บทที่ 458
ไป๋ยี่เฟยไม่อยากติดใจกับหลี่ฝาน อยากอ้อมหลี่ฝานแล้วเดินไปข้างหน้า แต่หลี่ฝานก็ทำตัวกัดไม่ปล่อย
“ไป๋ยี่เฟย” หลี่ฝานเรียกชื่อเขาด้วยความโมโห ทำให้คนรอบข้างหันมามอง “ตอนนี้แกมันก็เหมือนสุนัขไร้บ้าน ยังกล้ามาทำเป็นไม่เห็นฉันอีก?”
“สุนัขไร้บ้าน?” ไป๋ยี่เฟยหยุดเดิน ก้มหน้าดูหลี่ฝาน จากนั้นก็หัวเราะเย็นชา “สุนัขไร้บ้านก็ดีกว่าไอ้หน้าโง่อย่างแก”
หลี่ฝานโมโห ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขานั่งบนรถเข็นตอนนี้ เขาต้องลงมือกับไป๋ยี่เฟยเองแน่ เสียดาย เขาขยับไม่ได้ และเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ล้วนเป็นเพราะหลี่ฝานทั้งนั้น ยิ่งทำให้โมโห
“ไป๋ยี่เฟย ขาของฉันทั้งสองข้างก็เป็นเพราะแก แกมีวันนี้ กรรมตามสนองทั้งสิ้น”
“แกทำร้ายญาติมิตร ใช้อำนาจทำชั่ว หาเงินผิดกฎหมาย เป็นแบบนี้ก็สมควร”
หลี่ฝานตั้งใจพูดแบบนี้ เขาจะให้คนรอบข้างบนถนนมองไป๋ยี่เฟยอย่างรังเกียจ เขาหลี่ฝานถึงเป็นผู้ถูกกระทำ
เป็นไปตามนั้น คนรอบข้างก็มองไป๋ยี่เฟยด้วยสายตาว่าโทษและรังเกียจ
คนทั่วไปที่ใช้ชีวิตอย่างธรรมดา เกลียดที่สุดที่คือพวกหาเงินอย่างผิดกฎหมาย ถ้าไม่ใช่พวกพ่อค้านักธุรกิจใจชั่ว ชีวิตของพวกเขาก็คงจะดีกว่านี้ อย่างน้อยการใช้จ่ายในชีวิตประจำวันก็ยังมีเงินเก็บ
ความเป็นจริง เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขาเลย แต่พวกเขากลับทำเหมือนตัวเองเป็นผู้เสียหาย พูดไปก็แค่หาที่ระบายในความไม่ยุติธรรมของตัวเองเท่านั้น
หรือนี่อาจจะเป็นจิตใจความเป็นศัตรูกับคนรวย
หลี่ฝานมองสายตาคนรอบข้าง ยิ้มอย่างได้ใจ เมื่อก่อนไป๋ยี่เฟยก็คือคนไร้ประโยชน์ ก็แค่โชคดีที่กลายเป็นประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป
ตอนนี้ ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม ไป๋ยี่เฟยยังคงเป็นคนไร้ประโยชน์คนนั้น เขาควรที่จะได้รับการเหยียดหยามจากทุกคน เขาสมควร และเป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง แค่มองหลี่ฝานอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ถือ ฉันจะทำให้สองแขนของแกก็ใช้ไม่ได้ด้วย”
หลี่ฝานเบิกตากว้าง จากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง “แกจะทำอะไร? ฉันก็แค่พูดความจริง แกก็อยากหาคนมาทำร้ายฉัน ขาสองข้างก็โดนแกทำไปแล้ว ยังอยากจะทำแขนฉันอีก นายมันสัตว์ชัดๆ”
พูดจบ คนรอบข้างต่างก็พูดจาต่อว่า
“นี่มันไม่ใช่คนแล้ว?”
“ทำได้ขนาดนี้ ยิ่งกว่าสัตว์อีก”
“ดูเป็นผู้เป็นคน ที่แท้ก็คนโหดเหี้ยมอำมหิต”
“อย่าพูดเลย ถ้ามันมาทำนาย ได้ไม่คุ้มเสีย”
“มันกล้าเหรอ มันคนเดียว จะสู้พวกเราคนเยอะขนาดนี้ได้เหรอ?”
“คิดไม่ถึง คนหนุ่มสมัยนี้จะรุนแรงขนาดนี้ จิตใจชั่วร้าย ถ้าลูกชายฉันกล้าทำแบบนี้ โดนฉันตีขาหักไปแล้ว”
“……”
คนนี้คำ คนโน้นคำ ต่างก็พูดไม่ดีใส่ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยยืนฟังนิ่งๆกับที่ สีหน้าไร้อารมณ์ จนคนพวกนี้พูดจบแล้ว ถึงได้เปิดปากพูดอย่างเย็นชา “แค่คำพูดสองสามคำของคนอื่นก็โดนหลอกใช้แล้ว ยังหลอกใช้อย่างดีใจ ผมนี่เป็นห่วงไอคิวพวกคุณจริงๆ”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยไม่รอพวกเขาตอบสนอง เดินเข้าไป ยกมือ
“เพี๊ยะ”
ตบไปที่หน้าของหลี่ฝาน
หลี่ฝานคิดไม่ถึงว่าต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ไป๋ยี่เฟยจะลงมือกับเขาได้ อึ้งตาค้าง
ไป๋ยี่เฟยทำเสียงเบาๆ “ว่าแกโง่ แกยังไม่เชื่อ”
หลี่ฝานจับแก้มตัวเอง จ้องไป๋ยี่เฟยด้วยความโกรธ “ไป๋ยี่เฟย ไอ้บ้าแกตบหน้าฉัน แกคิดว่าฉันเอาคืนไม่ได้เหรอ?”
