บทที่358
แล้วความจริงก็ได้ประจักษ์อีกครั้ง ว่าห้ามไปมีเรื่องกับโหวจวี๋ มีเรื่องกับไป๋ยี่เฟย ยิ่งห้ามคิดที่จะไปต่อกรกับไปยี่เฟยเด็ดขาด เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะตอบกลับคุณด้วยผลลัพธ์อีกแบบที่สมบูรณ์แบบ
ดูสิ แม้แต่คุณชายของสี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลวงที่คิดจะกลั่นแกล้งไป๋ยี่เฟย ก็ยังต้องจากไปอย่างว่าง่ายเลย
ไป๋ยี่เฟยเดินไปที่ตำแหน่งประธาน หยิบไมโครโฟนขึ้นมา
ข้างเวที หลงหลิงหลิงเสียบแจ็คให้เขาอย่างรวดเร็ว
“ต้องขออภัยด้วยที่ทำให้ทุกท่านต้องรอนาน ตอนนี้พวกว่างงานก็ไปหมดแล้ว เราจึงสามารถเริ่มงานอย่างเป็นทางการได้แล้วครับ” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเรียบเฉย
หลังจากบทพูดที่สุภาพผ่านไป ก็เข้าสู่ช่วงการจัดสรรทรัพยากรที่แท้จริง
หลังจากได้รับผลประโยชน์ของตัวเองแล้ว ทุกคนต่างก็ยิ้มกันแก้มปริจนลืมเลือนเรื่องที่ไม่มีความสุขที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไปหมดแล้ว
ไป๋ยี่เฟยปล่อยให้คนอื่นๆ ไปร่วมงานกันตามอัธยาศัย ส่วนเขาก็ได้ดึงตัวหลี่เสว่ไปที่ระเบียงเล็กของโรงแรม เพื่ออธิบายให้เธอฟัง
“เสว่เอ๋อ ที่ผมรับผู้หญิงคนนั้นไว้ก็เพื่อดำเนินการตามแผน และผมก็ไม่ได้คิดจะรับเธอมาจริงๆ นะครับ”
หลี่เสว่อืม แล้วเงียบ เพราะเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก เขาดึงเธอมากอดเอาไว้
“เสว่เอ๋อ เชื่อมั่นในตัวผมนะครับ”
หลี่เสว่ชะงักไปแปบหนึ่ง จากนั้นก็ อืมด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นมาเล็กน้อย
ความอึดอัดที่มีในใจได้สลายไปภายใต้อ้อมกอดของไป๋ยี่เฟย
……
ที่โรงจอดรถของโรงแรม ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ตั้งใจที่จะกลับก่อนแล้ว
พอปิดประตูฝั่งข้างคนขับลง หลินขวางกับเถาเยวก็ตามเข้ามา
หลินขวางตะโกนมาว่า “พี่ใหญ่ พี่จะกลับแล้วเหรอครับ?”
ไป๋ยี่เฟยหันมา “ครับ มันไม่มีอะไรแล้ว ผมจึงจะกลับแล้ว”
ในเมื่อหลงหลิงหลิงก็ยังอยู่ และไม่มีเรื่องสำคัญให้ทำแล้ว ไม่เป็นไรหรอก
หลินขวางทำเสียงจุ๊ๆ “หรือพี่จะรีบกลับไปทำเรื่องเร่าร้อนกับพี่สะใภ้เหรอครับ? ช่างน่าอิจฉาจริงๆ!”
“คุณเองก็ทำได้เหมือนกันนี่!” ไป๋ยี่เฟยล้อเขา “ให้ผมแนะนำให้สักคนเอามั้ย?”
พูดจบเขาก็หันไปเห็นเถาเยวพอดี “ข้างๆ คุณก็มีสาวสวยอยู่ไม่ใช่รึไง?”
“อะแฮ่ม……” หลินขวางถึงกับหน้าเกร็ง “ผมว่า……ผมอยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้ว……”
ไป๋ยี่เฟยมองหลินขวางอย่างน่าขัน หลินขวางในตอนนี้ได้กลับไปเป็นเหมือนตอนที่อยู่บนทางด่วนอีกแล้ว ช่างดูใสซื่อ ดูน่าแกล้งเอามากๆ
คนๆนี้ช่างน่าสนุกจริงๆ!
