บทที่ 478
“ใครแม่งที่อนุญาตให้คุณเข้ามา?” หลิ่วจาวเฟิงโกรธอยู่
อย่างไรก็ตามผู้ที่มาเยือนไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟ แต่เป็นชายในชุดดำ
ชายคนนั้นปิดประตูห้องเหมา และเดินตรงไปที่หลิ่วจาวเฟิง
เมื่อหลิ่วจาวเฟิงเห็นดังนั้นเขาก็ตื่นเต้น และซ่อนตัวอยู่ที่มุมทันที “คุณเป็นใคร? อยากจะทำอะไร?”
ชายคนนั้นก้มศีรษะลง และพูดด้วยเสียงแหบๆว่า “ฆ่ามึง”
ดวงตาของหลิ่วจาวเฟิงเบิกกว้างขึ้นในทันที…………
…………
ในโรงแรม ไป๋หู่วางสายโทรศัพท์ และพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ทางด้านเฉินอ้าวเจียวเสร็จงานแล้ว”
“อืม ไปกันเถอะ!”
ไป๋ยี่เฟยเคยคิดที่จะเปลี่ยนรถ แต่เขารู้ดีว่า ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนรถ คนพวกนั้นก็จะหาเขาเจอเช่นกัน แทนที่จะทำแบบนี้ ก็ยังดีกว่าที่จะไม่เปลี่ยน
มาพอดีเลย มาฆ่าเขาไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นเขาก็ฆ่าพวกเขา
ไป๋ยี่เฟยขับรถของตัวเองออกไปเมืองเทียนเป่ยอย่างโจ๋งครึ่มตลอดทาง
เขาไม่รู้เลยว่าคนพวกนั้นอยู่ที่ไหนกัน และจะปรากฏตัวอยู่ที่ไหน แต่ที่แน่นอนก็คือ พวกเขาจะต้องออกมาอย่างแน่นอน
บนท้องถนน ทุกคนเพิ่มความระมัดระวัง ถ้าจะบอกว่าสถานที่ที่ดีที่สุดในการฆ่าคน คือบนท้องถนนอย่างแน่นอน หรือไม่ก็ในช่วงทางสถานที่ห่างไกล
ช่วงระหว่างทางที่จากเมืองเป๋ยไห่กลับไปที่เมืองเทียนเป่ย จะผ่านช่วงชานเมืองไปอยู่ช่วงหนึ่ง ก่อนที่จะขึ้นทางด่วนไป
สาเหตุที่เรียกว่าชานเมือง เพราะที่นั่นมีผู้คนและอาคารค่อนข้างน้อยมาก
เป็นเรื่องง่ายมาก ที่บางสิ่งจะเกิดขึ้น ในสถานที่ที่ไม่ค่อยมีผู้คนเข้าถึงได้ และไม่มีใครพบ
แน่นอนว่า ในสถานที่เช่นนี้ มันง่ายมากที่จะดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย
ไป๋หู่เห็นมีรถธุรกิจสีดำหลายคันไล่ตามรถของพวกเขาจากกระจกมองหลัง ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “มาแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยก็เห็นแล้วเช่นกัน หลังจากที่ตอบรับว่าอืม “หาสถานที่ห่างไกล และหยุดรถ”
“รับทราบครับ”
ตามคำพูดของไป๋ยี่เฟย ไป๋หู่พบช่วงทางที่ห่างไกลของถนน และหยุดอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีผู้คนเป็นระยะทางหนึ่งกิโลเมตรก่อนและหลัง
ทันทีที่รถของไป๋ยี่เฟยหยุดรถ รถหลายคันที่อยู่ตามข้างหลังก็หยุดเช่นกัน หลังจากนั้นไม่นาน มีรถอย่างน้อยสิบยี่สิบคันจอดอยู่ในที่ที่ห่างไกลนี้
อีกไม่กี่นาทีต่อมา คนในรถก็ลงจากรถทั้งหมด
ผู้คนนับสิบกว่าคนรวมทั้งไป๋ยี่เฟยถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากกว่าหนึ่งร้อยคน
สถานการณ์นี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ความแตกต่างก็คือ คู่ต่อสู้ที่พวกเขาพบนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เคยพบในวิลล่ามาก
โมเมนตัมในครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งที่แล้วมาก และหลังลงจากรถ โดยไม่พูดอะไร ถือมีดอยู่ในมือและพุ่งเข้ามาโดยตรง
สายตาของไป๋ยี่เฟยมืดมนลง “ฆ่า! ฆ่าถนนนองเลือดออกมาเส้นหนึ่ง!”
