บทที่ 484
ไป๋ยี่เฟยวิ่งและมองย้อนกลับไปด้วย มีความรู้สึกไม่เต็มใจอยู่ในใจและภาวนาให้เรือของจางหัวปินหาพวกเขาให้เจอในไม่ช้า
หลังจากวิ่งไปได้สักพัก ไป๋ยี่เฟยก็เห็นเรือลำหนึ่งแล่นเข้ามาจากระยะไกล แต่เรือลำเล็กมาก และดูเหมือนจะรองรับคนได้เพียงไม่กี่คน
ไป๋ยี่เฟยไม่มีเวลาคิดมากเกี่ยวกับปัญหา หลังจากเห็นเรือเขาเห็นความหวัง เขาจึงหยุด และพูดกับหลี่เสว่ว่า “เสว่เอ๋อ คุณรอเรืออยู่ที่นี่ และผมจะช่วยพวกเขา”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หันกลับและรีบวิ่งเข้าไป แต่ถูกหลี่เสว่รั้งไว้ “สามี ระวังตัวด้วย”
ไป๋ยี่เฟยหยุดไปชั่วขณะ และก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “อืม ผมรู้แล้ว”
หลี่เสว่ปล่อยมือไป และไป๋ยี่เฟยก็รีบวิ่งกลับไปทันที และพูดกับคนของตัวเองว่า “มาแล้ว!”
ทุกคนเข้าใจอย่างเป็นธรรมชาติที่ไป๋ยี่เฟยบอกว่ามาแล้วหมายความว่าอะไร พวกเขาจึงเห็นความหวังของชีวิต และก็เริ่มแรงต่อสู้อย่างเข้มแข็งมากขึ้น
อย่างไรก็ตามฉางเชี่ยวก็รู้สึกงงงวยขึ้นมา นี่พึ่งโทรออกไปเพียงไม่กี่นาที เรือก็มาถึงแล้ว? เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?
ฉางเชี่ยวกำลังจะถามคำถามของตัวเอง แต่ถูกคนใกล้ตัวไม่กี่คนขัดจังหวะ เขาจึงรีบต่อยออกไปอย่างรวดเร็ว และเข้าร่วมการต่อสู้อีกครั้ง
อีกด้าน หลี่เสว่เห็นว่าเรือกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงโบกมืออยู่ตลอด เรียกให้พวกเขาเข้ามาเร็วๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา เรือก็เข้าใกล้ และหยุดอยู่ที่ตำแหน่งของหลี่เสว่
หลี่เสว่รู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ไม่ได้ขึ้นเรือทันที แต่ตะโกนว่า “ฉันจะไปเรียกคนเดี๋ยวนี้เลย พวกคุณรอสักครู่ และเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางได้ทุกเมื่อ”
อย่างไรก็ตามชายคนหนึ่งเดินออกมาจากเรือ โดยสวมชุดลำลองสีเหลืองอ่อน เขาน่าจะมีอายุยี่สิบเจ็ดแปดปี เขาดูอนาถมาก โดยเฉพาะดวงตาเรียวเล็กของเขา มองแล้วทำให้คนรู้สึกไม่สบายมาก
“ผู้หญิงคนสวยคนนี้ ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดไปแล้ว”
หลี่เสว่หยุดชะงัก แล้วหันกลับไปมอง และพบว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เลย และสงสัยอยู่ในใจของเธอ นี่ก็เป็นคนของไป๋ยี่เฟยหรือ? แต่ทำไมรู้สึกไม่เหมือนเลย?
“คุณคือ……….” หลี่เสว่ถามอย่างระมัดระวัง
ชายคนนั้นยิ้ม ไม่พูด แต่หยิบมีดออกมาด้ามหนึ่งโดยตรง
ทันทีหลังจากที่ชายคนนั้นกระโดดไปที่ชายหาดทราย เขาก็จับตัวหลี่เสว่ด้วยการก้าวไม่กี่ก้าว
หลี่เสว่ดิ้นรนและตะโกน “ปล่อยฉัน!”
ชายคนนั้นจับผมของหลี่เสว่ และเอามีดสั้นจ่อที่คอของเธอ “อย่าขยับ มีดไม่มีตานะ!”
หลี่เสว่รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีดสั้นที่คอของเธอ มันเย็นๆ ตราบใดที่เธอดิ้นรนอีกครั้ง มันก็จะเชือดคอของเธอโดยตรง
หลี่เสว่แสร้งทำเป็นสงบและถาม “คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงจับฉัน?”
ชายคนนั้นตะโกนว่า “ผมเหรอ ชื่อจ้าวหลง เป็นคนของตระกูลฉุง”
เมื่อคำพูดจบลง ดวงตาของหลี่เสว่ก็เบิกกว้างขึ้นทันที คนของตระกูลฉุง? ถ้าอย่างนั้นก็มาหาไป๋ยี่เฟยเพื่อแก้แค้นไม่ใช่หรือ?
