บทที่ 296
สือไซเห็นไป๋ยี่เฟยล้มลงกับพื้น และเฮ้ยเสียงเย็นชาอย่างเหยียดหยามออกมา “ถ้าจะสู้กับคุณหู มีแค่ตายอย่างเดียว”
ไป๋ยี่เฟยนอนคว่ำอยู่บนพื้น จับคุกเข่าตัวเอง สีหน้าของเขามืดมน
สือไซเดินข้ามไป เหยียบขาของไป๋ยี่เฟย และเหยียบอย่างแรง“แกก็ตายได้อย่างสบายใจเถอะ!”
ความเจ็บปวดที่ขาทำให้ไป๋ยี่เฟยจะเป็นลม
สายตาที่ สือไซมองไปที่ไป๋ยี่เฟยเต็มไปด้วยความรังเกียจ ให้เขามาฆ่าชายคนหนึ่งที่เล่นกังฟูไม่เป็น คุณหูให้เขามา เป็นขี่ช้างจับตั๊กแตนจริงๆ ในความคิดของเขา การฆ่าไป๋ยี่เฟยนั้นง่ายเหมือนบดขยี้มด
ไป๋ยี่เฟยที่ในตอนนี้ ความเจ็บปวดแทบจะทำให้เขาหายใจไม่ออก และความรู้สึกที่จะตายก็จะมาถึง
ในสมองของเขาก็นึกได้ช่วงที่น้องสาวของเขาเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน
ยังจำได้ว่าตอนเด็กๆ ครอบครัวยากจน สามารถกินเกี๊ยวได้เฉพาะในช่วงตรุษจีนเท่านั้น ในตอนนั้นเขาคิดว่าเกี๊ยวเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด
หลังจากกินเกี๊ยว ไป๋ยี่เฟยก็จะเหลือให้น้องสาวสักสองสามชิน
แต่น้องสาวบอกว่า “ฉันไม่ชอบกินเกี๊ยว”
ตอนแรกไป๋ยี่เฟยคิดว่าน้องสาวไม่ชอบกินเกี๊ยวจริงๆ แต่ต่อมาเขารู้ว่า น้องสาวรักเขา รู้ว่าเขาชอบกินเกี๊ยว เธอจึงจงใจบอกว่าเธอไม่ชอบกินเกี๊ยว เพื่อให้เขากินได้เยอะๆ
น้องสาวของเขาตัวเล็กขนาดนี้ แต่รู้เดียงสามาก เขารู้สึกประทับใจมาก
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งหมดในโลกควรได้รับการปฏิบัติราวกับเจ้าหญิง แต่สภาพครอบครัวไม่ดี และน้องสาวก็ทุกข์ทรมานมากเกินไป
เขาไม่สามารถทำให้น้องสาวเสียชีวิตเพราะตัวเองได้อีก
เบ้าตาของไป๋ยี่เฟยแดงเล็กน้อย ด้วยความไม่เต็มใจอย่างแรงกล้าและปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด ตอนนี้เขาตายไม่ได้ อย่างน้อยก็จนกว่าน้องสาวของเขาจะปลอดภัย
สือไซ ไม่ได้สังเกตไป๋ยี่เฟย และได้หยิบมีดสั้นออกมา เตรียมที่จะจบชีวิตของไป๋ยี่เฟย
“ไปตายสะ!”
มีดของสือไซก็แทงลงที่หัวใจของไป๋ยี่เฟยอย่างรุนแรง
ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ยื่นมือออกมา และคว้าข้อมือของสือไซไว้
มือของสือไซหยุดชั่วคราว แต่เขาไม่ใส่ใจกับไป๋ยี่เฟย แค่มดตัวเล็กๆ ทำไมต้องใส่ใจ?
“อยากต่อต้านเหรอ ไม่ประมาณตนเองจริงๆ!”