ฆ่าทุกคนที่นี่เท่านั้น พวกเขาถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้!
“ฆ่า!”
ฝูงชนคำรามพร้อมกัน และหยิบอาวุธของตัวเองออกมา และพุ่งออกไป
การต่อสู้ของความเหลื่อมล้ำทางอำนาจเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ไป๋ยี่เฟยพุ่งเข้าไปในฝูงชน และตามการเคลื่อนไหวที่เขาเคยใช้มาก่อน เขายกขาขึ้นและเตะเข้าไป
อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้ามนั้นเกินความคาดหมายของเขา
การเตะของเขาไม่ได้โดนไปที่ร่างศัตรู แต่ถูกใครบางคนขัดขวาง จากนั้นบุคคลนั้นก็ชกด้วยแบ็คแฮนด์
“ตูม!”
ไป๋ยี่เฟย “เติ้งเติ้ง” ถอยหลังไปหลายก้าว ปิดหน้าอกของตัวเอง
แกร่ง!
มันแกร่งมากจริงๆ!
นี่ถึงเป็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของสี่ตระกูลใหญ่
แต่ แล้วยังไง?
ไป๋ยี่เฟยเขาในวันนี้ จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้!
ไป๋ยี่เฟยพุ่งเข้าไปอีกครั้ง และเริ่มต่อสู้อย่างดุเดือดขึ้นมา
การเคลื่อนไหวที่ไม่เป็นระเบียบดังกล่าว ทำให้ศัตรูไม่สามารถต้านทานได้ ไป๋ยี่เฟยประสบความสำเร็จหลายต่อหลายครั้ง คว้ามีดมาหนึ่งด้าม และใช้โอกาสฆ่าคนไปหลายคน
ไป๋หู่มีประสบการณ์มากมาย รู้ว่าคู่ต่อสู้เป็นผู้เชี่ยวชาญ และการลงมือก็ไม่มีการอ่อนมือ และฝีมือก็เสมอกัน
สำหรับสวีลั่ง กังฟูนั้นอ่อนแอกว่าไป๋หู่เล็กน้อย และเขาจะต้องแพ้อย่างแน่นอน แต่โชคดีที่สวีลั่งเก่งในการลอบสังหาร และมีทักษะต่างๆ ตอนนี้เขาก็ค่อนข้างสบายตัว
ส่วนคนที่เหลือเป็นคนของขวางซา ทุกคนเป็นยอดฝีมือ และไม่ยากเกินไปที่จะจัดการกับคนพวกนี้
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
เพราะพวกเขามีเพียงสิบกว่าคน และฝ่ายตรงข้าม มีเกือบร้อยคน
สิบกว่าคนต่อสู้กับร้อยคน ผลลัพธ์สามารถจินตนาการเอาได้
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครยอมแพ้ ไม่มีใครร้องขอความเมตตาเลย
พวกเขาทุกคนกำลังต่อสู้ และพวกเขาทั้งหมดต่อสู้เพื่อความหวังในการมีชีวิตอยู่
เวลาผ่านไป ความแข็งแกร่งทางกายภาพของพวกเขาเริ่มหมดลง และความเร็วของพวกเขาก็ค่อยๆช้าลง
ร่างกายเริ่มได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อยเพราะเหตุนี้ กลิ่นของเลือดก็เริ่มกระจายออกไป ไม่รู้ว่าเป็นของใคร พูดสั้นๆ นี่ก็คือการต่อสู้ที่นองเลือด
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าเขาจะหมดแรง และยังมีอีกเจ็ดแปดสิบคนอยู่ตรงหน้าพวกเขา แต่ก็ไม่มีคนติดตามจากฝั่งของพวกเขา
ทันใดนั้นไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกถึงความไร้พลังในหัวใจของเขา ไม่ว่าเขาจะมีความคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร แต่เผชิญกับความเหลื่อมล้ำครั้งใหญ่นี้ ก็เปลี่ยนข้อเท็จจริงเช่นกัน
หรือว่าวันนี้จะต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆแล้วเหรอ?
