บทที่270
“ไป๋ยี่เฟยจะไม่ยอมเจอฉันแน่”
ไป๋ยี่เฟยกับหลิ่วอู๋ฉงนั้นเป็นศัตรูกัน แล้วจะเจอเขาได้ยังไง?
หูเทียนจิ่นเผยฟันเหลืองของเขาออกมา “ไม่ต้องห่วง ไป๋ยี่เฟยความจำเสื่อมไปแล้ว”
“หา?”หลิ่วอู๋ฉงไม่เข้าใจ
ไป๋ยี่เฟยความจำเสื่อมเหรอ?
ระหว่างที่เขาถูกตามล่าอยู่นี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ย?
มาคิดๆดูแล้วมันก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อไป๋ยี่เฟยความจำเสื่อมแล้ว ก็ต้องจำเขาไม่ได้แน่นอน แถมเขายังสามารถอ้างตัวเป็นเพื่อนของเขาได้ จากนั้นก็ค่อยๆทำให้มันได้ลิ้มรสความทรมาน!
………
ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้สึกว่าเรี่ยวแรงที่เคยหายไป ตอนนี้มันได้กลับมาจนหมดแล้ว
ลืมขึ้นมาก็มองเห็นห้องกับผ้าม่านที่เป็นสีขาว ที่นี่น่าจะเป็นโรงพยาบาล พอมองไปรอบๆห้อง เขาก็เห็นคนมากมายยืนเต็มไปหมด ทุกคนจ้องมองมาที่เขา
หลี่เสว่ หลงหลิงหลิง หลิวเสี่ยวอิง โจวฉวี่เอ๋อ เฉินห้าว ไป๋หู่ สวีลั่ง
และผู้หญิงที่อายุประมาณสามสิบกว่าอีกคนหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยกะพริบตาปริบๆ “นี่…ผมเป็นอะไรไป?”
ในตอนนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ใสสะอาดว่า “ตื่นแล้วก็ดีค่ะ ร่างกายไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว”
“คุณเป็นคนช่วยผมเอาไว้เหรอครับ?”ไป๋ยี่เฟยถาม
หลิวเสี่ยวอิงยิ้มออกมา “เธอคือน้าสองของฉันเอง
“ขอบคุณครับ”ไป๋ยี่เฟยกล่าวขอบคุณด้วยความหนักแน่น
“ไม่เป็นไรค่ะ”
พูดจบ น้าสองก็ได้ยืนขึ้น และพูดว่า “เสี่ยวอิง ตอนนี้เขาไม่เป็นไรแล้ว จำสิ่งที่รับปากฉันได้นะ ฉันขอตัวก่อน”
“น้าสอง เดี๋ยวฉันไปส่งค่ะ”หลิวเสี่ยวอิงออกไปกับน้าสองด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
เมื่อไป๋ยี่เฟยปลดภัย หลงหลิงหลิงและคนอื่นๆก็รู้สึกดีใจมาก
ทุกคนต่างก็เบาใจลงมาก พักหลังมานี้ ไป๋ยี่เฟยต้องลำบากเพราะพิษตัวนี้มามาก
แต่ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกว่าหลี่เสว่ดูผิดปกติไป
หลี่เสว่ที่ยืนอยู่ตรงนั้น แววตาที่เธอมองเขาไม่ใช่แววตาที่ต้องการพึ่งพาเขา แต่เป็นแววตาของคนที่ไม่รู้จัก แปลกใจ แม้แต่เขาฟื้นขึ้นมาแล้วเธอก็ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม เพียงแค่ยืนมองเขาอยู่อย่างนั้น
พอไป๋ยี่เฟยเห็นอย่างนั้น เพื่อไขข้อสงสัยในใจ เขาก็ลองเรียกเธอดู “เสว่เอ๋อ?”
สิ้นเสียง แล้วสีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปในทันที เพราะพวกเขารับรู้ได้ว่าสิ่งเดียวที่ไป๋ยี่เฟยสนใจก็คือหลี่เสว่ที่ดูไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
หลี่เสว่ถามพร้อมกับกะพริบตา “คุณเป็นสามีของฉันจริงๆเหรอคะ?”
อะไรเนี่ย?
