บทที่ 477
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยกระชับขึ้นมาก
“จัดการกับหลิ่วจาวเฟิงไปก่อน”
ก่อนหน้านี้เคยมีบัญชีกับหลิ่วจาวเฟิงมาก่อน บวกกับสิ่งที่เขาทำกับหลงหลิงหลิงในวันนี้ และสิ่งที่เขาทำกับหลี่เสว่ ทำให้ไป๋ยี่เฟยไม่อยากจะให้คนๆนี้ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้
……….
ห้องรับแขกของวิวทะเลวิลล่า
ทันทีที่เดินเข้าไป หลิ่วจาวเฟิงก็โกรธและพูดว่า “พวกคุณหมายความว่าไง?”
“ปล่อยให้ไป๋ยี่เฟยจากไปง่ายๆแบบนี้เหรอ?”
เย่ฮวนมองไปที่หลิ่วจาวเฟิงและพูดอย่างโกรธๆว่า “เจ้าโง่!”
“แม่งเอ้ยคุณ………..” หลิ่วจาวเฟิงโกรธ และอยากจะลงมือไปต่อยเย่ฮวน
หวังโหลวก้าวไปข้างหน้าอย่างทันเวลา และคว้าหลิ่วจาวเฟิงไว้
“คุณใจเย็นๆ!”
หลิ่วจาวเฟิงปัดหวังโหลวออกไป “ให้ผมใจเย็นๆเหรอ? ผมใจเย็นเหี้ยอะไร! ทั้งๆที่มีโอกาสที่ดีที่จะจัดการกับไป๋ยี่เฟย พวกคุณแต่ละคนแม่งเอาแต่ช่วยเขาพูดแทน!”
“ทำไม? พวกคุณกลับใจแล้วเหรอ?”
หวังโหลวพูดเบาๆ “ไม่ใช่กลับใจ แต่เป็นการทดแทน”
“ทดแทนงั้นเหรอ?” หลิ่วจาวเฟิงไม่เข้าใจ “ทดแทนอะไร?”
หวังโหลวไม่ตอบ แต่กลับถามว่า “ผมอยากจะรู้ว่า ใครเป็นคนแจ้งตำรวจ?”
เมื่อพูดจบ เฝิงเซียนเซียนก็ก้มศีรษะลงและตอบว่า “ฉันเอง………..”
เฝิงเซียนเซียนไม่รู้ว่าทำไมถึงโทรแจ้งตำรวจไม่ได้ แต่ดูจากท่าทีของเย่ฮวน ก็รู้ว่าเขาโกรธแล้ว และเฝิงเซียนเซียนถึงก้มศีรษะของเธอลงไปเช่นนี้ กลัวว่าเย่ฮวนจะด่าว่าเธอ
เย่ฮวนกล่าวหลังจากได้ยินเช่นนี้ “เจ้าโง่!”
เฝิงเซียนเซียนรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ และพูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมถึงโทรแจ้งตำรวจไม่ได้? ทำไมเขาสร้างปัญหาให้กับงานแต่งงานของเรา ยังโทรแจ้งตำรวจไม่ได้?”
“แจ้งตำรวจเหรอ? ถ้าอย่างนั้นให้เขาได้รับการคุ้มครองจากตำรวจอีกครั้ง?” เย่ฮวนถามด้วยเสียงดัง “ถ้าอย่างนั้นแม่งจะฆ่าเขายังไงอีก!”
แต่เดิมในวันนี้ตั้งใจจะฆ่าไป๋ยี่เฟย แต่ถ้าตำรวจเข้ามาแทรก ยังจะฆ่าเขายังไง?
“ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยน่าจะเตรียมพร้อมที่จะกลับไปที่เมืองเทียนเป่ยแล้ว และการสังหารในครั้งนี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้นอย่างทางการ”
…………
หลังจากไป๋ยี่เฟยและคนอื่นๆจากไปพวกเขาก็ตรงไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง จากนั้นก็เปิดห้องเหมาขนาดใหญ่หนึ่งห้อง
ถึงตอนเที่ยง พวกเขาก็ต้องกินข้าว และก็ยิ่งต้องเติมพลัง
เมื่อถึงช่วงบ่าย จะมีศึกถึงชีวิตและความตาย หากไร้เรี่ยวแรง จะสู้กับคนอื่นได้อย่างไร?
มีคนสิบกว่าคน นั่งอยู่ที่โต๊ะกลมขนาดใหญ่ และไป๋ยี่เฟยไม่ให้ทุกคนดื่มเหล้า แต่รินน้ำชาแทน
ไป๋ยี่เฟยยืนขึ้น ถือถ้วยน้ำชา “พี่น้อง ผมใช้น้ำชาแทนเหล้า ขอให้วันนี้เราทุกคนสามารถอยู่รอดได้!”
“ไม่ ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ วันนี้เราทุกคน ต้องรอดชีวิตให้ได้!”
“มา มาชนแก้วกัน!”
“ชนแก้ว!”
ทุกคนลุกขึ้นยืน ต่างก็ใช้น้ำชาแทนเหล้า ชนแก้ว แล้วดื่มให้หมดอีกครั้ง
คนเหล่านี้เป็นพวกสิ้นหวัง หรือเห็นแก่เงิน แต่ในตอนนี้ พวกเขารู้สึกได้ว่า การติดตามไป๋ยี่เฟยนั้น ไม่ใช่ได้แค่เงินอย่างเดียวเท่านั้น
พวกเขายังรู้สึกถึงความรักของเจ้านายที่มีต่อลูกน้อง และความสำคัญที่เจ้านายให้กับพี่น้องอย่างพวกเขา
หลังอาหาร ทุกคนไม่รีบร้อนที่จะออกจากโรงแรม ไป๋ยี่เฟยให้ทุกคนไปพักผ่อนสักพักก่อน
จนกระทั่งถึงเวลาบ่ายสองโมงครึ่ง สายเรียกเข้าจากจางหัวปินก็ดังขึ้น
“งานแต่งงานของเย่ฮวนสิ้นสุดลงแล้ว แขกก็ใกล้จะไปหมดแล้ว และพวกเขาก็กำลังจะออกจากวิลล่าไปแล้ว”
หลังจากวางสาย ไป๋ยี่เฟยขยิบตาให้เฉินอ้าวเจียว เฉินอ้าวเจียวก็เข้าใจในไม่กี่วินาที ก็ลุกขึ้นทันที และจากไปพร้อมกับสมาชิกคนหนึ่ง
……….
ในเวลาสามนาฬิกา ในที่สุดเย่ฮวนก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย และพวกเขาเองก็ต้องออกเดินทางไปแล้ว
เย่ฮวนพาเฝิงเซียนเซียนเข้าไปในรถ Bentley
หลิ่วจาวเฟิงและหวังโหลวก็เดินตามหลังออกมา
ก่อนที่จะปล่อยให้คนขับรถไป เย่ฮวนเตือนหลิ่วจาวเฟิงว่า “ไป๋ยี่เฟยยังไม่ได้จากไป คุณระวังตัวด้วย”
“เขายังไม่ตายเหรอ?” ประเด็นของหลิ่วจาวเฟิงอยู่ที่นี่ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่บอกว่ากำลังปิดล้อมฆ่าไป๋ยี่เฟยแล้วหรือ? ทำไมเวลาผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงยังมีชีวิตอยู่?
เย่ฮวนมองไปที่หลิ่วจาวเฟิง และหัวเราะเยาะ “อย่าโทษผมที่ไม่เตือนคุณ ไป๋ยี่เฟยเป็นคนที่พูดแล้วต้องทำให้ได้!”
หลังจากพูดจบ เย่ฮวนก็ให้คนขับขับรถ และจากไป
หลิ่วจาวเฟิงตะคอกเมื่อเขาเห็นเช่นนี้ “แม่งเอ้ย ถ้าไม่ใช่ว่ามีจุดประสงค์เดียวกันในครั้งนี้ ใครแม่งจะฟังคำพูดของคุณ!”
