บทที่28
“พี่ พวกเรามาทำธุระส่วนตัวที่นี่ คงไม่ได้ไปรบกวนพี่มั้ง?”
ไป๋หู่พูดออกมาเบาๆ ใบหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ “แต่แกไปรบกวนเขา!”
มองตามมือที่ชี้ไป ไม่ใช่ไป๋ยี่เฟยเหรอ?
ใบหน้าแผลเป็นเข้าใจทันที ไป๋หู่เป็นบอดี้การ์ดของไป๋ยี่เฟย มารักษาความปลอดภัยให้ไป๋ยี่เฟยโดยเฉพาะ
แม่งเอ๊ย！หลี่ฝานไอ้คนนั้นไม่ได้บอกเขาว่าไป๋ยี่เฟยมีบอดี้การ์ด
คนอื่นเห็นแบบนี้ก็ตื่นตระหนก
ไป๋ยี่เฟยมีลูกน้องที่เก่งขนาดนี้ สุดยอดจริงๆ!
ใบหน้าแผลเป็นมีความผิดชอบชั่วดีรวมกัน “มีแค่พี่คนเดียว? งั้นวันนี้ก็พูดไม่ได้แล้ว! เอาเงินมาทำงาน ทำได้แค่ลงโทษ!”
ไป๋หู่ยังคงนิ่งเงียบ “อืม ฉันก็เอาเงินมาทำงาน”
ใบหน้าแผลเป็น ： “……”
“พี่เตา พวกพี่รวมกันมาเลย!” น้องเล็กพูดขึ้น “เอาเขาให้ล้มลง!”
ใบหน้าแผลเป็นเหลือบมองน้องเล็ก หลังจากนั้นก็พูดกับลูกน้องที่อยู่ด้านหลัง “ขึ้นมาให้หมด!”
ได้รับคำสั่งจากพี่เตาคนสิบกว่าคนก็ขึ้นมา
ทุกคนรีบถอยออกไป ไม่อยากถูกลูกหลง มีบางคนหลบไปอยู่ในที่ปลอดภัยและยังตั้งใจดูอยู่
“เหอะ คนคนเดียวสู้กับคนสิบคน ตายแน่!”
“โถ่! ตายแน่ตายแน่ มองเห็นจุดจบขนาดนี้!”
“……”
เซียวหรงเทาเหลือบมองไป๋ยี่เฟย มีบอดี้การ์ดแล้วยังไง? บอดี้การ์ดแค่คนเดียวไม่ได้มีประโยชน์ รอบอดี้การ์ดถูกกำจัดไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็คงถูกพี่เตากำจัดไปเหมือนกัน
หวังโหลวมอง ไป๋ยี่เฟยด้วยความกังวล ไป๋ยี่เฟยก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น แถมยังหาที่ที่ติดผนัง อิงอยู่ตรงนั้น ทำเหมือนดูหนังสนุก
ฝั่งนั้น ไป๋หู่ขยับไม่กี่ที ฝ่ายตรงข้ามก็กระเด็นออกไป หลังจากนั้นก็พุ่งออกมาข้างหน้าต่อ
ไป๋หู่ต่อยขวาต่อยซ้าย และถีบออกมา ในเวลาไม่กี่นาที ลูกน้องพวกนั้นก็นอนกลิ้งอยู่บนพื้น ลุกไม่ขึ้น
ใบหน้าของทุกคนตกใจ
“นี่……นี่มันน่าตกใจจนเกินไป!”
คนคนเดียวล้มคนสิบคน!
ไป๋ยี่เฟยก็ตกใจจนเบิกตาโพลง เขาคิดว่า ไป๋หู่เก่งนิดเดียว กลับไม่คิดว่ามันนิดเดียวอีกแล้ว! ท่าทีเปลี่ยนไปเลย!
ตอนนี้เขาก็สบายใจ มีไป๋หู่อยู่ ความปลอดภัยในชีวิตเขาไม่มีปัญหาอะไร
แต่ใบหน้าแผลเป็นเริ่มกังวล “พี่ฝีมือดี งานนี้ผมไม่เอาเงินแล้วก็ได้? พวกเรากลับเถอะ!”
ถึงจะมีเงินแต่ก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่าชีวิต คนคนนี้เปลี่ยนไวจริงๆ ถ้าหากเขายังคงลงมือต่อ คนที่จะมือหักเท้าหักน่าจะเป็นเขา!
