หลินยู่ชังรีบเอ่ยร้องของชีวิตขึ้นมาทันที “พี่ไป๋ผมผิดไปแล้วพี่ยกโทษให้ผมเถอะนะ พี่อย่าฆ่าผมเลยยกโทษให้ผมเถอะ!”
“อ้าก!”
มีดเล่มนั้นหยุดลงขณะที่อยู่ใกล้กับลำคอเพียงแค่สองเซนติเมตร
ไม่ใช่เพราะว่าไป๋หยุนเผิงยอมยกโทษให้หลินยู่ชังขึ้นมากะทันหัน แต่เป็นเพราะว่ามีคนขวางเขาไว้
คนๆนั้นคือฉินหัว ฉินหัวจับมือของไป๋หยุนเผิงเอาไว้ก่อนจะเอ่ยออกมานิ่งๆ “ฆ่ามันไม่ได้นะครับ”
“ทำไมกัน?”ไป๋หยุนเผิงมองหลินยู่ชังอย่างเกลียดแค้น
“ผมก็อยากฆ่ามันเหมือนคุณนั้นแหละ”ฉินหัวเอ่ยเสียงต่ำ “เพราะไป๋ยี่เฟยเป็นน้องรักเพียงคนเดียวของผม”
ไป๋หยุนเผิงหันมามองหน้าฉินหัวก่อนจะชะงักไป
ฉินหัวเอ่ยอธิบายต่อ “ตอนแรก ผมกลายเป็นคนอัมพาตจริงๆ และในเวลานั้นมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญระดับประเทศอยู่ที่เมืองเทียนเป่ยพอดี พวกเขารู้ว่าผมกลายเป็นอัมพาต”
“และในช่วงเวลานั้น พวกเขากำลังทำการวิจัยเกี่ยวกับการเทคนิคทางการแพทย์ที่ล้ำหน้า
ดังนั้นพวกเขาจึงแอบรักษาผมจนหายดี”
“และเพราะเหตุนี้เบื้องบนจึงมองหมายภารกิจพิเศษให้กับผม”
“พวกเขาสร้างตัวตนปลอมๆให้กับผม หลังจากนั้นก็หาคนที่เป็นอัมพาตจริงๆนำไปศัลยกรรมให้เหมือนกับผม และสวมรอยว่าเป็นผมนอนพักฟื้นอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยต่อไป”
“คลังเก็บทองเป็นสมบัติของประเทศ เพราะสาเหตุบางอย่างจึงไม่สามารถเปิดเผยเรื่องทองคำให้ใครรู้ได้ชั่วคราว ดังนั้นจึงต้องมีผู้เฝ้าคลังเก็บทอง”
“แต่ว่าในช่วงนี้มีทองคำจำนวนมากหลุดลอดออกมาในตลาด ทำให้ตลาดการค้าได้รับผลกระทบอย่างมาก ดังนั้นนั้นพวกเขาจึงคาดเดาว่าน่าจะเป็นเพราะคลังเก็บทองมีปัญหา”
“เพราะเหตุนี้ พวกเขาจึงให้ผมตามสืบเรื่องนี้อย่างเงียบๆ”
“ดังนั้นผมจึงมาเป็นลูกน้องของหลินยู่ชัง เพราะทองคำล็อตแลกที่หลุดออกมานั้นตระกูลหลินเป็นผู้ปล่อยออกมา”
“หลินยู่ชังเป็นหนึ่งในอาชญากรหลัก เพราะฉะนั้นตอนนี้มันจะตายไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้เหลียงเหว่ยชาวและเต้าจ่างก็หนีไปกันหมด เพราะฉะนั้นเราจะสามารถ ตามสืบรอยของพวกมันได้จากหลินยู่ชังทางเดียวเท่านั้น”
“นอกจากนี้ ยังมีคลังเก็บทองที่สองที่ถูกเคลื่อนย้าย”
พอได้ฟังฉินหัวอธิบายเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบกันหมด
ในที่สุด ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบว่าเพราะอะไรกัน ทำไมถึงได้มีคนที่หน้าเหมือนกับฉินหัว ราวกับเป็นคนๆเดียวกันอย่างฉินซาน แถมฉินหัวยังคงอยู่ดีไม่ได้เป็นอะไรยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างปกติ
ไป๋หยุนเผิงจ้องหน้าหลินยู่ชังเขม็ง มือที่ถือมีดอยู่ก็สั่นไปหมด เพราะยังไงเขาก็ไม่ยอมที่ไม่สามารถฆ่าหลินยู่ชังได้
ตอนนั้นเองไป๋ยี่เฟยก็เอ่ยขึ้นมาทันที “พ่อช่างมันเถอะครับ ส่งตัวมันให้ฉินหัวไปเถอะ”
เมื่อกี้ไป๋ยี่เฟยเรียกเขาว่าพ่อแล้ว
“เคร้ง！”
มีดที่อยู่ในมือของไป๋หยุนเผิงตกลงสู่พื้นทันที
ไป๋ยี่เฟยมองท่าทางของไป๋หยุนเผิงภายในใจก็รู้สึกทุกข์ระทม เพราะเขาเพิ่งสังเกตว่าไป๋หยุนเผิงนั้นแก่แล้ว
