บทที่ 424
เป็นวันใหม่อีกวันหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยถูกฝึกฝนจนเกือบตายไปเหมือนเดิม
ในที่สุด หลังจากครั้งสุดท้ายที่ถูกจับทุ่มออกไป ไป๋ยี่เฟยพิงอยู่ข้างลำต้น “ผมว่า ในหนึ่งเดือนนี้ผมก็จะไม่เป็นเช่นนี้ทุกวันมั้ง? นี่ยังเรียกว่าฝึกฝนอะไรหรือ? นี่เห็นได้ชัดว่ามาถูกซ้อมล่ะ!”
เหลียงยู่ยิ้มแล้วยิ้มอีก “ไม่เป็นแน่นอน แต่ว่าความแข็งแกร่งของร่างกายคุณจะต้องเพิ่มให้คุณ ไม่งั้นวันหลังคุณจะน้อมรับไม่ไหว”
นั่งอยู่ข้างลำต้น ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้คิดแล้วคิดอีก สี่วันที่ผ่านมา เขาทนจับทุ่มได้มากขึ้นจริงๆ แต่ในที่สุดก็ยังเป็นเพียงแค่ทนจับทุ่มได้เท่านั้น กลับไม่มีฝีมือที่จะควบคุมศัตรูได้เลย
เหลียงยู่เดินเข้ามา ใช้เท้าเตะไป๋ยี่เฟยเตะแล้วเตะอีก “คืนนี้พวกเรากินปิ้งปลากัน”
“อ่า?” ไป๋ยี่เฟยอึ้งชะงัก จากนั้นตาสว่างขึ้น “ปิ้งปลาหรือ? คุณไปซื้อหรือ?”
สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยคิดคือปิ้งปลาที่มีเครื่องปรุงคู่กับผักมากมายแบบนั้นในร้านอาหาร หลายวันนี้กินจืดมากกว่ามาโดยตลอด ในที่สุดก็สามารถกินเนื้อได้แล้วหรือ?
เหลียงยู่ลืมตาขาวหนึ่งที “คุณฝันไปเถอะ บอกแล้วหลังจากหนึ่งเดือนจึงลงจากเขาได้ ฉันก็ไม่ได้เช่นกัน แต่ว่าฝั่งโน้นมีแม่น้ำสายหนึ่ง พวกเราไปจับมาย่างเอง เข้าใจหรือยัง?”
จากนั้น เหลียงยู่พาไป๋ยี่เฟยเดินเข้าในป่าไประยะหนึ่ง ผ่านไปไม่นานข้างหน้าตากว้างขวางขึ้นมา มีแม่น้ำสายหนึ่งกว้างประมาณสองเมตรปรากฏอยู่ต่อหน้าคนทั้งสอง
“น้ำในแม่น้ำนี้ไหลลงมาจากภูเขา ใสสะอาดมาก ปลาที่อยู่ข้างในก็อ้วนมากด้วย” เหลียงยู่พูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ไป จับปลา”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยถอดรองเท้าออก เอาขากางเกงขึ้น ลงไปอย่างมือเปล่า
แม่น้ำใสสะอาดมากจริงๆ ความสูงถึงเพียงน่องของไป๋ยี่เฟย ก้อนหิน ปลาที่อยู่ในน้ำล้วนมองเห็นอย่างชัดเจน
หลังจากไป๋ยี่เฟยเข้าไปแล้ว หาสถานที่ที่มีปลามากกว่าจุดหนึ่ง ค่อยๆก้มตัวลง อยากจะจู่โจมสักหน่อย แต่ความรู้สึกที่ปลามีต่อน้ำเร็วมาก ทันทีที่มือของไป๋ยี่เฟยจับต้องกับน้ำ ก็ทำให้ปลาตื่นแล้ว ปลากระจายออกไปทันที
ไป๋ยี่เฟยจับไปหลายครั้งล้วนจับปลาไม่ได้ เหนื่อยจนหอบฮื้ดๆ รู้สึกเหนื่อยกว่าตอนฝึกฝน
เหลียงยู่หัวเราะเสียงดังอยู่บนฝั่ง “ฮ่าฮ่า……คุณทำไมโง่ขนาดนี้ล่ะ? แม้แต่ปลาก็จับไม่ได้”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าจ้องมองเหลียงยู่หนึ่งที “ถ้าแน่คุณมาสิ!”
เขาก็คิดว่าแค่จับปลาน่าจะง่ายนะ ใครจะรู้ว่ายากขนาดนี้ล่ะ?ปลาเหล่านี้ลื่นเกินไปแล้ว จับไม่อยู่จริงๆ!