แม่งเอ๊ย! ไอ้หมาหลี่ฝานแม้แต่แก้แค้นยังไม่ถามให้ดีๆ เกือบทำให้เขาจบลงที่นี่ซะแล้ว!
รอผ่านไปสักพัก ไม่คิดบัญชีกับเขาก็ไม่แซ่หลิว ！
ใบหน้าแผลเป็นเดินออกไปแล้ว กลับได้ยินเสียงดังขึ้น “รอก่อน!”
“แก……แกอยากทำอะไร? ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่ทำงานนี้แล้ว!”
ไป๋ยี่เฟยมองไป๋หู่ และพูดว่า “เมื่อกี้ความคิดเห็นของผมคุณไม่คิดก่อนเหรอ?”
“ความคิดเห็นอะไร?” ไป๋หู่ตกใจจนงงงวย คำพูดเมื่อกี้จำได้ที่ไหนกัน
ไป๋ยี่เฟยกระแอมออกมา และพูดว่า “ผมให้เงินคุณสองเท่ากลับไปตีเขาให้ผม!”
“นี่……เป็นกฎของการทำงานจริงๆ ผมทำไม่ได้!” ใบหน้าแผลเป็นยังรู้สึกไม่ดี ถ้าหากไป๋ยี่เฟยให้ไป๋หู่สั่งสอนเขาอีกรอบ เขาอาจจะตกลงก็ได้
ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็รีบเปลี่ยนความคิดใบหน้าแผลเป็น “งั้นก็ได้! ไม่มีอะไรแล้ว คุณไปเถอะ!”
ใบหน้าแผลเป็นเห็นแบบนี้ก็พาลูกน้องเดินออกไปอย่างงุนงง
ตอนนี้ ยังมีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น “ยังไปไม่ได้!”
“……”
ครั้งนี้ไป๋หู่เป็นคนพูดขึ้น “นายท่านบอกแล้วว่า ใครมาทำร้ายคุณชาย ต้องเอาคืนกลับไปสองเท่า”
“อะไร？”
ทุกคนตกใจ!
คุณท่าน？คุณชาย？
ใครจะบอกพวกเขาได้ไหม ว่าไป๋ยี่เฟยเป็นคุณชายตอนไหน
เขาไม่ได้เป็นแค่คนจนๆ เหรอ?
ใบหน้าแผลเป็นจู่ๆ ก็กลัวขึ้นมา “พี่ไป๋หู่ แต่ว่าเมื่อกี้พวกเราพูดไปแล้วว่า ไม่ได้แตะไป๋ยี่เฟยเลย!”
ไป๋หู่คิดไปคิดมา พูดแบบนี้ก็ใช่! หลังจากนั้นก็พูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “คุณบอกพวกเขาสิ ถ้าหากกล้ามารบกวนคุณอีก เขาก็จะแขนขาหัก”
ไป๋ยี่เฟย： “……”
พี่ใหญ่ไป๋หู่คนนี้สมองเป็นเส้นตรงผิดปกติ พูดอะไรก็แบบนั้น ไม่อ้อมค้อมแม้แต่นิดเดียว
ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นด้วยความสงสัย “ไม่ใช่บอกว่าสองเท่าเหรอ?”
ไป๋หู่ตกใจขึ้นมา หลังจากนั้นตอนที่พวกเขายังไม่เรียกสติกลับมา ก็เอามือไปจับข้อมือของใบหน้าแผลเป็น ใช้แรงบีบแขน
“โอ๊ย！”
เสียงเจ็บปวดดังขึ้นมา ทุกคนเอามือปิดตา นี่มันโหดร้ายเกินไป!
ไป๋ยี่เฟยก็ตกใจเหมือนกัน และรีบดึงไป๋หู่ไว้ “รอก่อน เขาไม่ได้ทำอะไรผม ช่างมันเถอะ!”
ไป๋หู่ได้ยินก็ขมวดคิ้วขึ้น หลังจากนั้นก็สะบัดมือใบหน้าแผลเป็นออก “ครั้งหน้าไม่ง่ายแบบนี้แล้วนะ!”
พูดจบ ไป๋หู่ก็หายไปในกลุ่มคนแล้ว
ไป๋ยี่เฟยเช็ดเหงื่อของตัวเอง ใบหน้าแผลเป็นก็รีบขอโทษ หลังจากนั้นก็พาลูกน้องตัวเองออกไปอย่างไว
ไป๋หู่ไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าวินาทีต่อไปเขาจะออกมาอย่างกะทันหันได้ไหม?
