บทที่ 241
ทว่าเวลานี้ จู่ๆ ก็มีรถตู้คันหนึ่งจอดข้างทาง เพราะการเบรกอย่างกะทันหัน จึงเกิดเสียงล้อเสียดสีกับพื้นถนนดังขึ้นบาดหู ทำให้หลี่เฉียงตงหันศีรษะกลับไปมอง
รถตู้ที่จอดอยู่ตรงหน้าหลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิง มีชายสี่ห้าคนถือไม้กระบองลงมา
หลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงสะดุ้งตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลิวเสี่ยวอิงใช้มือข้างหนึ่งกันหลี่เสว่ไว้ ถลึงตามองพวกเขา “พวกแกคิดจะทำอะไร”
“มีคนตั้งมากมายมองอยู่นะ! ทางที่ดีพวกแกอย่าขยับเข้ามาจะดีกว่า!”
คนเหล่านั้นไม่พูดไม่จา เอาแต่มองหลิวเสี่ยวอิง “เป็นเธอนั่นแหละ! จับตัวมาให้ฉัน!”
หลิวเสี่ยวอิงตกตะลึงไปเล็กน้อย เธอนึกว่าพวกเขามาจับตัวหลี่เสว่ แต่ความเป็นจริงมาจับเธอต่างหาก!
มีชายสองสามคนเดินขึ้นหน้ามาล้อมหลิวเสี่ยวอิงกับหลี่เสว่ไว้ แถมหนึ่งในนั้นยังยื่นมือเตรียมจะจับตัวหลิวเสี่ยวอิงไป
ผู้คนรอบๆ ที่เห็นเหตุการณ์ทยอยกันออกห่าง ไม่กล้าเดินขึ้นหน้าไป
เมื่อหลี่เสว่เห็นเช่นนี้ จึงคิดจะปกป้องคนที่ดีกับตัวเองโดยสัญชาตญาณแต่ในใจเองก็หวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ดังนั้นจึงเดินขึ้นหน้าไปหนึ่งก้าว ออกแรงทุบตีมือชายที่จับตัวหลิวเสี่ยวอิงไว้ “แกปล่อยพี่สาวนะ! ปล่อยเธอ!”
“ไปให้พ้น!” ชายอีกคนผลักหลี่เสว่ออกไปอย่างรุนแรง
หลี่เสว่ล้มลงกับพื้นทันที
“เสี่ยวเสว่!” หลิวเสี่ยวอิงคิดจะสลัดตัวออกมา แต่ตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไหนเลยจะมีกำลังมากเท่าผู้ชาย จึงถูกชายคนนี้ลากขึ้นรถตู้ไป
หลี่เสว่เห็นว่าหลิวเสี่ยวอิงกำลังจะถูกพาขึ้นไปบนรถตู้ จึงรีบคลานขึ้นมา ดึงมือชายคนนั้นไว้
คนเหล่านี้เดิมทีไม่ได้คิดจะสนใจหลี่เสว่ แต่หลี่เสว่ทำตัวเกะกะมาตลอด จึงมีชายสองคนเดินขึ้นหน้ามา “แม่ง! จับไปด้วยกันเลยแล้วกัน!”
“ได้! สวยขนาดนี้ จับกลับไป พวกเราจะได้ไปเสพสุขกันเอง!”
ขณะที่หลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงกำลังจะถูกลากไปขึ้นรถอยู่นั้น หลี่เฉียงตงก็รีบวิ่งมาที่นี่ทันที “ปล่อยพวกเขาเดี๋ยวนี้นะ!”
พร้อมกันนั้นก็ยกหมัดต่อยชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้เขาที่สุดไปด้วย
ชายคนนั้นคิดไม่ถึงว่าจะยังมีคนเข้ามาอีก จึงโดนหมัดเข้าไปอย่างจัง หลังตั้งตัวได้ ก็หยิบไม้กระบองขึ้นมาฟาดกลับไป
อย่างไรหลี่เฉียงตงก็อายุสี่ห้าสิบปีแล้ว ย่อมจะเทียบกับแรงของชายฉกรรจ์ไม่ได้ สู้อยู่ไม่กี่ทีก็ถูกไม้กระบองตีเข้า
เกิดเสียงอั้กดังขึ้น หลี่เฉียงตงก็ลงไปนอนคว่ำอยู่บนพื้น จากนั้นก็ถูกตีอย่างโหดร้ายไปชุดหนึ่ง
หลังหลี่เสว่หับหลิวเสี่ยวอิงเห็นเข้าก็ดวงตาแดงก่ำด้วยความร้อนใจ
“พ่อ! อย่าตีพ่อฉัน! ฮือๆ ……”
“ลุงหลี่!”
พวกเธอถูกคนจับไว้จึงทำอะไรไม่ได้ สลัดตัวไม่หลุดโดยสิ้นเชิง อย่าว่าแต่จะไปช่วยหลี่เฉียงตงเลย
ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีชายชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เห็นเพียงเท้าข้างหนึ่งของเขา ถีบคนจนล้มคว่ำลงกับพื้น พร้อมกับรัวหมัดเป็นชุด คนเหล่านั้นยังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็ลงไปนอนร้องโหยหวนอยู่บนพื้นไม่หยุด
คนที่มาก็คือสวีลั่ง
ตามหลักแล้วเขาไม่มีทางยุ่งเรื่องเหล่านี้ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน การกระทำของตนถึงไปเร็วกว่าสมอง พุ่งเข้ามาตีคนจนล้มคว่ำกับพื้นไปแล้ว
ชายสองคนที่จับตัวหลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงไว้เห็นว่าคนของตัวเองถูกต่อย ก็ร้องด่าทันที
“แม่งเอ๊ย! ไอ้บ้านี่มาจากไหนวะ?”
