จูฉวนอู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็โยนแส้ในมือออก แล้วเหวี่ยงหมัดไปที่ไป๋ยี่เฟย
แต่หมัดของจูฉวนอู่ถูกจับไว้โดยมือของไป๋ยี่เฟย
“กูอยากให้มึงตาย!” เสียงของไป๋ยี่เฟยเย็นชามาก ทำให้ผู้คนที่ได้ยินรู้สึกถึงความเย็นโดยจิตสำนึก
จูฉวนอู่ตะลึงไปทั้งคน
“อ๊ะ!”
จูฉวนอู่รู้สึกถึงว่าความแข็งแกร่งของไป๋ยี่เฟยค่อยๆ เพิ่มขึ้น และข้อมือของเขาไม่สามารถทนต่อแรงกดแบบนี้ได้ ราวกับว่าเขากำลังจะถูกบดขยี้
“อ๊ะ!”
จูฉวนอู่อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องขึ้นมา พยายามอยากจะกำจัดมือของไป๋ยี่เฟย แต่เขาไม่สามารถกำจัดมันได้เลย ร่างกายของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ใช้กำลัง และมือของจูฉวนอู่ก็หักทันที
“แคร็ก!”
“อ๊ะ!”
ไป๋ยี่เฟยโยนมือทิ้ง และจูฉวนอู่ก็คุกเข่าลงกับพื้นโดยตรง ความเจ็บปวดนั้นไม่สามารถเลวร้ายลงได้อีกแล้ว
จูฉวนอู่รู้สึกกลัว เขาจึงเริ่มขอความเมตตา “อย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผม ผมผิดไปแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตผมเถอะ ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว……….”
ไป๋ยี่เฟยเพิกเฉยต่อคำพูดของจูฉวนอู่ แต่จับมืออีกข้างของเขาอย่างเงียบๆ
จูฉวนอู่ตกใจมากเมื่อเห็นเช่นนี้
เขาจะทำอะไร?
ก่อนที่การคาดเดาที่ทำให้เขารู้สึกกลัวจะก่อตัวขึ้นอย่างเต็มที่ เขาก็ได้ยินเสียงที่คมชัดดังขึ้นอีกครั้ง
“แคร็ก!”
มือของเขาหักอีกข้างแล้ว
“อ๊ะ!”
จูฉวนอู่กรีดร้อง แล้วร้องขอความเมตตา “ได้โปรดเถอะ ปล่อยผมไป ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ!”
จูฉวนอู่รู้สึกกลัวจริงๆ แล้ว และตอนนี้เขาก็รู้สึกว่า สิ่งเดียวที่จะทำให้ไป๋ยี่เฟยหยุดได้นั้น เกรงง่าน่าจะเป็นแค่เงินเท่านั้น
แต่เขาคิดผิดไป
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ขาดเงิน
ในทางตรงกันข้าม ไป๋ยี่เฟยเขารู้เรื่องคลังเก็บทอง และเป็นเจ้าของโดยทางอ้อมกับคลังเก็บทองแห่งนี้
ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยจึงไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้เลย
ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋ยี่เฟยอยู่ในอาการบ้าคลั่งไปแล้วในตอนนี้ ตามมุมมองของเขา ไม่ว่ายังไง คนที่อยู่ข้างหน้าเขา จะต้องตาย!
“มึงไม่ใช่ว่าจะทรมากูเหรอ?”
“ได้ใจมากไม่ใช่เหรอ?”
“มึงแม่งยังถามกูว่าสะใจหรือเปล่า กูจะถามมึงในตอนนี้ มึงแม่งสะใจไหม? ”
“แคร็ก!”
ด้วยเสียงนี้ไป๋ยี่เฟยก็เหยียบที่ข้อเท้าของจูฉวนอู่ และเท้าของจูฉวนอู่ก็หักเช่นกัน
“อ๊ะ!”
จูฉวนอู่กรีดร้องออกมา กลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด
จูฉวนอู่ยอดฝีมือระดับที่สามขั้นสูง ไม่มีพลังใดๆ ที่จะสู้กลับอยู่ต่อหน้าไป๋ยี่เฟย
“เอ่อ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่กล้าอีกแล้ว”
จูฉวนอู่กรีดร้องในขณะที่ขอความเมตตา
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ไป๋ยี่เฟยจะให้ความสนใจกับการขอความเมตตาของเขาหรือไม่?
