บทที่ 651
ตอนนี้เฉินห้าวอยู่ที่โรงแรมฮัวคายโหลเพื่อจับตาดูไป๋เจียว ส่วนไป๋หู๋ส่งตัวฉีฉีกลับมาแล้ว
ไป๋ยี่เฟยให้ไป๋หู่ส่งฉีฉีไปที่ออฟฟิศประธาน แล้วให้ไป๋หู่จากไป เหลือไว้แค่เขากับฉีฉี
ฉีฉีเห็นไป๋ยี่เฟยแล้วก็ยิ้มเย็นชา “ทำไม? จะส่งฉันลงไปห้องใต้ดินอีกเหรอ? จะส่งก็รีบส่ง ไม่ต้องลีลา”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจท่าทีของฉีฉี ให้เธอนั่งลง จากนั้นก็ไปเทน้ำเอง วางไว้ข้างหน้าฉีฉี
ฉีฉีมองหน้าไป๋ยี่เฟยสีหน้าเย็นชา
ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเรียบ “อาอู่ตายแล้ว”
ฉีฉีอึ้งไปนิดหนึ่ง หรี่ตามองไป๋ยี่เฟย นึกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นคนฆ่าอาอู่ สีหน้าซีดไปทันที
จากนั้นฉีฉีเหมือนคิดอะไรได้ น้ำเสียงเย็นชา “อาอู่ตายก็เป็นเรื่องปกติ เพราะว่าเขารู้ความลับเยอะ คุณฆ่าเขา ฉันก็ไม่รู้สึกแปลกใจ”
“เพราะฉะนั้นคนที่คุณจะฆ่าคนต่อไป ก็คือฉันใช่ไหม” ฉีฉีพูดและยิ้มด้วยสีหน้าเย็นชา
ฉีฉีกับอาอู่รู้เรื่องความลับเกี่ยวกับทองคำหลันเต่า และยังรู้เรื่องบางอย่างที่ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ และพวกเขาก็ไม่ใช่พวกเดียวกัน ถ้าไป๋ยี่เฟยอยากครอบงำทองคำเพียงคนเดียว ถ้าอย่างนั้นฆ่าพวกเขาก็คือทางเลือกที่ดีที่สุด
และแล้ว คำพูดของไป๋ยี่เฟย ก็ทำให้ฉีฉีตะลึง
ไป๋ยี่เฟยพูดว่า “ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าอาอู่”
ฉีฉีพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “เป็นไปไม่ได้”
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเรียบเฉย “หลังจากที่เขาถูกคุณพาไปไม่นาน อาอู่ก็ถูกคนช่วยไป ตอนที่คนของเราไปตาม อาอู่ก็ตายอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง”
“ถ้าผมอยากฆ่าเขาจริง ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนี้”
ฉีฉีรู้สึกตะลึงมาก รู้สึกไม่เข้าใจ “แล้วคุณเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฉันฟังทำไม? อยากขู่ฉัน?”
ไป๋ยี่เฟยเทน้ำให้ตัวเองก่อน ดื่มไปนิดหนึ่ง แล้วพูดว่า “อาอู่ตายแล้ว เรื่องนี้ทำให้ผมคิดอะไรบางอย่างออก”
ฉีฉีมองไป๋ยี่เฟยอย่างสงสัย เธอรู้สึกว่าคำพูดที่ไป๋ยี่เฟยจะพูดต่อจากนี้ สำคัญมาก
ไป๋ยี่เฟยมองฉีฉี พูดเสียงเรียบ “คนที่ช่วยอาอู่ไป แต่กลับฆ่าอาอู่ทิ้ง ผมสงสัยว่าเขารู้เรื่องนั้นแล้ว”
“แต่ว่ารู้หรือไม่รู้ก็ไม่สำคัญ ไม่มีคนไม่รักเงิน ผมก็เหมือนกัน แต่ว่าผมไม่ได้รักเงินขนาดนั้น รู้ไปก็เท่านั้น พวกคุณใครอยากไปเอาก็ไปเลย ไม่เกี่ยวกับผม”
“สิ่งที่ผมใส่ใจที่สุดคือความสัมพันธ์ พี่น้องข้างกายผม คนในครอบครัว”
“ผมไม่ฆ่าคุณ เลี้ยงคุณไว้ รู้ไหมว่าเพราะอะไร?”
