หลังจากที่ชายคนนั้นพูดกับไป๋ยี่เฟยจบแล้ว เขาก็กระโดดขึ้นไปบนเรือก่อน
ไป๋ยี่เฟยเดินตามขึ้นไป ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ เห็นว่ายังมีคนอยู่บนดาดฟ้าเรืออีกเจ็ดแปดคน ในจำนวนนั้นมีชายวัยห้าสิบ ซึ่งมีใบหน้าที่กว้าง และมีหนวดเคราเล็กน้อย
หลังจากเห็นไป๋ยี่เฟย ชายคนนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมชื่อจูฉวนอู่”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของจูฉวนอู่หัวหน้าตระกูลจูในสิบอันดับต้นของตระกูลยักษ์ใหญ่อยู่แล้ว แต่ไม่เคยได้เจอหน้ามาก่อน
จูฉวนอู่มองไปที่ไป๋ยี่เฟย ในดวงตาของเขาฉายแววที่ดูถูกเหยียดหยาม และเย้ยหยันว่า “คนอื่นๆ ต่างบอกว่าคุณไป๋ยี่เฟยเป็นคนเก่งเพียงใด แต่เมื่อเห็นในวันนี้แล้ว มันก็แค่นั้นเอง”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจกับคำพูดของเขา เพียงมองไปรอบๆ และถามว่า “ภรรยาของผมอยู่ที่ไหน?”
“ในตอนนี้คุณยังมีสิทธิ์มาต่อรองกับผมอีกหรือไม่?” จูฉวนอู่หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา
ไป๋ยี่เฟยถอนสายตาออก และจ้องไปที่บนร่างกายของจูฉวนอู่ “ถ้าเป็นเพียงแค่คุณ เกรงว่ายังไม่มีความกล้าขนาดนั้น”
“ผมเดาว่าคุณก็แค่ทำงานแทนคนอื่น เพราะฉะนั้นเรียกเจ้านายที่อยู่ข้างหลังของคุณออกมา เพราะคุณไม่มีคุณสมบัติที่จะคุยกับผม!”
คำพูดที่อ่อนโยนดังกล่าว กลับทำให้จูฉวนอู่โกรธขึ้นมาทันที
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”
จูฉวนอู่ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ยกขาขึ้นด้วยการเตะ และเตะเข้าไปที่หน้าท้องของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยถอยหลังไปสองสามก้าว
จูฉวนอู่โกรธเคืองไปกับคำพูดของไป๋ยี่เฟย เพราะว่าไป๋ยี่เฟยกำลังดูถูกเขาอยู่ “ตอนนี้มึงแม่งยังจะกล้าหยิ่งผยองต่อหน้าข้าอีกเหรอ เชื่อหรือไม่ว่าข้าเพียงออกคำสั่งคำเดียว ภรรยาของมึงก็จะตายไปในทันที!”
ไป๋ยี่เฟยมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “ผมไม่เชื่อ”
“เพราะคุณไม่มีสิทธิ์นั้น!”
อีกฝ่ายจับตัวหลี่เสว่มาแล้วล่อให้ไป๋ยี่เฟยมา มันคงไม่ใช่แค่อยากจะฆ่าหลี่เสว่ง่ายเช่นนั้นอย่างแน่นอน จะต้องรู้ว่าความสำคัญของหลี่เสว่ที่มีต่อไป๋ยี่เฟยนั้นมันมากเพียงใด
ถ้าหากว่าหลี่เสว่ถูกฆ่า ไป๋ยี่เฟยคงจะต้องบ้าไปแล้วจริงๆ
ปกติเขาก็บ้าพอสมควรอยู่แล้ว เมื่อหลี่เสว่ถูกฆ่าเขาเกิดบ้าขึ้นมาจริงๆ เกรงว่าจะมีคนไม่กี่คนที่จะรับมือไหว
ไป๋ยี่เฟยสงบอารมณ์มากในตอนนี้
แต่จูฉวนอู่ไม่สงบ
“เชี่ย!”
จูฉวนอู่ชักมีดออกมาจากบอดี้การ์ดข้างๆ ตัวเขา และฟันตรงไปที่หัวของไป๋ยี่เฟย “โอเค กูจะฆ่ามึงตายก่อนในวันนี้ แล้วจึงไปฆ่าภรรยาของมึง!”
แต่ในขณะที่มีดของจูฉวนอู่พึ่งถูกเหวี่ยงขึ้น เขาทั้งคนก็บินกลับหัวกลับหางออกไปข้างนอก
“บูม!”