ร่างกายของหลี่เสว่สั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธออยากจะบอกไป๋ยี่เฟยให้วิ่งเร็วๆ แต่เธอไม่กล้าที่จะพูดออกเสียง เธอกลัวว่าเมื่อเธอส่งเสียง ไป๋ยี่เฟยก็จะเสียสมาธิเพราะเธอ และกลุ่มคนก็มีโอกาสตามช่องว่าง และได้รับบาดเจ็บ
แต่สถานการณ์ตอนนี้ควรทำอย่างไรบ้าง?
เธอถูกคนเลวจับได้อีกครั้ง และพวกเขาก็ต้องใช้เธอมาคุกคามไป๋ยี่เฟยอีกครั้งแล้ว เธอไม่ต้องการ
หลี่เสว่มองไปที่ไป๋ยี่เฟยที่กำลังต่อสู้ท่ามกลางกลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาของเธอเป็นสีแดง เธอนึกถึงเศษเสี้ยวของการได้พบกับไป๋ยี่เฟยในช่วงสามปีที่ผ่านมาโดยไม่รู้ตัว
ในช่วงสองปีแรกพวกเขาคบกันอย่างเป็นคนแปลกหน้า อย่างช้าๆ พวกเขาก็กลายเป็นคนคุ้นเคย และเป็นเพื่อนกัน ในที่สุด พวกเขาก็กลายมาเป็นคู่รัก และกลายเป็นคู่สามีภรรยาที่แท้จริง
อย่างไรก็ตาม วันเวลาเช่นนี้ดูเหมือนจะเพิ่งเริ่มต้นขึ้น มันก็กำลังจะสิ้นสุดลงแล้วหรือ?
หลี่เสว่ไม่อยากให้ตัวเองเป็นภาระของไป๋ยี่เฟย เธอไม่อยากจะให้ตัวเองต้องคุกคามต่อไป๋ยี่เฟยอีกต่อไป
หลี่เสว่กำหมัดแน่น “สามี………..ฉันรักคุณ………..”
หลังจากพูดคำนี้ หลี่เสว่ก็หายใจเข้าลึกๆ ยกมือขึ้นจับมือของจ้าวหลง “ฆ่าฉัน! ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้!”
จ้าวหลงผงะ และเขาไม่เคยเห็นคนที่ไม่กลัวความตายเช่นนี้มาก่อน และยังคิดริเริ่มที่จะร้องขอความตาย!
น่าเสียดาย ที่เขาจะไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายๆ ไม่เช่นนั้นเขาจะคุกคามไป๋ยี่เฟยได้อย่างไร?
“ฝันไป” จ้าวหลงตะคอกอย่างเย็นชา
หลี่เสว่กระพริบตาของเธอเมื่อเธอเห็นเช่นนี้ คว้ามือของจ้าวหลง และเลื่อนผ่านคอของตัวเองอย่างรุนแรง
ตราบใดที่เธอตายไปแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถคุกคามไป๋ยี่เฟยได้ และไป๋ยี่เฟยก็จะไม่ถูกยับยั้ง
หลี่เสว่คิดดีมาก แต่จ้าวหลงไม่ให้โอกาสนี้กับเธอ
“ให้ตายเถอะ! มันไม่ง่ายอย่างนั้นที่อยากจะตาย!” ความแข็งแกร่งของจ้าวหลงนั้นแข็งแกร่งกว่าหลี่เสว่มาก เมื่อหลี่เสว่พยายามอย่างหนัก จ้าวหลงก็ถอนมือของเขาทันที แต่เพราะทั้งสองดึงกันไปมา มีดก็ยังคงข่วนที่คอของหลี่เสว่ไปอย่างไม่ทันระวัง
เดิมทีก็มีบาดแผลอยู่แล้ว แต่ตอนนี้แผลลึกขึ้น และเลือดที่แข็งตัวก็ไหลลงมาอีกครั้ง
จ้าวหลงถุยน้ำลายเมื่อเห็นเช่นนี้ “แม่งเอ้ย! อยากจะตายขนาดนี้ กูจะทำให้มึงสมหวังในภายหลังแน่นอน และตอนนี้มึงแม่งก็อยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง มิฉะนั้น กูจะฆ่าไป๋ยี่เฟยให้ตายทันที!”
หลี่เสว่ตกใจ ไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวเพิ่มเติม
ในขณะนี้ ด้านไป๋ยี่เฟยก็ตะโกนขึ้นมา จากนั้นก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ไป๋ยี่เฟยเห็นฉากหิมะในตอนเมื่อกี้นี้
เดิมทีเขาคิดว่าเรือลำนี้เป็นเรือที่จางหัวปินส่งมา แต่เขาลืมคิดไปสองประเด็น เรือลำนี้มาเร็วเกินไป และเรือเล็กเกินไป จะจุคนได้มากกว่าสิบได้อย่างไร
“กล้าแตะเมียกู กูจะสู้ตายกับมึง!”