แต่ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับไป๋เซี่ยว……
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า ช่างเถอะ ยังไม่คิดเรื่องนี้ดีกว่า “ผมกลับก่อนนะครับ”
หลินขวางพยักหน้า “ก็ได้ครับ ไว้ว่างๆ ไปกินข้าวกันครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง
ไป๋ยี่เฟยโบกไม้โบกมือจากนั้นก็ขึ้นรถไป
แต่แล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ เถาเยวก็ตามขึ้นมาบนรถด้วย
หลินขวางที่ยืนอยู่ข้างนอกถึงกับตะลึง “ไม่หรอกมั้ง? นี่พี่ใหญ่กะจะรับเธอไว้จริงๆ เหรอครับ?”
ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ในรถฟังไม่ค่อยรู้เรื่องว่าหลินขวางพูดว่าอะไร เขาแค่ขมวดคิ้วแล้วถามไปว่า “คุณขึ้นมาทำไม?”
เถาเยวที่นั่งอยู่หลังรถได้เผยขาอ่อนที่เซ็กซี่ออกมา จากนั้นก็พูดเสียงอ่อยว่า “ฉันเป็นคนของคุณแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ฉันก็ต้องไปกับคุณสิ!”
“เชี่ย! คุณอย่าพูดมั่วๆ นะ!” ตอนที่พูดไป๋ยี่เฟยหันไปมองที่หลี่เสว่
หลี่เสว่กะพริบตาเพื่อสื่อว่าเธอเข้าใจ
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกโล่งอกทันที แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เถาเยว ผมรู้ว่าคุณอยากจะทำอะไร”
“ทำอะไรเหรอคะ?” เถาเยวถามด้วยความใสซื่อ
“ดังนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าผม คุณช่วยเก็บความตั้งใจนั่นไว้เลย และอย่าแม้แต่จะคิดที่จะเอาข้อมูลใดๆ ของผมไปบอกให้ฉุงโยวเวยเด็ดขาด ผมไม่ยอมนะ”
สีหน้าของเถาเยวดูไม่ดีเลย
ไป๋ยี่เฟยพูดต่อ “ถ้าไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องมาเสนอหน้าตรงหน้าผม ไปซะ!”
เถาเยวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ท่านประธานไป๋นี่ช่างร้ายกาจจริงๆ!”
พูดจบ เถาเยวก็ลงจากรถไป เสียงปิดประตูดัง “ปั้ง”
……
หลังจากที่เย่ฮวนกลับไปเขาก็สั่งให้คนไปสืบหาว่าไป๋ยี่เฟยได้แหวนวงนั้นมาจากไหน ไม่นานก็เริ่มได้เบาะแสมาแล้ว
“ท่านประธานเย่คะ เมื่อวานไป๋ยี่เฟยได้ช่วยเหลียงเหว่ยชาวจากอุบัติเหตุบนทางด่วน เหลียงหมิงเยว่เป็นคนให้แหวนวงนี้กับเธอเองค่ะ”
พอเย่ฮวนฟังจบ ก็ได้ขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “มันเป็นแบบนี้นี่เอง นึกว่ามันจะไต่เต้าจนสามารถรู้จักกับคนบ้านนี้แล้วซะอีก!”
“แต่มันก็นับว่ารู้จักกันแล้วนะคะ? เพราะเขาได้ช่วยชีวิตของเหลียงเหว่ยชาวเลยนะคะ” เลขาพูดขึ้น
เย่ฮวนทำเสียงฮึดฮัด “แหวนวงนั้นได้กลายเป็นตัวแทนของคำขอบคุณไปแล้ว เรื่องนี้ก็ถือว่ากระจ่างแล้ว เหลียงเหว่ยชาวกับเหลียงหมิงเยว่ไม่มีเหตุผลอื่นเลยที่จะให้การปกป้องไป๋ยี่เฟย ยิ่งไม่มีทางเป็นเพราะไป๋ยี่เฟยเป็นศัตรูกับตระกูลเย่ของเรา”
“แล้วท่านประธานเย่จะกลับไป……”
“ไม่จำเป็น” เย่ฮวนโบกมือ “ไปเพิ่มคนที่ตามหาอ้ายอ้ายก่อน รอหาอ้ายอ้ายเจอก่อน ผมค่อยเล่นงานไป๋ยี่เฟยทีหลัง!”
