บทที่ 648
เฉินห้าวที่อยู่อีกด้านตอบทันทีว่า “รับทราบครับ พี่ชาย”
ไป๋ยี่เฟยวางสายโทรศัพท์ และเห็นเย่อ้ายจ้องมองเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น
แม้ว่าเย่อ้ายจะรู้สึกประหม่าที่เย่ฮวนกำลังจะต่อสู้กับคนของไป๋ยี่เฟย แต่สิ่งที่เธอสงสัยมากกว่าก็คือ “คุณรู้ได้อย่างไรว่ารถคันนั้นมีปัญหา?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้ม และใช้ศีรษะชี้ไปที่ฉากตรงนั้น “มีรถหลายสิบคันจอดอยู่ที่นี่ และมีคนหลายร้อยคนเผชิญหน้ากัน ฉากนี้น่าจะถือว่าเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นใช่มั้ย?”
เย่อ้ายพยักหน้า แต่ยังงงงวย
ไป๋ยี่เฟยกล่าวอีกครั้งว่า “ฉากที่น่าตื่นตาเช่นนี้ ถ้าคุณผ่านที่นี่ คุณจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเหรอ? ”
เย่อ้ายคิดอยู่พักหนึ่ง และก็พูดว่า “อาจจะหยุดรถดู และหลังจากเห็นแล้วก็จะเร่งความเร็วและจากไป”
หลังจากนั้น เขาก็พูดอีกว่า “บางทีฉันอาจจะหยุดดูเลยก็ได้”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าเมื่อเห็นเช่นนี้ “ถูกต้อง ไม่ว่าใครจะเห็นสถานการณ์เช่นนี้ คนที่กลัวก็จะเร่งความเร็วและรีบจากไป และคนที่ไม่กลัวก็อาจจะอยู่ต่อไป หรือไม่ก็ชะลอตัวลงเพื่อดูความตื่นเต้น”
“แต่จะไม่มีทางที่ไม่อยากรู้อยากเห็นเลย และขับผ่านไปด้วยความเร็วคงที่”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ยิ้มอย่างเย็นชา และกล่าวว่า “การขับผ่านด้วยความเร็วคงที่ สามารถแสดงให้เห็นว่าพวกเขากำลังซ่อนตัวเองอยู่เท่านั้น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่อ้ายก็มองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยความประหลาดใจชั่วขณะ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจความประหลาดใจของเย่อ้าย เขาเปิดประตูรถและลงจากรถ และเดินไปในทิศทางของเย่ฮวน
อันที่จริงไป๋ยี่เฟยก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่ารถคันนั้นมีปัญหาหรือไม่ เขาแค่กำลังคิดว่า ถ้าอีกฝ่ายอยากเห็นเย่ฮวนสู้ตายกับเขาจริงๆ จะไม่ยอมปล่อยให้การแสดงดีๆ แบบนี้ไปแน่นอน
ถ้าอีกฝ่ายกลัวที่จะเปิดเผยตัวตน ก็จะซ่อนตัว แล้วดูผลลัพธ์ที่อยากรู้จากผู้สื่อข่าวในวันรุ่งขึ้น แต่ถ้าคิดดีๆ แล้ว มันก็เป็นไปไม่ได้
เพราะตั้งแต่ที่ไป๋ยี่เฟยไปที่เมืองหัวซ่าง อีกฝ่ายก็วางกรอบเขาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงนำหน้าเย่ฮวนและเขาอย่างแน่นอน
ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอ่านข่าวที่ล้าหลัง เพราะสำหรับผู้เล่นหมากรุกแล้ว หากพวกเขารู้ข่าวในภายหลัง ก็จะแพ้เกมไป
ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยจึงเดาได้ว่า พวกเขาคงส่งคนมาดูแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ที่มา เป็นกุ้งตัวเล็กหรือฉลามตัวใหญ่เท่านั้นเอง?
ไป๋ยี่เฟยเบียดฝูงชน และเดินไปหาตรงหน้าเย่ฮวน ยิ้มและกล่าวทักทายว่า “ทำไมคุณชายเย่มาที่เมืองเทียนเป่ยไม่บอกผมล่วงหน้าสักคำล่ะ? ผมจะได้เตรียมตัวต้อนรับคุณชายเย่เป็นอย่างดีล่วงหน้า!”
หลังจากเห็นไป๋ยี่เฟยใบหน้าของเย่ฮวนก็มืดมนมากขึ้น และเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ไป๋ยี่เฟย อย่าพูดเรื่องไร้สาระ และรีบส่งน้องสาวของผมมา ไม่เช่นนั้นอย่าโทษผมที่ไม่ไว้หน้ากัน”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะและกล่าวว่า “คุณชายเย่พูดแบบนี้ราวกับว่าไม่เคยโกรธกันมาก่อนเลย”
เย่ฮวนโกรธมาก “ไป๋ยี่เฟย ผมไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระกับคุณ คุณจะส่งมาหรือไม่ส่งมากันแน่?”
