บทที่ 504
“ผม……”
ไป๋ยี่เฟยกำลังจะเอ่ยออกไป ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“เสว่เอ๋อ มาแล้วเหรอ”
หลิ่วจาวเฟิงสวมชุดสูทสีเงินเดินมาจากเรือสำราญ เขารอหลี่เสว่มาสักพักแล้ว เห็นคนยังไม่มา จึงเดินออกมาตามหาเอง นึกไม่ถึงว่าจะเจอหลี่เสว่ที่ประตูทางเข้าพอดี
ทว่า หลิ่วจาวเฟิงก็เห็นไป๋ยี่เฟยไวเช่นกัน “ไป๋ยี่เฟย？ นายมาอยู่นี่ได้อย่างไร？”
ไป๋ยี่เฟยจึงเงยหน้ามองดูเขา “ฟังจากที่คุณพูด ผมดูไม่ควรอยู่ที่นี่？”
“หรือไม่ใช่เหรอ？” สีหน้าหลิ่วจาวเฟิงปราศจากรอยยิ้ม “นี่การเลือกตั้งประธานสหพันธ์ธุรกิจ คนกระจอกอย่างนาย ไม่มีคุณสมบัติมาที่นี่！”
หลี่เสว่ไม่เห็นด้วยที่หลิ่วจาวเฟิงว่าไป๋ยี่เฟยเช่นนี้ จึงพูดเสียงเน้นว่า： “ฉันมีคุณสมบัติก็พอแล้ว ฉันพาเขาเข้ามาได้！”
หลิ่วจาวเฟิงรู้ว่าบัตรเชิญหนึ่งใบสามารถเชิญผู้ติดตามได้สองคน แต่เขานึกไม่ถึงว่าหลี่เสว่จะเชิญไป๋ยี่เฟยมา โมโหจนอกกระเพื่อมไม่หยุด “ได้ คุณจะพาเขาเข้าไปให้ได้ใช่ไหม？ อย่างนั้นผมจะบอกให้ เขาเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด！ เพราะผมไม่อนุญาต！”
“คุณมีสิทธิ์อะไรไม่อนุญาต ไม่ให้เขาเข้าไป？ คุณเป็นคนจัดการเลือกตั้งนี้เหรอ？” หลี่เสว่โต้เสียงดัง
หลิ่วจาวเฟิงลากเสียงหัวเราะยาว “เพราะว่า จดหมายเชิญของคุณผมเป็นคนให้ คุณคิดว่าผมมีสิทธิ์ไม่ให้เขาเข้าได้หรือเปล่า？”
“อะไรนะ？” หลี่เสว่ตกใจดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง บัตรเชิญนี้ที่แท้หลิ่วจาวเฟิงเป็นคนให้หรอกหรือ！
หลี่เสว่เหลือบตาคล้อยต่ำ กำมือตัวเองแน่นอย่างเงียบๆ
ไป๋ยี่เฟยเห็นเข้า เงยหน้าขึ้นพูดกับหลิ่วจาวเฟิง： “วางใจเถอะ บัตรเชิญของเสว่เอ๋อ ไม่พาผมเข้าไปหรอก คนที่เธอจะพาเข้าไปคือสองคนนี้”
จบประโยค ไป๋ยี่เฟยก็ชี้ไปที่โจวฉวี่เอ๋อกับเฉินห้าว
โจวฉวี่เอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอก็ไม่ชอบหลิ่วจาวเฟิง สถานการณ์ในตอนนี้ ทำให้เธอลังเลใจ ว่าจะเข้าไปดีหรือเปล่า? หรือควรจะให้โควตากับไป๋ยี่เฟยดี?
