บทที่ 292
“หน้าประตูห้องใต้ดิน”
ไป๋ยี่เฟยออกเสียงอืมและกล่าวว่า “รอฉัน”
หลิ่วอู๋ฉงเห็นไป๋ยี่เฟยโทรอยู่ ก็กลัวทันที “ไป๋ยี่เฟย ถ้าฆ่าคน แกจะติดคุกนะ!”
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยวางสาย เขาก็หัวเราะเยาะ“รู้ไหมว่าซุนเหว่ยตายอย่างไร”
ก่อนที่แล้วหลิ่วอู๋ฉงยุ่งกับการหลบหนี โดยไม่รู้ความจริง แต่หลังจากได้พบกับหูเทียนจิ่น เขาก็สำรวจการกระทำช่วงเวลานี้ของไป๋ยี่เฟย
แต่ทั้งหมดที่เขารู้มีแค่นิดเดียว ซุนเหว่ยหายใจไม่ออกในห้องซาวน่า
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยสงสัยไป๋ยี่เฟย เพราะไป๋ยี่เฟยเป็นคนที่มีแรงจูงใจมากที่สุด แต่ไป๋ยี่เฟยดูไม่เหมือนเป็นคนที่จะฆ่าคนอื่น เขาจึงไม่ได้เชื่อ
แต่คำพูดของไป๋ยี่เฟยในขนาดนี้ ก็กำลังบอกเขาว่า ซุนเหว่ยเป็นถูกเขาฆ่า!
หลิ่วอู๋ฉงนึกถึงนี้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว “แก … แก… แกฆ่าคนตายจริงๆ …”
ที่น่าตกใจที่สุดคือ แม้แต่ไป๋ยี่เฟยฆ่าคน แต่ก็ไม่ได้รับโทษทางกฎหมาย
ไป๋ยี่เฟยวางมีดผลไม้ที่คอของหลิ่วอู๋ฉง และถามเบา ๆ ว่า “กลัวยัง?”
หลิ่วอู๋ฉงไม่ได้พูด แต่ความกลัวในดวงตาของเขานั้นชัดเจนมาก
ไม่มีใครไม่กลัวความตาย
“แกไม่จำเป็นต้องกลัว เพราะตอนนี้ฉันไม่มีมาทำอะไรกับแก” ไป๋ยี่เฟยพูดเบา ๆ แล้วเก็บมีดผลไม้กลับ
หลิ่วอู๋ฉงนิ่งอึ้งไปสักพักและถามโดยไม่รู้ตัวว่า “แกจะทำอะไร”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับแก”
หลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็หันไปหาหลงหลิงหลิงแล้วพูดว่า “ไปเถอะ”
หลงหลิงหลิงพยักหน้าอย่างนิ่งอึ้ง และเดินตามไป๋ยี่เฟยออกไป
ตอนนี้หลิ่วอู๋ฉงก็รู้สึกในใจยังคงหวาดผวาอยู่ ไป๋ยี่เฟยในเมื่อกี้นี้น่ากลัวเกินไป เขาได้รู้สึกกลัวที่ต่อหน้าความตายจริงๆ
หลังจากนั่งอยู่บนโซฟาเป็นเวลานาน หลิ่วอู๋ฉงถึงมีแรงที่จะขยับ แต่หลงหลิงหลิงแทงที่ต้นขาของเขา และยังมีเลือดไหลอยู่ เขาอยากที่จะหนีออกจากที่นี่ แต่แม้แต่ยืนก็ไม่ได้
หลิ่วอู๋ฉงอดต่อความเจ็บปวด ทีละก้าวและย้ายไปที่ด้านข้างของผนังทีวีในห้องนั่งเล่น เปิดลิ้นชักและพบตู้ยา รักษาอย่างง่ายๆก่อน ก็เปิดประตูโดยไม่คำนึงถึง
หนี!
ตราบใดมีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ฆ่าเขาในตอนนี้ แต่เมื่อเขาว่างแล้ว เขาก็ต้องมาฆ่าเขา
ตอนนี้เขาอยู่คนเดียว อ่อนแอในอำนาจ ไม่สามารถเอาชนะเขาได้
สำหรับหูเทียนจิ่นและหงซิน ไป๋ยี่เฟยก็สามารถนั่งรอพวกเขาที่นั่นแล้ว เขาก็ต้องห้องใต้ดินนั้น ดังนั้นเขาก็จะไม่โง่ขนาดนั้น ไปหาพวกเขา
……
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยพาหลงหลิงหลิงออกมา เขาก็พูดกับหลงหลิงหลิงว่า “ชั่วนี้คุณเหนื่อยมาก และถูกน้อยใจด้วย ก็ให้คุณมีวันหยุด และวันนี้กลับไปก็ไปพักดีๆเถอะ”
น้ำตาที่โศกเศร้าของหลงหลิงหลิงอยู่ขยันในดวงตาของเธอ แต่เธอไม่กล้าร้องไห้ เพราะเธอไม่มีท่าทีจะร้องไห้
ชั่วนี้เธอเหนื่อยมากก็จริง และน้อยใจด้วย ตอนที่เธอกังวลและทำอะไรไม่ถูก ไม่มีใครอยู่รอบตัวเธอเลย ถ้าหลิวเสี่ยวอิงไม่ปรากฏตัวอย่างทันที เธอก็ไม่รู้ว่าผลในวันนี้จะเป็นอย่างไร
เพื่อไม่ให้หลิ่วอู๋ฉงสังเกต เธอมักจะแสร้งทำเป็นเชื่อฟังเขามาก เชื่อฟังเขาทุกอย่างก็เพื่อที่จะร่วมมือกับไป๋ยี่เฟย
ตอนเมื่อกี้ เธอแทงมีดเข้าไปที่ต้นขาของหลิ่วอู๋ฉงด้วยเอง ความรู้สึกแบบนั้น เมื่อเธอนึกถึงก็รู้สึกน่ากลัว
ในขนาดนี้ ไป๋ยี่เฟยกำลังนึกถึงเรื่องของพวกหูเทียนจิ่น จึงไม่ได้สังเกตอารมณ์ของหลงหลิงหลิง ยังหันหลังกับเธออยู่ด้วย “ฉันมีธุระต้องทำ ไปก่อนนะ เธอระมัดระวังหน่อย”
หลังจากพูดเสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็เดินไปที่ข้างถนน โบกมือหยุดรถและจากไป
เมื่อหลงหลิงหลิงเห็นรถนั้นที่หายไป ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้
แต่น่าเสียดาย ไม่มีใครเห็น
……
ไป๋ยี่เฟยมาถึงทางเข้าห้องใต้ดิน ไป๋หู่และสวีลั่งรออยู่ที่นี่แล้ว
“เปิดประตู!”
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยพูด ไป๋หู่ก็ก้าวไปข้างหน้าและถีบประตูห้องใต้ดิน
“ตูม!”
ประตูเปิดแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็เดินเข้าไปก่อน
ห้องใต้ดินมืดและอับชื้น หากไม่เปิดไฟก็แทบจะไม่มีแสง และมองไม่เห็นอะไรเลย
สวีลั่งเจอสวิตช์บนผนังและไฟก็เปิดขึ้นด้วย “ป๊อป”
แต่ไม่มีใครอยู่ในห้องใต้ดิน
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย ไป๋หู่และสวีลั่งเหลือบมองหน้ากันและมุ่งหน้าไปยังห้องทั้งสองที่อยู่ด้านหน้า
หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋หู่และสวีลั่งก็กลับมาแล้ว
“ไม่มีคนอยู่”
ไป๋ยี่เฟยมองไปรอบ ๆ และพบมีร่องรอยที่มีคนเคยอาศัยอยู่ที่นั่น เห็นได้ชัดว่าเมื่อหลิ่วอู๋ฉงพาเขา คนนั้นที่อยู่นี่ก็ไปแล้ว
“ไปหาดูสิว่ามีอะไร” ไป๋ยี่เฟยพูดเบา ๆ
ไป๋หู่และสวีลั่งก็ไปค้นหาอย่างละเอียด
หลังจากค้นหา ไป๋หู่กล่าวว่า “ที่นี่เคยวางสิ่งของพวกกระป๋อง ถูกย้ายออกไปเมื่อไม่นานมานี้”
สวีลั่งก็กล่าวว่า: “ห้องของฉันมีด้วย”
ไป๋ยี่เฟยคิดไม่ออกว่า พวกเขาจะใช้พวกของกระป๋องทำอะไร
ทั้งสามพร้อมที่จะออกจากห้องใต้ดิน
พวกเขาเพิ่งไปถึงหน้าประตู ในทันใดไป๋หู่และสวีลั่งก็คว้าไป๋ยี่เฟยและผลักเขากลับ และทั้งคู่ก็ออกไปในเวลาเดียวกัน
ที่หน้าประตู ไป๋หู่และสีวลั่งหยุดการโจมตีของบุคคลในเวลาเดียวกัน
นี่คือชายร่างใหญ่ที่มีความสูง 2 เมตร และมีเนื้อบนร่างเยอะ ตามการประเมินเบื้องต้น คาดว่าจะต้องมีสองถึงสามร้อยกรัม ตัวเขาหัวอ้วนหูใหญ่ และดูมันเยิ้มมาก
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นมองและเข้าใจในทันที
คนเหล่านี้ออกไปก่อนก็จริง แต่รู้ว่าเขาเตรียมจะมาที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งใจรออยู่ที่ประตู เพื่อโจมตีเขาอย่างคาดไม่ถึง
โชคดีที่ไป๋หู่และสวีลั่งมีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็ว มิฉะนั้น กำปั้นใหญ่ของชายคนนั้นจะตกลงมาที่เขา
ด้านหลังของคนนั้น ยังมีสามคนที่แตกต่างไม่ค่อยแตกต่างกับเขามาก
สี่คนล้อมรอบพวกเขาสามคน
“นายหูบอกว่า ต้องให้พวกคุณตาย”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่เครื่องแต่งกายของพวกเขา มันแตกต่างจากคนสมัยใหม่ มันดูเหมือนการแต่งกายของชนเผ่าพื้นเมืองเล็กน้อย แต่มันก็ไม่เหมือนกันมาก มีโทเท็มอยู่ในมือ
เมื่อเห็นโทเท็ม ดวงตาของไป๋ยี่เฟยก็เย็นชาลง เพราะเขานึกถึงบางสิ่งที่เพิ่งเจอในเมื่อวาน
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องเหลือใคร!”