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกสับสนมาก การที่หลี่เสว่ถามออกมาแบบนี้ แสดงว่าเธอไม่ได้เป็นเด็กแล้ว แต่ถ้าเธอหายเป็นปกติเธอก็ไม่น่าจะถามคำถามออกมาแบบนี้ออกมา
ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ แล้วเฉินห้าวก็ได้พูดขึ้นว่า “พี่ครับ หลังจากที่น้าสองของเสี่ยวอิงช่วยพี่เสร็จ เธอก็ไปดูอาการให้พี่สะใภ้ ตอนนี้สติปัญญาของพี่สะใภ้ได้กลับเป็นปกติแล้ว แต่เธอกลับจำอะไรไม่ได้เลย”
“จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”ไป๋ยี่เฟยเสียงดังขึ้นมา
โจวฉวี่เอ๋อพูดแทรกขึ้นมาว่า “จะให้พูดก็คือ ตอนนี้เสว่เอ๋อกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่เธอจะลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น รวมถึงเรื่องที่สติปัญญาของเธอกลายเป็นเด็กด้วย”
ไป๋ยี่เฟยหันไปมองหลี่เสว่ เหมือนจะสังเกตถึงอะไรบางอย่างได้
จากนั้นมันก็หายไป
“ผม……”ไป๋ยี่เฟยอ้าปาก แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร
คนอื่นๆที่เห็นก็ไม่อยากที่จะพูดแทรก จากนั้นโจวฉวี่เอ๋อก็หัวเราะแห้งๆ “คือว่า ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไรแล้ว จะออกจากโรงพยาบาลเลยไหมคะ?”
“……อืม”ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าอย่างงงๆ แต่ตายังคงมองไปที่หลี่เสว่
หลี่เสว่ถูกไป๋ยี่เฟยมองจนรู้สึกทำตัวไม่ถูก เธอจึงก้มหน้าลงแล้วจูงมือโจวฉวี่เอ๋อแล้วเดินจากไป
หลังจากที่หลี่เสว่ตื่นขึ้นมา คนที่เป็นเพื่อนซี้อย่างโจวฉวี่เอ๋อก็ต้องพูดกับเธอมากเป็นพิเศษ ตอนนี้หลี่เสว่จึงได้คุ้นเคยกับโจวฉวี่เอ๋อไปแล้ว
ส่วนคนอื่นๆเธอแค่รู้จักแบบผ่านๆเท่านั้น
พอเห็นทั้งสองคนเดินออกไป ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกเสียใจที่ไม่ยอมพูดกับหลี่เสว่ให้มากกว่านี้ ตอนนี้เธอได้ลืมเขาไปจนหมดแล้ว เธอไม่มีความต้องการในตัวเขาเลย และการกระทำของเขาเมื่อกี้ มันจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดีกับเขารึเปล่านะ?
หลงหลิงหลิงขำออกมา “ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปจัดการเรื่องที่ท่านประธานจะออกจากโรงพยาบาลก่อนนะคะ”
พูดจบ หลงหลิงหลิงก็จากไป
ไป๋หู่กับสวีลั่งมองหน้ากัน จากนั้นก็เดินออกไป
ตอนนี้เหลือแค่เฉินห้าวคนเดียวแล้ว
“พี่ครับ พี่ลุกไหวไหม? ให้ผมช่วยพยุงไหมครับ?”
“ไปไกลๆเลย!”ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยแข็งแรงดีจะตาย! จำเป็นต้องให้คนมาช่วยพยุงด้วยเหรอ?
เฉินห้าวหัวเราะออกมา พอไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นมา หลังทั้งคู่เก็บข้าวของเสร็จ พวกเขาก็ออกจากโรงพยาบาลไป
ไป๋ยี่เฟยถามเฉินห้าวว่า “ฉันไปถูกน้าสองของเสี่ยวอิงช่วยไว้ได้ยังไง? ที่สำคัญคือฉันไปอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง?”
พอเฉินห้าวได้ยินอย่างนั้น เขาก็ตอบไปว่า “พอพี่สลบไป เสี่ยวอิงก็พาน้าสองของเธอมาถึงพอดี จากนั้นเราก็พาพี่มาส่งที่โรงพยาบาล คุณหมอหนิวได้จัดห้องให้เป็นพิเศษ ไม่มีคนอื่นเข้ามาเลยครับ”
“เสี่ยวอิงกับน้าสองสั่งให้คนไปเตรียมน้ำร้อน เข็มเงิน ผ้าขนหนูและอื่นๆ จากนั้นก็ไล่พวกเราออกมาเลย ไม่ยอมให้ดูด้วย”
“หลังจากที่พวกเธอออกมา ก็ได้บอกเราว่ารอพี่ฟื้นพี่ก็จากไม่เป็นไรแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
หลังไป๋ยี่เฟยกับเฉินห้าวออกจากโรงพยาบาลไม่นานหลงหลิงหลิงก็ได้ตามออกไปด้วย
ที่ประตูยังมีหลี่เสว่กับโจวฉวี่เอ๋อยืนรออยู่ด้วย ส่วนไป๋หู่กับสวีลั่งนั้นไปไหนก็ไม่รู้แล้วคนทั้งหมดได้ขับรถกลับไปยังวิลล่าหลันโปกั่ง
แต่ไม่นานโจวฉวี่เอ๋อก็ไปที่หลี่ซื่อแล้วหลงหลิงหลิวกลับไปที่โหวจวี๋เฉินห้าวเองก็ไปแล้วเหมือนกันตอนนี้ในวิลล่าเหลือแค่หลี่เสว่กับไป๋ยี่เฟยเท่านั้นทั้งสองคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก โดยไม่พูดไม่จากบรรยากาศค่อนข้างอึดอัด