แต่คำพูดของหลิ่วจาวเฟิงเมื่อครู่ทำให้ความคิดของเธอเมื่อครู่ดับไปในทันที ดูท่าทางของไป๋ยี่เฟย เหมือนจะไม่แยแส？
หลิ่วจาวเฟิงเห็นสภาพแล้วก็หัวเราะขึ้นมา คางกางออก “ถือว่านายรู้จักตัวเองดี！”
จบประโยค หลิ่วจาวเฟิงก็ยิ้มให้หลี่เสว่แล้วพูดว่า： “เสว่เอ๋อ ไป เข้าไปกันเถอะ ผมจะนำทางให้”
“ไม่จำเป็น” หลี่เสว่สีหน้าดูไม่จืด พอตอบเขาเสร็จ ก็พูดกับไป๋ยี่เฟยว่า： “รอฉันเดี๋ยวนะ ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด”
ไป๋ยี่เฟยเห็นท่าทางเธอตั้งใจอย่างนี้ อดหัวเราะไม่ได้ “อืม ผมจะรอ”
จากนั้น หลี่เสว่ขนาดมองก็ยังไม่อยากมองหลิ่วจาวเฟิง เดินตรงดิ่งไปที่เรือสำราญ
หลิ่วจาวเฟิงเห็นหลี่เสว่ไม่เห็นเขาในสายตา สีหน้าก็ถมึงขึ้น ทว่าพอนึกถึงว่าไป๋ยี่เฟยขึ้นเรือมาไม่ได้ สามวันนี้เขายังมีเวลาใกล้ชิดกับหลี่เสว่อีกมาก ก็เลยไม่ร้อนรน
“ไป๋ยี่เฟย คอยดูเถอะ รอฉันได้เป็นประธานสหพันธ์ธุรกิจ เสว่เอ๋อก็จะเป็นของฉัน！” หลิ่วจาวเฟิงทิ้งคำพูดไว้ให้ไป๋ยี่เฟยเสร็จ ก็หมุนตัวเดินเข้าไปในเรือสำราญ
ไป๋ยี่เฟยมองดูเขาแล้ว ก็สบถคำด้วยสีหน้าเฉยเมยออกมาสองคำว่า “งี่เง่า”
พอหลังจากคนกลุ่มนี้ไปแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงเอ่ยปากพูดว่า： “ท่านที่ตรงนี้ ไม่มีบัตเชิญ เชิญกลับเถอะครับ！”
“ใครบอกว่าเราไม่มีบัตรเชิญ” ไป๋ยี่เฟยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนิ่งไปชั่วครู่ การสนทนาของอีกฝ่ายเมื่อครู่เขาได้ยินอย่างชัดเจน หลิ่วจาวเฟิงเป็นใครเขาก็รู้ นั่นคือประธานกรรมการบริษัทโหวจวี๋กรุ๊ปแห่งเมืองเทียนเป่ย เป็นบุคคลดัง
ส่วนไป๋ยี่เฟยไม่ได้เป็นอะไรเลย จึงไม่มีคุณสมบัติเข้าไป ฉะนั้น พอได้ยินว่าไป๋ยี่เฟยมีบัตรเชิญ เขาถึงได้ตกตะลึง
ไป๋ยี่เฟยในสายตาที่ตกใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เอาบัตรเชิญใบนั้นของตัวเองออกมา ยื่นให้เขา
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบยื่นมือไปรับ ดูอย่างถี่ถ้วนสองรอบ พบว่าเป็นบัตรเชิญจริงๆ ไม่ได้ปลอมแปลง หลังจากตกใจ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงรีบเปลี่ยนท่าที “บัตรเชิญไม่มีปัญหา คุณผู้ชาย เข้าไปได้ครับ”
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยกับพวกทั้งหมดอีกสามคนก็เข้าไปอย่างสง่าผ่าเผย
……
หลังจากหลี่เสว่เดินไปที่ดาดฟ้า หลิ่วจาวเฟิงก็ตามติดมาด้านหลังแล้ว
“เสว่เอ๋อ คุณเพิ่งขึ้นมา ยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่สินะ？ ผมจะพาคุณเดินดู” หลิ่วจาวเฟิงพูดอย่างกระตือรือร้น
หลี่เสว่ไม่สนใจหลิ่วจาวเฟิง แต่รอให้โจวฉวี่เอ๋อกับเฉินห้าวมาด้วยกัน
หลิ่วจาวเฟิงเห็นหลี่เสว่ไม่สนใจตน ความริษยาที่ไม่ยอมที่สะสมในใจมาจนปัจจุบันก็ปะทุขึ้น “หลี่เสว่ คุณจะเอาอย่างไรของคุณ？”
