บทที่ 294
มีเหงื่อเย็นออกที่หลังของหลิ่วอู๋ฉง เมื่อหงซินพูดคำนี้ ดวงตาของเธอโหดเหี้ยมมาก ทำให้หลิ่วอู๋ฉงคิดว่า หงซินกำลังจะฆ่าเขาตาย
เมื่อนึกถึงตาย หลิ่วอู๋ฉงก็กลัวมาก เลยในยามคับขันก็คิดหาวิธีการดี ๆ ออกมาได้อย่างฉับพลัน“ฉันรู้ว่าไป๋ยี่เฟยยังมีจุดอ่อนอีก!”
ทันใดนั้นหงซินก็พูดนิ่งอึ้ง และถามด้วยความสนใจ “เหรอ? เล่ามาฟังหน่อยสิ?”
หลิ่วอู๋ฉงกล่าวว่า “ตอนนี้ฉันเจ็บปวดอยู่ คุณพาฉันออกไปจากที่นี่ก่อน ที่นี่ไม่ใช่ที่ควรพูดคุยกัน”
หงซินพาหลิ่วอู๋ฉงไปที่รถตู้ที่ซ่อนอยู่ข้างถนน “ขึ้นไป”
หลังจากเห็นรถตู้ หลิ่วอู๋ฉงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกได้ว่าไป๋ยี่เฟยจะมาหาเขา ก็ไม่สามารถที่จะสนใจอะไรมาก เขาจึงขึ้นไปเลย
แต่หลังจากขึ้นไป หลิ่วอู๋ฉงก็เสียใจภายหลังแล้ว
บนรถตู้ไม่เพียงมีแค่แต่หูเทียนจิ่น มีหลัวขวาง คนที่สวยที่สุดแห่งเมืองหลิงหนาน ราชาแห่งดาบของเมืองหลิงหนานและอีกสองคนที่เขาไม่รู้จัก
หลังจากขึ้นรถแล้ว มีคนหนึ่งสตาร์ทรถและขับออกไป
หงซินพูดกับหูเทียนจิ่นทันที “อาจารย์ เขาบอกว่าเขารู้จุดอ่อนอีกอันหนึ่งของไป๋ยี่เฟย”
หูเทียนจิ่น มองไปที่หลิ่วอู๋ฉงทันที จ้องมองหลิ่วอู๋ฉงด้วยตาที่หย่อน เสียงที่เก่าแก่ของเขาแหบแห้งเล็กน้อย “จุดอ่อนอะไร?”
หลิ่วอู๋ฉงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และกล่าวว่า “ไป๋ยี่เฟยยังมีน้องสาวอยู่คนหนึ่ง ถ้าพบน้องสาวของเขา ไป๋ยี่เฟยจะต้องตายอย่างแน่นอน”
ดวงตาของหูเทียนจิ่น สว่าง “ดีมาก!”
หลิ่วอู๋ฉงแอบรู้สึกโชคดี เมื่อเขาหาข้อมูลไป๋ยี่เฟยก่อนหน้านี้ เขาได้หาข้อมูลเพิ่มเติม เมื่อเขาเห็นน้องสาวของเขา ก็ไม่คิดอะไรมากในเวลานั้น ดังนั้นเขาจึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าข้อมูลสำคัญนี่จะช่วยเขาสำหรับชีวิตได้ในที่สุด
แต่หลิ่วอู๋ฉงดีใจเร็วเกินไป
หลังจากได้ยิน หงซินก็ถามว่า “น้องสาวของเขาอยู่ที่ไหน?”
หลิ่วอู๋ฉงนิ่งอึ้งชั่วคราว “เขาปกป้องน้องสาวของเขาได้เป็นอย่างดี ฉันรู้ตำแหน่งโดยประมาณ แต่ฉันไม่รู้ตำแหน่งที่เจาะจง”
“ก็หมายถึงเราต้องหาเอง?”
