เขาลืมไปเลยว่าบนร่างกายยังมีบาดแผลอยู่ อยากจะลุกขึ้นแต่เป็นเพราะว่ากระดูกซี่โครงหักเจ็บปวดมาก แม้แต่จะลุกขึ้นนั่งเขายังทำไมได้
ฉินหัวรีบเดินไปจับเขาไว้ “อย่าขยับเลย นอนดีๆเถอะ”
ไป่อี้เฟยมองฉินหัวและยิ้มอย่างดีใจก่อนจะพูด “พี่ฟื้นขึ้นมายืนอยู่ต่อหน้าผมดีๆแบบนี้ ผมก็ดีใจมากแล้ว”
จากนั้นฉินหัวก็ยิ้มบางๆออกมาก่อนจะเอ่ยอย่างขอโทษ “ทำให้นายลำบากเลย”
“ไม่เลย” ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าพลางยิ้ม”ได้รู้ว่าพี่ยังสบายดี ยืนอยู่ต่อหน้าผมแบบนี้ผมก็ดีใจมากแล้ว”
ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมา ไม่มีใครพูดอะไร
แต่ไม่นานนัก จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็คิดอะไรบางอย่างออกจึงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “พี่……คือว่าคลัง เก็บทองที่สาม……ผมใช้ไปนิดหน่อย”
ฉินหัวได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัวเบาๆก่อนจะพูด “ผู้เฝ้าคลังเก็บทองแทนประเทศ แต่ไม่ได้จัด
อยู่ในองค์กรแถมยังไม่มีเงินเดือนให้ ฉะนั้นสามารถใช้ทองคำได้นิดหน่อยในกรณีพิเศษ
เพื่อประคองชีวิตของตัวเอง”
“แต่ว่า ก็ไม่ได้ให้ใช้อย่างไม่จำกัดนะ แต่ที่นายใช้ไปยังไม่ถึงขีดจำกัดของที่กำหนดไว้
ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ ฉะนั้นไม่ต้องกังวล”
“ที่เหลียงเหว่ยชาวใช้แบบนั้นสิถึงเรียกว่าเยอะ ว่ากันว่าบทองคำมูลค่ากว่าห้าแสนล้าน
หยวนถูกปล่อยออกมา”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินอย่างนั้นก็ตกตะลึง
ห้าแสนล้าน！
นี่มันเยอะอย่างกับเลขใหญ่มากแล้ว
ฉินหัวครุ่นคิดก่อนจะพูด “บางทีอาจจะไม่ได้เยอะแค่เท่านี้นะ”
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไรแล้ว
เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยถาม “ตอนนี้ผู้เฝ้าคลังเก็บทองที่หนึ่งก็ชัดเจนแล้ว แล้วผู้เฝ้าคลังเก็บทองที่สี่ล่ะเป็นใครกัน?”
“ฉันเองก็ไม่รู้ เบื้องบนเขาไม่ได้พูดอะไรลึกลับมาก แบบนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคลังเก็บทองทั้งสามแห่ง คลังเก็บทองที่สี่ก็ยังคงถูกปิดบังอยู่เสมอ”
ไป่อี้เฟยคิดทบทวนแล้วเอ่ย “หรือว่า……”
ฉินหัวยิ้มเล็กน้อย และในขณะที่พูดเขาก็นำนาฬิกาในมือแล้วยื่นให้ไป๋ยี่เฟยดู “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ตอนนี้ภารกิจของฉันก็เกือบเสร็จสิ้นแล้วต่อไปพวกเราก็เจอกันแบบปกติได้แล้ว”
นาฬิกาที่อยู่ในมือของเขานั้น เป็นนาฬิกาที่ไป่อี้เฟยมองให้เป็นของขวัญในวันแต่งงาน
ไป๋ยี่เฟยมองแล้วก็ยิ้มออกมาพลางเอ่ย “เยี่ยมไปเลย”