“ผมไม่ดีต่อคุณเหรอ？ คุณสมบัติผมแย่เหรอ？ หรือผมฆ่าคนวางเพลิง ทำไมคุณไม่มองผมบ้าง？” หลิ่วจาวเฟิงโมโหจนตวาดขึ้นมา
หลี่เสว่ได้ยินเข้า จึงเงยหน้ามองเขา “หลิ่วจาวเฟิง ฉันเคยบอกคุณหลายครั้งแล้ว ว่าฉันไม่ชอบคุณ ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่คุณพูดมา ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ต่อให้คุณร่ำรวยติดอันดับโลก ฉันก็ไม่ชอบคุณ”
“แล้วทำไมคุณถึงชอบไป๋ยี่เฟย？ ไป๋ยี่เฟยเทียบกับผมไม่ได้สักอย่าง คุณชอบอะไรในตัวเขา？” หลิ่วจาวเฟิงถามอย่างไม่ยอมเลิกรา
หลี่เสว่ยิ้นขึ้นมาในทันที “ไม่ ในสายตาฉัน เขาเป็นฮีโร่ของฉัน”
“ไม่ว่าอะไร ขอแค่เป็นเขา ฉันชอบหมด”
“ตูม……”
คำพูดเหล่านี้อยู่ๆ ก็ระเบิดขึ้นมาในสมองหลิ่วจาวเฟิง ทำให้เขาตะลึงอยู่กับที่ ในขณะเดียวกัน ความริษยาในใจ ความไม่ยอมเลิกรา ความโกรธ ได้ก่อตัวรวมกันขึ้น
“ไม่ว่าอะไร ขอแค่เป็นเขา ฉันชอบหมด……”
คำพูดง่ายๆ แค่นี้ ก็ทำให้เห็นว่า หลี่เสว่มีความรักที่ลึกซึ้งต่อไป๋ยี่เฟยแค่ไหน
ดวงตาทั้งคู่ของหลิ่วจาวเฟิงลุกเป็นสีแดง มือทั้งคู่กำหมัด จ้องเขม็งไปที่หลี่เสว่ พูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า： “ได้ ในเมื่อทำอย่างไรคุณก็ไม่ชอบผม อย่างนั้นผมก็ไม่แยแสแล้ว！”
จบประโยค หลิ่วจาวเฟิงจะไปคว้ามือของหลี่เสว่ อย่างไรหลี่เสว่ก็ไม่ชอบเขา อย่างนั้นเขาก็รวบรัดไปเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ได้ตัวเธอ
พอนึกถึงตรงนี้ หลิ่วจาวเฟิงก็เดือดพล่านขึ้นมา ในเวลานี้เอง จิตใจก็ยิ่งร้อนระอุ เพราะเขาดูออก ว่าหลี่เสว่มีอะไรกับไป๋ยี่เฟยแล้ว
นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่สนไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น
“ปล่อยฉันนะ！” โจวฉวี่เอ๋อวิ่งเข้ามาดึงหลี่เสว่ถอยหลัง เฉินห้าวก็เข้ามายืนข้างหน้าพวกเธอทั้งสอง “คุณหลิ่ว ที่นี่เป็นที่สาธารณะ ช่วยระวังพฤติกรรมของคุณด้วย”
ในเวลานี้เอง ไป๋ยี่เฟยก็เข้ามา
“หลิ่วจาวเฟิง อย่างบีบให้ฉันต้องฆ่านายตอนนี้！” ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามา ยืนอยู่ข้างหลี่เสว่
นาทีที่หลิ่วจาวเฟิงเห็นไป๋ยี่เฟย ก็เหมือนตาฝาด
“แม่งมึงขึ้นเรือมาได้ยังไง？”
อย่าว่าแต่หลิ่วจาวเฟิง หลี่เสว่ก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยไม่มีบัตรเชิญ เขาขึ้นมาได้อย่างไร？ อีกทั้งไป๋หู่กับสวีลั่งก็ตามขึ้นมาด้วย
ไป๋ยี่เฟยมองหลี่เสว่อย่างปลอบใจ จากนั้นก็มองไปที่หลิ่วจาวเฟิง เหมือนมองไอ้ปัญญาอ่อนคนหนึ่ง “แน่นอนก็ต้องเดินขึ้นมาสิ”
หลิ่วจาวเฟิงสะอึก จากนั้นก็พูดด้วยความโมโห： “รปภ. รปภ. นี่มันอะไรกัน？ ทำไมถึงปล่อยให้คนที่ไม่มีบัตรเชิญเข้ามาได้ มาเร็วเข้า มาไล่เขาออกไปซะ!”
เสียงที่ดังเอะอะ ทำให้ผู้คนที่เพิ่งขึ้นมาตากลมต่างมองมากัน
“เกิดอะไรขึ้น？”
“เห็นว่ามีคนที่ไม่มีบัตรเชิญ ปะปนเข้ามา”
