บทที่ 681 สุขสันต์วันเกิด
ในแววตาและจิตใจของหลี่เสว่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
จริงๆแล้วในช่วงนี้ เธอเปลี่ยนตัวเองไปเยอะ เธออยากให้ตัวเองเก่งขึ้น เพื่อที่จะช่วยเหลือไป๋ยี่เฟย แต่ในช่วงที่ผ่านมานี้ เธอก็ลำบากอยู่ไม่ใช่น้อย
ในสายตาคนอื่นแล้ว หลี่เสว่เป็นผู้หญิงที่เก่งคนหนึ่ง ทั้งฉลาดทั้งสุขุม แถมยังเข้มแข็งอีกด้วย
แต่ว่า สำหรับไป๋ยี่เฟยแล้ว เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยยังจุดดอกไม้ไฟไปทั่วทั้งครึ่งหนึ่งของเมืองเพื่อเธออีกด้วย หลี่เสว่ดื่มด่ำเมามายอยู่ท่ามกลางดอกไม้ไฟ
เธอเหมือนจะกลายเป็นหญิงสาวตัวน้อยที่แสนอ่อนไหวผู้ที่โหยหาความรักไปเรียบร้อยแล้ว
ในเวลานี้เอง ที่จัตุรัสในสวนสาธารณะ กลางถนนในตัวเมือง มีเสียงเฮเสียงร้องของผู้คนดังกระหึ่มไปหมด
ทุกคนคงจะกำลังอยากรู้อยากเห็นแน่ๆว่าเสว่เอ๋อเป็นใคร?
พวกเขาจะต้องอิจฉาผู้หญิงที่ชื่อเสว่เอ๋อคนนี้แน่ๆ
แต่ว่า นี่มันยังไม่จบ
มือที่กางออกของไป๋ยี่เฟยจู่ๆก็กำเป็นกำปั้น
จากนั้น ดอกไม้ไฟก็ระเบิดก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้าอีกครั้ง
ในครั้งนี้ อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง สว่างไสวเสียงดังไม่หยุดไม่ต่างอะไรกันกับเมื่อตะกี้
ทั่วทั้งท้องฟ้าของเมืองหลวงถูกดอกไม้ไฟย้อมจนเป็นสีสันต่างๆมากมาย
ก่อนที่สุดท้าย จะรวมกันเป็นคำ
“สุขสันต์วันเกิด หลิงหลิง！”
หลงหลิงหลิงตกตะลึงทันที
เธอยืนขึ้นมาจากรถเข็นทันทีด้วยความตื่นเต้น มองตัวอักษรที่อยู่บนท้องฟ้าพวกนั้น จิตใจไม่สามารถสงบนิ่งได้อยู่นาน
ก็เหมือนกับที่เธอพูดไว้ก่อนหน้านี้ คนที่อยู่รอบๆเธอล้วนแต่ออกห่างจากเธอไปหมด นานมากแล้วที่ไม่มีใครฉลองวันเกิดกับเธอ เพราะว่าไม่มีใครจำได้ ไม่มีใครสนใจ
แต่ว่า ไป๋ยี่เฟยจำได้
เมื่อคืน เขาจึงแอบไปติดต่อหลินขวาง ให้เขาช่วยตนเอง
ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้น“ผมจะทำให้ทุกคนได้รู้ว่า ผมรักภรรยาของผม”
“แล้วผมก็จะทำให้ทุกคนรู้ว่า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหลงหลิงหลิง ให้ทุกคนฉลองวันเกิดให้กับเธอ”
แล้วของที่เขาสั่งซื้อจากในอินเทอร์เน็ตเมื่อคืนก็คือสิ่งนี้
หลงหลิงหลิงกับหลี่เสว่ต่างอึ้งตะลึงทันที
พวกเธอใจเต้นตึกตักๆ จมดิ่งอยู่ท่ามกลางดอกไม้ไฟที่กระจายเต็มทั้งท้องฟ้า
ในตอนนี้เองไป๋ยี่เฟยเดินมาอยู่ตรงหน้าของซุนเหา ก่อนจะพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“แกบอกว่าแกมีเงินไม่ใช่เหรอ? ถามฉันว่าอยากได้เท่าไรอย่างนั้นสินะ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกแกก็แล้วกัน ว่าฉันต้องการหนึ่งร้อยล้าน”
ซุนเหาดึงสติกลับมา แต่พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดกลับไม่เชื่อ“แกพูดจริง?”
คนที่สามารถทำให้ทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยดอกไม้ไฟแบบนี้ได้ ไม่มีทางไม่มีเงินแน่นอน ทำไมถึงต้องมาบอกให้เขาเอาเงินหนึ่งร้อยล้านออกมาอีก?
