บทที่ 46
หลิ่วจาวเฟิงกล่าวยั่วยุ: “ทำไมล่ะ? คุณคิดว่าตอนนี้คุณเป็นผู้จัดการใหญ่ของโหวจวี๋กรุ๊ปก็วิเศษวิโสนักหรือไง? จะว่าไปคุณก็มาจากบ้านนอกใช่ไหม? ฉันว่าคุณคงอยู่ที่โหวจวี๋กรุ๊ปได้ไม่นานหรอก! ส่วนเสว่เอ๋อ ไม่ช้าก็เร็วพวกคุณก็จะต้องหย่ากัน”
หลังจากเสียงพูดจบลง ไป๋ยี่เฟยก็ต่อยเข้าที่หน้าหลิ่วจาวเฟิงไปหนึ่งหมัด
“ผลั่ก!”
เป็นเพราะแรงต่อย หลิ่วจาวเฟิงยืนไม่อยู่ ล้มลงไปกับพื้น
เขากุมใบหน้า คลึงเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืนจากพื้น “ไป๋ยี่เฟย คุณกล้าต่อยฉัน?”
“ฉันอยากต่อยคุณตั้งนานแล้ว!” ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเย็นจ้องหลิ่วจาวเฟิง “เสว่เอ๋อเป็นภรรยาฉัน คุณแย่งตัวภรรยาฉันต่อหน้าฉันหลายต่อหลายครั้ง ฉันอดทนมาถึงตอนนี้ได้ก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้ว!”
แต่ในใจของหลิวจื่อหยุนมองหลิ่วจาวเฟิงเป็นลูกเขย ก็ลุกขึ้นเท้าเอวตวาดลั่น “ไอ้เจ้าไป๋ยี่เฟย คุณกล้าลงไม้ลงมือต่อยคนอย่างงั้นเหรอ? ขอโทษคุณชายหลิ่วเดี๋ยวนี้!”
ไป๋ยี่เฟยไม่โต้ตอบ
หลิวจื่อหยุนโกรธกว่าเดิม “ไป๋ยี่เฟย! คุณชายหลิ่วเป็นแขกที่พวกเราเชิญมา คุณมีเหตุผลอะไรไปลงไม้ลงมือต่อยเขา? รีบขอโทษเขา ไม่อย่างนั้นคุณก็ไปหย่ากับเสว่เอ๋อเดี๋ยวนี้!”
“แม่!” หลี่เสว่จับแขนหลิวจื่อหยุนอย่างจนปัญญา
หลิวจื่อหยุนสะบัดมือของหลี่เสว่ออก “คุณอย่าพูด! วันนี้ไป๋ยี่เฟยต้องขอโทษ!”
ไป๋ยี่เฟยมองแม่ยายด้วยสายตาเรียบเฉย “ตอนนี้ฉันสิถึงเป็นสามีตัวจริงของเสว่เอ๋อ ฉันก็เคยพูดแล้ว จากนี้ฉันจะดีกับเสว่เอ๋อให้มาก จะไม่ทำให้เธอรู้สึกน้อยใจ แล้วก็ฉันกับเสว่เอ๋อจะไม่หย่ากันเด็ดขาด”
พูดจบ หลี่เสว่ก็พยักหน้า “แม่ ฉันจะไม่หย่าค่ะ”
ฟังจบหลิวจื่อหยุนก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กำลังอยากจะพูด ก็โดนหลิ่วจาวเฟิงห้ามไว้ก่อน
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เสว่เอ๋อคงยังไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนที่ใช่ของเธอ ฉันรอได้!”
หลิ่วจาวเฟิงใช้ลิ้นดุนแก้มซ้ายของตน พูดกับไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย! ฉันจะบอกคุณนะ ไม่ช้าก็เร็วเสว่เอ๋อจะเป็นของฉัน!”
ไป๋ยี่เฟยร้องเหอะเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจ “คุณรอจนตัวตายก็คงไม่มีวันนั้น!”
“คุณ!” หลิ่วจาวเฟิงโกรธแทบไม่ไหว ไม่เคยเจอใครที่ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรเท่าไป๋ยี่เฟยมาก่อน!
ไป๋ยี่เฟยทำหน้าหนักแน่นกล่าว “ฉันไม่ขอโทษ!”