หลิ่วอู๋ฉงพยักหน้า “ฉันสามารถนำทางได้”
พูดเสร็จ หูเทียนจิ่นก็พูดว่า “ก่อนอื่นคุณต้องพูดตำแหน่งโดยประมาณก่อน เรามีคนเยอะ แบ่งออกเป็นหลายกลุ่มจะเร็วกว่า”
หลิ่วอู๋ฉงก็คิดว่ามันถูก เขาจึงพูดถึงสถานที่โดยประมาณอย่างไม่สงสัยอะไรเลย
หลังจากพูดแล้ว หูเทียนจิ่นก็ยิ้มอย่างโหดเหี้ยม “มันมีประโยชน์จริงๆที่ได้พบคุณ แต่ทำไมถึงไม่เชื่อฟังล่ะ”
ตอนแรกหลิ่วอู๋ฉงยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาได้ยินคำเหล่านี้ ใจเต้นแรงครั้งหนึ่ง เขาก็รู้สึกแย่แล้ว
“คุณหู ที่ๆฉันพูดไปเป็นเพียงตำแหน่งโดยประมาณเท่านั้น ในใจฉันมีความเดา ฉันอาจจะพาพวกคุณไปหา อย่างนั้นพวกคุณจะได้ประหยัดเวลามากขึ้น”หลิ่วอู๋ฉงกล่าวอย่างจิตใต้สำนึก
เขาได้รู้สึกแล้ว หลังจากที่พวกเขารู้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว ไม่อยากให้เขาอยู่ ดังนั้นผลของเขาก็คือตาย
ดังนั้นเขาจึงพูดทันทีว่าเขารู้ตำแหน่ง ก็เป็นการยืดเวลาเพื่อหาโอกาสที่จะหลบหนี
แต่น่าเสียดายที่พวกหูเทียนจิ่นเป็นคนอย่าไร?จะไม่รู้หลิ่วอู๋ฉงกำลังคิดอะไรอยู่ได้ไง?
หงซินหัวเราะและกำลังจะฆ่าเลย แต่จู่ๆหูเทียนจิ่นก็หยุดเธอและพูดว่า “เดี๋ยวก่อน เขาอาจจะยังมีผลประโยชน์ที่สุดท้าย ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถจะนั่งรอเหรอ”
เมื่อพูดจบ หงซินก็เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร “อาจารย์คิดอย่างคงรอบคอบกว่าจริงๆ ใช้ทุกอย่างให้เกิดประโยชน์สูงสุด”
หลิ่วอู๋ฉงไม่สามารถที่จะแสร้งทำต่อไป “คุณหู ฉันยังมีประโยชน์มากกว่านี้ จริงๆ!”
“ฉันยังรู้ความลับของไป๋ยี่เฟยด้วย และฉันสามารถทำยาพิษได้ ยาพิษชนิดใหม่ที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน ฉัน … ฉัน … ฉันยังสามารถช่วยพวกคุณออกหน้าออกตาได้ เป็นคนที่อยู่ด้านนอกของพวกคุณ”
หลิ่วอู๋ฉงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะคิดถึงประโยชน์ของตัวเอง โดยหวังว่าพวกเขาจะเห็นว่าเขามีประโยชน์ และอย่าฆ่าเขา
หลังจากที่หูเทียนจิ่นได้ยิน หรี่ตาที่หย่อนและพูดว่า “สิ่งที่คุณพูด ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีประโยชน์กับเรา”
หลิ่วอู๋ฉงงงแล้ว
ความลับของไป๋ยี่เฟยก็ไม่มีประโยชน์หรือ?
เขาสามารถทำยาพิษชนิดใหม่ก็ไม่มีประโยชน์เหรอ?
อีกฝ่ายจะฆ่าคนหรือ เขาช่วยออกหน้าออกตาไม่ดีเหรอ?
หงซินเห็นความสงสัยของเขา และอธิบายอย่างใจดี “เรารู้ที่อยู่ของน้องสาวไป๋ยี่เฟยแล้ว เอาแต่เราจับน้องสาวของเขาได้ เราจะกลัวว่าจับไป๋ยี่เฟยไม่ได้และฆ่าเขาไม่ได้หรือ?”
“สำหรับยาพิษที่คุณกล่าวถึงนั้น หึ …คุณไม่รู้ว่าอาจารย์ของฉันเป็นคนที่เก่งที่สุดในการทำยาพิษหรือ คุณคิดว่าพิษของคุณมีเก่งมากหรือ? ต่อหน้าอาจารย์มันไม่มีอะไรเลย”
“ประเด็นสุดท้าย สิ่งที่เราจะทำ ไม่จำเป็นต้องให้คนที่ไม่มีประโยชน์มาออกหน้าออกตา จะทำลายภาพลักษณ์ของเรา!”
“คุณหู คุณหูครับ ฉันเชื่อฟังมาตลอด ฉันทำอะไรก็ได้ เสิร์ฟน้ำชาถือนำ้ก็สามารถทำได้ ขอร้องให้คุณหูอย่าฆ่าฉัน……”หลิ่วอู๋ฉงแทบจะคุกเข่าให้หูเทียนจิ่นแล้ว
หูเทียนจิ่นเฮ้ยเสียงเย็นชาออกมา“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้คุณยังปลอดภัยดีอยู่”
หลังจากที่หลิ่วอู๋ฉงได้ยินไม่ได้ผ่อนคลาย แต่กลับยิ่งกลัวและวิตกกังวลมากขึ้น ตอนนี้เขาปลอดภัย งั้นก็ยิ่งหมายความว่าเขาจะถูกพวกมันฆ่าในภายหลังอย่างแน่นอน!