ไป๋ยี่เฟยยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “คนไม่ได้อยู่กับผม คุณจะให้ผมส่งอะไรเหรอ? ”
เย่ฮวนโมโหมาก “ไป๋ยี่เฟย! ”
ทัศนคติของไป๋ยี่เฟยนั้นดูสบายๆ มาก เขาหยิบบุหรี่ออกมาตัวหนึ่งสูบบุหรี่ และถามอย่างผ่านๆ ว่า “ผมอยากรู้มาก ใครบอกว่าน้องสาวของคุณอยู่ในมือผม?”
เย่ฮวนจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย ด้วยแสงเย็นชาในดวงตาของเขา
จากนั้นเขาก็ตะคอกอย่างเย็นชา หยิบรูปถ่ายสองสามรูปออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเอง และโยนให้ไป๋ยี่เฟยพร้อมกับเสียง “ป๊อป” “คุณยังอยากจะพูดอะไรอีก?”
ไป๋ยี่เฟยรับภาพถ่ายไว้ และดูทีละภาพ
ภาพหนึ่งแสดงให้เห็นเย่อ้ายอยู่ในกล่อง มีเลือดแขวนอยู่ที่มุมปากของเธอ หลับตา และดูเหมือนว่าเธอตายแล้ว
อีกหนึ่งภาพถ่ายเป็นภาพระยะใกล้ของกล่องใบนี้
อีกรูปหนึ่งเป็นของล็อบบี้ของโรงพยาบาลโว่หลง โดยมีกล่องนี้อยู่ในล็อบบี้
หลังจากดูภาพถ่ายทั้งสามใบนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ตกใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
แต่ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน และถามว่า “ใครให้คุณ? ”
เย่ฮวนตอบอย่างเย็นชาว่า “ผมเจอรูปถ่ายอยู่ในรถ คุณยังอยากเล่นลิ้นอยู่ไหม? ”
ไป๋ยี่เฟยโยนรูปถ่ายไปให้เย่ฮวน และหัวเราะเยาะว่า “ไม่มีผมอยู่ในนั้น คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมเป็นคนจับตัวคน?”
เย่ฮวนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลภายใต้ชื่อของคุณ!”
ไป๋ยี่เฟยโกรธ “คุณเป็นโรคทางสมองเหรอ? โรงพยาบาลก็ดูเหมือนกันหมด ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าผมเป็นคนทำจริงๆ คุณคิดว่าผมจะเอาน้องสาวของคุณใส่กล่องแล้ว เอาไปไว้ที่ล็อบบี้โรงพยาบาลของผม แล้วก็ถ่ายรูปให้คุณไปเหรอ? ”
“คนโง่ก็รู้ว่ามีปัญหาในนี้ เห็นได้ชัดว่ามีคนพยายามจะใส่ร้ายผม!” ไป๋ยี่เฟยโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขาพูด เย่ฮวนดูค่อนข้างสงบในเวลาปกติ ใครจะรู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีสมองเลยสักนิด
เย่ฮวนตะคอกอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ให้ผมไปค้นหาที่โรงพยาบาลของคุณ!”
“เป็นไปไม่ได้!” ไป๋ยี่เฟยปฏิเสธ
โรงพยาบาลโว่หลงคือที่ซ่อนตัวของเขา ซึ่งเป็นฐานที่มั่นขององค์กรขวางซา เย่ฮวนจะพาผู้คนไปค้นหาได้อย่างไร?
เย่ฮวนได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟย และพูดด้วยความโกรธว่า “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษว่าผมไม่เกรงใจแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยไม่กลัวเลยสักนิด “ไม่เกรงใจก็ไม่เกรงใจ คุณคิดว่าผมกลัวคุณงั้นเหรอ! ”
เมื่อเห็นเช่นนี้คนของเย่ฮวนก็ก้าวไปข้างหน้า ราวกับว่าพวกเขากำลังจะลงมือแล้ว
ผู้คนที่อยู่ข้างหลังของไป๋ยี่เฟยก็ก้าวไปข้างหน้า และพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว
แต่ไป๋ยี่เฟยพูดกับเย่ฮวนว่า “ถ้าอยากจะสู้กันก็ไม่เป็นไร แต่นี่เป็นสี่แยกทางหลวง และเป็นกลางวันแสกๆ มันไม่ง่ายที่จะจบลงด้วยมีด หากมีความสามารถก็เจอกันด้วยหมัดของเรา!”
เย่ฮวนส่งเสียงกร้าวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และโบกมือ “เก็บมีดไป และบอกพวกเขาด้วยหมัดว่า ใครคือฝ่ายที่มีความสามารถ!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็ขอให้คนของตัวเองเก็บมีดไป
ณ ตอนนี้
“ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้น และไม่นานหลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอก และร่างของเขาก็ล้มไปข้างหลังอย่างกะทันหัน
“ตูม!”
