บทที่ 576
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ไปไกลเกินไป เพราะเขากลัวว่าจ้าวเทียนจะหนีไป
ถ้าเกิดว่าเขาไปไกลเกิน จ้าวเทียนวิ่งหนีไป เขาก็จะไม่สามารถตามทันได้
อย่างไรก็ตามจ้าวเทียนไม่น่าจะมีความกล้าหาญมากขนาดนั้น บวกกับเขายังเป็นคุณชายที่ถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี เขาเดินมาไกลแล้วโดยมีฉีฉีอยู่บนหลังของเขา เขาก็เหนื่อยเกินกว่าจะวิ่งหนีได้แล้ว และถ้าหนีไปก็คงจะหนีได้ไม่ไกลหรอก
แต่ไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่วางใจ ดังนั้นเขาจึงรีบค้นหากิ่งไม้แห้งอย่างรวดเร็ว
ในถ้ำ อย่างที่ไป๋ยี่เฟยคิด จ้าวเทียนไม่กล้าที่จะวิ่งหนีเลย เขากลัวว่าไป๋ยี่เฟยจะจงใจหลอกเขา หลังจากออกไปเขาก็ไม่ได้ออกไป แต่กลับซ่อนตัวไว้
ถ้าเขาวิ่งหนี ก็จะถูกจับได้โดยไป๋ยี่เฟย ถ้าถึงตอนนั้นไป๋ยี่เฟยก็โกรธ และฆ่าเขาโดยตรงล่ะจะทำยังไง?
เขาไม่กล้าที่จะวิ่งหนี แต่สายตาของเขาหันไปมองที่ฉีฉี
เดิมทีเขาอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ แต่เมื่อเขามองดูไปแล้ว เขาก็พบว่าฉีฉีนั้นค่อนข้างดูดีอยู่ ซึ่งเป็นสไตล์แบบตัวเล็กน่ารัก
ชุดที่ไป๋ยี่เฟยได้สวมใส่ชุดที่ให้ฉีฉีค่อนข้างใหญ่ เนื่องจากการนอนอยู่บนพื้น มีจุดที่ถูกเผยออกมาอยู่มากมาย นี่ทำให้จ้าวเทียนกลืนน้ำลายโดยจิตสำนึก
ในฐานะที่เป็นคุณชายที่ร่ำรวยและมีอำนาจ แน่นอนว่าเขาได้เล่นกับผู้หญิงมากมาย
แต่อย่างไรก็ตาม จ้าวเทียนยังไม่เคยเล่นกับผู้หญิงตัวเล็กน่ารักแบบนี้มาก่อน
แสงฤดูใบไม้ผลิที่รั่วไหลออกมา ในถ้ำที่เงียบสงบและความเหงา ชายและหญิงอยู่ด้วยกัน เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นมากที่สุด
จ้าวเทียนโน้มตัวเข้าไปใกล้อย่างอดไม่ได้ ดึงเสื้อของฉีฉีออกด้วยมือเดียว และมองเข้าไปข้างใน ในขณะที่มืออีกข้างจับอยู่ที่ก้นของฉีฉี
ในขณะนี้ มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา
จ้าวเทียนตกใจ และรีบปล่อยมือทันที และนั่งกลับไปที่ตำแหน่งเดิม สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากสิ่งกระตุ้นในตอนเมื่อกี้นี้ และการเต้นของหัวใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามา และจุดไม้แห้ง แล้วก่อเป็นกองไฟ เพื่อให้ความอบอุ่นกับฉีฉี จากนั้นถึงสังเกตเห็นว่าสีหน้าของจ้าวเทียนเป็นสีแดง
“ทำไมหน้าคุณแดงขนาดนี้? คุณก็เป็นไข้ด้วยเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยถามอย่างสงสัย คิดอยู่ในใจว่า คงไม่ใช่เพราะว่าผิงไฟได้ไม่นานก็แดงแล้วงั้นเหรอ?