พูดจบไป๋ยี่เฟยก็จูงมือหลี่เสว่ขึ้นBMW แล้วขับออกจากบ้านไป
“ไป๋ยี่เฟย!” หลิวจื่อหยุนถูกทำให้เสียหน้า โกรธจนทนแทบไม่ไหว ร้องเสียงหวีดแหลมกว่าที่เคย
หลี่เฉียงตงจับตัวหลิวจื่อหยุนไว้ “พอแล้ว ลูกๆ เขาก็มีความสุขของลูกๆ เอง พวกเราก็ไม่ต้องไปยุ่งอะไรมากหรอก”
“คุณไม่เข้าใจอะไรหรอก!” หลิวจื่อหยุนกำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “คุณกับเขาก็เป็นพวกคนมีคุณธรรมเหมือนกันงั้นสิ ขยะไร้ประโยชน์!”
หลี่เฉียงตงหลุบตาลง นิ่งเงียบไม่ส่งเสียง
หลิ่วจาวเฟิงก็ถูกไป๋ยี่เฟยทำให้โกรธจนทนไม่ไหว ตอนแรกกะจะโจมตีไป๋ยี่เฟย แต่สุดท้ายกลับถูกโจมตีเองซะได้ แถมยังโดนต่อยอีกหนึ่งหมัด! ความโกรธนี้ยังไงก็ทนกลืนลงไม่ได้
แต่ต่อหน้าหลิวจื่อหยุน เขาก็ปั้นหน้ายิ้มขึ้น “ป้าอย่าโกรธไปเลย ถ้าเกิดโกรธจนร่างกายรับไม่ไหวขึ้นมา มันไม่คุ้มหรอกครับ”
หลิวจื่อหยุนเห็นว่าหลิ่วจาวเฟิงพูดแบบนี้ ก็อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย กล่าวขอโทษ “ขอโทษจริงๆ จ้ะ ทำให้คุณตลกขบขันซะแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ช้าก็เร็วทุกคนก็จะเป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันไม่แตกแยกกันนะครับ” หลิ่วจาวเฟิงพูดตอบพร้อมยิ้ม
หลิวจื่อหยุนถูกคำพูดนี้ของหลิ่วจาวเฟิงหยอกล้อจนอารมณ์ดี “ดี คุณชายหลิ่วพูดถูกจ้ะ มาเถอะ คุณชายหลิ่วยังทานไม่อิ่มเลยใช่ไหม? พวกเราทานกันต่อเถอะ”
หลิ่วจาวเฟิงโมโหจนอิ่มไปแล้ว อยากจะอยู่ทานต่อเสียที่ไหน “ป้า ฉันทานอิ่มแล้วครับ แล้วต้องกลับไปทำธุระนิดหน่อยพอดี ผมไม่อยู่รบกวนคุณลุงคุณป้าป้าแล้วครับ”
“งั้นโอเคจ้ะ! ฉันก็ไม่รั้งเธอไว้แล้ว ค่อยมาอีกวันหลังนะ!”
ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่กลับมาถึงบ้านของตัวเอง หลี่เสว่จับไป๋ยี่เฟยไว้
“คุณอย่าโกรธเลย คำพูดของแม่ฉันน่ะ….”
ไป๋ยี่เฟยยกยิ้ม “ฉันไม่โกรธหรอก ฉันเข้าใจความคิดของแม่ แล้วก็แต่ก่อนฉันเหลวแหลกเกินไป มันถึงเป็นแบบนี้”
หลี่เสว่ได้ยินคำพูดแบบนี้ ก็รู้สึกเจ็บปวดใจและรู้สึกผิดอย่างมาก
“เมื่อกี้คุณยังกินไม่อิ่มเลยใช่ไหม? อยากให้ฉันไปต้มบะหมี่สักถ้วยไหม?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มพร้อมพยักหน้า “ดี ต้มเยอะๆ เลย เรามากินด้วยกัน”
เมื่อทานข้าวเสร็จก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเองกัน
เพียงแต่ก่อนจะกลับไปที่ห้อง หลี่เสว่ก็เรียกไป๋ยี่เฟยไว้
“หืม?”
