บทที่ 231
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลังจากรักษาบาดแผลแล้ว ไป๋หู่ก็ออกจากห้องสำนักงานอย่างมีสติ
ส่วนหลิวเสี่ยวอิงก็นั่งลง และถามว่า “พวกคุณไปทำอะไรมา บาดแผลนี้เกิดจากมีดใช่ไหม?”
ไป๋ยี่เฟยเงยตาขึ้นมอง แต่เปลี่ยนเรื่อง “คืนนี้ คุณกับหลิงหลิงเลิกงานเช้าหน่อย ฉันมีเรื่องต้องจัดการ”
……
หลังจากที่สวีลั่งวิ่งออกจากบาร์ เขาก็มาถึงชุมชนแห่งหนึ่ง และขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 20
“ก๊อกๆ…”
หลังจากเคาะประตูแล้ว ไม่นาน ก็มีคนมาเปิดประตู
คนที่เปิดประตูนั้นคือผู้ป่วยที่อยู่ข้างเย่อ้าย
“ศิษย์พี่?”
สวีลั่งส่งเสียงเอินและเดินเข้าไป
ผู้ชายที่อ่อนแอช่วยสวีลั่งไปที่ห้องนอน และให้เขานอนลงไป
“คุณรับภารกิจอีกแล้วเหรอ?”
สวีลั่งตอบว่า “ไม่”
“แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น?”ผู้ชายที่อ่อนแอนั่งอยู่ข้างเตียงของสวีลั่ง พร้อมกับกล่องยารักษาแผล และรักษาบาดแผลให้เขา
บาดแผลทั้งหมดของสวีลั่งถูกขวดแก้วขีดข่วน ดูน่ากลัวมาก
สวีลั่งเม้มปากและพูดเรื่องนี้อย่างสั้น ๆ
ผู้ชายที่อ่อนแอเลิกคิ้ว“นี่ไม่เหมือนคุณเลย”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ มีภารกิจแบบนี้ สวีลั่งจะเริ่มทำโดยตรง จะล่าช้าไปขนาดนี้ได้อย่างไร?
แน่นอนว่า ในนี้ก็ไม่ขาดเหตุผลที่สวีลั่งรับภารกิจของไป๋ยี่เฟย แต่ถ้าสวีลั่งอยาก เขาก็สามารถไม่รับภารกิจนี้ได้ด้วย
สวีลั่งไม่ได้พูด
ผู้ชายที่อ่อนแอพูดต่อ “เอาง่ายๆ ภารกิจนี้คุณไม่รับแล้ว และฆ่าเขาโดยตรงก็ได้แล้วสิ?”
สวีลั่งขมวดคิ้ว “ไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้ล่ะ? ก็เคยทำแบบนี้มาก่อนไม่ใช่เหรอ?”
ผู้ชายที่อ่อนแอจำได้ว่าสวีลั่งเคยพบภารกิจคล้ายๆกันมาก่อน แต่สวีลั่งไม่สนใจเลย และฆ่าเขาโดยตรงเลย
สวีลั่งจ้องมองเขาและกล่าวว่า “มีไป๋หู่อยู่ ฉันไม่มีโอกาสที่ลงมือ”
“ไป๋หู่จัดการยากก็จริง”ผู้ชายอ่อนแอพยักหน้าเห็นด้วย“แต่คุณศิษย์พี่ คุณแน่ใจว่าถ้าไม่มีไป๋หู่อยู่แล้ว คุณจะลงมือได้จริงๆหรือ?”