พูดจบ หลี่ฝานก็โบกมือไปทางหนึ่ง ก็มีบอดี้การ์ดชุดดำสองคนปรากฏตัว
ตั้งแต่ถูกไป๋ยี่เฟยทำร้ายไปหลายครั้ง บวกกับขาตัวเองไม่สะดวก หลี่ฝานก็จ้างบอดี้การ์ดมาปกป้องตัวเองสองคน ตอนนี้ ถือว่ามีประโยชน์แล้ว
“เอามันเลย” หลี่ฝานชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟย
บอดี้การ์ดสองคนเห็นแล้วก็วิ่งไปข้างหน้า เตรียมตัวต่อสู้
คนรอบข้างเห็นแล้วก็รีบหลีกทาง ดูได้ แต่สิ่งสำคัญคือ ต้องไม่โดนตัวเอง
ไป๋ยี่เฟยมองบอดี้การ์ดสองคน จนหัวเราะเย็นชา จากนั้นหมัดของบอดี้การ์ดคนหนึ่งจะชกลงที่ตัวเขา เขาก็รีบยกเท้าขึ้น ถีบไปที่ท้องของบอดี้การ์ด
“ปัง”
บอดี้การ์ดกระเด็นไปไกล ล้มลงที่พื้น
“อ้าก……”
คนที่มุงดูต่างก็ร้องตกใจ
นี่มันจะเก่งเกินไปแล้ว?
ยกขาก็ถีบกระเด็นเลย
ไป๋ยี่เฟยไม่เป็นกังฟูไม่ใช่เหรอ? นี่มันเรื่องอะไรกัน?
อีกฝั่ง บอดี้การ์ดอีกคนก็มาถึงข้างหน้า ไป๋ยี่เฟยเอียงตัวหลบหมัดของเขา จากนั้นก็จับแขนของเขาไว้ แล้วถีบกระเด็นอีกคน
คนรอบข้างมองตาค้าง สูดหายใจสึก
“โอ้โห เก่งมาก”
“โห นี่มันเก่งกว่าหลีเสี่ยวหลงอีก?”
“นี่คงไม่ใช่คนมีวิชาต่อสู้สูงส่งหรอกนะ?”
“……”
หลี่ฝานตาค้าง
ในความคิดเขา ไป๋ยี่เฟยไม่เป็นกังฟู ส่วนบอดี้การ์ดของเขาสองคน ไม่ว่ายังไงก็เป็นนักมวยอาชีพ จัดการไป๋ยี่เฟยได้ง่ายๆ
แต่ไป๋ยี่เฟยกลับเหนือคาด แค่เท้าถีบ ก็ทำให้คนกระเด็นไปไกล
นี่…..เหลือเชื่อจริงๆ
ไป๋ยี่เฟยเดินไปถึงข้างหลี่ฝาน หลี่ฝานพูดอย่างตกใจ “แกจะทำอะไร?”
“ตอนแรกฉันก็ไม่อยากทำอะไร แต่นายมันน่าโดนจริงๆ” ไป๋ยี่เฟยพูดเย็นชา เขาไม่ได้อยากสนใจหลี่ฝาน แต่หลี่ฝานเข้ามาหาเรื่องเอง อารมณ์ไม่ดีอยู่พอดี มีคนมาให้ระบายอารมณ์
หลี่ฝานมองไป๋ยี่เฟยอย่างระวังตัว “แก…..”
“เพี๊ยะ”
ตบไปอีกที
“แก……”
“เพี๊ยะ”
“เพี๊ยะ”
“……”
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่หน้าหลี่ฝาน หลี่ฝานนั่งบนรถเข็น โต้ตอบอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ให้ไป๋ยี่เฟยตบซ้ายตบขวา
คนรอบข้างรู้สึกเจ็บแทน ต่างก็ใช้มือจับแก้มตัวเอง พวกเขาแค่ดูยังรู้สึกเจ็บเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลี่ฝานเลย
ไม่นาน ไป๋ยี่เฟยตบจนพอใจแล้ว ถึงหยุด สูดอากาศเข้าลึกๆ “ครั้งที่แล้วฉันปล่อยแกไป เพราะเห็นแก่หน้านายท่าน แต่ไม่ได้หมายความว่า ฉันจะเห็นแก่หน้านายท่านปล่อยแกไปทุกครั้ง”
หลี่ฝานถูกตบจนหน้าบวม พูดอะไรไม่ออก
“แต่ละวันแกมีเรื่องคิดมากมาย สู้กลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนนายท่านดีกว่า ไม่ใช่มาหาเรื่องฉันแบบนี้ มีความหมายไหม?”
“อย่าให้ฉันเจอแกอีก” ไป๋ยี่เฟยพูดจบก็เดินจากไป
