บทที่ 291
เมื่อนึกถึงตอนที่เขาไปส่งหยกแขวน ในจริงๆแล้วไป๋ยี่เฟยแกล้งโง่ เขาจงใจที่จะทำตัวเหมือนถูกกดขี่ แต่ตอนนั้นเขายังเชื่อว่าไป๋ยี่เฟยโง่จริงๆแล้ว
ความเกลียดชังของหลิ่วอู๋ฉงต่อไป๋ยี่เฟย ทำให้เขาสูญเสียสติ เขาจึงจัดให้หลงหลิงหลิงร่วมมือกับเขาและจับไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยถูกหลิ่วอู๋ฉงเหยียบ เอ่ยเสียงเจ็บออกมา ดูเหมือนไม่สบายมาก แต่จริงๆแล้วก็ไม่ได้เจ็บมาก
จะพูดอย่างไง?
เหตุผลหลักคือไป๋ยี่เฟยเคยชินกับการถูกทุบตีโดยไป๋หู่ ดังนั้นแรงของหลิ่วอู๋ฉงที่ตีเขา ทำให้เขารู้สึก มันเบาไปหน่อย จึงไม่เจ็บมาก
ไป๋ยี่เฟยยังคงมีอารมณ์ประหลาดใจว่า: การถูกทุบตียังมีประโยชน์เช่นนี้ด้วยเหรอ ก็รู้สึกไม่แย่นะ?
หลิ่วอู๋ฉงไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยกำลังคิดอะไรอยู่“ไป๋ยี่เฟย แกทำให้ตระกูลหลิ่วของฉันหายไป และยังส่งพวกเขาเข้าคุกอีก ในท้ายที่สุด แกเกือบจะทำให้ฉันตายในคลองระบายน้ำ แกรู้ว่าชีวิตฉันเป็นอย่างไร? หา?”
“กูอยากจะแทงแกให้ตายตลอดเวลา!”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นและพูดเบา ๆ “แล้วแกก็ทำสิ”
หลิ่วอู๋ฉงนิ่งอึ้ง จากนั้นก็เพิ่มความแรงที่เท้าของเขา และพูดอย่างโหดเหี้ยม “แกคิดว่าฉันไม่กล้าหรือ?”
หลังจากพูดจบ หลิ่วอู๋ฉงก็ยื่นมือออกไปและหยิบมีดผลไม้จากโต๊ะ
เมื่อหลงหลิงหลิงเห็นเช่นนี้ เธอก็ตกใจและจับหลิ่วอู๋ฉง “คุณชายหลิ่ว คุณยังมีอะไรจะถามเขาอีกไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากถูกขัดจังหวะ หลิ่วอู๋ฉงดูเหมือนจะคืนสติกลับมาบ้าง แต่มีดผลไม้ที่อยู่ในมือของเขายังไม่ยอมปล่อย แต่ถูกจับไว้แน่น
“ไป๋ยี่เฟย แกรู้จักหูเทียนจิ่นคือใครไหม?”
ไป๋ยี่เฟยพูดเบา ๆ “ไม่รู้”
“แกไม่รู้เหรอ?แกไม่รู้จักเขาแต่เขาจะฆ่าแก?และอยากให้แกชิมรสชาติที่ครอบครัวตายหมด? พูดอะไรที่บ้าๆของแก?”
“ไม่รู้”
เมื่อหลิ่วอู๋ฉงเห็นเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็หมุนไปหมุนมา เห็นไป๋ยี่เฟยเป็นเช่นนี้ คือไม่รู้จริงๆแล้ว แต่เขาก็ไม่รู้จักหูเทียนจิ่น งั้นหนอนที่อยู่ในร่างของเขาจะสามารถเอาออกมาได้ไหม?
เขานึกว่าไป๋ยี่เฟยมีความแค้นกับหูเทียนจิ่น อาจจะรู้จักหูเทียนจิ่นเขาจึงอาจรู้จุดอ่อนของ หูเทียนจิ่น และให้ หูเทียนจิ่น เอาหนอนที่อยู่ในร่างเขาออก
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เขาพยายามทำอย่างเต็มที่ ทำสิ่งต่างๆให้พวกเขา ก็เพราะหนอนที่อยู่ในร่างกายของเขา แต่มีใครที่อยากให้ในร่างกายของเองมีหนอน?
ตามหลักแล้วหลังจากที่เขาจับไป๋ยี่เฟยได้ต้องส่งให้ หูเทียนจิ่นโดยตรง แต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้น หนึ่งคือเขาอยากรู้จุดอ่อนของ หูเทียนจิ่น อีกอย่างก็คือเขาอยากฆ่าไป๋ยี่เฟยด้วยมือเอง ถึงจะหายความแค้นได้
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าในร่างหลิ่วอู๋ฉงมีหนอน แต่เขารู้ว่าหลิ่วอู๋ฉงแค้นเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิกิริยาใดๆ
หลิ่วอู๋ฉงเหยียบไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง “แกไปทำอะไรที่เมืองหลวง?”