คนอื่น ๆก็ไม่ได้มองไปที่หลิ่วอู๋ฉง และหลับตาเพื่อพักผ่อนมาตลอด เพราะในสายตาของพวกเขา หลิ่วอู๋ฉงต้องตายแน่นอน
หลิ่วอู๋ฉงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่มีแรง รู้สึกความสิ้นหวังอย่างแท้จริง
สิ้นหวังชนิดที่รู้ว่ากำลังจะถูกฆ่า แต่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงรอตาย
……
ไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่ สวีลั่งก็อยู่ในรถเช่นกัน เทคโนโลยีการติดตามของไป๋หู่เป็นอันดับหนึ่ง และเขาติดตามเส้นทางของพวกหูเทียนจิ่นได้อย่างรวดเร็ว มีจุดสีแดงเล็ก ๆ ปรากฏบนจอแสดงผลบนมือของไป๋หู่
“อยู่ห่างจากเราห้ากิโลเมตรและกำลังจะ …”เมื่อพูดถึงตรงนี้ไป๋หู่ก็หยุด และพูดในใจว่าแย่แล้ว
“ไปไหนแล้ว?” ไป๋ยี่เฟยถาม
ใบหน้าของไป๋หู่ดูมืดลึก และเขาแสดงบนหน้าจอให้ไป๋ยี่เฟยโดยตรง
ใบหน้าของไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนไปอย่างมากหลังจากที่ได้เห็น“เร็วๆหน่อย ไปหาพวกเขาทันที!”
ทิศทางนั้นคือที่ที่เขาเคยอาศัยอยู่ และก็เป็นที่ที่น้องสาวของเขาอยู่!
พวกเขาจะไปหาน้องสาวของเขา
ไป๋หู่ก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เขาไม่พูดอะไร เหยียบคันเร่งและไล่ล่าไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเช่นนี้ สวีลั่งก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเขาไม่ได้เร็วขนาดนี้เหรอ”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า ตอนนั้นเขารู้ หลังจากที่เป็นประธานของโหวจวี๋ จะต้องเจอกับสิ่งต่างๆมากมาย ดังนั้นเขาจึงนัดหมายล่วงหน้าก่อนที่น้องสาวของเขาจะออกจากโรงพยาบาล
ยังคงอยู่ในหมู่บ้านนั้น แต่เปลี่ยนสถานที่
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋หู่ก็ตามรถตู้ได้แล้ว
แต่ดูเหมือนว่ารถตู้ก็รู้ตัวรถที่อยู่ข้างหลังพวกเขา พวกเขาไม่ได้ขับไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแต่พวกเขาหยุดจอดข้างทาง
ที่นี่เป็นชานเมืองของเทียนเป่ยแล้ว ค่อนข้างจะไม่มีรถผ่านบนท้องถนน
ไป๋หู่เห็นพวกเขาหยุด แล้วก็หยุดตาม
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนคนหนึ่งก็ถูกผลักลงจากรถ ก็คือหลิ่วอู๋ฉง
หลังจากที่หลิ่วอู๋ฉงถูกผลักออกจากรถ เห็นรถของไป๋ยี่เฟย และรีบตะโกนว่า “ ไป๋ยี่เฟย ช่วยฉันด้วย!”
เขาไม่มีวิธีจริงๆแล้ว จึงขอความช่วยเหลือจากไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยจะฆ่าเขา แต่เมื่อเทียบกับพวกคนอย่างหูเทียนจิ่น เขายอมที่จะตายด้วยน้ำมือของไป๋ยี่เฟย ถ้าทัศนคติที่ยอมโทษของเขาดีหน่อย อาจจะสามารถมีชีวิตรอดได้ล่ะ?
ดังนั้น เมื่อที่หลิ่วอู๋ฉงเห็นไป๋ยี่เฟยจึงไม่ลังเลที่จะขอความช่วยเหลือ
แต่การร้องขอความช่วยเหลือของเขาทำให้เขาเสียชีวิตเร็วขึ้น
“พู”
เสียงมีดแทงเข้าที่ลำตัวดังขึ้น
ปากของหลิ่วอู๋ฉงยังเปิดกว้าง แต่ตาของเขาขยับกว้าง หันหน้าไปอย่างไม่เชื่อ
หงซินกำลังถือมีด และแทงเข้าที่หลังของเขาอย่างแน่นหนา สีหน้าของเธอยังคงร่าเริงเล็กน้อย
“เป็นคนไม่เชื่อฟังจริงๆ!”
เมื่อพูดจบ หงซินก็ดึงอย่างแรง เอามีดออกจากร่างของหลิ่วอู๋ฉง
