ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ – ตอนที่ 56

บทที่56

วันนี้ทั้งวันพานหุ้ยหุ้ยใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับไป๋ยี่เฟย มีความรู้สึกคุ้นเคยกับรูปร่างของไป๋ยี่เฟยเล็กน้อย ร่างเมื่อสักครู่นั้นดูเหมือนจะเป็นไป๋ยี่เฟย แต่ว่าเธอไม่แน่ใจ

พานหุ้ยหุ้ยเห็นว่าไม่มีใครตอบรับ จึงได้แต่ถอนหายใจ พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ใช่คุณจริง ๆ หรือเปล่านะ ？”

……

ตอนเช้า พานหุ้ยหุ้ยตั้งใจซื้ออาหารเช้าสองชุด ชุดหนึ่งให้ไป๋ยี่เฟย

“เมื่อคืนนี้ขอบคุณมากนะ！” พานหุ้ยหุ้ยมองไป๋ยี่เฟยอย่างอาย นิด ๆ

ไป๋ยี่เฟยมองเธออย่างงง ๆ “เมื่อคืน？เมื่อคืนมีอะไรเหรอ ？”

พานหุ้ยหุ้ยชะงักไป ยังถามลองเชิงต่อไปว่า “เมื่อคืนที่ลานจอดรถ……”

“หืม？”ไป๋ยี่เฟยนั้นก็ยังทำหน้างง ๆ

พานหุ้ยหุ้ยเห็นว่าเขายังคงงง ๆ อยู่ หรือว่าจะไม่ใช่เขา ？

เห็นพานหุ้ยหุ้ยกลับที่ที่ห้องทำงานตัวเอง ไป๋ยี่เฟยทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วก็หันหลังแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

พานหุ้ยหุ้ยนั้นนั่งที่ไปแล้ว แต่สายตายังคงมองมาทางไป๋ยี่เฟย เธอยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าร่างเมื่อคืนที่เห็นก็คือไป๋ยี่เฟย แต่ไป๋ยี่เฟยนั้นก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ทำให้เธอไม่กล้าจะฟันธง

ตอนพักเที่ยง พานหุ้ยหุ้ยเดินมา “ไป๋ยี่เฟย ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณ”

ไป๋ยี่เฟยตะลึง “ผมเลี้ยงคุณดีกว่า！ตอนเช้าคุณเลี้ยงอาหารเช้าผมแล้ว”

“ได้” พานหุ้ยหุ้ยตอบรับด้วยรอยยิ้ม ในใจก็มีความสุขพลางคิดว่า เดี๋ยวจะไปกินร้านอาหารหรู ๆ ที่ไหน ต้องสวีทมากแน่ ๆ แล้วจะได้ถือโอกาสถามเรื่องเมื่อคืนด้วยเลย

หลังจากที่ถึงแล้ว พานหุ้ยหุ้ยก็ตะลึง

เพราะว่าไป๋ยี่เฟยพาเธอมาทานที่โรงอาหารพนักงาน

เธอที่กะจะถามไป๋ยี่เฟยว่าตกลงเป็นเขาหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอจะถามยังไง ？

โรงอาหารพนักงานมีคนเป็นร้อยเป็นพัน หรือว่าจะต้องพูดเรื่องเมื่อคืนออกมาหรือ ？

พานหุ้ยหุ้ยนั้นมองไป๋ยี่เฟยที่นั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ไป๋ยี่เฟยเหมือนจะไม่สังเกตเห็น ทานอย่างเอร็ดอร่อย

อืม ผัดเนื้อซอสแดงนี่รสชาติไม่เลว ซุปนี้ก็อร่อย อร่อยจริง ๆ

ตอนที่กำลังทานอย่างอร่อย ก็โดนตบเข้ามาที่ไหล่

ไป๋ยี่เฟยเจ็บ จึงได้หันไป

ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเขาด้วยหน้าทะมึน ชี้นิ้วที่ไปประตู “พี่เฉิงให้คุณไปหาสักครู่ ”

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ประตู ซุนเฉิงและผู้ชาย5-6คนยืนอยู่ที่ประตู มองมาทางไป๋ยี่เฟย

“อ้อ พี่เฉิงหาผมมีธุระอะไรหรือ？” ไป๋ยี่เฟยยิ้มและถามกลับไป

ชายหนุ่มตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย “ไปก็รู้เองแหละ”

ไป๋ยี่เฟยก้มหน้าลงและถอนหายใจ เงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