แต่เขาไม่อยากจริงๆ หลี่เสว่ยังคงรอให้เขากลับไปอยู่!
“อ๊ะ!”
เมื่อนึกถึงหลี่เสว่ ไป๋ยี่เฟยก็โพล่งออกมา คำราม และโจมตีด้วยมีดอย่างเมามัน ไม่ว่ามันจะเป็นแผลที่ถึงแก่ชีวิตหรือไม่ก็ตาม เขาจะไม่ปล่อยมันไป ตราบเท่าที่เขาสามารถแทงใครบางคนได้
เผชิญหน้ากับการระเบิดของไป๋ยี่เฟยอย่างกะทันหัน พวกไป๋หู่ที่เห็นเช่นนี้ ต่างก็ถูกแรงกระตุ้น และเริ่มระเบิดเช่นกัน
บางคนเห็นเช่นนี้แล้วถอนหายใจ “นี่มันแม่งคนอะไรกันวะ?”
“แต่ละคนบ้าไปหมดแล้ว!”
พวกเขาไม่เคยเห็นใครเหมือนไป๋ยี่เฟยมาก่อน ใกล้จะตายแล้ว ยังระเบิดพลังที่แข็งแกร่งออกมาอย่างกะทันหันได้ และแม่งยังกระตุ้นใจคนอีกด้วย ทำให้คนของพวกเขาระเบิดตามไปด้วย
“รอไปก่อน ยังไงพวกเรามีคนมากมาย พวกเขาจะคงอยู่ได้ไม่นานหรอก!”
“ใช่ รอให้พวกเขาไม่สามารถสู้ไว้แล้ว ยังไม่ใช่ให้พวกเราฆ่าพวกเขาได้อย่างง่ายดายเหรอ?”
บทสนทนาที่นี่พวกไป๋ยี่เฟยไม่ได้ยินเลย ในสายตาของพวกเขามีเพียงฆ่าและฆ่าเท่านั้น และพวกเขาจะอยู่รอดได้ ก็ต่อเมื่อฆ่าทุกคนให้ตายเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม อย่างที่พวกเขากล่าวว่า ไม่ว่าจะระบาดแค่ไหนมันก็เป็นมนุษย์เช่นกัน มนุษย์ไม่ใช่เครื่องจักร พวกเขาจะสูญเสียความแข็งแกร่ง หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน ตอนนี้พวกเขา เพียงแค่โบกมือ ยกเท้า และหลบหลีก ตามสัญชาตญาณของพวกเขา
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าร่างกายของเขาชา และไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
ในเวลานี้ มีคนที่เหลืออยู่ ห้าหกสิบคน และพวกเขา ได้รับบาดเจ็บทั้งหมด โชคดีที่ ยังไม่มีใครตาย
“ระวัง!”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงของสวีลั่ง และเงยหน้าขึ้นดู มีดด้ามหนึ่งมาถึงต่อหน้าของเขา และเกือบจะแทงทะลุเข้าที่หัวใจของเขาแล้ว
ไป๋ยี่เฟยอยากจะขยับตัว และอยากจะหลบหลีก แต่ว่า เขาไม่มีพลังงานแล้วจริงๆ และเขาไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นเพื่อปิดกั้นมันเลย
ในขณะนี้ เสียงปืนดังขึ้นอย่างกะทันหัน
“ตูม!”
คนที่อยู่ตรงหน้าของไป๋ยี่เฟยดวงตาเบิกกว้าง และมีดก็หยุดห่างจากไป๋ยี่เฟยประมาณสองเซนติเมตร
จากนั้น ชายคนนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้นโดยตายตาไม่หลับ
ในขณะนี้ ทุกคนหยุดลง และมองไปทิศทางที่มีเสียงปืน
ไม่ไกลจากพวกเขา มีชายวัยกลางคนอายุสามสี่สิบปียืนอยู่ มีทรงผมสั้น และมีลักษณะแบบปกติ ไม่มีลักษณะพิเศษใดๆ แต่เขาถือปืนพกไว้ในมือ และหันหน้าไปทางพวกเขา
“นี่คือคนของใคร?”