“ตีมันให้ตาย!”
ชายสองคนยกไม้กระบองขึ้นมาพร้อมกัน
ทว่าสวีลั่งกลับคว้าไม้กระบองของหนึ่งในนั้นไว้อย่างคล่องแคล่ว อาศัยแรงกระโดดเตะเข้าก้านคอของชายคนหนึ่ง แล้วก็หมุนตัวอีกครั้ง จากนั้นก็ใช้เท้าเตะเข้าก้านคอของชายอีกคน
เพียงพริบตาเดียว ชายทั้งสองก็ล้มลงไปนอนกองที่พื้น
สวีลั่งมองดูพวกเขา ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ผลคือตัวเขายังคงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหา120 สุดท้ายพอได้ยินเสียงไซเรนตำรวจ เขาก็หายตัวไปในฝูงชน
ฉินหัวพาตำรวจชุดหนึ่งมายังที่เกิดเหตุ เห็นบนพื้นมีชายสี่ห้าคนนอนอยู่ แล้วก็ยังมีหลิวเสี่ยวอิงยืนอยู่ข้างประตูรถ หลี่เฉียงตงที่นอนอยู่บนพื้น กับหลี่เสว่ที่ร้องไห้ราวกับฟ้าถล่มรวมอยู่ด้วย
ผ่านไปไม่นาน 120ก็มาถึง หามคนออกไปอย่างรวดเร็ว ฉินหัวให้คนพาชายเหล่านั้นไป จากนั้นตัวเองก็ขับรถตาม120ไปโรงพยาบาล
……
ตอนไป๋ยี่เฟยได้รับโทรศัพท์จากหลิวเสี่ยวอิง ทุกคนต่างก็ตกตะลึง โชคดีได้ยินว่าหลี่เสว่ยังสบายดี ฝืนอดทนไว้อย่างสุดชีวิต ไม่ได้เป็นลมสลบไป
ไป๋ยี่เฟยขับรถมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน หลิวจื่อหยุนกับโจวฉวี่เอ๋อเองพอได้ข่าว ก็รีบรุดมายังโรงพยาบาลทันที
หลิวจื่อหยุนกับโจวฉวี่เอ๋อเกือบจะมาถึงพร้อมๆ กัน พวกเธอมาเร็วกว่าไป๋ยี่เฟยเพียงนิดเดียว
หลิวเสี่ยวอิงกับหลี่เสว่กำลังรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน หลี่เสว่ยังร้องไห้อยู่ ดวงตาแดงก่ำ
โจวฉวี่เอ๋อเองก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ถามหลิวเสี่ยวอิงว่า “ตกลงเรื่องเป็นมายังไงกัน เกิดอะไรขึ้น?”
ในใจหลิวเสี่ยวอิงตำหนิตัวเองอย่างมาก เพราะว่าคนเหล่านั้นมาจับตัวเธอ เธอเป็นคนทำให้หลี่เสว่กับหลี่เฉียงตงเดือดร้อน
เธอจึงเล่าเรื่องราวคร่าวๆ พลางกล่าวอีกครั้งว่า “ลุงคงจะไม่เป็นไรมากนัก แค่บาดแผลที่หัวสาหัสเล็กน้อย”
บนตัวหลี่เฉียงตงเต็มไปด้วยบาดแผลถูกทำร้าย แต่ยังไม่ถึงขั้นกระดูกหัก ช้ำใน ที่สาหัสที่สุดคือส่วนศีรษะ เพียงแต่ศีรษะไม่มีปัญหา และปัญหานั่นก็ไม่ได้ใหญ่โต
หลังหลิวจื่อหยุนกับโจวฉวี่เอ๋อฟังจบก็มองไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างเป็นกังวล
หลี่เสว่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ โจวฉวี่เอ๋อจึงเดินเข้าไปหาเพื่อกอดปลอดเธอ พลางพูดว่า “เสว่เอ๋ออย่าร้อนใจไปเลย ลุงหลี่ต้องไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรแน่”
หลิวจื่อหยุนเห็นภาพก็ทั้งปวดใจ ทั้งกังวล
เวลาเร่งด่วนเช่นนี้ จึงคิดถึงไป๋ยี่เฟยขึ้นมา “ทำไมไป๋ยี่เฟยยังไม่มาล่ะ? เขาไม่รู้ว่าพ่อตัวเองเข้าโรงพยาบาลเหรอ? เขาเป็นลูกเขยยังไงกัน?”
หลิวเสี่ยวอิงกับโจวฉวี่เอ๋อไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงพวกเธอต่างรู้ดีว่า หลิวจื่อหยุนไม่ได้ตำหนิไป๋ยี่เฟยจริงๆ เธอแค่ร้อนใจและกังวลเท่านั้น
หลังคำพูดนี้ไม่นานนัก ไป๋ยี่เฟยก็มาถึง
พอหลิวจื่อหยุนเห็นไป๋ยี่เฟยก็โวยวายทันที “ทำไมเพิ่งจะมาเอาป่านนี้? งานสำคัญกว่าคนหรือไง?”
“แล้วก็ ทำไมเสว่เอ๋อถึงถูกคนหมายตา ฉันรู้อยู่แล้ว อยู่กับแกไม่ช้าก็เร็วจะต้องเกิดเรื่อง!”