ไป๋ยี่เฟยตาแดงก่ำและวิ่งเข้ามา
เมื่อเห็นเช่นนี้จ้าวหลงพยายามใช้หลี่เสว่เพื่อข่มขู่ไป๋ยี่เฟย และในเวลานี้หลี่เสว่เห็นไป๋ยี่เฟยวิ่งเข้ามา และไม่ต้องการที่จะคุกคามเขาด้วยตัวเองโดยจิตสำนึก ดังนั้นจึงจับมือของจ้าวหลงในขณะที่จ้าวหลงไม่ได้ให้ความสนใจ และกัดมันลงไปด้วยฟัน
“อ๊ะ!”
จ้าวหลงกรีดร้อง
เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงนี้ หลี่เสว่จึงหลบหนีจากการควบคุมตัวของจ้าวหลง และรีบวิ่งไปที่ด้านข้างทันที
ในขณะเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยก็พุ่งเข้ามาตรงหน้า และเตะมันขึ้นมา จ้าวหลงไม่มีเวลาตอบโต้ และต้องกอดอกเพื่อต่อต้าน แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเขา จึงถูกเตะถอยหลังไปหลายก้าวอย่างกะทันหัน
หลังจากลงพื้นไป๋ยี่เฟยใช้ประโยชน์จากความประมาทของจ้าวหลง และชกต่อย แต่ในครั้งนี้ ไป๋ยี่เฟยไม่ประสบความสำเร็จ
จ้าวหลงบีบกำปั้นของไป๋ยี่เฟยทันที จากนั้นใช้ศอกดันเข้าไป และยกเท้า เตะไป๋ยี่เฟยบินคว่ำออกไปทันที
“ตูม!”
ไป๋ยี่เฟยล้มตัวลงบนชายหาดทราย พร้อมกับมีเลือดไหลออกจากมุมปาก
หลี่เสว่วิ่งไป ช่วยไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นมา และพูดอย่างกังวลว่า “ไป๋ยี่เฟย คุณเป็นอย่างไรบ้าง? อย่าทำให้ฉันตกใจ………..”
ด้วยการประคองของหลี่เสว่และไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้นยืน ใช้มือเช็ดเลือดออกจากมุมปาก ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปที่จ้าวหลงที่อยู่ตรงข้ามอย่างดุร้าย “ผมไม่เป็นไร”
จ้าวหลงก็หยุดลง มองไปที่ไป๋ยี่เฟย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “ขยะ!”
สายตาของไป๋ยี่เฟยมืดมนลงเล็กน้อย ตอนเมื่อกี้นี้เขาลงมือไปได้แค่สองท่า แต่ไป๋ยี่เฟยรู้สึกถึงว่า เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ แม้กระทั่ง แข็งแกร่งกว่าฉางเชี่ยวด้วยซ้ำ
“มึงเป็นใคร?” ไป๋ยี่เฟยถาม
จ้าวหลงทำเสียงดูถูก และไม่ตอบ แต่หลี่เสว่ตอบเขาว่า “เขาบอกว่าชื่อของเขาคือจ้าวหลง และเขาเป็นคนในตระกูลฉุง”
การแสดงออกของไป๋ยี่เฟยหยุดนิ่ง “คนของตระกูลฉุงงั้นเหรอ?”
“ใช่ ที่ผมมาในวันนี้ มาเพื่อแก้แค้นแทนคุณชายฉุง” จ้าวหลงดูไม่กระวนกระวายแต่อย่างใด ในสายตาของเขา ไป๋ยี่เฟยเป็นสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าของเขาแล้ว
ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณจะมาฆ่าผมด้วยตัวเองงั้นหรือ?”
“แน่นอน” จ้าวหลงหยุดชั่วคราวหลังจากพูดจบ “บางที คุณหนูใหญ่ของเราก็เต็มใจที่จะลงมือทำเองเช่นกัน”
“ฉุงลี่หย่าเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นมองเขา “เธอก็มาด้วยเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยยังคงจดจำเหมือนเด็กสาวอายุสิบเจ็ดปีที่เรียบง่ายในความคิดของเขา แต่เขาไม่คาดคิดว่า คนอื่นต้องการจะฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง
“จ้าวหลง!”
เสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน นั่นคือชายคนที่ช่วยไป๋ยี่เฟยด้วยปืน เขาเห็นไป๋ยี่เฟยรีบวิ่งมาก็จัดการคนรอบข้างของตัวเองและตามเขามาด้วย เพราะภารกิจของเขาคือการปกป้องไป๋ยี่เฟยเสมอ
ไป๋ยี่เฟยมองเขา ตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย “พวกคุณรู้จักกันเหรอ?”
ชายคนนั้นหยุดชั่วครู่ แล้วยิ้มอย่างขมขื่น “รู้จัก รุ่นน้องที่อยู่ในเมืองหลวง ซึ่งเป็นปรมาจารย์อันดับสอง อยู่เหนือหน้าฉางเชี่ยว”
ใบหน้าของไป๋ยี่เฟยดูเคร่งขรึมมากขึ้น ไม่น่าแปลกใจเลย ที่แท้เขาก็เป็นปรมาจารย์อันดับสอง
จ้าวหลงหัวเราะอย่างเยาะเย้ย “ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าเจ้าหก ยังจะได้เจอกับคุณอยู่ที่นี่”
