บทที่ 452
เห็นภาพนี้แล้ว จางเถ่หลินถึงรู้ตัว นี่ไม่ใช่คนของตระกูลเย่ แต่เป็นคนที่มาช่วยไป๋ยี่เฟย
จางเถ่หลินรีบตะโกน “ระวังข้างหลัง”
เพิ่งตะโกนเสร็จ คนที่นำทีมก็หันมาทันที แล้วรีบวิ่งพุ่งไปที่เขา ยกมีดยาวในมือขึ้น ชี้ไปที่หัวเขา
จางเถ่หลินไหวตัวทัน ไหวพริบที่ไม่เคยมีมาก่อนแต่สามารถหลบการโจมตีของเขาได้ จากนั้นก็ไม่มีเวลาพูดอะไรอีก ก็ต่อสู้กับคนอื่นขึ้นมา
และในเวลาเดียวกัน คนชุดดำที่ได้ยินเสียงก็หันกลับมา เห็นคนชุดดำสิบกว่าคนอยู่ข้างหลัง
ไป๋ยี่เฟยสามคนก็หยุดการต่อสู้ มองเห็นคนข้างหลัง ความรู้สึกตื่นเต้นก็ผ่อนคลายลงไปบ้าง
ใช่ ผ่อนคลาย เพราะคนที่มาคือเฉินอ้าวเจียว เฉินอ้าวเจียวพาคนที่เขารวมตัวได้รีบมาช่วย
ไปยี่เฟยไปที่คริสตัลกรุ๊ปแล้วจากไปอย่างเร่งรีบ นอกจากไป๋หู่กับสวีลั่งแล้วไม่มีคนรู้ จากนั้นเพราะไป๋หู่ป้องกันตัวไว้ก่อน ให้เฉินอ้าวเจียวค่อยสังเกตพวกเขา
และแล้ว ก็มีประโยชน์
คนชุดดำหันไปแล้ว เห็นหัวหน้าของพวกเขากำลังต่อสู้กับพวกเขา ถึงรู้สึกตัว คนกลุ่มนี้เป็นศัตรูกับพวกเขา แล้วคนบางส่วนก็เริ่มโจมตีพวกไป๋ยี่เฟยสามคน ส่วนที่เหลือก็ไปโจมตีคนชุดดำที่มาใหม่
พอพวกเขาเข้าไปแล้ว ยังไม่ทันตอบสนอง สิบกว่าคนนั้นก็พุ่งเข้ามา ยกมีดขึ้นมา
“ตงตง……”
เสียงคนชุดดำล้มลงดังขึ้นต่อเนื่อง
คนสิบกว่าคนเคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางคนชุดดำอย่างวิญญาณ จุดที่ผ่านไป ไม่มีคนลอดไปได้ ล้มตายทุกคน
พอล้มลงแล้วถึงเห็น คนเหล่านั้นมีรอยเลือดเส้นเดียวบนคอ มีเลือดไหลออกมาเป็นทาง และหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อ
คนชุดดำที่เหลือต่างเบิกตากว้าง ค่อยๆถอยหลัง
คนชุดดำที่ต่อสู้อยู่กับไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกตกใจ ไม่สู้ต่อ และไปรวมตัวกับคนชุดดำที่เหลือ มองกลุ่มคนสิบกว่าคนนั้นด้วยความระวัง
พวกเขาไม่ได้ให้เวลาคนชุดดำแม้แต่น้อย ฆ่าคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วพุ่งเข้าไป เข้าไปอยู่ในกลุ่มนั้น เก็บชีวิตทุกคนตรงหน้า
“อ้าก อ้าก……”