“ก็เพราะว่าไม่อยากให้เรื่องทองคำพวกนั้นถูกลือออกไป เวลาเดียวกันก็ผมก็รักษาเพื่อนไว้ นี่เป็นเรื่องดีสองต่อ”
“แต่ว่าตอนนี้คิดแล้ว เพราะผมกลัวถูกคนอื่นรู้ เพราะเรื่องนี้ ผมลืมเพื่อนของตัวเองไป ลืมไปว่า เขารีบร้อนแค่ไหนที่จะตามหาคนในครอบครัวของเขา”
พูดคำพูดพวกนี้จบแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้น จากนั้นก็ก้มตัวเคารพฉีฉี พูดอย่างตั้งใจและจริงจัง “ผมขอโทษ”
ฉีฉีมองไป๋ยี่เฟยและอึ้งอยู่กับที่ ตะลึงกับคำขอโทษของไป๋ยี่เฟย “นี่คุณทำอะไรของคุณ? สติเสียไปแล้วเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้น ส่ายหัว พูดว่า “ผมมีเพื่อนรักคนหนึ่ง เขามีความหวังที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาก็คือหาน้องสาวที่พลัดพรากจากกันนานหลายปี”
“ผมบอกเขาว่าผมช่วยเขาหา เขาบอกผมว่า น้องสาวเขามีไฝตรงฝ่าเท้าสองเม็ด ตอนที่เขาอายุสิบขวบ เพราะว่าพ่อแม่เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ ก็เลยเดินพลัดพรากกับน้องสาว”
ฉีฉีได้ยินคำพูดพวกนี้ รู้สึกตะลึงมาก เงยหน้าขึ้นมองไป๋ยี่เฟย รู้สึกตกใจ “คุณ……เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไร?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้ม “ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกคุณแล้ว ว่าคุณคือน้องสาวของเพื่อนผม ผมไม่ได้หลอกคุณ นั่นคือความจริง”
ฉีฉีส่ายหน้า เหมือนไม่อยากเชื่อคำพูดของไป๋ยี่เฟย เธอยังจำได้ว่าตอนอยู่ในถ้ำทองคำ ไป๋ยี่เฟยเคยบอกเธอ เขารู้ว่าพี่ชายเธออยู่ไหน ตอนนั้น เธอคิดว่าเขาหลอกเธอ
แต่ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยบอกเธอว่า คือความจริง
ฉีฉีมือสั่น รู้สึกตื่นเต้น เธอมองไป๋ยี่เฟยอย่างตั้งหน้าตั้งตา อยากรู้ว่าพี่ชายของเธอคือใคร ความรู้สึกแบบนี้ มันรุนแรงมาก
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเรียบ “ผมจะไม่ให้คุณกินยาอีก ถ้าหากคุณอยากรู้ว่าพี่ชายคุณเป็นใคร ถึงเวลาแล้วผมจะบอกคุณเอง”
ไป๋ยี่เฟยพูดจบอยากจากไป ฉีฉีเห็นแล้วก็รีบพูดว่า “คุณไม่กลัวฉันจากไปเหรอ?”
ดึงประตูออฟฟิศออก ไป๋ยี่เฟยหยุดเดิน พูดเสียงเรียบ “พูดตามตรง ผมกลัว แต่ผมเชื่อว่าคุณไม่ไปหรอก”
พูดจบแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็เดินจากไป
เขาไม่รู้เหมือนกัน ถ้าบอกฉีฉีตอนนี้ว่าพี่ชายเธอเป็นใคร เธอจะรู้สึกยังไง แต่เขารู้ ผลลัพธ์นี้มีความไม่แน่ใจอยู่ เพราะฉะนั้นเขาคิดว่า รอเขากลับมาค่อยบอกเธอ
เวลานี้ หลงหลิงหลิงกับจางหัวปินเดินมาพร้อมกัน อย่างรีบร้อน ดูแล้วน่าจะเกิดเรื่องใหญ่
ไป๋ยี่เฟยพาทั้งสองเข้าไปในห้องประชุม
พอเข้าห้องประชุมแล้ว หลงหลิงหลิงก็พูดทันที “คนของสหพันธ์ธุรกิจมา”
“เรื่องธุรกิจทั้งหมด สหพันธ์ธุรกิจจะได้ค่าคอม5เปอร์เซ็นต์ทั้งหมด ที่ดินของหลี่จู้ ขายราคายิ่งสูง ทางสหพันธ์ธุรกิจก็จะได้ค่าคอมเยอะขึ้น”
“แต่อาจจะเพราะพวกเรากับตระกูลเย่ให้ราคาสูงเกินไป แย่งกันไปมา สุดท้ายทำให้ที่ดินตรงนั้นเสียการแข่งขันไป สหพันธ์ธุรกิจก็จะไม่ได้อะไรมาก”
“พวกเขาต้องกลัวทางเรากับตระกูลเย่เสียสิทธิ์การประมูลแน่ ถึงได้ส่งคนมา”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้ารับรู้
หลังจากหลี่เสว่เป็นประธานสหพันธ์ธุรกิจแล้ว เขาก็เคยดูกฎเกี่ยวกับการควบคุมของสหพันธ์แล้ว
มีอยู่ข้อหนึ่งเขียนว่า หากเนื่องจากกิจกรรมการประมูล ทำให้สองบริษัทเกิดปัญหาที่ไม่สามารถเจรจากันได้ บริษัททั้งสองจะถูกตัดสิทธิ์จากการประมูล
ถ้าหากเย่ซื่อกรุ๊ปกับเฟยเสว่กรุ๊ปเสียสิทธิ์การประมูล ถ้าเป็นแบบนี้จะสูญเสียอย่างหนัก ไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นสหพันธ์ธุรกิจ
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเย็นชาพูดว่า “สหพันธ์ส่งใครมา?”