หลี่เสว่เดินก้าวไปข้างหน้า แล้วกอดไป๋ยี่เฟย ใจเต้นตึกตักตึกตักตลอดเวลา
แต่ก่อนเธอมีสิทธิสัมผัสไป๋ยี่เฟยอย่างใกล้ชิดมากสุดก็แค่จับมือ แล้วส่วนใหญ่ก็ยังคงจับมือ การกอดครั้งนี้ เป็นครั้งที่ใกล้ชิดมากที่สุดในตอนนี้
ไป๋ยี่เฟยยืนชะงักอยู่ที่เดิม
รับรู้ถึงร่างกายที่อ่อนนุ่มของหลี่เสว่ ใจของไป๋ยี่เฟยก็เต้นตึกตักตึกตักตลอดเวลา
เขากลืนน้ำลาย เสียงแหบแห้ง “เสว่เอ๋อ….”
ตอนนี้ หลี่เสว่ดันตัวไป๋ยี่เฟยออก “เห็นว่าคุณอารมณ์ไม่ดี ปลอบคุณนะ”
พูดจบ หลี่เสว่ก็หมุนตัวเดินกลับห้องไป
หลังพิงกับบานประตู หัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงเป็นเวลานานไม่สามารถสงบลงได้
เธอรู้ว่าคำพูดเมื่อตอนเย็นของแม่นั้นทำให้คนฟังเสียใจขนาดไหน เธอไม่อยากเห็นไป๋ยี่เฟยโศกเศร้าเสียใจ ก็เลยอดเข้าไปกอดเขาไม่ได้ ปลอบโยนเขาสักหน่อย
นอกประตู ไป๋ยี่เฟยยืนชะงักอยู่ มือที่กำลังคว้าตัวไว้แข็งค้างอยู่กลางอากาศ
ผ่านไปครู่หนึ่ง ไป๋ยี่เฟยถึงจะตั้งสติได้ แล้วยืนยิ้มหัวเราะแหะๆ
……
วันต่อมา
ไป๋ยี่เฟยเพิ่งถึงห้องทำงาน，หวังโหลวก็เข้ามาอย่างพอดี
หวังโหลวส่งเอกสารกองหนึ่งให้เขา กล่าว: “บริษัทที่รับซื้อก่อนหน้านี้ก็ไม่เลวเลย สถานการณ์ค่อยๆ คลี่คลายขึ้นแล้ว แล้วก็บริษัทท่อเหล็กไร้รอยต่อของเหอหยวนหยวนนั้น ก็ทำได้ดีเลย ด้านคุณภาพ ล้วนดีกว่าเจ้าอื่น เพราะงั้นใบสั่งซื้อเลยเยอะมาก”
“เอกสารพวกนี้ ฉันรวบรวมเกี่ยวกับการพัฒนาผลกำไรของบริษัทพวกนี้ คุณลองดูสิ”
ไป๋ยี่เฟยโยนเอกสารกลับไปให้หวังโหลวตรงๆ “เรื่องพวกนี้คุณทราบอยู่ในใจก็โอเคแล้ว”
“ใช่แล้ว บริษัทกับโรงงานพวกนี้ คุณรวบรวมเสร็จแล้วก็ไปลงทะเบียนอีกรอบนะ ลงทะเบียนในนามของคุณนะ”
หวังโหลวมองไป๋ยี่เฟยอย่างตกตะลึง
“ในนามของฉัน?”
“ใช่” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “ในบริษัทนี้ ฉันเชื่อใจแค่คุณ”
“เพื่อนรัก คุณวางใจเถอะ เรื่องพวกนี้ไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง ฉันจะต้องจัดการให้คุณอย่างสวยงามเลย!”
หวังโหลวรู้ ไป๋ยี่เฟยถ้าไม่ใช่เพราะความซาบซึ้งของเขา แต่เป็นเพราะเขาจัดการงานของบริษัทได้ดี นี่ก็เป็นผลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจากความไว้วางใจเขา
พูดขึ้นมา ไป๋ยี่เฟยเขาก็ยังคงมีความเห็นแก่ตัวของตัวเอง
ก่อนหน้านี้ไป๋หยุนเผิงบอกว่าเจอปัญหาแล้ว บวกกับการมาของไป๋หู่ เขาแอบรู้สึกว่าวันเวลาอันแสนสงบสุขของตัวเองเหลืออีกไม่นานเท่าไหร่แล้ว
เอาหวังโหลวมาวางไว้ด้านนอก แล้วตัวเองก็ไปแอบอยู่หลังม่าน สามารถยื้อเวลาได้มากขึ้นหน่อย
ทั้งสองคนคุยเรื่องรายละเอียดที่แน่ชัดมากมาย ผ่านไปสองชั่วโมง หวังโหลวถึงจะแยกตัวออกไป