เพราะจากความรู้จักคนกลุ่มนี้เมื่อครู่ พวกเขารู้สึกกลัวมาก เพราะฉะนั้นขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าไป จนลืมต่อสู้ทันเลย เหลือแค่เพียงเสียงร้องอย่างเจ็บปวด
สุดท้าย ห้านาทีผ่านไป คนชุดดำทั้งหมดก็ล้มตัวลง
ตอนนี้ เหลือเพียงแค่เฉินอ้าวเจียวกับจางเถ่หลินต่อสู้กัน
จางเถ่หลินมีความสามารถพอสมควร แต่เฉินอ้าวเจียวเก่งกว่าเขาเยอะ
“ปัง” มือข้างหนึ่งของเฉินอ้าวเจียวที่ไม่ได้ถือมีดทุบไปที่ไหล่ของจางเถ่หลิน จางเถ่หลินต้องถอยไปหลายก้าวถึงยืนนิ่งได้ด้วยตัวเอง
ไม่รอช้า มีดของเฉินอ้าวเจียวยื่นมาถึงตรงหน้า จางเถ่หลินใช้รถเป็นตัวช่วยกลิ้งไปอีกด้านหนึ่ง “ตั๊ง” เสียงดังขึ้น มีดยาวฟันไปที่รถ
จางเถ่หลินหายใจยาว เฉินอ้าวเจียวโจมตีมาอีก ครั้งนี้ เฉินอ้าวเจียวไม่รอช้า ชกหมัดลงไป จางเถ่หลินกระเด็นไปไกล
ล้มไปชนที่รถข้างๆ แล้วกลิ้งลงมา
เฉินอ้าวเจียวเดินเข้าไป มีดยาววางบนคอเขา
จางเถ่หลินตกใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
คนนี้เป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้เก่งขนาดนี้?
แล้วมองไปข้างหน้า จางเถ่หลินรู้สึกตัวเองเวียนหัวตาลาย แล้วรีบเบิกตากว้าง “ทำไม……เป็นไปได้ยังไง?”
ตายหมดแล้ว
เขามาคนฝีมือดีมาหลายสิบคน ตายหมดแล้ว
แค่เวลาสั้นๆเพียงไม่กี่นาที โดนคนที่โผล่มากะทันหันแค่สิบกว่าคนฆ่าตายหมด
คนสิบกว่าคนนี้เป็นใครกันแน่?
ไม่ พวกเขาเหมือนคนในองค์กรใดสักแห่ง
แต่ไม่เคยได้ยินองค์กรไหนที่เก่งขนาดนี้ พวกเขาเหมือนโผล่กลางอากาศ
จางเถ่หลินยังอยู่ในอาการตกใจ ไป๋ยี่เฟยก็เดินมาแล้ว เขาถูกแทงไปหลายแผล เขาก็ไม่ขมวดคิ้วเลยแม้แต่น้อย จากนั้นก็คืนคำพูดที่จางเถ่หลินพูดกับเขาไป
“จางเถ่หลิน วันนี้ คือวันตายของนาย”
จางเถ่หลินเบิกตากว้าง พูดด้วยเสียงสั่น “ไม่ นายฆ่าฉันไม่ได้ ฉันเป็นคนของตระกูลฉุง นายฆ่าฉัน ตระกูลฉุงไม่ปล่อยนายไว้แน่”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเย็นชา “ฉันกล้าฆ่าแม้กระทั่งฉุงโยวเวย เขาเป็นคนแค่งานของตระกูลฉุงเท่านั้น ทำไมเขาจะไม่กล้าฆ่า?
เวลานี้ ไป๋หู่พูดขึ้นมากะทันหัน “อย่า……อย่าฆ่าเขาได้ไหม?”