ทั้งสองคนพูดคุยกับไปสักพัก ฉินหัวก็ต้องไปหาโจวฉวี่เอ๋อแล้ว แต่ว่าก่อนที่เขาจะไปก็เอ่ยกับไป๋ยี่เฟยว่า”ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ก่อนหน้านี้ฉันทำการตรวจสอบเหมือนว่าจะมีคลังเก็บทองที่ห้าด้วยแต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นของปลอม”
หลังจากพูดจบฉินหัวก็ไม่ได้สนใจอะไรเดินออกไปทันที
แต่ไป๋ยี่เฟยกลับตกอยู่ในความคิด ตอนที่อยู่คลังเก็บทองที่สาม เขาพบถ้ำทองคำสองแห่ง ทองในถ้ำทองคำที่สองนั้นมากกว่าถ้ำแรกหลายสิบเท่าอย่างเห็นได้ชัด
อีกอย่างซาเฟยหยางก็ถูกขังไว้ที่ถ้ำทองคำที่สอง
ทันใดนั้นไป๋ยี่เฟยก็คิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งขึ้นมา
……
หลังจากฉินหัวออกมา เขาก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง
ภายในห้อง โจวฉวี่เอ๋อนั่งอยู่ข้างขอบหน้าต่างโดยหันหลังให้เขาและมองไปที่ทะเลนอกหน้าต่าง
ฉินหัวมองไปที่ด้านหลังของโจวฉวี่เอ๋อ และนึกถึงวันแต่งงานของพวกเขา
วันนั้นทั้งๆทีเป็นวันแต่งงานของพวกเขา แต่เขากลับกลายเป็นอัมพาตและไม่ฟื้นขึ้นมา
อีกเลย
เธอต้องเสียใจมากแน่ๆ!
เมื่อเขาได้เห็นตัวตนใหม่ของโจวฉวี่เอ๋ออีกครั้ง เขาอยากจะเข้าไปปลอบเธอมากแค่ไหน แต่เขาทำไม่ได้เขาไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้
ดังนั้นเขาจึงได้แต่เฝ้ามองมันอย่างเงียบๆ แม้กระทั่งแสร้งทำเป็นไม่รู้จักก็ตาม
ต่อมา เขาทนไม่ได้ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นสนใจเธอ
หลังจากนั้นเธอก็พูดกับเขาว่า ฉันจำคุณได้
ทันใดนั้น เขาก็จำได้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันก่อนจะแต่งงาน
ฉินหัวเดินเข้าไปช้าๆ และนั่งข้างๆโจวฉวี่เอ๋อโอบไหล่เธอเบาๆด้วยมือของเขา
โจวฉวี่เอ๋อตัวสั่น จากนั้นหันไปมองที่ฉินหัว
ทั้งสองมองหน้ากัน
“ฉวี่เอ๋อ…”ฉินหัวเอ่ยปากก่อน
โจวฉวี่เอ๋อไม่ได้ตอบกลับ และมองเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา
ฉินหัวรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก
“ฉวี่เอ๋อ…”
ในช่วงเวลาต่อมา โจวฉวี่เอ๋อโผล่เข้าสู่อ้อมแขนของเขาและร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“ฮือๆ…”
ในขณะที่ร้องไห้เธอก็ทุบกำปั้นเข้าที่บาดแผลของฉินหัว
“คุณมันเลว……”
ฉินหัวปล่อยให้โจวฉวี่เอ๋อร้องไห้แม้จะไม่ผิด
“ฉวี่เอ๋อผม…”
ฉินหัวไม่รู้ว่าจะปลอบโจวฉวี่เอ๋ออย่างไรดี
วินาทีต่อมาโจวฉวี่เอ๋อก็เงยหน้าขึ้นและกอดฉินหัว จากนั้นก็จูบเขาอย่างดุเดือด
ฉินหัวตะลึงทันที
แต่ตอนให้หน้าของฉินหัวจะบางเพียงใด แต่ถูกผู้หญิงที่ตัวเองชอบจูบแบบนี้จะไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบได้หรอ?