จู่ๆ เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา และด้วยความเร็วที่สุดขีด บุคคลนั้นก็ปลิวออกไปด้วยการถูกหมัด
“เขาพูดถูก”
จูฉวนอู่ล้มลงกับพื้นและพ่นเลือดออกมาเต็มปาก และมองไปยังบุคคลที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเห็นบุคคลคนนั้น เขาก็ตกตะลึงไปในทันที
ไป๋ยี่เฟยคิดถึงความเป็นไปได้มากมายสำหรับคนที่อยู่เบื้องหลัง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าคนคนนี้จะกลายเป็นฉินซาน
ฉินซานยืนอยู่ที่นั่น แม้ว่าจะยังคงแต่งตัวแบบไม่เรียบร้อย แต่ในคราวนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่กวนๆแล้ว แต่กลับหนักแน่นมากขึ้น และเย็นชามากขึ้น
“ไม่พอใจเหรอ?” ฉินซานมองไปที่จูฉวนอู่และถามอย่างจางๆ
เมื่อพวกลูกน้องของจูฉวนอู่เห็นเช่นนี้แล้วพวกเขาไม่กล้าขยับตัวเลยสักคน
จูฉวนอู่ลุกขึ้นจากพื้น และตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ฉินซาน มึงแม่งเป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดคนหนึ่งของเจ้านาย ที่เทียบไม่ได้กับกูเลย มีสิทธ์อะไรถึงกล้าทุบตีกู?”
“ทำไมผมถึงทุบตีคุณไม่ได้?”
เสียงที่เย็นชาส่งออกมา
หลังจากที่จูฉวนอู่ได้ยิน เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจทันที และพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “บอส ผมผิดไปแล้ว บอส ผมผิดไปแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยหันศีรษะมองเข้าไปในห้องโดยสาร และก็เห็นว่ามีเงาร่างที่คุ้นเคยเดินออกมาจากภายใน
คนคนนี้ก็คือพ่อของหลินขวาง ท่านหลินรองของตระกูลหลิน หลินยู่ชัง
หลินยู่ชังเดินไปที่ตรงหน้าของจูฉวนอู่
“พัฟ!”
ตบเข้าที่ใบหน้าของจูฉวนอู่
จูฉวนอู่ล้มลงกับพื้นโดยตรง แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย ในวินาทีต่อมาเขาก็ลุกขึ้นทันที และคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหลินยู่ชัง
สายตาของหลินยู่ชังมองไปที่จูฉวนอู่ “ใครให้ความกล้าหาญแก่คุณที่คิดว่าสถานะของตัวเองสูงกว่าของเขา? เขาไม่ใช่เป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดของผมเท่านั้น แต่ยังเป็นพี่น้องของผมอีกด้วย”
“ทำไมถึงทุบตีคุณไม่ได้ล่ะ?”
การแสดงออกของจูฉวนอู่บิดเบี้ยว แต่ก็ก้มหน้าลงอยู่ตลอดเวลา โดยไม่มีการขัดขืน
หลินยู่ชังตะคอกอย่างเย็นชาเมื่อเห็นเช่นนี้ และพูดว่า “ถามคุณทำไมไม่ตอบ? เป็นคนหูหนวกหรือใบ้ไปแล้วเหรอ? ”
นี่คือคำพูดที่ฉินซานถามจูฉวนอู่ว่าพอใจหรือไม่ก่อนหน้านี้
จูฉวนอู่ตัวสั่นไปทั้งตัว และพูดทันทีว่า “พอใจครับๆๆๆๆ !”
