“มันใหญ่แน่นอนอยู่แล้ว ด้านในมีตั้งสองคน”หลี่เสว่ตอบด้วยรอยยิ้ม
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็ยิ้มและหัวเราะอย่างกวนๆ
ในขณะนี้ จู่ๆหลี่เสว่ก็ถามขึ้นมาทันที：“เสี่ยวอิงอยู่ไหน เธอเป็นยังไงบ้าง？”
ไป๋ยี่เฟยอึ้งไปในทันที ในเวลาเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆก็รู้สึกผิดขึ้นมา พูดด้วยรอยยิ้ม：“เธอสบายดี”
อันที่จริงเขาไม่รู้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกผิดและรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับหลี่เสว่ยังไง รีบพูดทันที：“ที่รัก นายซามีเรื่องต้องคุยกับฉัน ฉันต้องวางสายแล้วนะ คุณต้องดูแลสุขภาพด้วย”
ซาเฟยหยางยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเขาได้ยินก็รีบเดินเข้ามา เผยให้เห็นใบหน้าในวีดีโอคอล แล้วทักทายหลี่เสว่
ไป๋ยี่เฟยรีบวางสายโทรศัพท์ทันที
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรหลิวเสี่ยวอิงหรือเปล่า？
ถ้าเขาทำเรื่องที่ผิดต่อหลี่เสว่จริงๆ เขาจะกลับไปจะเผชิญหน้ากับหลี่เสว่ยังไง？
แล้วเขาจะเผชิญหน้ากับหลิวเสี่ยวอิงยังไง？
แล้วเรื่องนี้เขาจะต้องจัดการยังไง？
ไป๋ยี่เฟยถูหน้าตัวเองด้วยความทุกข์ จากนั้นหันไปมองซาเฟยหยาง
ซาเฟยหยางพูดเบาๆ：“เรื่องดูดวงและฮวงจุ้ยฉันถนัด แต่เรื่องความรัก ฉันไม่มีประสบการณ์”
จนถึงตอนนี้ซาเฟยหยางก็ยังไม่เคยแต่งงาน แน่นอนเขาไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลย
เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยินก็ทำได้แค่ฝืนยิ้มและพูด：“ไม่พูดเรื่องความรักแล้ว พูดเรื่องกังฟูดีกว่า พวกเราสองคนถนัดเรื่องนี้”
“ตระกูลหงไม่มียอดฝีมือระดับที่สองแล้ว คนที่เหลือก็คือคนที่เต้าจ่างพามาด้วย ตอนนี้พวกเรามีกำลังที่จะต่อสู้กับพวกเขาได้”
“รีบแจ้งทุกคนให้เตรียมตัวต่อสู้”
ถึงแม้ไป๋ยี่เฟยจะหาสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมสงบเล็กน้อย แต่เขาก็ยังอยู่ในร้านบาร์ ดังนั้นทุกการกระทำของเขา บวกกับทุกคำพูดของเขา ลู่เชี่ยนกับลู่เหมียวเหมียวสามารถมองเห็นและรับรู้ได้
ดังนั้นเมื่อลู่เชี่ยนได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟยแล้ว ใบหน้าที่โศกเศร้าของเธอมีแสดงออกถึงการดูถูกดูแคลน
“เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร เขาต้องการฆ่าล้างตระกูลหง？เขาไม่รู้หรือว่าตระกูลหงมีอำนาจและอิทธิพลแค่ไหน？”ลู่เชี่ยนพูดกระซิบกับลู่เหมียวเหมียว
ลู่เหมียวเหมียวกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น เพราะเธอเคยเห็นไป๋ยี่เฟยฆ่าหงฉีมาแล้ว ทำให้เธอกระซิบพูดกับลู่เชี่ยนเบาๆ：“พี่สาว เขา……อาจจะทำได้จริงๆ”
ลู่เชี่ยนไม่เพียงไม่เชื่อและยังดูถูกดูแคลนด้วย
……
ในคฤหาสน์อันใหญ่โตของตระกูลหง
หงฟ่านกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ข้างๆมีโต๊ะเล็กๆวางอยู่ บนโต๊ะมีกาน้ำชาและถ้วยน้ำชาอยู่ น้ำชาในถ้วยร้อนจนมีไอน้ำพุ่งขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเทน้ำชาลงไปในถ้วย
และด้านหลังของเขา มีผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งกำลังนวดไหล่ให้เขาอยู่