“ทำไมไม่ได้?”สวีลั่งตอบ แต่จริงๆแล้วก็ลังเลอยู่ในใจ
เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่ไป๋ยี่เฟยช่วยเขาและคำว่า “เพื่อน”ที่ไป๋ยี่เฟยเพิ่งพูด ทำให้เขาไม่แน่ใจยิ่งขึ้น
ผู้ชายอ่อนแอรักษาบาดแผลเสร็จอย่างรวดเร็ว เก็บอุปกรณ์ของกล่องยารักษา และพูดอีกครั้ง “ศิษย์พี่ ฉันคิดว่าคุณควรเสร็จภารกิจนี้อย่างเร็ว”
มิฉะนั้น เรื่องนี้น่าจะเกินความคาดหมายของเขา
สวีลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้ว”
หลังจากพูดจบ สวีลั่งก็หยิบน้ำสาลี่แก้ไอออกมาขวดหนึ่งจากแขนของเขา และโยนให้ผู้ชายอ่อนแอ
หลังจากผู้ชายอ่อนแอรับได้ เขาก็ยิ้มเล็กน้อย
ผู้ชายอ่อนแอมีอาการไอเล็กน้อยอยู่ตลอด และปอดของเขาไม่ค่อยดีมาตลอด และรุ่นพี่มักจะทาครีมซิดนีย์เพื่อให้เขาชุ่มปอด
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เขาสัมผัสได้ถึงความตั้งใจนี้
“ศิษย์พี่ ถ้าคุณทำไม่ลง มาหาฉันได้นะ”
“ไม่จำเป็น”
สวีลั่งคิดว่าเขาทำได้เอง แน่นอน มันเป็นแค่อย่างที่เขาคิด
ผู้ชายอ่อนแอเห็นเช่นนี้ก็ยักไหล่ “แล้วแต่คุณ”
……
เวลา1ทุ่ม ไป๋ยี่เฟยมาถึงโรงแรมเทียนเป่ยตรงเวลา
วันนี้เขาเหมาชั้นสองของโรงแรมเทียนเป่ย และจัดขึ้นมาสิบกว่าโต๊ะ นอกจากประธานของธนาคารเหล่านั้นและซุนเหว่ยแล้ว ยังเชิญประธานบริษัทอื่นๆที่มีชื่อเสียงดังในเมืองเทียนเป่ย รวมถึงบริษัทขนาดเล็กบางแห่งด้วย
ทันทีที่เขาเดินเข้าไป ทุกคนก็ยืนและสวัสดีกับไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยก็ตอบกลับแต่ละคน จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะหลัก และพบว่าประธานของธนาคารเหล่านั้นมาหมดแล้ว แต่ซุนเหว่ยยังไม่มา
มองไปที่นาฬิกา 7โมงอีก2นาทีแล้ว
“ประธานซุนเจอรถติดเหรอ?”ไป๋ยี่เฟยถาม
ประธานของธนาคารคนหนึ่งตอบด้วยความลำบากใจ “นี่ อาจจะใช่ …”
ไป๋ยี่เฟยหงายปาก “โอ้ งั้นเราเริ่มก่อนเลยไหม!”
ผู้คนในโต๊ะอื่นๆเห็นเช่นนี้ก็เห็นด้วย
ในความเป็นจริงแล้ว หลายคนก็ไม่รู้ว่าทำไมประธานไป๋ของโหวจวี๋เชิญพวกเขามาทานอาหาร แต่อีกฝ่ายคือประธานไป๋ของโหวจวี๋ แน่นอนว่าพวกเขาปฏิเสธไม่ได้
ไป๋ยี่เฟยทักทายทุกคนให้เริ่มรับประทานอาหารและดื่ม
เมื่อเวลา1ทุ่ม10นาที ซุนเหว่ยมาแล้ว
ซุนเหว่ยสวมสูทราคาแพง ผมหวีอย่างกระจ่างใส สีหน้าหยิ่งผยอง
เดี๋ยวเขาจะพูดเงื่อนไขของตัวเองอย่างตามจังหวะกับไป๋ยี่เฟย และได้รับผลประโยชน์มากขึ้น และให้ไป่ยี่เฟยดูว่า ในเมืองเทียนเป่ย แม้ว่าโหวจวี๋จะเก่งขนาดไหน ก็ต้องเชื่อฟังเขา
แต่หลังจากที่มาถึงชั้นสอง สีหน้าของซุนเหว่ยก็นิ่งอึ้ง“อยู่ที่นี่จริงๆเหรอ?”
บริกรที่เดินนำไปทางข้างๆพยักหน้า“ใช่ วันนี้ประธานไป๋เหมาทั้งชั้นสองแล้ว”
ซุนเหว่ยนิ่งอึ้ง ทั้งชั้นสอง?
ไป๋ยี่เฟยเชิญแค่เขาและประธานของธนาคารอื่นไม่ใช่หรือ?
ซุนเหว่ยดูอีกครั้ง คนสิบกว่าโต๊ะก็ได้รับเชิญจากไป่ยี่เฟย? เขาอยากทำอะไร?