พูดเสร็จ มีดของสือไซก็จะเพิ่มแรงที่แทงเข้าที่หน้าอกของไป๋ยี่เฟย
แต่มือของสือไซไม่ได้ลงไปอีกสักหน่อย
มือของไป๋ยี่เฟยจับข้อมือสือไซไว้อย่างแน่น และไม่ให้เขาลงไปอีก
ตอนที่สือไซกำลังจะออกแรงทั้งหมด เขาก็พบว่า ไม่เพียงแต่มือของเขาไม่ได้ลงไป แต่มันก็ค่อยๆขึ้น
ไป๋ยี่เฟยค่อยๆลุกขึ้นตามการกระทำของมือเขา
ขณะที่ไป๋ยี่เฟยยืนขึ้น เขาก็ออกแรงกะทันหัน และผลักสือไซออกไป
สือไซ ยืนไม่ไหว และถอยหลังไปสองสามก้าวถึงจะยืนนิ่งได้
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา สายตาจ้องไปที่ สือไซอย่างรุนแรง“ ไม่มีใครจะทำร้ายน้องสาวของฉันได้”
สือไซ นิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็คืนสติ และส่งเสียงเฮ้ยอย่างเย็นชาออกมา“แค่มดตัวเล็กๆ ก่อนที่จะพูดคำนี้ ประมาณตัวเองให้ดีก่อน”
“คืนนี้ แม้แต่โอกาสที่ได้เจอน้องสาวแกเป็นครั้งสุดท้ายก็ไม่มีแล้ว! เพราะว่าน้องแกจะไปหายมราชเร็วกว่าแก!”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเย็นชาที่ลึก“ฉันเคยบอกแล้ว ไม่มีใครทำร้ายน้องสาวของฉันได้ แม้ว่าฉันจะตาย!”
“เธอคือชีวิตของฉัน ไม่มีใครพรากเธอไปได้!”
เมื่อไป๋ยี่เฟยพูด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นสีแดงและเฉียบขาด ทำให้สือไซรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ใส่ใจอะไรมากเกินไป เขามีความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง
“ฮึ่ม! จะพูดอะไรกันมาก? สุดท้ายก็ต้องตาย แค่แตกต่างระหว่างจะตายก่อนหรือตายหลังสักสองสามวินาทีเอง!”
ไป๋ยี่เฟยไม่พูด แต่รีบวิ่งไปหาเขา
เสียงหัวเราะของสือไซหยุดลง ดวงตาของเขามืดลง และเขายื่นมือออกไปเพื่อต่อต้านไป๋ยี่เฟยที่กำลังวิ่งมา
ในตอนนี้มันไป๋ยี่เฟยมีเพียงความคิดเดียวในใจ นั่นคือฆ่าสือไซและไปหาน้องสาวของเขา
ดังนั้นหลังจากที่ไป๋ยี่เฟยวิ่งเข้ามาใน จิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยที่อันตรายที่ไป๋หู่สอนเขา คอและหัวใจ
เขาไม่มีอาวุธอยู่ในมือ หากต้องฆ่าเขา ต้องบีบคอเขาด้วยมือ หรือไม่ก็เล็งไปที่เหงือกของสือไซแล้วโจมตีที่เดิมซ้ำๆ
อย่างหลังยากเกินไป เขาไม่สามารถทำได้เลย เป็นไปไม่ได้ที่สือไซจะให้โอกาสนี้แก่เขา
สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือที่คอแล้ว
ในที่สุดสือไซก็จริงจังขึ้นมาในเวลานี้ เขาสังเกตความแตกต่างของไป๋ยี่เฟยได้ เนื่องจากเมื่อผู้คนกำลังจะตาย พวกเขาจะระเบิดด้วยพลังที่ไม่อาจจินตนาการได้ ดังนั้นเขาจึงต้องจริงจัง
แต่นี่ยังไม่เพียงพอที่จะให้เขาแสดงความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขา ไม่ว่าอย่างไรไป๋ยี่เฟยก็เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้กังฟู
สือไซ คว้าไป๋ยี่เฟยไว้ และพยายามแทงหัวใจของไป๋ยี่เฟยด้วยมืออีกข้าง
ไป๋ยี่เฟยเห็นมีดนั้น แสงในดวงตาของเขาสว่างเล็กน้อย แล้วก็ก้มตัวกอดสือไซ แล้วกดเขาลงกับพื้น