ไป๋ยี่เฟยมองหลิ่วอู๋ฉงด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ“ ทำไมฉันต้องบอกแก”
เมื่อได้ยิน หลิ่วอู๋ฉงคุกเข่าลงพูดและตบหน้าไป๋ยี่เฟย “ตอนนี้แกคิดว่าแกยังมีสิทธิ์ที่จะต่อสู้กับฉันหรือ?ฉันถามอะไรแกก็ต้องตอบอะไร ไม่เช่นนั้น……”
ในขณะที่เขาพูดเสร็จ หลิ่วอู๋ฉงก็มองไปที่หลงหลิงหลิงที่อยู่ข้างหลังเขา “ไม่งั้นฉันจะไปเล่นหลงหลิงหลิงต่อหน้าแก!”
“แกกล้า!” ไป๋ยี่เฟยก็เลยโกรธ แม้ว่าหลงหลิงหลิงจะทำเช่นนั้น แต่ไป๋ยี่เฟยเชื่อว่านั่นไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ แต่เขาก็ยังคงห่วงใยหลงหลิงหลิง
หลิ่วอู๋ฉงหัวเราะเยาะ “แกคิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง?”
เมื่อพูดเสร็จ หลิ่วอู๋ฉงก็ลุกขึ้น เดินไปที่ข้างหลงหลิงหลิงแล้วนั่งลง โอบเอวด้วยมือข้างหนึ่งแล้วจับขาของหลงหลิงหลิงด้วยมืออีกข้างหนึ่ง “ฉันอยากได้เธอมานานแล้ว และในที่สุดฉันก็มีโอกาสในวันนี้”
หลงหลิงหลิงถอยและปฏิเสธหลิ่วอู๋ฉง
สิ่งนี้ทำให้หลิ่วอู๋ฉงไม่พอใจมาก “แกจะไม่เชื่อฟังฉัน?หรือลืมไปแล้วว่ามีอะไรอยู่ในร่างกายของแก?”
หลงหลิงหลิงตัวสั่น ไม่อยากจะถูกมลทิน แต่ก็ไม่อยากถูกหนอนฆ่า
ไป๋ยี่เฟยจ้องไปที่หลิ่วอู๋ฉงอย่างโกรธ และหลังจากได้ยินบทสนทนานี้ ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “หลิ่วอู๋ฉง ถ้าแกกล้าทำอะไรกับเธอ ฉันจะฆ่าแก!”
หลิ่วอู๋ฉงเหลือบมองเขาอย่างเหยียดหยาม “แกฆ่าฉัน?”
“แกใช้อะไรฆ่าฉัน? จิตใจเหรอ?หรือไม่ ฮ่าๆ…”หลิ่วอู๋ฉงหัวเราะอย่างเหี้ยม ไป๋ยี่เฟยถูกเขาผูกตัวอยู่ ไม่มีแรงที่จะทำอะไร เขาเลยไม่กังวลตัวเองจะเป็นอย่างไร
แต่ในขณะนี้ หลงหลิงหลิงที่กำลังหดตัว จู่ ๆก็คว้ามีดผลไม้ที่หลิ่วอู๋ฉงวางไว้บนโต๊ะ และกระแทกหลิ่วอู๋ฉง
“อ้า!”
หลงหลิงหลิงแทงที่ต้นขาของหลิ่วอู๋ฉง
หลิ่วอู๋ฉงกรีดร้อง ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่หลังจากแทงได้ หลงหลิงหลิงก็ลุกขึ้นทันทีและถอยห่างออกไปไม่กี่ก้าว โดยยังคงถือมีดที่เปื้อนเลือดอยู่ในมือ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว
ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยพูดกับหลงหลิงหลิงว่า “ปล่อยฉัน”
หลงหลิงหลิงก็เดินไปหาไป๋ยี่เฟยทันที โดยไม่ลังเลอะไรเลย พร้อมกับถือมีดผลไม้เพื่อแก้เชือกให้ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยอิสระแล้ว ยืนขึ้นและขยับตัวไปรอบ ๆ
แต่หลิ่วอู๋ฉงกอดต้นขาของตัวเอง เหงื่อแตกด้วยความรู้สึกเจ็บปวด และมองไปที่หลงหลิงหลิงและไป๋ยี่เฟย ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันที “แก……ทำไมแก……”
เขาอยากถามว่า ในจริงๆแล้วหลงหลิงหลิงกินหนอนนั้นเข้าไปแล้ว ถ้าไม่เชื่อฟัง ก็จะถูกหนอนกินตั้งแต่หัวใจ สุดท้ายตายเพราะความเจ็บปวด
แต่หลงหลิงหลิงไม่มีการปฏิกิริยาใดๆเลย
เมื่อที่ไป๋ยี่เฟยเห็นปฏิกิริยาของหลิ่วอู๋ฉง เขาก็ยิ้มเยาะหลัง“แกคิดว่าฉันไม่รู้อะไรเลยเหรอ?”