เหลียงยู่ไม่อยากลงน้ำ “คุณไม่ใช่ใช้ชีวิตอยู่กับชาวนามานานขนาดนั้นแล้วหรือ? ทำไมแม้แต่จับปลาก็ไม่เป็นล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยหยุดชะงัก นึกถึงสถานะของเหลียงยู่ก็เข้าใจแล้วด้วย สิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง แต่เวลานั้นล้วนทำไร่ทำนา ที่ไหนมีเวลาไปจับปลาเล่นล่ะ?
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ทำการอธิบาย ก็ไม่มีหลักการในการจับปลาแล้วด้วย แต่พูดกับเหลียงยู่ว่า “คุณช่วยฉันหาไม้ง่ามมาสักอันได้ไหม? อย่างนี้จะง่ายหน่อย”
“คุณก็แค่ยังกล้าใช้ฉัน! ฮึ!” เหลียงยู่พูดอยู่ก็ยังหมุนตัวไปหาไม้ง่ามอันหนึ่งมาให้ไป๋ยี่เฟย
มีไม้ง่ามอยู่ในมือ ไป๋ยี่เฟยจับปลาสะดวกขึ้นเยอะเลย บวกกับความฉลาดหลักแหลมที่ไป๋ยี่เฟยถูกฝึกมา แทงอย่างแม่นยำทุกครั้ง แทงได้สี่ตัวต่อๆกัน
“ได้แล้ว คนหนึ่งสองตัว พอแล้ว” เหลียงยู่เห็นไป๋ยี่เฟยจะจับอีก ห้ามไว้ในทันที “คุณให้ปลามีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้หน่อย”
“นึกไม่ถึงว่าคุณจะมีน้ำใจขนาดนี้” ไป๋ยี่เฟยพูดไปประโยคหนึ่งอย่างพูดไม่ออก
เหลียงยู่ เชอะ เสียงหนึ่ง “ฉันไปเอามีด จัดการปลาด้วย”
พูดจบ เหลียงยู่หมุนตัวเดินไปยังบ้านไม้น้อย
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ในแม่น้ำน้อย คิดแล้วคิดอีก เมื่อกี้ตอนที่พวกเขาเพิ่งเดินเข้ามาก็ประมาณห้าหกนาที ถ้าหากว่าไปมาละก็ จะต้องใช้เวลาสิบยี่สิบกว่านาทีแล้ว
เวลายี่สิบนาที พอที่จะให้เขาอาบน้ำ
ใช่สิ ไป๋ยี่เฟยมาหลายวันแล้ว ล้วนยังไม่เคยอาบน้ำ ฝึกฝนทุกวัน ไม่เพียงแค่ทั้งตัวสกปรก ยังมีเหงื่อ บนกายล้วนมีกลิ่นแล้ว
ไป๋ยี่เฟยเดินไปถึงข้างแม่น้ำน้อย ถอดออกหมดทั้งตัวอย่างรวดเร็ว ก็เลยเดินเข้าไปในที่ลึก แต่ลึกขนาดไหนก็แค่ถึงส่วนต้นขาของไป๋ยี่เฟย แม้แต่ช่วงเอวก็ไม่ถึง
หลังจากผ่านไปหลายนาที ไป๋ยี่เฟยกำลังอาบน้ำอย่างตั้งใจ อยู่ดีๆมีเสียงร้องกรี๊ดเสียงหนึ่งเข้ามา
“อ่า!”
“คุณโรคจิตหรือ!”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงหมุนตัวกลับมาทันที หันหลังกลับให้เหลียงยู่ “อีเหี้ยยยยย คุณทำไมกลับมาแล้วล่ะ?”
เหลียงยู่ปิดตาไว้ก็หันหลังให้กับไป๋ยี่เฟยด้วย “ฉัน…….”
ติดอ่างไปสักพัก เหลียงยู่จึงพูดเต็มประโยคหนึ่งว่า “ฉันอยากจะถามคุณ ถ้าไม่ก็ปิ้งปลาอยู่ที่นี่ไหม? หรือว่าจัดการปลาเสร็จแล้วค่อยกลับไปปิ้งล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยนั่งลงไปแล้ว “กลับไปปิ้ง กลับไปปิ้ง คุณรีบกลับไปเถอะ ผมยังอาบน้ำไม่เสร็จล่ะ”
เหลียงยู่ได้ยินเสียงทนไม่ได้หมุนตัวออกไปแอบมองหนึ่งทีอย่างอยากรู้อยากเห็น เห็นเพียงแค่ข้างหลัง อย่างอื่นอะไรล้วนมองไม่เห็น จากนั้น ฮึ เสียงหนึ่ง “ใครอยากจะมองคุณล่ะ!”
ไป๋ยี่เฟยกลับไม่รู้ว่าแท้ที่จริงเหลียงยู่จ้องมองเขาไปแล้วหนึ่งทีเลย แต่ว่าอะไรก็ไม่ได้เห็นล่ะ ได้ยินเสียงที่เหลียงยู่เดินไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยจึงอาบน้ำอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อผ้าขึ้นมา