หลงหลิงหลิงตอบ “สวี่ชาง”
ไป๋ยี่เฟย “……”
หลงหลิงหลิงพูดอีก “สหพันธ์ส่งหนังสือแจ้งให้กับเฟยเสว่กรุ๊ปกับเย่ซื่อกรุ๊ป พรุ่งนี้จะจัดทำการเจรจาไกล่เกลี่ยที่อาคารซางเม่า และเถ้าแก่คนอื่นที่เข้าร่วมงานประมูลครั้งนี้ก็จะเข้าร่วมด้วย”
เพราะฉะนั้น หลงหลิงหลิงถึงได้มาหาไป๋ยี่เฟยอย่างเร่งรีบ อยากรายงานให้ไป๋ยี่เฟยรู้ก่อน พรุ่งนี้จะได้รับมือถูก
เวลาเดียวกัน พยาบาลท่านหนึ่งเดินมา พูดว่า “ท่านประธาน มีแขกมาหาท่านค่ะ”
“ใคร?” ไป๋ยี่เฟยระวังตัวมากตอนนี้
พยาบาลส่ายหน้า “ไม่รู้ค่ะ เป็นผู้ชาย บอกว่าเป็นเพื่อนของท่าน”
ไป๋ยี่เฟยสงสัย เพื่อน?
กำลังคิด ไป๋ยี่เฟยทั้งสามคนเดินไปที่หน้าประตูโรงพยาบาลพร้อมกัน จากนั้นก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็รู้สึกเข้าใจทันที จากนั้นก็พูดกับหลงหลิงหลิงกับจางหัวปินว่า “ไม่ต้องเจรจา ไปพรุ่งนี้ พวกเธอกลับไปทำงานต่อเลย”
ไป๋ยี่เฟยพูดจบก็เดินจากไป ยิ้มทักทายกับเขา “ไม่เจอกันนานมากเลยนะ”
ฉางเชี่ยวมองไป๋ยี่เฟย จากนั้นก็ยิ้มอย่างเข้าใจ “มาสักแก้วไหม?”
แน่นอนไป๋ยี่เฟยตอบรับแล้ว
ทั้งสองไปที่ร้านอาหารใกล้เคียง สั่งvodkaสองแก้ว
ฉางเชี่ยวดื่มไปคำหนึ่ง ถึงพูด “ฉันว่านายเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
ไป๋ยี่เฟยอึ้งเล็กน้อย “เตรียมตัวอะไร?”
ฉางเชี่ยวทำเสียง “อย่าแกล้งโง่เลย นายกับเย่ฮวนแตกแยกกันแล้ว คนอื่นเชื่อ แต่ฉันไม่เชื่อ นายต้องมีปัญหาแน่”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแล้วก็ยิ้ม ยกแก้วเหล้าขึ้นพูดว่า “หมดแก้ว”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ดื่มเหล้าในแก้วจนหมด
ฉางเชี่ยวเห็นแล้ว ก็ดื่มเหล้าของตัวเองจนหมด จากนั้นก็พูดจริงจัง “ฉันมาครั้งนี้เพื่ออยากเตือนนาย นายควรเตรียมตัวไว้ก่อน เพราะว่าที่นี่อาจเกินจากที่นายคาดไว้”
“ครั้งนี้มีคนที่นายคาดไม่ถึงหลายคนที่มาจากเทียนเป่ย พวกเขาอาจจะฉวยโอกาสก็ได้ นายระวังไว้ด้วย”
ไป๋ยี่เฟยฟังแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายรู้ไหมว่ามีใครบ้าง?”
เทเหล้าจนเต็มแก้วอีกครั้ง ฉางเชี่ยวพูดว่า “ชนแก้ว”
พูดจบ เขาก็ดื่มจนหมดแก้ว ลุกขึ้นพูด “นายจ่ายเงิน”
จากนั้น ก็เดินจากไป
ไป๋ยี่เฟย “……”
มาเร็ว ไปก็เร็ว ยังพูดไปแค่ไม่กี่คำ สุดท้ายยังให้ไป๋ยี่เฟยจ่ายเงิน มันช่าง…..
ไป๋ยี่เฟยอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นถึงรู้ตัว แล้วหัวเราะ
ฉางเชี่ยวส่งข่าวมาให้เขา เขาก็รู้สึกขอบคุณ แล้วฉางเชี่ยวก็ไม่บอกว่าคนที่มามีใครบ้าง นี่ยังต้องคิดอีกเหรอ?
นอกจากตระกูลฉุงแล้ว ไม่มีใครที่ฉางเชี่ยวพูดไม่ออกแล้ว