ในความเป็นจริง หลังจากที่เขากลับมาเขาก็แอบติดต่อกับหลงหลิงหลิงแล้ว
แต่ก่อนหน้านั้น หลงหลิงหลิงไม่มีทาง จึงกินหนอนนั้นเข้าไปจริงๆ หลังจากหลิ่วอู๋ฉงจากไป เธอก็มีเสียใจภายหลังแล้ว
โชคดีที่ในเวลานี้ หลิวเสี่ยวอิงกลับมาแล้ว
หลิวเสี่ยวอิงบอกหลงหลิงหลิงว่าเธอทำเองไม่ได้ แต่ป้าสองทำได้ จึงพาหลงหลิงหลิงไปพบป้าสอง ป้าสองของเธอยังต้องสังเกตและศึกษาอีก ดังนั้นเธอจึงปราบปรามหนอนไปชั่วคราว
และเมื่อกี้หลงหลิงหลิงโทรหาหลิ่วอู๋ฉง ในความเป็นจริงคือเธอร่วมมือกับไป๋ยี่เฟย เพื่อให้ หลิ่วอู๋ฉงปรากฏตัว
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟย หลิ่วอู๋ฉงก็จ้องมองไปที่หลงหลิงหลิงไปทันที “ แกหลอกฉันเหรอ?”
“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้!” หลิ่วอู๋ฉงส่ายหัว เขารู้ว่าหนอนตัวนี้มีพลังมากแค่ไหน เขาก็กินมันด้วยตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้ที่ไม่เกิดอะไรขึ้นเลย!
แต่ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ให้เวลาคิดต่อเขา เดินไปหาหลิ่วอู๋ฉง และหยิบมีดผลไม้ขึ้นมา “สิ่งที่ฉันพูดคำไหนคำนั้น”
“แกยังไม่ได้ทำอะไร ฉันก็จะไม่ฆ่าแก แต่แกสัมผัสเธอด้วยมือ จากนั้นก็ใช้มือของแกมาจ่ายคืนเถอะ!”ไป๋ยี่เฟยพูดเบา ๆ และคว้ามือของหลิ่วยี่เฟย
หลิ่วอู๋ฉงตกใจและกลัวมาก อดความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ต้นขาของเขา ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันและพยายามอยากที่จะหลบหนี
แต่น่าเสียดาย ไม่ต้องพูดถึงหลิ่วอู๋ฉงที่ร่างกายแข็งแรง ยังเป็นหลิ่วอู๋ฉงที่เจ็บต้นขาอยู่ เขาจะหนีจากใต้สายตาของไป๋ยี่เฟยได้อย่างไร?
ไป๋ยี่เฟยยกเท้าขึ้นและเตะหลิ่วอู๋ฉงกลับไป ตามวิธีที่หลิ่วอู๋ฉงเคยทำ เขาก็เหยียบหน้าอกของเขาด้วยเท้าข้างเดียว “อยากหนี? ฉันอนุญาตยัง?”
หลังจากนั้น เขาก็หยุดพูดเรื่องไร้สาระ และแทงข้อมือของหลิ่วอู๋ฉงด้วยมีด
“อ้า!!”
หลิ่วอู๋ฉงไม่คาดคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะโหดร้ายขนาดนี้ เขาคิดว่าจะตัดมือของเขา แต่ไป๋ยี่เฟยแทงข้อมือของเขาด้วยมีด ความเจ็บปวดนั้น ไม่สามารถจะบรรยายได้
ไป๋ยี่เฟยไม่เปลี่ยนสีหน้า“ฉันเคยเตือนแกแล้ว แต่แกไม่ฟัง”
“คนรอบตัวฉัน ห้ามมีใครมาทำร้าย ถ้ามีใครมาทำร้าย แม้แต่กูจะตาย กูกะไม่ปล่อยเขา!”
หลิ่วอู๋ฉงเจ็บจนเหงื่อแตก สีหน้าก็น่ากลัว คำพูดของไป๋ยี่เฟยจะเข้าหูได้ไง จำได้แค่ด่าไป๋ยี่เฟยแล้ว “ไป๋ยี่เฟย ไอ้เหี้ย กูจะฆ่ามึง!”
ไป๋ยี่เฟยขำเสียงเย็นชาออกมา “งั้นวันนี้เราก็มาดูกันว่า เป็นใครฆ่าใคร?”
หลังจากที่พูดเสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็โทรหาไป๋หู่
“ถึงไหนแล้ว?”