พานหุ้ยหุ้ยเห็นไป๋ยี่เฟยแบบนี้ ในใจก็ยิ่งสงสัย ถ้าหากว่าไป๋ยี่เฟยเป็นคนช่วยเธอไว้จริง ๆ ไม่น่าจะปอดแหกขนาดนี้นี่นา

ไป๋ยี่เฟยเดินไปที่ประตู ยิ้มและถามว่า “พี่เฉิงหาผมมีเรื่องอะไรหรือครับ ？”

ซุนเฉิงมองไป๋ยี่เฟยอย่างเย็นชา ตบที่หน้าของไป๋ยี่เฟยไปมา “ในกล้าดีนี่ แม้แต่คำพูดฉันแกก็ไม่เชื่อฟัง ？”

พานหุ้ยหุ้ยไม่ได้ตามไป ก็แค่แบบนี้ แต่เรื่องที่เธอต้องการรู้ก็คือไป๋ยี่เฟยใช่คืนเมื่อคืนหรือเปล่า ถ้าหากว่าใช่ ก็ไม่มีอะไรน่ากลัว ถ้าหากไม่ใช่ ไป๋ยี่เฟยโดนตีก็โดนไปสิ ！

ไป๋ยี่เฟยแล้วฟังก็เข้าใจในทันที ยิ้มและพูดว่า “ใครจะกล้า？”

“ฮึ！” ซุนเฉิงคำราม มองไปทางพานหุ้ยหุ้ย พูดว่า “ไม่กล้าแล้วยังมาทานอาหารกับเธอ ？แกคิดว่าฉันตาบอดหรือไง？ในเมื่อแกไม่เชื่อฟัง ก็คงต้องทำให้แกเชื่อฟังแล้วล่ะ ”

พูดจบ คนที่เหลือก็มาล้อมไป๋ยี่เฟยไว้และอยากจะลงมือ

ไป๋ยี่เฟยรีบห้ามว่า “เอ๊ะ รอก่อน รอก่อน……”

“กลัวแล้วเหรอ？”ซุนเฉิงถามอย่างไม่พอใจ

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะและพูดว่า “ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ ตรงนี้คงไม่เหมาะ จะเปลี่ยนไปที่เงียบ ๆ หน่อยไหม ？”

ซุนเฉิงหัวเราะ “ได้ ข้าจะช่วยรักษาหน้าเอ็งไว้บ้าง ”

แล้วก็ส่งสายตาไป คน5-6คนที่ล้อมไป๋ยี่เฟยไว้ ก็ไปในซอยที่ค่อนข้างเปลี่ยว

ทางพานหุ้ยหุ้ยที่เห็นไป๋ยี่เฟยที่ขนาดกลัวขนาดนี้ แม้จะโดนตีก็ไม่ตอบโต้ ก็รู้สึกผิดหวังสุด ๆ

พอถึงในซอย ไป๋ยี่เฟยก็ผลักคนตรงหน้าออก เพื่อให้มีระยะห่างระหว่างกัน

ซุนเฉิงสีหน้าเคร่งขรึม “ยังคิดตอบโต้เหรอ？”

ไป๋ยี่เฟยท่าทีเปลี่ยนจากที่เคยขลาดกลัว มีรอยยิ้มที่มุมปากอย่างเยือกเย็น จนทำให้คนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะกลัว

 “พี่เฉิง，จัดการมัน！”

“ตีมัน！”ซุนเฉิงจ้องมองไป๋ยี่เฟยด้วยแววตาชั่วร้าย คนที่กล้าขัดเขายังไม่มาเกิด！

ทั้งกลุ่มก็รุมล้อมเข้าไป

ทันใดนั้น ก็มีไม้ลอยมา เสียงดัง “ปัก” ตีเข้าที่หน้าของชายที่อยู่ด้านหน้าสุด พร้อมกันนี้ฟันซี่หนึ่งก็ได้หลุดออกไป

คนที่เหลือยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีคนชุดดำเข้ามาอย่างรวดเร็วเตะคนล้มลงทีละคน หมุนตัวแล้วปล่อยหมัดให้ล้มไปอีกคน แล้วก็ลากอีกสองคนมาชนกัน แล้วก็ลากอีกคนทุ่มลง นอกจากซุนเฉิง ที่เหลือนั้นล้มกองไปหมดแล้ว​

ไป๋ยี่เฟยมองดูไป๋หู่ แล้วก็ปรบมือพูดว่า ดี

มองจนพอแล้ว ไป๋ยี่เฟยใช้โอกาสที่ซุนเฉิงยังไม่ทันตั้งตัว เดินเข้าไปจิกผมของเขา แล้วกดเข้าไปที่กำแพง แล้วโขกเข้ากับกำแพงดัง “ตึก ตึก ” สองครั้ง