ไป๋ยี่เฟยล้มลงกับพื้น
ในเวลานี้ ทุกคนต่างก็ยืนนิ่งไป
เบิกตากว้างจ้องมองฉากที่เกิดขึ้นอยู่ต่อหน้าพวกเขา
หลังจากนั้นไม่นาน ไอ้หัวล้านหลิวก็กลับมามีสติ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และกัดฟัน “แม่งเอ๊ย ไอ้หมากลุ่มนี้ แม่งพูดอย่างทำอย่าง ฆ่าคนกลุ่มนี้ซะ!”
หลังจากพูดจบ ไอ้หัวล้านหลิวก็หยิบมีดออกมา และรีบวิ่งเข้าไป
ลูกน้องของไอ้หัวล้านหลิวก็รีบวิ่งเข้าไปทั้งหมดเมื่อเห็นเช่นนี้ ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ยังจะสนใจว่าจะใช้มีดหรือไม่ใช้มีดอะไรกัน ทุกคนก็หยิบมีดออกมาและรีบวิ่งเข้าไป
เมื่อเย่ฮวนเห็นเช่นนี้ ก็หยิบมีดออกมา สู้กับคนของไอ้หัวล้านหลิว
เฉินอ้าวเจียวกำลังประคองตัวไป๋ยี่เฟยด้วยความกังวล และถามว่า “คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ”
ไป๋ยี่เฟยกุมหน้าอกของเขา มีเลือดไหลออกจากมุมปาก และริมฝีปากที่สั่นระริก ในที่สุดก็บีบคำสองคำออกมาจนได้ “ใจ………เย็น………”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถทนได้ และเป็นลมไปโดยตรง
เนื่องจากการยิงอย่างกะทันหันนี้ ฉากจึงไม่สามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์
ผู้คนทั้งสองฝ่ายต่างใช้มีดแฮกกัน และในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นเลือด
เย่ฮวนไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะมีคนใช้ปืนยิงไป๋ยี่เฟย เขารีบถอยหลัง ถูกคนสามคนปกป้องอยู่ด้านหลัง
ลูกน้องสองคนของไอ้หัวล้านหลิวรีบตรงไปตรงหน้าเย่ฮวน ยกมีดในมือขึ้นกำลังจะตัดมันลงมา
ชายหัวเกรียนคนหนึ่งที่ปกป้องอยู่ข้างหน้าเย่ฮวน ก้าวไปข้างหน้าด้วยสองเท้าติดต่อกัน และทั้งสองคนก็บินออกไป และมีดก็ตกลงไปที่พื้น
เมื่อเห็นเช่นนี้ชายหัวเกรียนก็หยิบมีดขึ้นมาทันที โดยตั้งใจจะกำจัดทั้งสองคนด้วยมีดเดียว
ทันใดนั้นเย่ฮวนก็ตะโกนว่า “หยุด!”
ชายหัวเกรียนก็หยุดชั่วคราว จากนั้นก็มองกลับไปที่เย่ฮวน ด้วยความสงสัยว่าทำไมเย่ฮวนจึงขอให้เขาหยุดมือ
เย่ฮวนรู้ว่า หลังจากไป๋ยี่เฟยถูกยิง เขาก็ตระหนักได้ว่า พวกเขากำลังหลงกลอยู่ เขาต้องการหยุดทั้งสองฝ่ายในเวลานั้น แต่ว่า ไม่สามารถควบคุมฉากได้แล้ว
ในขณะนี้ ชายในชุดดำรีบวิ่งเข้าไปข้างหลังชายหัวเกรียน ซึ่งเป็นคนที่มาจากองค์กรขวางซา
ชายหัวเกรียนหันหลังไปทันที และชกชายในชุดดำ จากนั้นชายในชุดดำไม่สามารถทรงตัวได้ เดินถอยหลังไปสองก้าว และในดวงตาของเขาก็ตกตะลึงมาก
ชายหัวเกรียนโยนมีดในมือออกไปทันที จากนั้นก็ไล่ตามชายชุดดำ แล้วเตะไป ชายในชุดดำป้องกันด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งเกินไป จึงถูกแยกออกไป
หลังจากนั้นชายชุดดำสามคนก็รีบวิ่งขึ้นมา และต่อสู้กับชายหัวเกรียน
ชายชุดดำทั้งสามต่อสู้กับชายหัวเกรียนในเวลาเดียวกัน และชายหัวเกรียนก็ยังไม่แพ้ลม แสดงให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก
อีกด้านหนึ่ง เฉินอ้าวเจียวอุ้มไป๋ยี่เฟยขึ้นไปบนรถ และเมื่อเธอเห็นเย่อ้าย ก็พูดว่า “ดูแลเขาด้วย!”
เย่อ้ายถามด้วยความตกใจว่า “เขาถูกยิงเหรอ? ”
