เขาเลย นี่ถือว่าเป็นการช่วยชีวิตของซุนเหว่ย แต่ตอนนี้กลับมาต่อต้านเขาอีก!
ไป๋ยี่เฟยนวดขมับ”คุณไปติดต่อซุนเหว่ยสิ บอกว่าวันนี้เลี้ยงข้าวเขา”
……
ตอนกินข้าวเที่ยง หนิววั่งและหลิวเสี่ยวอิงมาหาไป๋ยี่เฟยด้วยกัน
“พบอะไร?”ตอนที่ไป๋ยี่เฟยถามเต็มไปด้วยความคาดหวัง
หนิววั่งและหลิวเสี่ยวอิงมีสีหน้าที่จริงจังมาก
เมื่อเห็นเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยมีความรู้สึกที่ไม่ดีเกิดขึ้นในใจ
“พูดสิ!”
หนิววั่งถอนหายใจออกมา”ผลการทดสอบยาแก้พิษออกมาแล้ว ส่วนผสมเหมือนกับเม็ดที่คุณหญิงไป๋กินในก่อนหน้านี้ แต่ว่า……”
“แต่ส่วนผสมของยาแก้พิษดูจากภายนอกแล้วเป็นยาแก้พิษ แต่ตามความเป็นจริง เป็นพิษอีกอย่างหนึ่ง พิษที่สามารถทำให้ความจำและไอ้คิงเสื่อม”หลิวเสี่ยวอิงพูด
หนิววั่งโทษตัวเองมาก”ตอนนั้นฉันไม่ได้พบสิ่งพวกนี้ เพราะว่าส่วนผสมทุกอย่างล้วนไม่มีปัญหา แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า เมื่อมันผสมเข้าด้วยกัน กลายเป็นพิษอีกอย่างหนึ่งล่ะ?”
“โทษฉัน……ฉันนี่แหละที่ประมาทไป……”
เดิมร่างกายที่ยังคงยืนอยู่ของไป๋ยี่เฟย ก็นั่งลงไปกับโซฟาที่อยู่ข้างหลังทันที”ไม่น่า……”
ไม่น่าทำไมหลี่เสว่กินยาแก้พิษแล้ว ถึงจะไม่ได้ทุกอย่าง กลายเป็นเด็กมีมีไอคิวอยู่เพียง5,6ขวบ!
แม้ว่าเขาเดาได้ตั้งนานแล้วว่ายาแก้พิษเม็ดนั้นมีปัญหา แต่เมื่อได้ยินมาด้วยตัวเอง ยังคงทำให้เขาโกรธขรึมมาก!
“คุณเป็นไรหรือเปล่า?”หลิวเสี่ยวอิงเดินไป กลัวว่าไป๋ยี่เฟยจะสลบไปอีกแล้ว รีบพูดว่า”คุณก็อย่าเป็นห่วงมากนะ สถานการณ์ของเสี่ยวเสว่รักษาหายได้”
หนิววั่งเห็นเช่นนี้ยิ่งโทษตัวเองอีก”ขอโทษ เป็นความผิดของฉัน……”
ไป๋ยี่เฟยส่าบหน้า”ไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่โทษคุณ”
“แม้ว่าคุณตรวจพบได้ ฉันก็จะให้เสว่เอ๋อกินลงไปอยู่แล้ว”
เพราะว่านั่นเป็นยาแก้พิษหนึ่งเดี่ยว เป็นยาเม็ดเดียวที่สามารถให้หลี่เสว่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้
กลายเป็นเด็กที่จำอะไรไม่ได้สักอย่าง ดีกว่าการต้องเสียชีวิต ไม่ใช่หรือ?
หลิวเสี่ยวอิงถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา”ไว้ใจเถอะ!รอให้ป้าสองของฉันกลับมา เรื่องทุกอย่างก็จะดีขึ้น”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า”งั้นรบกวนคุณนะ”
หลิวเสี่ยวอิงเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา”พูดอย่างเดียวแต่ไม่ทำ บอกว่าจะเลี้ยวข้าวฉัน แล้วในที่สุดล่ะ?”
“ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง ดังนั้น……”
เดิมทีไป๋ยี่เฟยจะพูดว่าคืนนี้เลี้ยงข้าวเธอ แต่เมื่อนึกถึงว่าคืนนี้มีนัดกับซุนเหว่ย ไม่ค่อยเหมาะสม ส่วนพรุ่งนี้ เขายังต้องเฝ้าอยู่กับหลี่เสว่ ก็ไม่ได้อีก ก็เลยต้องตอบเขาแบบนี้
หลิวเสี่ยวอิงทำปากมุ่ย”ยังไงฉันก็ไม่รีบ ติดไว้ก่อนเถอะ!”
หนิววั่งคุยกับไป๋ยี่เฟยอีกหลายคำแล้วจึงจากไป
หลิวเสี่ยวอิงครั้งนี้ไม่ได้ไป”ฉันฝังเข็มให้คุณสักหน่อย ผ่อนสักพักหนึ่ง”
หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ไป๋ยี่เฟยรู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลย”ทักษะทางการแพทย์ของคุณ ถ้าไม่ใช้มันก็เสียเปล่าเลยนะ”
“ฉันกลายเป็นหมอส่วนตัวแล้ว ยังใช้ได้ยังไงล่ะ?”หลิวเสี่ยวถามอย่างโกระ
“ฉันมีความคิดหนึ่ง”
“ความคิดอะไรล่ะ?”หลิวเสี่ยวอิงเก็บเข็มแล้วถาม