จริงๆแล้วตั้งแต่เล็กจนโตไป๋ยี่เฟยก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพ่อ เพราะว่าเขาไม่มีพ่อ หลังจากที่แต่งงานกับหลี่เสว่ก็เรียกหลี่เฉียงตงว่าพ่อ แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของตัวเอง
และที่เขาเรียกว่าพ่อไม่ใช่เพราะอะไร แต่เป็นเพราะท่าทางของไป๋หยุนเผิงที่มีต่อเรื่องนี้ ตอนที่เขาขอความช่วยเหลือจากตระกูลไป๋ และตอนที่เขาเห็นไป๋ยี่เฟยหลังจากถูกหลินยู่ชังทรมานเขาก็ทำตัวอย่างที่พ่อคนหนึ่งควรจะเป็น
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงยอมเรียกว่าพ่อ
แต่ว่าถ้าย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ต่อให้ไป๋หยุนเผิงทำแบบนี้เขาก็ไม่มีทางเรียกว่าพ่อ
เพราะตลอดสองปีมานี้เขาผ่านเรื่องราวมากมาย และเติบโตขึ้นมาก เรื่องบางเรื่องเขาก็คิดได้แล้ว
แม้ว่าไป๋ยี่เฟยจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย กับสิ่งที่ไป๋หยุนเผิงเคยเข้าข้างไป๋เซี่ยว แต่ถึงอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกันมีสายเลือดเดียวกัน
……
หลินยู่ชังถูกฉินหัวนำตัวไป และก่อนที่เขาจะไปไป๋ยี่เฟยก็ตบบ่าของฉินหัวเอ่ย
“พี่กลับไปเราไปดื่มกันสักหน่อยนะ”
“จัดไป”ฉินหัวยิ้มบางๆ
จากนั้นฉินหัวก็มองเห็นโจวฉวี่เอ๋อที่ยืนอยู่อีกด้าน ทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูด
ไป๋ยี่เฟยก็รีบเอ่ยอย่างเข้าใจในทันที “เข้าใจแล้วๆ รอให้พวกพี่ระลึกความหลังกันให้เสร็จก่อนผมค่อยไปหาพี่อีกที”
ฉินหัวก็ยิ้มออกมา
ตอนนี้ถือว่าเรื่องราวจบลงชั่วคราว
พวกเขากลุ่มใหญ่ก็เตรียมตัวจะกลับไปยังเมืองหลวง
แต่ว่าหนึ่งในคนกลุ่มใหญ่นั้น มีคนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา กำหมัดของตัวเองแน่น
ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่ถูกล้อมรอบไปด้วยคนมากมาย
ฉินหัวและโจวฉวี่เอ๋อก็ช่วยกันล็อกตัวหลินยู่ชัง
ทุกคนต่างก็มีคนอยู่เคียงข้าง มีเพียงเธอคนเดียวที่ถูกทิ้งอยู่กับความเหน็บหนาว ไม่มีใครสนใจเธอเลย
แม้แต่จะเรียกเธอให้เดินไปด้วยสักคนก็ยังดีแต่ไม่มีเลย
เหลียงยู่รู้สึกว่าโลกนี้ช่างเหน็บหนาว เธอถูกทิ้งให้เดียวดาย
เหลียงยู่รู้สึกทรมานมาก
ในช่วงเวลาสั้นๆไม่กี่วันนี้ เธอได้รู้ว่าพ่อของตัวเองถูกเหลียงเหว่ยชาววางแผนลอบฆ่า
จากนั้นเหลียงเหว่ยชาวก็เย็นชาไม่พูดอะไรกับเธอ แถมยังให้คนมารังแกข่มเหงเธออีก
ทุกๆการเปลี่ยนแปลงกระทบกระเทือนต่อจิตใจของเธอไม่น้อยเลย ตอนนี้จิตใจของเธอบอบช้ำเต็มไปด้วยบาดแผล
ทันใดนั้นก็มีฝ่ามือหนึ่งลูบเบาๆที่ศีรษะของเธอ
เหลียงยู่เงยหน้าขึ้นพบว่าเป็นจื่ออีท่านอาจารย์ของเธอ
จื่ออีลูบหัวของเธอเบาๆจากนั้นก็โอบกอดเธอช้าๆ
“เธอยังมีฉัน”จื่ออีเอ่ยขึ้นเบาๆ
เหลียงยู่กำเสื้อผ้าของจื่ออีทันทีก่อนจะซบลงที่บ่าของจื่ออี
วินาทีต่อมาเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
“ฮือๆ……”
ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ ได้ยินเพียงเสียงสะอึกสะอื้นของเหลียงยู่เอ่ย “ท่านอาจารย์…..หนูรู้สึกว่าไม่มีใครต้องการหนูเลยค่ะ……ไม่มีใครสนใจหนู…… หนูมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อย่างไร้ประโยชน์…….”