ในสายตาของหลิ่วจาวเฟิง เย่ฮวนนั้นด้อยกว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเขาโดยธรรมชาติ ถ้าไม่ใช่ว่าคนข้างหลังให้เขาร่วมมือกับเย่ฮวน เขาก็คงไม่ได้ติดตามเย่ฮวนด้วยความอดกลั้นเช่นนี้
สำหรับเย่ฮวนที่เตือนให้เขาระวังไป๋ยี่เฟย เรื่องอะไรเขาไม่สนใจเลย
ไป๋ยี่เฟยถูกคนยอดฝีมือมากมายปิดล้อมฆ่า แล้วยังมีเวลามาสนใจเขาอีกหรือ?
หวังโหลวมองไปที่หลิ่วจาวเฟิง และพูดอย่างมีความหมายว่า “ปรากฏว่าคุณไม่ใช่คนของเขาเหรอ”
หลิ่วจาวเฟิงหันศีรษะและจ้องไปที่เขาเมื่อได้ยินเสียง “อย่าอหังการให้มาก”
หวังโหลวยักไหล่ แต่เขาก็เตือนเขาว่า “เขาพูดถูก คุณควรระวังตัวหน่อย”
“ระวังเหี้ยอะไร!” หลิ่วจาวเฟิงไม่สนใจเลยสักนิด “ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย เป็นไปได้หรือที่เขาจะมาฆ่าผมด้วยการแยกร่าง?”
เมื่อเห็นเช่นนี้หวังโหลวหยุดพูด หันหลังกลับและเข้าไปในรถคันหรูของเขา และจากไป
หลิ่วจาวเฟิงถุยน้ำลาย “แต่ละคนหยิ่งผยองอะไรกัน? ถ้ามีความสามารถก็ไปฆ่าไป๋ยี่เฟยด้วยตัวเองสิ!”
หลังจากบ่น หลิ่วจาวเฟิงยังคงรู้สึกไม่พอใจ และถีบรถของตัวเองด้วยเท้าของเขา แต่ความโกรธไม่ได้ออกมา แต่เท้าของเขากลับเจ็บปวดมาก
“ไอ้บ้าเอ้ย!”
หลิ่วจาวเฟิงรู้สึกไม่สบายใจมาก เขาจึงขับรถไป KTV แต่เดิมเขาวางแผนที่จะไปบาร์เหล้า แต่ในเวลานี้บาร์เหล้ายังไม่ได้เปิดเลย ดังนั้นเขาจึงต้องเลือกไป KTV แทน
เมื่อเขามาที่ KTV หลิ่วจาวเฟิงสั่งไวน์ไปหลายขวดคนเดียว และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รินไวน์หนึ่งขวดเข้าปาก
“มีสิทธิ์อะไร?”
“ทำไมกูถึงเทียบกับไป๋ยี่เฟยไม่ได้?”
“ไป๋ยี่เฟยเป็นอะไร? ก็แค่โชคดีหน่อยเท่านั้น!”
“ไอ้ห่า! เขากำลังจะตายในตอนนี้แล้ว หลี่เสว่ยังคงตามติดเขาอย่างหมดใจ!”
“ดูถูกผมงั้นหรือ? โอเค ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน รอให้ไป๋ยี่เฟยตายไปแล้ว คุณจะทำอย่างไร?”
“กูจะรอให้ไป๋ยี่เฟยตายแล้ว แย่งมาโดยตรง เขายังจะสามารถคลานออกมาจากโลงศพได้หรือ?”
“………..”
หลิ่วจาวเฟิงก่นด่าไปและดื่มไปด้วย ระบายความไม่พอใจและความหึงหวงของตัวเอง แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
ทันใดนั้น ประตูห้องเหมาก็ถูกเปิดออก