หรือว่าจะหย่ากับหลี่เสว่อย่างนั้นเหรอ?
แต่ถ้าเขาจะหย่ากับหลี่เสว่จริงๆ แล้วทำแบบนี้ไปทำไม?
ซุนเหาไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย
ไม่นาน ไป๋ยี่เฟยก็บอกเขา
“หนึ่งร้อยล้าน ซื้อชีวิตของแก ว่ายังไงล่ะ?”
ซุนเหาตอบสนองกลับมาอย่างทันที“แกกล้า?”
“แกดูละครเยอะไปแล้วล่ะมั้ง อยากได้ชีวิตของฉัน? รู้ไหมว่าเมืองหลวงนี้เป็นถิ่นของสหพันธ์ธุรกิจ? คนนอกแบบแก จู่ๆคิดจะมาทำท่าทางอวดเบ่งอะไรแถวนี้?”
“ฉันจะบอกแกให้นะ ในเมืองหลวง ฉัน……”
“ปึง！”
เขาพูดยังไม่ทันจบ ไป๋ยี่เฟยก็เตะเข้าไปจนเขากระเด็นลอยออกไปทันที
“อ๊าก！”
ซุนเหาลอยไกลออกไปหลายเมตร กุมท้องที่ถูกเตะพร้อมกับร้องครวญคราง
ไป๋ยี่เฟยเดินตรงเข้าไป เหยียบลงที่หัวของเขา พร้อมกับพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน“ฉันเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ไม่สงบสุข ต้องต่อสู้ฆ่าฟันแบบนี้เต็มทีแล้ว แล้วก็เบื่อหน่ายกับการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันทางธุรกิจมากพอแล้วด้วย วันนี้เลยคิดอยากจะมาอำลาสักหน่อย จบสิ้นเรื่องพวกนี้สักที”
“แต่แกก็ดันมายุแหย่ฉัน แถมยังคิดจะมาแตะต้องผู้หญิงของฉันอีก?”
“เงินร้อนล้านห้ามขาดแม้แต่แดงเดียว กลับไปบอกพ่อของแกด้วยนะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะฆ่าแกแน่นอน！”
ไป๋ยี่เฟยพูดจบก็นั่งยองลงไป ยื่นมือไปที่หน้าของซุนเหา“เพี๊ยะๆ”ก่อนจะตบไปสองที จากนั้นก็พูดยิ้มๆ“จะเตือนแกอีกหนึ่งเรื่อง หลายคนชอบบอกว่าฉันเป็นคนบ้า เวลาทำอะไรก็มักจะบ้าระห่ำคลุ้มคลั่งเสมอ จำประโยคนี้เอาไว้ด้วย”
พอพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็สบถ หึ ออกมาอย่างเย้ยหยัน“ไสหัวไปซะ！”
ตอนนี้ทั้งหลี่เสว่และหลงหลิงหลิง พวกเธอต่างก็ยังคงดื่มด่ำอยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้ไฟที่สวยงามตระการตา ราวกับว่าไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงนี้เลยแม้แต่น้อย
มวลดอกไม้ไฟที่สวยงามนี้ จุดต่อไปจนครบสิบนาทีจึงสิ้นสุดลง
ทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาเงียบสงบตามเดิม ท้องฟ้ามืดลง ส่วนทั่วท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยควันที่ฟุ้งกระจายอยู่บางๆ
ในตอนนี้เองตรงทางเข้าของโรงพยาบาล ก็มีเสียงเหมือนระเบิดดังขึ้น ริบบิ้นหลากสีสันพุ่งลอยออกมา
ต่อมาก็มีกลุ่มคนเข็นเค้กสามขั้นเดินตรงมาหาพวกเขา
หลี่เสว่ตอบสนองกลับมาเป็นคนแรกสุด หันกลับไปพูดกับหลงหลิงหลิงด้วยความตื่นเต้น“หลิงหลิง สุขสันต์วันเกิด！”
“สุขสันต์วันเกิด！”
ผู้คนต่างพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ท่ามกลางบรรดาผู้คน หลินขวางผู้ที่ให้ความช่วยเหลือในครั้งนี้ก็อยู่ด้วยเช่นกัน
หลงหลิงหลิงมองภาพตรงหน้านี้ด้วยความตื่นเต้น มือสั่นอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ตาก็เริ่มแดง จากนั้นก็เขื่อนแตกอย่างกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป น้ำตาไหลรินออกมาอย่าพลั่งพลู
นี่เป็นวันเกิดที่ตราตรึงและยากที่จะลืมที่สุดในชีวิตของเธอ
บรรดาผู้คนต่างพูดอวยพรอย่างไม่หยุดไม่หย่อน แม้ว่าในสถานที่แบบในโรงพยาบาลนี้จะไม่เหมาะสมเท่าไรนัก
แต่ก็ไม่มีใครสังเกต ตรงทางเข้าโรงพยาบาล ตรงมุมที่ไม่มีใครสังเกตเห็น นอกจากฉินซานแล้ว ก็ยังมีคนอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย พอฉินซานเห็นเขาแล้วก็เดินตรงเข้าไป ก่อนจะพูดยิ้มๆ“ไม่วางใจลูกชายเหรอ?”