……
คนกลุ่มใหญ่นั่งอยู่บนเรือสำราญขากลับลำหนึ่ง
เรือสำราญนี้เป็นเรือที่พวกของไป๋หยุนเผิงขับมากัน และพวกเขามาถึงก่อนเหลียงเหว่ยชาวครึ่งวัน และภายใต้การนำทางของซาเฟยหยาง พวกเขาจึงขับมาจอดตรงที่ไม่เคยมีใครมาเทียบท่า
พอลงจากเรือพวกเขาไปมุ่งไปที่คลังเก็บทองทันที
หลินยู่ชังถูกมัดตัวทิ้งไว้ในเรือ
หลังจากที่เรือเริ่มออกเดินทางฉินหัวก็เดินไปหาไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยกำลังถูกหลิวเสี่ยวอิงทายาให้อยู่ หลิวเสี่ยงอิงนั้นอยู่บนเรือตลอด
และพอหลิวเสี่ยวอิงเห็นรอยแส้เล็กๆเต็มตัวของไป๋ยี่เฟย เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร
ส่วนเรื่องที่เขาโจวฉวี่เอ๋อและเหลียงยู่โดนยาพิษนั้น ก็ไม่ได้ยากอะไรเพราะว่ามีหลิวเสี่ยวอิงอยู่ด้วยแถมยังมีเฝิงจั๋วอีกคนเรื่องถอนยาพิษไม่ได้ยากอะไรเลย
หลิวเสี่ยงอิงทายาให้ไป๋ยี่เฟย ส่วนหลี่เสว่ก็ยืนอยู่อีกด้านคอยใช้ผ้าเช็คตัวซับเหงื่อให้
ไป๋ยี่เฟย
และในขณะที่กำลังซับเหงื่ออยู่นั้น เธอก็เห็นแววตาของหลิวเสี่ยวอิงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเป็นกังวล หลี่เสว่ก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันที
ทันใดนั้นหลี่เสว่ก็พูดกับหลิวเสี่ยวอิงเบาๆ “ขอโทษนะคะ”
หลิวเสี่ยงอิงเงยหน้าขึ้นมองหลี่เสว่อย่างสงสัย
ส่วนไป๋ยี่เฟยหลังจากได้ยินเช่นนั้นก็เหมือนคิดอะไรได้ รีบหลับตาลงแสร้งทำเป็นสลบไปทันที
หลี่เสว่เอื้อมมือไปสะกิดหัวของไป๋ยี่เฟย”อย่ามาเสแสร้งค่ะ ฉันมีเรื่องที่อยากพูด”
หลิวเสี่ยวอิงตัวสั่นทันที
ในใจของไป๋ยี่เฟยก็สั่นเช่นกัน
ในตอนนี้ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ทั้งสามคนต่างก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นหลี่เสว่ก็เป็นคนเดินไปเปิดประตู
ที่หน้าประตูฉินหัวยืนยิ้มอย่างเขินๆ “ผมมาดูเขาน่ะ”
หลี่เสว่เห็นแบบนั้นก็รีบปล่อยให้ฉินหัวเดินเข้ามา”พี่ เข้ามาเร็วค่ะ”
ตอนนั้นหลิวเสี่ยงอิงก็ทายาให้ไป๋ยี่เฟยจะเสร็จแล้วพอดี เธอสบตากับหลี่เสว่จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรู้กัน
ไป๋ยี่เฟยเห็นฉินหัวเข้าก็ตื่นเต้นจนทนไม่ไหว”พี่!”