ไป๋หู่หยุดชะงักไปชั่วครู่ อธิบายว่า “ผมกับเขารู้จักกัน”
จางเถ่หลินได้ยินคำนี้แล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นมองไป๋หู่ รู้สึกว่าตัวเองไม่ต้องตายแล้ว
แต่ไป๋ยี่เฟยแค่เงยหน้ามองไป๋หู่ พูดเสียงเรียบ “ไม่ได้”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ลงมือเอง ใช้มีดยาวในมือจบชีวิตของจางเถ่หลิน
ไป๋หู่มองเขาอย่างตกใจ รู้สึกไม่อยากเชื่อ
สีหน้าของจางเถ่หลินก็ตกใจ ตายแล้วก็ยังคงเป็นสีหน้านี้ สองตาเบิกกว้าง ตายตาไม่หลับ
เฉินอ้าวเจียวไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย เก็บมีดยาวของตัวเองกลับ
ไป๋ยี่เฟยพูดกับไป๋หู่ด้วยเสียงเรียบ “ฉันไม่มีวันให้คนที่จะกลับมาฆ่าฉันจากไปในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่”
“อาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนฉันให้ความรู้สึกพวกนายว่าเป็นคนพูดง่าย แต่ขอโทษด้วย ตอนนี้ฉันไม่ใช่”
ใช่แล้ว เมื่อก่อนไป๋ยี่เฟยใจอ่อนไม่เด็ดขาด มีความรู้สึกเห็นใจ และใจอ่อนง่าย แต่ผ่านเรื่องราวมามากมาย เขาจะไม่ใช้ความเห็นใจของเขาอีก
คนที่เป็นอันตรายกับเขา เขาจะจัดการอย่างเด็ดขาดโดยไร้เยื่อใย
ก็เหมือนกับที่ไป๋หยุนเผิงพูด จะเป็นคนแกร่ง ก็ต้องฝึกฝนความเย็นชาไร้เยื่อใย
ถ้าหากไป๋หยุนเผิงเห็นไป๋ยี่เฟยตอนนี้ คงจะรู้สึกปลื้มใจ
ไป๋หู่ได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟยก็ก้มหน้าลง “ผมรู้แล้วครับ ต่อไปจะไม่มีอีกแล้วครับ”
เวลาเดียวกัน ไป๋หู่รู้สึกผิดและโทษตัวเองในใจ
เขาเป็นบอดี้การ์ดของไป๋ยี่เฟย ควรที่จะเห็นไป๋ยี่เฟยเป็นหลัก เมื่อกี้กลับคิดถึงคนรู้จักที่มีความสัมพันธ์คนหนึ่ง ให้ไป๋ยี่เฟยปล่อยคนที่จะฆ่าตัวเองไป
ซึ่งเป็นความผิดในหน้าที่ของบอดี้การ์ด
……
ไป๋ยี่เฟยไปถึงโหวจวี๋กรุ๊ป หาไปรอบหนึ่งก็ไม่เจอหลงหลิงหลิง
ไป๋ยี่เฟยโทรศัพท์ให้หลงหลิงหลิง พบว่าอีกฝ่ายปิดเครื่อง ติดต่อไม่ได้เลย
“โถ่เอ้ย” ไป๋ยี่เฟยนึกว่าหลงหลิงหลิงก็เกิดเรื่องแล้ว รีบโทรหาหลิวเสี่ยวอิง “ลองติดต่อหลิงหลิงดู เธออาจจะเกิดเรื่องแล้ว”
“รับทราบค่ะ” หลิวเสี่ยวอิงวางสาย ก็รีบติดต่อหลงหลิงหลิง ปรากฏว่า เธอก็ติดต่อไม่ได้
ขณะเดียวกัน หัวหน้าฝ่ายการเงินก็วิ่งมา “แย่แล้ว แย่แล้ว”
“ประธาน ผู้ช่วยหลงตอนเช้าบอกว่าจะไปจัดการเรื่องเกี่ยวกับโครงการ นำเงินจากฝ่ายการเงินไปหนึ่งหมื่นล้าน”
“ผมกลับมาแล้วถึงรู้เรื่อง บริษัทเราไม่มีโครงการเงินทุนหนึ่งหมื่นล้าน แล้วก็ไม่เคยมีการเบิกเงินครั้งเดียวเยอะขนาดนี้”
“ผมรีบให้คนไปติดต่อทีมงานของผู้ช่วยหลง พบว่าติดต่อผู้ช่วยหลินไม่ได้แล้ว ประธาน นี่……ผู้ช่วยหลินคงไม่ได้เอาเงินหมื่นล้านไปแล้ว……”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกอึ้งไปครู่หนึ่ง หลงหลิงหลิงเอาเงินไปหนึ่งหมื่นล้าน?
เป็นไปได้ยังไง?