แน่นอนว่าคำตอบก็คือ ไม่เลย
ไป๋ยี่เฟยเยาะเย้ย “หากการขอความเมตตามันจะมีประโยชน์ แม้ว่าจะให้ผมคุกเข่าลงก้มกราบ ผมก็เต็มใจ ตราบใดที่ภรรยาของผมได้รับการปล่อยตัว”
“แต่มันได้ผลเหรอที่ทำแบบนี้? พวกคุณไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้กลับขอให้ผมยกโทษ แล้วในโลกนี้จะมีเรื่องดีๆ แบบนี้สักที่ไหนเหรอ? ”
จูฉวนอู่รู้สึกกระวนกระวายมา และพูดทันทีว่า “ผมรู้ว่าหลี่เสว่……..”
“พัพฟ์!”
น่าเสียดายที่เขาพูดได้เพียงครึ่งเดียว และก็ถูกแทงจากด้านหลังด้วยมีด และแทงทะลุร่างกายของเขาโดยตรง และมีจุดแหลมคมปรากฏขึ้นที่หน้าอกของเขา
จูฉวนอู่เบิกตากว้างด้วยความไม่น่าเชื่อ หันศีรษะช้าๆ แล้วเห็นหลินยู่ชังและฉินซานผู้ยืนอยู่ข้างหลังของเขา
“บูม!”
จูฉวนอู่ล้มลงกับพื้น และเสียชีวิตไปเช่นนั้น
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นการตายของจูฉวนอู่ ดวงตาที่เป็นสีแดงของเขาก็ค่อยๆ จางลง จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นตามไปด้วย และเป็นลมไป
เมื่อเห็นบาดแผลที่หนาทึบบนร่างกายของไป๋ยี่เฟย ฉินซานก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “มันไร้ประโยชน์จริงๆ ที่ใช้วิธีการต่ำๆ เช่นนี้เพื่อบังคับคำสารภาพ!”
หลินยู่ชังพยักหน้าเห็นด้วย แต่เขาก็ถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า “แต่ดูเหมือนว่าก็ไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว”
ฉินซานพูดเบาๆ “มันก็ต้องมีแน่นอน”
จากนั้นฉินซานก็ถามอีกครั้งว่า “เมื่อไรที่เจ้านายใหญ่จะมาถึง?”
“ใกล้แล้ว” หลินยู่ชังตอบอย่างแผ่วเบา
………
ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และพบว่าตัวเองถูกมัดอีกครั้ง และห้องข้างหน้าเขายังคงเขย่าไปมา แสดงว่าเขายังคงอยู่บนเรือ
แต่ดูการตกแต่งของห้อง เขาถูกเปลี่ยนไปอีกห้องแล้ว และห้องนี้ดีกว่าห้องนั้นมาก ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนเตียง และที่ที่สายตาเขาสามารถมองไปได้ ยังมีโซฟาและโต๊ะกาแฟอีกด้วย
เขามองลงมาที่เชือกบนตัวของเขา นี่ไม่ใช่เชือกแบบธรรมดา แต่เป็นแบบหนังที่มีหัวเข็มขัดด้วย ซึ่งหมายความว่าเขาจะไม่สามารถหักออกได้อีกต่อไป
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมาก ร่างกายของเขาอ่อนแรงมาก กล้ามเนื้อของเขาเจ็บปวดและอ่อนแรง และไม่สามารถออกแรงใดๆ ได้เลย
ไป๋ยี่เฟยหลับตา แล้วลืมขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาเห็นฉินซานและหลินยู่ชังที่นั่งอยู่บนโซฟา
หลินยู่ชังเห็นว่าไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมาแล้ว และพูดเบาๆ ว่า “ยี่เฟยเอ๊ย เห็นว่าคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกชายของผม ผมก็ทนดูไม่ได้ที่จะฆ่าคุณไปใช่ไหม?”