สือไซ ไม่คาดคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะตีเขาอย่างกะทันหัน และด้วยมือของเขาที่ยังจับเขาไม่ได้ ก็เลยยืนไม่นิ่ง ถูกไป๋ยี่เฟยกดลงกับพื้น
ไป๋ยี่เฟยก็ถือโอกาสคว้าข้อมือของสือไซ จากนั้นก็พบจุดชาที่ไป๋หู่สอน บีบมันแรง ๆ มือของจุดชาก็หมดแรงทันทีและทิ้งมีดลงกับพื้น
เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู มันเป็นข้อห้ามที่อาวุธในมือหลุด จุดชาก็ตื่นตระหนกในทันที
ไป๋ยี่เฟยคว้ามีด แต่เขาไม่เคยคิดที่จะฆ่าจุดชาด้วยมีด เพราะความแข็งแกร่งของจุดชานั้นแข็งแกร่งเกินไป ดังนั้นหลังจากที่เขาคว้ามีด ไม่ได้ไปแทงเขาแต่โยนมันออกไป
เนื่องจากเป็นดินแดนของหมู่บ้าน มีดที่โยนลงบนพื้นจึงไม่ส่งเสียงดังมาก และท้องฟ้าก็มืดแล้ว จึงไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนด้วย
หลังจากขว้างมีดไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็นั่งลงบนร่างขอสือไซข่มขาของสือไซ จากนั้นใช้กำลังทั้งหมดบีบคอของ สือไซ
สือไซ จับมือของไป๋ยี่เฟยด้วยมือทั้งสองข้าง พยายามดึงเขาออกไป แต่ไป๋ยี่เฟยตั้งใจที่จะฆ่าสือไซ ไม่ว่าจะมีแรงภายนอกแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหยุดเขาได้
หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ตอนนี้เขารู้สึกจะบ้าแล้ว ถ้าเขาไม่เห็น สือไซตายเขาก็จะไม่ปล่อย!สือไซรู้สึกหายใจไม่ออก และกลัวขึ้น
“มึง … ปล่อยกู … ปล่อย!”
สือไซ ไม่สามารถขยับมือไป๋ยี่เฟยได้เลย เขาพูดอย่างอึกๆอักๆ ๆ ตบไป๋ยี่เฟยด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแรง ๆ
แต่ไป๋ยี่เฟยยังคงไม่เคลื่อนไหวในการกระทำนี้ แต่เมื่อคุณมองใกล้ ๆ คุณก็จะเห็นเส้นเลือดดำที่พุ่งออกมาจากมือของไป๋ยี่เฟย จากสิ่งนี้คุณก็สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้ไป๋ยี่เฟยเป็นอย่างไร
เมื่อเห็นว่ามันไร้ประโยชน์ อึกๆอักๆก็จะหยิกไป๋ยี่เฟยทันที พลังของเขาแข็งแกร่งกว่าไป๋ยี่เฟยมาก เขาเชื่อว่าก่อนที่ไป๋ยี่เฟยจะบีบคอเขาตาย เขาสามารถบีบคอให้ไป๋ยี่เฟยตายแน่ๆ
แต่ไป๋ยี่เฟยดูเหมือนจะคาดการณ์สถานการณ์นี้มาก่อน ดังนั้นเมื่อเขาบีบสือไซเขาจึงนั่งตัวตรง และมือของเขาเหยียดตรง ความสูงและมุมนี้ มือของสือไซไม่สามารถสัมผัสคอของไป๋ยี่เฟยได้
และเพียงไม่กี่วินาทีนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ยังคงบีบคอของสือไซ และความรู้สึกหายใจไม่ออกก็มากขึ้นเรื่อย ๆ เท้าของเขาก็เริ่มดิ้นรนและมือของเขาก็ตบมือของไป๋ยี่เฟยอย่างตามจังหวะ
แต่มันไม่มีประโยชน์
ไป๋ยี่เฟยไม่เคยปล่อย
สือไซ แทบพูดไม่ออก“ แก … ”
“แก……”
มือของสือไซค่อยๆสูญเสียความแข็งแรง และเท้าที่ดิ้นรนก็ช้าลง ในที่สุดเขาก็หยุดนิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหวเลย
ไป๋ยี่เฟยยังไม่ยอมปล่อย เขายังคงบีบคอสือไซอยู่อย่างแรง
จนผ่านไปนานแล้ว มีสายลมพัดมา ทำให้ไป๋ยี่เฟยคืนสติ
ไป๋ยี่เฟยถึงได้สังเกตเพียงว่าสือไซหยุดเคลื่อนไหวไปนานและตายไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยปล่อยมือช้าๆ และพลางหอบหายใจ