จ้าวเทียนก้มหน้าลง และไม่กล้ามองไปที่ไป๋ยี่เฟย “ไม่………ผม……….เป็นเพราะความเหนื่อย…………”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สงสัยเลยเมื่อได้ยินเช่นนี้
มีไฟแล้ว ฉีฉีก็รู้สึกดีขึ้นมาก ไม่สั่นเท่าเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ไป๋ยี่เฟยสวมเสื้อคลุมของเขาให้ร่างเธอ จากนั้นเอนตัวไปข้างๆ และเฝ้าดูนอกถ้ำอย่างระแวดระวัง
เขากลัวว่าหากคนเหล่านั้นค้นหามา ตราบใดที่มีลำแสงอยู่ข้างนอก เขาก็จะสามารถดับฟืนได้ทันที จากนั้นก็พาตัวฉีฉีออกจากที่นี่ไป
จ้าวเทียนกำลังสังเกตไป๋ยี่เฟย เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยดูเหมือนจะไม่ได้พักผ่อน เขาก็กังวลอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าแสดงออกมา
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว
ยังไงเขาก็มีอาการบาดเจ็บตามร่างกายเช่นกัน และหลังจากเดินมาไกลขนาดนี้แล้ว เขาก็อดทนไปได้สักพักก็อยากจะนอนหลับ
สุดท้าย ไป๋ยี่เฟยก็ทนไม่ไหว และนอนหลับไป
จ้าวเทียนดีใจที่ได้เห็นเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็รอถึงตอนนี้ได้แล้ว!
………..
ไป๋ยี่เฟยหลับไปอย่างกระสับกระส่าย บางทีอาจเป็นเพราะความกังวลใจของเขา ดังนั้นเขาจึงหลับไป และตื่นขึ้นมาในทันใด
มองดู มีแสงเล็กน้อยบนท้องฟ้าด้านนอก และตอนนี้ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองฉีฉี เหงื่อเต็มที่หน้าผากของฉีฉี และก็ไม่สั่นอีกแล้ว ดูเหมือนว่าไข้จะลดลงไปแล้ว
“ไม่ใช่! ”
ไป๋ยี่เฟยก็พบว่า จ้าวเทียนหายไปแล้ว!
“ไอ้บ้าเอ๊ย! ”
ไป๋ยี่เฟยจับตัวฉีฉีขึ้นหลังทันที และเดินออกจากถ้ำไป
ไม่รู้ว่าจ้าวเทียนหนีไปตั้งแต่ตอนไหน แต่คงจะวิ่งหนีไปในขณะที่เขากำลังหลับอยู่
ตอนนี้ภูเขาที่อยู่ข้างหลังเต็มไปด้วยคนที่กำลังตามหาจ้าวเทียน ถ้าจ้าวเทียนวิ่งไป และบอกพวกเขาว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ตอนนี้พวกเขาอันตรายมาก ดังนั้นพวกเขาจึงต้องจากไป
“ไม่รู้ว่ามันยังจะทันอยู่หรือเปล่า……….”
ในขณะที่เขากำลังพูด เขารู้สึกได้ถึงลมแรงที่มาจากข้างนอกถ้ำ
ไป่ยี่เฟยยังไม่ได้ตอบสนองใดๆ กองกำลังมหาศาลถึงไหล่ของเขา จากนั้นเขาและฉีฉีก็บินออกไปด้วยกัน
“ตูม!”
ไป๋ยี่เฟยและฉีฉีกลิ้งไปบนพื้น และไป๋ยี่เฟยก็อาเจียนเลือดออกมาหลายคำ
ไป๋ยี่เฟยอดทนต่อความเจ็บปวดและลุกขึ้นมา และเห็นคนหัวโล้นยืนอยู่ตรงหน้าของเขา
คนหัวโล้นคนนี้เป็นคนหัวโล้นเดียวกับที่ไป๋ยี่เฟยเคยแจ้งข่าวไว้ก่อนหน้านี้
คนหัวโล้นก็จำไป๋ยี่เฟยได้แล้ว มองเขาอย่างงงๆ “ในเมื่อคุณบอกตำแหน่งของเธอกับเราแล้ว แต่ทำไมต้องช่วยเธอด้วย”
ไป๋ยี่เฟยเช็ดเลือดที่ปากของเขาด้วยมือของเขา และมองไปที่คนหัวโล้นตรงข้ามด้วยสายตาที่จริงจัง
เมื่อพิจารณาจากการโจมตีในตอนเมื่อกี้นี้ คนหัวโล้นคนนี้เป็นปรมาจารย์คนหนึ่ง และทักษะของเขาก็สูงกว่าไป๋ยี่เฟย เขาไม่สามารถเอาชนะได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจะได้รับบาดเจ็บจากเขา
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงไม่คิดริเริ่มที่จะโจมตี หลังจากได้ยินคำถามจากคนหัวโล้น เขาก็พูดอย่างจางๆ “เรื่องมันเป็นเช่นนี้”
“ผมเป็นคนที่แจ้งข่าวให้พวกคุณทราบใช่ไหม?”
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นถ้าไม่มีการแจ้งข่าวจากผม งั้นพวกคุณก็ต้องจัดการกับเธอโดยไม่ได้เตรียมการ บางทีเธออาจจะต้องบาดเจ็บหนัก นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”
“ไม่มีปัญหา”
“ดังนั้น ผมเป็นคนที่ช่วยชีวิตของพวกคุณกลุ่มใหญ่ไว้ ใช่มั้ย?”