“เพียงแค่คุณให้ความร่วมมือกับเราเป็นอย่างดี ผมสามารถรับประกันได้ว่าคุณจะปลอดภัยดี และยังจะสามารถรับประกันได้ว่าภรรยาของคุณก็จะปลอดภัยด้วย”
“อีกอย่าง ตระกูลหลินของเราเกิดได้ดีขึ้นมา ก็จะไม่ลืมตระกูลไป๋อย่างแน่นอน เพราะยังไงความสัมพันธ์ของผมกับพ่อของคุณก็โอเค”
ไป๋ยี่เฟยอดเยาะเย้ยหลังจากได้ยินคำพูดนี้ “รับประกันว่าภรรยาของผมจะปลอดภัยดีงั้นเหรอ? ”
“ใช่” หลินยู่ชังพยักหน้า
“ถ้าสามารถรับประกันความปลอดภัยภรรยาของผมได้ ถ้างั้นทำไมไม่ปล่อยให้เธอออกมาเจอผมล่ะ? ” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา “แล้วจะสอบสวนผมอย่างทรมานเพื่ออะไร แม้กระทั่งปล่อยเสียงบันทึกของเธอที่อยู่ในโทรศัพท์ให้ผมฟัง? ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหลินยู่ชังก็เปลี่ยนไป และเขาไม่สามารถโต้ตอบได้ในชั่วขณะหนึ่ง
ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยสงบสติลงแล้ว
ถ้าหลินยู่ชังมีไพ่โฮลการ์ดใบสุดท้ายที่เป็นหลี่เสว่จริงๆ เขาก็จะไม่ยอมให้จูฉวนอู่ใช้การทรมานเพื่อบังคับให้เขายอมจำนน ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่า หลี่เสว่ไม่ได้อยู่ในมือของพวกเขาเลย
จำได้ว่าก่อนหน้านี้ หูเฟยหงเสียชีวิตอยู่ในโกดัง สามารถเดาได้จากเหตุนี้ว่า จูฉวนอู่และหูเฟยหงมีความขัดแย้งกัน สาเหตุที่หูเฟยหงขัดแย้งกับจูฉวนอู่ เพราะเขาตระหนักถึงสถานการณ์ที่เป็นอันตรายของเขา ดังนั้นเขาจึงคิดที่อยากจะปล่อยตัวหลี่เสว่ไปอย่างลับๆ ดังนั้นเขาจึงถูกจูฉวนอู่ฆ่าตาย
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าหลี่เสว่ไม่ได้อยู่ในมือของหลินยู่ชังแล้ว และหลี่เสว่ก็ยังไม่น่าจะถูกฆ่า
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ ว่า “ถึงพวกคุณจะฆ่าผม ผมก็จะไม่พูด”
หลินยู่ชังพูดไม่ออกเป็นเวลานาน
ทันใดนั้นเขาก็ตบโต๊ะ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไป๋ยี่เฟย!คุณต้องรู้สถานการณ์ปัจจุบันของคุณ ถ้าคุณบอกที่ตั้งของคลังสมบัติ ผมยังจะสามารถช่วยคุณในการช่วยชีวิตของภรรยาคุณได้ แต่ถ้าคุณไม่บอก หากบอสใหญ่มาถึงที่นี่แล้ว จุดจบของคุณจะยิ่งน่าสังเวชมากขึ้นเท่านั้น”
“ตระกูลไป๋และตระกูลหลินเป็นเพื่อนที่ดีเสมอมา ถ้าผมได้ตำแหน่งคลังเก็บทองนั่นแล้ว และได้ทองมากมายขนาดนั้น ผลประโยชน์ของตระกูลไป๋ก็คงไม่น้อยหรอก คุณแม่งลองคิดเรื่องนี้ดีๆ ได้หรือไม่?”
เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเขาก็อ่อนลง และใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึก
“ใครจะรับประกันได้ว่าหลังจากที่พวกคุณได้ทองคำเหล่านั้นแล้ว ยังจะสามารถรักษาความเป็นมนุษย์ไว้ได้” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ “ถึงแม้จะเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่ แต่อย่างน้อยสังคมก็ปลอดภัย และโลกก็สงบสุขดี”
“ดังนั้น ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำลายโลกใบนี้ และผมก็ไม่อยากจะทำให้คนทั้งโลกใบนี้ สูญเสียความรู้สึกปลอดภัยเพราะผม”
“ยิ่งกว่านั้นพวกคุณใช้วิธีแบบนี้มาขู่เข็ญผม สามารถเห็นได้ว่าพวกคุณก็ไม่คู่ควรที่จะไปทำลายโลกใบนี้!”
หลินยู่ชังโกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดนี้ “มึงแม่งกำลังพูดถึงบ้าอะไร? สิ่งที่คุณควรใส่ใจมากที่สุดในตอนนี้คือตัวคุณเอง แต่ไม่ใช่โลก!”
“หลิงหลิงหลิง……….”
โทรศัพท์มือถือของหลินยู่ชังดังขึ้นมา