ในไม่ช้าฉินหัวก็จูบตอบ แต่เขาก็ยังอายเล็กน้อย
“ฉวี่เอ๋อพวกเรา…แบบนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่…”
โจวฉวี่เอ๋อปล่อยมือจากฉินหัวจ้องมองเขาอย่างดุเดือด จากนั้นก็ฉีกเสื้อผ้าของฉินหัวอย่างไม่สนใจอะไร
“ฉวี่เอ๋อ…ยังกลางวันแสกๆ…อย่า…เอ่อ…”
ฉินหัวกังวลมาก ขณะที่เขาต้องการทำอะไรบางอย่าง เขาก็กลัวว่าจะมีคนมาเคาะประตู
อย่างกะทันหัน
แต่ในช่วงเวลาต่อมาเขามีสติมากขึ้น
เพราะหลังจากที่โจวฉวี่เอ๋อฉีกเสื้อผ้าเขา และได้กัดไหล่ของเขาอย่างแรงจนฉินหัว
ขมวดคิ้ว
แต่ฉินหัวก็ไม่ได้พูดอะไรยังคงอดทนต่อไป ถ้าสิ่งนี้จะทำให้โจวฉวี่เอ๋อรู้สึกดีขึ้น แม้ว่า
เนื้อเขาจะหลุดออกมาเขาก็เต็มใจ
โจวฉวี่เอ๋อกัดจนเป็นรอยฟันลึกแถมยังมีเลือดออก แต่เธอก็เจ็บปวดใจมากและอดไม่ได้
ที่จะเลีย
ฉินหัวสั่นทันทีสายตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ฉวี่เอ๋อ…”
จากนั้นโจวฉวี่เอ๋อก็เงยหน้าขึ้นและจูบอย่างดุเดือดอีกครั้ง
ฉินหัวไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
……
บนดาดฟ้าหลิวเสี่ยวอิงและหลี่เสว่ยืนอยู่
ทั้งสองพิงราวบันไดมองไปที่ทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด พร้อมกับลมทะเลที่พัดโชยมา
ไม่นานหลิวเสี่ยวอิงก็พูดกับหลี่เสว่ “คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ลมแรงมันไม่ดีต่อสุขภาพ
ของคุณ”
“เสี่ยวอิง” ทันใดนั้นหลี่เสว่ก็เอ่ยเรียกหลิวเสี่ยวอิง ทำเอาหลิวเสี่ยวอิงจับราวบันไดแน่น
แล้วก็คลายออก
หลี่เสว่กล่าวนิ่งๆ “ขอโทษนะ”
“คุณขอโทษฉันทำไมคะ”หลิวเสี่ยวอิงยังคงไม่เข้าใจ
หลี่เสว่ส่ายหัวเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอย่างชัดเจนเพียงถอนหายใจเบาๆ “ที่จริง บางครั้งฉัน
ก็สับสนมาก”
เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เกือบทำให้ไป๋ยี่เฟยเสียชีวิต แถมยังเกี่ยวข้องกับผู้คนมากมาย
และเรื่องใหญ่ๆอีกด้วย บางครั้งเธอก็สงสัยว่าเธอน่าจะตายๆไปซะเป็นร้อยครั้ง
แล้วก็คิดว่า ตัวเองนั้นไม่มีดีพอที่จะให้ไป๋ยี่เฟยมาให้ความสำคัญกับเธอถึงขนาดนี้ เธอ
อยู่เคียงข้างไป๋ยี่เฟยแบบนี้มันถูกหรือมันผิดกันแน่?
เธอเคยโง่มาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนที่เธอรู้ว่าเธอเป็นมีลูกไม่ได้ เธอก็ใจร้ายที่จะหย่ากับไป๋ยี่
เฟยต่อมาเธอได้รู้ว่าเมื่อเธอจากไป และไป๋ยี่เฟยถูกแทงและเกือบตาย
ในตอนนั้นเธอเสียใจมาก เธอมุ่งมั่นที่จะอยู่เคียงข้างหัวใจของไป๋ยี่เฟย แต่ตอนนี้เธอ
กลับมาลังเลอีกครั้ง
นั่นเป็นเหตุผลที่เธอบอกว่าบางครั้งเธอก็สับสนมาก
หลิวเสี่ยวอิงมองไปที่เธอและไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะในใจของเธอยังมีไป๋ยี่เฟยอยู่
เธอบอกว่าเธออยากจะลืมเขา แต่การลืมใครสักคนมันจะเร็วขนาดนั้นได้ที่ไหนกัน