“……….ถูกต้องเป็นเช่นนี้ไม่มีผิด”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “ดังนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่เคยช่วยชีวิตพวกคุณไว้ ไม่ใช่ว่าจะต่อสู้ฆ่ากัน แต่จะต้องปล่อยเขาไป ไม่ใช่เหรอ?”
“ปล่อยคุณก็ได้ แต่เธอต้องอยู่!” คนหัวโล้นชี้ไปที่ฉีฉีที่อยู่ข้างหลังของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวทันที “ใช่ ไม่มีผิด”
“คุณดูสิ ผมได้ช่วยกลุ่มพวกคุณไว้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าใช้ชีวิตแลกชีวิตแล้วก็ คุณปล่อยเราไปสองคน จริงๆ แล้วก็ยังเป็นหนี้ชีวิตผมหลายคนเลย แต่ผมไม่ได้ถือสาเรื่องนั้นเลย”
“คุณก็ปล่อยเราสองคนไป เราก็ถือว่าเคลียร์กันแล้ว นี่มันคุ้มค่ามากแค่ไหน!”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็อุ้มฉีฉีไว้บนหลังของเขา “งั้นเราก็จากไปก่อนแล้วนะ!”
ไป๋ยี่เฟยหันหลังกลับทันทีและอยากจะวิ่งไป แต่เสียงของคนหัวโล้นเย็นชา “คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่หรือ?”
โอ้ ผมยังคงหวังว่าคุณจะเป็นคนโง่จริงๆ
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และทำได้เพียงต้องวางตัวฉีฉีไว้ข้างๆ จากนั้นก็ชักมีดของตัวเองออกมา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “งั้นก็มาเถอะ!”
คนหัวโล้นยิ้มเยาะเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และพุ่งออกไปทันที
ไป๋ยี่เฟยยกมีดขึ้นเมื่อเขาเห็นเช่นนี้
ความเร็วของคนหัวโล้นนั้นเร็วมาก และร่างกายก็บิดไปในมุมที่แปลกประหลาด และมีดสามารถเลื่อนผ่านหน้าอกของคนหัวโล้นไปได้
จากนั้น คนหัวโล้นก็ยกมือขึ้น จับไหล่ของไป๋ยี่เฟยไว้ เพื่อจะโยนไป๋ยี่เฟยจากไหล่
ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจ และลงมือออกมีดอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามคนหัวโล้นก็หลีกเลี่ยงไปได้อีกครั้ง และก็จับไหล่ของไป๋ยี่เฟยไว้ และหิ้วตัวไป๋ยี่เฟยขึ้นมาทั้งคน
“ตูม!”
คนหัวโล้นโยนไป๋ยี่เฟยลงกับพื้น และมีดในมือของเขาก็บินออกตามไป
จากนั้น คนหัวโล้นก็เหยียบที่คอของไป๋ยี่เฟยด้วยเท้าข้างเดียว และขาอีกข้างก็กดทับขึ้นมา และกดอยู่ตรงรักแร้ของเขา
ไป๋ยี่เฟยดีใจในชั่วขณะ เมื่อเห็นการกระทำนี้
นี่ไม่ใช่หนึ่งในเทคนิคการล็อกเหรอ?
ปรากฏว่าคนหัวโล้นคนนี้ก็ผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการมวยปล้ำอีกด้วย!
แม่งนี่มันไม่ยังง่ายอีกเหรอ?
เนื่องจากไป๋ยี่เฟยรู้การเคลื่อนไหวของคนหัวโล้น เขาจึงผลักมันไปข้างหน้า และผลักเท้าที่กำลังจะทับอยู่บนคอของเขา จากนั้นเขาก็ผลักร่างของเขา และบิดมันอีกครั้ง ก็หลุดออกจากบริเวณควบคุมของเขาไปได้
คนหัวโล้นเซถอยหลังไปสองก้าว ชำเลืองมองไป๋ยี่เฟยด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็พัวพันกันไปอีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้หยุดเช่นกัน หลังจากลุกขึ้นยืน เขาก็กระโดดไปข้างหน้า บีบคอเขาด้วยมือทั้งสองข้าง และมอบกิโยตีนให้เขาไปทีหนึ่ง
“หือ?”
คนหัวโล้นยิ่งรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นในครั้งนี้ และในขณะเดียวกันเขาก็รีบยื่นมือออกจากแขนของไป๋ยี่เฟย เพื่อป้องกันไม่ให้เขาล็อคคอตัวเอง
ในเวลาเดียวกัน เขาดันเข่าขึ้น และเตะอีกครั้ง เตะไป๋ยี่เฟยออกไป