ซุนเฉิงก็เวียนหัวเห็นดาวเดือน ร้องอย่างเจ็บปวด

ให้ตายเหอะ นี่ก็เปลี่ยนเร็วเกินไป จนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว！

แล้วก็มองดูพี่น้อง5คนที่ล้มไปกองที่พื้น ก็รู้สึกหน้ามืดทันที

“ทำเก่งอีกสิ！ทำเก่งกับกูอีกสิ！”ไป๋ยี่เฟยกดที่หัวเขาและโขกเข้าที่กำแพงอีกครั้ง

ซุนเฉิงร้องออกมา และก็จับไปที่มือของไป๋ยี่เฟยเพื่อจะตอบโต้

ไป๋ยี่เฟยตบเข้าที่บ้องหูดัง“เพี๊ยะ” “แกทำตัวดีดีหน่อย！”

ไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ ไม่ได้ขลาดกลัวเหมือนเมื่อสักครู่อีกแล้ว？

ซุนเฉิงกลัวแล้ว กลัวว่าเขาจะตีอีก เขาเองก็ขอหยุดแค่นี้แล้ว รีบพูดร้องขอว่า “พี่ชาย พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว ！ไว้ชีวิตผมเถอะ พี่ชาย！”

ไป๋ยี่เฟยก็โขกลงไปอีกครั้ง “สำนึกผิดแล้วเหรอ？ดี ฉันขอถามอะไรแกหน่อย ตอบฉันมาตามตรง！ถ้ากล้าโกหกล่ะก็ ฉันจะให้แกตายตอนนี้เลย！”

 “ครับ ครับ ครับ ผมจะตอบตามจริง” ซุนเฉิงสีหน้าซีดเผือด และพยักหน้า

ก่อนหน้านั้นเขาคิดว่าตัวเองเป็นลูกของผู้จัดการทั่วไปของบริษัท ทำตัวกร่างในบริษัทจนเคยตัว และก็ไม่มีใครกล้าหาเรื่อง ใครจะรู้ว่าคนมาใหม่คนนี้ที่ดูเหมือนอ่อนแอ แต่จริง ๆ แล้วเป็นหมาป่าในร่างแกะน้อย

ข้างกายเขายังมีคนบ้าที่สูง190cm ！

ไป๋ยี่เฟยกดไปที่หัวของเขา ถามว่า “เบื้องหลังหัวหน้าใหญ่ของนิวซีกรุ๊ปคือใคร？”

ซุนเฉิงตะลึงไป ตอบกลับว่า “พี่ชาย พี่ชายจะเปลี่ยนคำถามไหม？คำถามนี้ผมไม่รู้ครับ！”

ไป๋ยี่เฟยหรี่ตาและจ้องไปที่เขา “ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ？”

ซุนเฉิงพยักหน้าเต็มแรง “ผมไม่รู้จริง ๆ！ไม่งั้นเดี๋ยวรอผมกลับไปจะไปถามมาให้？”

ไป๋ยี่เฟยมองดูท่าทีของซุนเฉิงนั้นไม่รู้จริง ๆ จึงเปลี่ยนคำถาม “นิวซีกรุ๊ปกับกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปมีความแค้นอะไรกัน ทำไมนิวซีกรุ๊ปต้องทำลายกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป？”

พอได้ยินคำถามนี้ซุนเฉิงก็ยิ่งงง ถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่ขาย พี่เปลี่ยนอีกคำถามไหม？”

“หืม？”ไป๋ยี่เฟยถลึงตามอง กำลังจะลงมืออีกครั้ง

“พี่ชาย พี่ชาย ผมไม่รู้จริง ๆ นะ！แม้แต่กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปทำอะไรผมยังไม่รู้เลย！” ซุนเฉิงพลางพูดพลางตัวสั่น เขากลัวจริง ๆ 。

ไป๋ยี่เฟยสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามอีกว่า “รู้ไหมว่าผู้จัดการทั่วไปจะมาทำงานที่บริษัทกี่โมง ？”

“ผม……ผมไม่รู้……” ซุนเฉิงนั้นอาศัยที่มีพ่ออยู่ เขาอยู่ในบริษัทแค่ตำแหน่ง แต่ไม่ได้ทำงาน เขาจะรู้ได้ยังไงว่าผู้จัดการทั่วไปมาทำงานเมื่อไหร่ ？

“แกมันทำห่าอะไรก็ไม่รู้ ถามกี่ครั้งก็ไม่รู้ แกว่าแกมีประโยชน์อะไรบ้าง ？”