หลินยู่ชังไม่ได้มองเขาอีกต่อไป แต่เดินเข้าไปที่ฉินซานและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยังไงก็ตามคุณก็รู้จักกับเขาด้วย มาคุยกันก่อนเถอะ”
หลังจากพูดเช่นนี้แล้ว หลินยู่ชังก็หันหลังกลับไปที่ห้องโดยสารในเรือ
จูฉวนอู่และคนอื่นๆ ก็เข้าใจความหมายของเจ้านายแล้ว จึงเดินตามเข้าไปในห้องโดยสาร
มีเพียงฉินซานและไป๋ยี่เฟยเท่านั้นที่เหลืออยู่บนดาดฟ้า
ฉินซานเหลือบมองไป๋ยี่เฟย เดินไปที่ราวบันได จับราวบันไดด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า “มันน่าประหลาดใจมากขนาดนี้เลยเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยก็ชำเลืองมองเขา เดินเข้าไป ยืนข้างของเขา เอนมือข้างหนึ่งพิงกับราวบันได
ในเวลานี้จู่ๆ เขาก็หาคำได้หลายเรื่องมากมาย
ทั้งตระกูลจูและตระกูลหูต่างได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหลิน พวกเขาต่างคิดว่าจูฉวนอู่และหูเฟยหงเป็นคนของท่านหลินสาม แต่ไม่คิดว่าคนที่สนับสนุนจูฉวนอู่จริงๆ จะเป็นท่านหลินรอง
ท่านหลินสามเป็นคนที่คิดว่าตัวเองเป็นคนแน่ เขาคิดว่าตัวเองมีลูกน้องสองคนที่มีความสามารถ เกรงว่าเขายังคงไม่รู้เรื่องเลยว่าเขากำลังแบกรับความผิดแทนท่านหลินรองอยู่
ในเวลานี้หากคิดให้รอบคอบแล้ว ก่อนหน้านี้ที่เหลียงหมิงเยว่ถูกสังหาร และโยนโทษให้ไป๋หยุนเผิง ก็พบในตอนนั้นว่าคือท่านหลินสาม แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า น่าจะเป็นหลินยู่ชัง
ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจด้วยว่า จุดประสงค์ของหลินยู่ชัง ก็อาจจะเป็นคลังสมบัติของเหลียงหมิงเยว่
เสี่ยวชีผู้พิทักษ์ของท่านหลินสามเสียชีวิตแล้ว ซึ่งแสดงให้เห็นว่าท่านหลินสามไม่ได้มีความทะเยอทะยานมากขนาดนั้นนัก และแม้กระทั่งเขาก็ไม่มีความกล้าหาญพอที่จะไปวางแผนคลังสมบัติแห่งหนึ่ง
เกรงว่าเขาคงไม่คิดว่าทางตระกูลไป๋จะมีการเคลื่อนไหวหนักขนาดนั้น และรู้ถึงอันตราย ดังนั้นจึงอยากจะถอนตัวออกไป
แต่ที่พวกเขาจับกุมหลี่เสว่ และข่มขู่ไป๋ยี่เฟย มีเพียงจุดประสงค์เดียวเท่านั้น
ฉินซานไม่ได้รอให้ไป๋ยี่เฟยพูด เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และหัวเราะและกล่าวว่าทันที “ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมผมถึงเข้าใกล้โจวฉวี่เอ๋อ? ”
ไป๋ยี่เฟยตอบสนองกลับมาและหันศีรษะไปและมองไปที่ฉินซานอย่างเย็นชา
ที่มุมปากของฉินซานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และแม้กระทั่งมีความเย่อหยิ่งและดูถูกเล็กน้อย “ที่น่าขันไปกว่านั้นก็คือ พวกคุณคิดว่าผมคือฉินหัวงั้นหรือ”
“คุณรู้ไหม? โจวฉวี่เอ๋อมาหาผมเมื่อเช้านี้ และขอให้ผมช่วยเขาตามหาที่อยู่ของหลี่เสว่ และยังบอกว่าจำผมได้ด้วย มันตลกดี ฮ่าฮ่า……..”
ฉินซานหัวเราะเป็นเสียงดังขึ้นมา
คำพูดเหล่านี้ทำให้ไป๋ยี่เฟยโกรธเคือง ในมุมมองของไป๋ยี่เฟย ดูเหมือนว่าฉินซานได้หลอกลวงความบริสุทธิ์ของโจวฉวี่เอ๋อไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยโกรธขึ้นมาทันที
“ไอ้เหี้ยแม่งเอ๊ย!”
ไป๋ยี่เฟยชกออกไปด้วยหมัดทันที และลงใส่ใบหน้าของฉินซาน
ฉินซานเพียงแค่เอียงศีรษะไปเล็กน้อย ก็หลีกหนีจากหมัดไปได้ จากนั้นก็ยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณอ่อนแอเกินไป ทำร้ายผมไม่ได้หรอก ดังนั้นช่างมันไปเถอะ”
ช่างมันงั้นเหรอ?
เป็นไปไม่ได้!
ไป๋ยี่เฟยสามารถคิดได้ว่า ที่โจวฉวี่เอ๋อยอมมอบตัวให้กับฉินซาน คาดว่าอาจเป็นเพราะหลี่เสว่
ดังนั้น เพียงเพราะช่วยหลี่เสว่ และทำให้โจวฉวี่เอ๋อเสียความบริสุทธิ์ไป ยังไงเขาก็ไม่สามารถจะช่างมันไปได้หรอก!
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงยกกำปั้นขึ้นมาอีกครั้ง และโจมตีเข้าไป
และอย่างที่ฉินซานพูด ไป๋ยี่เฟยอ่อนเกินไป สำหรับเขาจริงๆ