ใบหน้าแผลเป็นอยู่วงการนี้มานาน และมีประสบการณ์มาแล้ว คนแบบไป๋หู่ไม่น่ามีเรื่องด้วย ดังนั้นเลยรีบออกมา หลังจากนี้ถ้าเจอ ก็จะไม่ทำให้โมโหเด็ดขาด
ไป๋ยี่เฟยเห็นพวกเขาออกไปแล้ว เหลือบมองเซียวหรงเทาที่ยังงุนงงอยู่ ก็ยิ้มออกมา “แกมันเด็กที่ซื่อสัตย์จริงๆ ฉันชื่นชมแกจริงๆ”
เซียวหรงเทาก้มหน้าไม่กล้าพูด เห็นเรื่องเมื่อกี้มากับตา ตอนนี้เขาไม่กล้าแกล้งไป๋ยี่เฟยแล้ว
คนอื่นเห็นแบบนี้ก็มองเซียวหรงเทาอย่างดูถูก จะพูดไป เรื่องนี้เกิดจากเซียวหรงเทา ถ้าหากเขาไม่พูดว่าใครคือไป๋ยี่เฟย พวกเขาไปแล้ว ยังทำแบบนี้อีก?
หวังโหลวกำลังจะไปถามไป๋ยี่เฟย ก็ได้ยินเสียงเท้าและเสียงคนดังขึ้น
“ใครทะเลาะกัน? ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”
สายตามองเห็นเงาคน ก็พูดขึ้นมา “ตำรวจมาแล้ว!”
ทุกคนเห็นแบบนี้ก็ค่อยๆ ถอยหลังออกไป มีแค่ไป๋ยี่เฟยที่ยังยืนอยู่
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ตำรวจคนหนึ่งถามขึ้น
เห็นว่า ไม่มีใครตอบ ตำรวจคนนั้นก็ถามขึ้นอีกว่า “ไม่ต้องกลัว พูดออกมา พวกเราคือตำรวจ จะให้ความยุติธรรมกับพวกคุณ ใครก่อเรื่องที่นี่ กล้าพูดออกมาซะดีๆ”
ยังคงไม่มีใครพูดออกมา ตำรวจเห็นแบบนี้ก็กำลังจะไป
แต่ตอนนี้ เซียวหรงเทาจู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาและพูดว่า “เขา! เป็นเขาก่อเรื่อง! เมื่อกี้ยังทะเลาะกัน คนที่ถูกตีไปเมื่อกี้ตกใจจนพากันไปหมดแล้ว!”
จู่ๆ ตำรวจก็หมุนตัวกลับมา มองที่ ไป๋ยี่เฟย หลังจากนั้นก็โบกมือ และพูดว่า “พาตัวเขาไป!”
“เซียวหรงเทา！แกทำอะไร?” หวังโหลวมองเซียวหรงเทาด้วยความโมโห
เพื่อนคนอื่นๆ เห็นแบบนี้ก็รู้สึกแบบนั้น “เซียวหรงเทา คิดไม่ถึงว่าแกเป็นคนแบบนี้!”
“นิสัยแย่เกินไปแล้วนะ? ยังไงเขาก็ยังเป็นเพื่อนอยู่!”
“บางทีแกอาจจะเป็นแบบนี้ในอนาคต! นิสัยเสีย!”
เซียวหรงเทาหน้าแดงขึ้น “ฉันพูดผิดเหรอ? ความจริงก็เป็นแบบนี้!”
เพื่อนๆ ไม่มีใครสนใจเขาเลย
เซียวหรงเทามองไปที่เหอหยวนหยวน ใบหน้าของเหอหยวนหยวนก็เหยียดหยามและดูถูก “เซียวหรงเทา ฉันมองคุณผิดไปจริงๆ!”
“หยวนหยวน ที่ผมพูดไปเป็นเรื่องจริง! หยวนหยวน！” เซียวหรงเทามองเหอหยวนหยวนอย่างตื่นตระหนก
เหอหยวนหยวนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “เลิกพูดเถอะ ถือว่าฉันได้รู้จักคุณดีขึ้น พวกเราเลิกกันเถอะ!”
“สามี!”
ในตอนนี้ ก็มีเสียงหวานๆ ดังขึ้นมา ทุกคนหันไปมองตามเสียง สายตามองตรงไป