คนคนนั้นหันตัวมาเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่จริงจังเข้มงวดและหล่อเหลามีเสน่ห์ คนคนนี้ก็คือไป๋หยุนเผิง
ไป๋หยุนเผิงมองฉินซานอย่างละเอียดหนึ่งรอบ ก่อนจะพูดขึ้นหนึ่งคำ“เหมือนมาก”
ฉินซานถามแล้ว ก็ ชิ ออกมาหนึ่งที“เหมือนกับผีน่ะสิ！”
พูดจบ ก็กะที่จะไม่สนใจไป๋หยุนเผิงแล้ว จึงหันตัวจะเดินออกไป
ไป๋หยุนเผิงกลับพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“คุณมาแก้แค้นเขาไม่ใช่เหรอ?”
ฉินซานไม่ได้หันกลับมา ก่อนจะเดินต่อไปข้างหน้า พร้อมกับพูดขึ้นมาอย่างสบายๆ“ผมไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น แถมผมแก้แค้นลูกชายของคุณไปแล้วด้วยไม่ใช่หรือไง?”
“ฉุงโยวเวยก็เป็นแค่เด็กที่ถูกทอดทิ้งเท่านั้น เขาไม่ใช่คนที่บงการอยู่เบื้องหลัง เรื่องนี้คุณน่าจะรู้นะ”ไป๋หยุนเผิงยังคงน้ำเสียงนิ่งเฉย
ฉินซานได้ยินแบบนี้ ก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็หันกลับไปชี้ไป๋หยุนเผิงพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“ขอเตือนคุณนะ ว่าอย่ามาลากผมไปเกี่ยวด้วย ไม่อย่างนั้นผมเล่นงานคุณแน่！”
ไป๋หยุนเผิงยกไหล่อย่างไม่สนใจ
ฉินซานสบถหึออกมา“ถ้าว่างมาก ก็ไปจัดการลูกชายหน่อยก็ดีนะ เขาไปก้าวก่ายซุนเหาแล้ว เรื่องนี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดายขนาดนั้นแน่นอน”
“ซุนหมิงเจี้ยนคนนี้เป็นคนที่เข้าข้างคนของตัวเองพอสมควร หลังจากที่รู้เรื่องนี้แล้วไม่มีทางยอมง่ายๆแน่ๆ”
ไป๋หยุนเผิงก็ยิ้มๆเล็กน้อย ไม่พูดอะไร
……
ที่ฉินซานพูดก็ไม่ผิด
หลังจากที่ซุนเหาถูกไป๋ยี่เฟยตบไปแล้ว แม้แต่รถสปอร์ตของตัวเองก็ยังไม่กล้าขับ เขาเดินออกไปทางประตูหลัง เรียกรถกลับไปหาพ่อของตัวเอง
กลับบ้านไปก็ร้องห่มร้องไห้
ซุนหมิงเจี้ยนที่อายุห้าสิบกว่าๆ ที่ตัวสวมใส่ชุดนอน พอได้ยินเสียงร้องของลูกชายก็ลงมาชั้นล่างอย่างลนลาน ส่วนข้างหลังของเขาก็มีบอดี้การ์ดสาวสวยตามมาด้วย
ซุนหมิงเจี้ยนถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“ลูก เป็นอะไรไป?”ซุนเหาพุ่งเข้าไปซบในอ้อมกอดของซุนหมิงเจี้ยน ร้องครวญคราง“พ่อ ผมถูกตบมา พ่อต้องจัดการเรื่องนี้ให้ผมนะ！”
หลังจากที่ได้ฟังแบบนี้ ซุนหมิงเจี้ยนก็รู้สึกโมโหทันที“ในเมืองหลวงนี้ใครมันกล้ามารังแกลูกชายของซุนหมิงเจี้ยน? เหยาเหยาเธอไปตรวจสอบมา ว่าไอ้ลูกสำส่อนคนไหนมันกล้ามาแตะต้องลูกชายของฉัน?”
“ทราบค่ะ”บอดี้การ์ดสาวสวยที่อยู่ข้างหลังของซุนหมิงเจี้ยนคนนั้นตอบรับแล้วก็เดินจากไปทันที
