บทที่ 263
“หากไป๋หู่กับสวีลั่งไม่อยู่ห่างจากฉัน พวกแกจะออกมาฆ่าฉันอย่างโจ่งแจ้งได้ยังไง?” คนที่ตอบเขาคือไป๋ยี่เฟย
ทุกอย่างนี้ไป๋ยี่เฟยล้วนวางแผนมาอย่างดี คนที่อยู่เบื้องหลังกังวลถึงไป๋หู่กับสวีลั่ง ย่อมไม่มีทางลงมือง่ายๆ ดังนั้นเขาถึงต้องวางหมากเช่นนี้ ให้พวกนั้นคิดว่าข้างกายเขาไม่มีใคร
ผลเป็นดั่งที่คาด พอคนเหล่านี้รู้ ก็ลงมือฆ่าเขากันแทบไม่ทัน
ไป๋หู่อาศัยช่วงที่ไป๋ยี่เฟยกำลังพูด เอามีดที่ถืออยู่ตรงหน้า ไปจ่อบนลำคอของชายตาเล็ก “วางมีดลง”
ตอนนี้ชายตาเล็กยังถูกคำพูดของไป๋ยี่เฟยทำให้ตกใจจนพูดไม่ออกอยู่ เวลานี้รู้แล้วว่าตนเองตกหลุมพรางเข้าแล้ว แม้ในใจไม่ยินยอม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องพวกนี้ เขาจะต้องรอดพ้นไปจากสถานการณ์ในตอนนี้ให้ได้
ดวงตาเล็กของเขากลอกไปมา เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอด
ไป๋หู่เห็นถึงความผิดปกติอย่างรวดเร็ว จึงใช้มือข้างที่ถือมีด ตีเขาจนสลบไป
“เคร้ง!”
มีดที่อยู่ในมือของชายตาเล็กหล่นลงบนพื้น
ไป๋หู่หยิบเชือกออกมาจากตู้ที่อยู่อีกด้านอย่างคล่องแคล่ว แล้วมัดชายตาเล็กไว้
จากนั้นไป๋หู่ก็ย่อตัวลง ค้นตัวชายตาเล็ก
ผ่านไปไม่นาน ก็พบช่องลับช่องหนึ่งอยู่ในเสื้อตัวนอก เมื่อคลำดูก็พบขวดกระเบื้องเล็กๆ ขวดหนึ่ง
หลังไป๋ยี่เฟยเห็นก็แน่ใจขึ้นมา สิ่งนี้ก็คือยาแก้พิษที่หลี่เสว่กิน
สามารถแก้พิษชนิดนี้ได้อย่างหมดจด แต่คนที่กินยานี้จะทำให้สติปัญญาและความจำถดถอยลง
ไป๋ยี่เฟยเก็บยาไว้ จากนั้นก็กล่าวกับไป๋หู่ว่า “ปลุกเขาขึ้นมา”
ที่ห้องน้ำ ไป๋หู่ยื่นมือไปที่ต้นขาของชายตาเล็ก แล้วแทงมีดลงไป
“อ๊ากก!”
ชายตาเล็กเจ็บจนฟื้นขึ้นมา
หลังแผดเสียงร้องเสร็จ เขาถึงพบว่ามีดที่อยู่บนมือของไป๋หู่กำลังเสียบอยู่บนต้นขนของตัวเอง ยังไม่ได้ดึงออกมา ก็สูดหายใจเข้าทันที
“แม่ง! มึงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”
ไป๋ยี่เฟยคำรามต่ำเสียงเย็น “ฉันเองก็ยื้อไว้ได้อีกไม่นานนัก ก่อนตายได้ลากคนไปลงหลุมด้วยกันได้สักคนก็ยังดี”
“ที่ฉันมียาแก้พิษ! หากแกปล่อยฉันไป ฉันมอบยาแก้พิษให้แกได้” ชายตาเล็กพูด “เป็นยาแก้พิษที่มีแค่ขวดเดียว หลังกินแล้วรับรองว่าหาย”
“เหอะ!” ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอย่างเหยียดหยาม
ชายตาเล็กคิดว่าเขาไม่เชื่อ “ที่ฉันพูดมาทั้งหมดล้วนเป็นความจริง ฉันพกยาแก้พิษไว้กับตัวจริงๆ อยู่ในกระเป๋าเสื้อของฉัน”
“ฉันต้องการยาแก้พิษตัวจริง”
“ก็นั่นแหละยาแก้พิษตัวจริง!” ชายตาเล็กตอบ
ไป๋ยี่เฟยแววตาเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่ นั่นไม่ใช่ ยานั่นกินลงไปแล้วจะทำให้คนสติปัญญาและความทรงจำถดถอย นั่นไม่ใช่ยาแก้พิษ!”
“เอ่อ……” ชายตาเล็กหมดคำพูดแล้ว
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเย็น “เป็นยังไง? ขอเพียงแกมอบยาแก้พิษตัวจริงให้ฉัน ฉันสามารถพิจารณาปล่อยแกไปได้”
พอชายตาเล็กได้ยินก็กลอกตาหนึ่งรอบ พลางผงกศีรษะกล่าวว่า “ได้ ฉันรับปากแก! แต่ยาแก้พิษอยู่กับอาจารย์ฉัน ที่ฉันไม่มี”
“อ้อ”
ชายตาเล็กงงงวยอยู่พักหนึ่ง
อ้อ หมายความว่ายังไง?
ยังไม่ทันคิดตก จู่ๆ ไป๋หู่ก็ดึงมีดออกมา
“อ๊ากก!”
เขาแผดเสียงร้องอีกครั้ง
เวลานี้ หูฟังบลูทูธของชายตาเล็กก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมา
“รุ่นน้อง นายเป็นอะไร? รุ่นน้อง?”
หลังเขาแผดเสียงร้อง ในรถบ้านก็ไม่มีเสียงใดๆ อีก ดังนั้นเสียงนี้จึงถูกพวกเขาได้ยินทั้งหมดไม่มีตกหล่น
ไป๋ยี่เฟยเลิกคิ้ว “ยังมีคู่หูด้วย!”
ไป๋หู่ได้ยินเช่นนี้ จึงดึงหูฟังบลูทูธออกมา ส่งให้ไป๋ยี่เฟย
“รุ่นน้องเธอใกล้จะตายแล้ว นายสามารถพูดประโยคสุดท้ายกับหล่อนได้” ไป๋ยี่เฟยพูดกับหูฟังบลูทูธ
ผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็กล่าวอย่างร้อนใจว่า “นายห้ามฆ่าเขานะ! ถ้าฆ่าเขานายจะไม่ได้ยาแก้พิษ!”
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจสักนิด “ฉันไม่สน”
“แก!” หญิงสาวคิดไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยจะไม่สนใจแม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง แล้วเธอยังจะมีเงื่อนไขอะไรมาขู่ไป๋ยี่เฟยได้อีก?
ชายตาเล็กเห็นเช่นนี้ก็กล่าวว่า “ไป๋ยี่เฟย! ฉันสามารถพาแกไปหาอาจารย์ฉันได้ ที่อาจารย์ฉันมียาแก้พิษของจริงอยู่ ยาแก้พิษที่ไม่ได้ผสมสารพิษอื่นลงไป”
“อาจารย์แกอยู่ที่ไหน?”
“หลิงหนาน”
“ไกลมาก”
อยู่ไกลขนาดนี้ ไป๋ยี่เฟยยังไม่ทันไปถึงก็อาจจะตายก่อนแล้ว
ชายตาเล็กลนลาน “เดี๋ยวสิ อาจารย์ทำได้จริงๆ ถึงจะไกลหน่อย แต่เขามียาแก้พิษจริงๆ”
ไป๋ยี่เฟยตอบ “ฉันไม่เชื่อแก ต่อให้อาจารย์แกมียาแก้พิษจริง ฉันก็ไม่มีทางไปหลิงหนาน ในเมื่อแกไร้ประโยชน์แล้ว แกก็จงตายอย่างสบายใจเถอะ!”
น้ำเสียงที่ใช้พูดราบเรียบอย่างมาก ราวกับกำลังพูดว่า กินข้าวให้อร่อยนะ แต่กลับทำให้คนหวาดกลัวสุดจะบรรยาย
หลิวเสี่ยวอิงมองไป๋ยี่เฟย ในใจรู้สึกผวาอยู่บ้าง ไป๋ยี่เฟยที่เป็นแบบนี้ เห็นแล้วทำให้คนหวาดกลัวจริงๆ
เวลานี้ หูฟังบลูทูธก็มีเสียงดังออกมา “ไป๋ยี่เฟย อาจารย์ฉันคือราชาแห่งหลิงหนาน หากแกฆ่ารุ่นน้องฉัน แกได้ตายศพไม่สวยแน่!”
“ราชาแห่งหลิงหนาน?” ไป๋ยี่เฟยทำน้ำเสียงสงสัย
หญิงสาวคิดว่าไป๋ยี่เฟยตกใจกลัว จึงกล่าวต่อว่า “ใช่ อาจารย์รักรุ่นน้องมากที่สุด หากเขาถูกแกฆ่าตาย แกก็ต้องเผชิญกับการถูกคนทั้งหลิงหนานตามฆ่า!”
สิ้นคำ ไป๋ยี่เฟยก็เย้ยหยันออกมาอย่างไม่แยแส “โทษที ฉันไม่เคยได้ยิน”
พลันหญิงสาวก็นิ่งไปทันที
เขาถึงกับไม่เคยได้ยินชื่อราชาแห่งหลิงหนานเชียวหรือ?
อย่าว่าแต่ไป๋ยี่เฟย แม้แต่ไป๋หู่กับหลิวเสี่ยวอิงก็ยังไม่รู้!
เงียบไปสักพัก หญิงสาวก็กล่าวอีกว่า “ไป๋ยี่เฟย! ตอนนี้ฉันอยู่นอกรถ หากแกกล้าทำอะไรล่ะก็ ฉันจะใช้ระเบิดระเบิดพวกแกทันที!”
“ตามใจ เพราะอย่างไรคนที่จะถูกระเบิดตายก็คือรุ่นน้องแกไม่ใช่ฉัน” ไป๋ยี่เฟยไม่คล้อยตาม
“แก!” หญิงสาวโกรธจนพูดอะไรไม่ออก ฝ่ายตรงข้ามไม่หลงกลง่ายๆ จึงหมดหนทางโดยสิ้นเชิง
ไป๋ยี่เฟยกล่าวกับไป๋หู่ว่า “จัดการตามที่เห็นสมควรเถอะ!”
ไป๋หู่พยักหน้า ถือมีดเล็งไปที่ชายตาเล็ก
ชายตาเล็กเห็นเช่นนี้ก็เบิกตาโพลง “เดี๋ยวก่อน! อย่า! อย่า! อ๊าก……”