หงฟ่านจิบน้ำชาอย่างสบายใจ และกำลังเพลิดเพลินกับการนวดของผู้หญิงคนนั้น
ในความคิดของหงฟ่าน ไป๋ยี่เฟยเป็นเพียงแค่สามัญชนธรรมดาทั่วไป เขาไม่จำเป็นต้องระมัดระวังตัวเหมือนกับเต้าจ่าง หรือแม้แต่ให้คนของเต้าจ่างออกโรง
หงฟ่านถอนหายใจและพูดว่า：“ถ้าใช้เพียงคนของตระกูลหงไปจับตัวไป๋ยี่เฟย คงต้องใช้ทรัพยากรมากกว่า30%แน่นอน”
ผู้หญิงคนสวยที่กำลังนวดไหล่ให้หงฟ่าน เธอก็ถือว่ามีสถานะในระดับหนึ่งในตระกูลหง เธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ดังนั้นเธอจึงยิ้มและตอบว่า：“ท่านประธานเป็นคนใจกว้าง ถึงแม้จะจับตัวเขาได้ มันก็จับตัวได้ในเขตควบคุมของพวกเราไม่ใช่เหรอ？”
เมื่อหงฟ่านได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้ม จากนั้นหยิบถ้วยชาแล้วจิบและพูด：“เธอพูดเก่งจัง รอให้เรื่องนี้จบลง สถานะของตระกูลหงที่อยู่ในเขตที่สี่และหลันเต่า จะไม่เหมือนเดิมอีก ถึงเวลานั้น……”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีคนบุกเข้ามา“เจ้าบ้าน ไม่ดีแล้ว！”
เสียงของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว ทำให้หงฟ่านที่กำลังจินตนาการถึงอนาคตที่ดีก็หมดอารมณ์ทันที และเขาก็ตะโกนด่าทันที：“แกตะโกนบ้าอะไรอยู่？อะไรไม่ดีแล้ว ฉันยังดีๆอยู่！”
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เป็นคนของเรา……”ชายคนนั้นได้ยินคำด่าของหงฟ่าน ตกใจจนรีบคุกเข่ากับพื้น พูดด้วยความตื่นตระหนก“คนของเราตายหมดแล้ว ตายไปเยอะมาก ตายไปหลายร้อยคน ไม่รู้ใครเป็นคนลงมือ……”
เมื่อหงฟ่านได้ยินจึงตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น“แกพูดบ้าอะไรอยู่？”
“พวกเจ้าเข้ามาหน่อย จับตัวชายคนนี้ไปตัดลิ้นซะ มันชอบพูดจาเพ้อเจ้อ！”
ไม่ต้องพูดถึงเขตที่สี่ แม้แต่อยู่ในหลันเต่า ก็ไม่มีใครสามารถกำจัดคนของตระกูลหงมากมายขนาดนี้โดยไร้ร่องรอย
ดังนั้นหงฟ่านจึงคิดว่าชายคนนี้กำลังพูดส่งเดช
ขณะนี้ เต้าจ่างเดินเข้ามาและพูดเบาๆ：“เขาอาจจะพูดเรื่องจริงก็ได้”
เมื่อเห็นเต้าจ่าง หงฟ่านรีบยิ้มทันทีแล้วโค้งคำนับ“ท่านประธาน ท่านมาที่นี่ทำไม？”
เต้าจ่างตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ：“รีบไปตรวจดู ฉันติดต่อคนของฉันหกคนนั้นไม่ได้”
“อะไรนะ？”
เมื่อหงฟ่านได้ยิน เขาก็ตกใจและตระหนักได้ในทันที ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออก
แต่เขาโทรศัพท์หาแต่ละทีมย่อยก็ไม่มีใครรับสาย
“เป็นไปได้ยังไง？”หงฟ่านถือโทรศัพท์อย่างตกตะลึง
สีหน้าของเต้าจ่างเคร่งขรึม“ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง”
หงฟ่านมองเต้าจ่างด้วยความประหลาดใจ“ไป๋ยี่เฟยเป็นคนทำใช่ไหม？”
“เป็นไปได้สูงมาก”เต้าจ่างพยักหน้า
หงฟ่านไม่อยากจะเชื่อ“แต่เขาเป็นเพียงแค่ยอดฝีมือระดับที่สามเท่านั้น แต่ลูกชายสองคนของฉันเป็นยอดฝีมือระดับสอง ลูกชายของฉันแข็งแกร่งกว่าเขาตั้งเยอะ ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยู่ในหลันเต่าเพียงคนเดียว เขามีความสามารถขนาดนี้เลยเหรอ？”
เมื่อเต้าจ่างได้ยินก็หัวเราะอย่างเย็นชาและมองหงฟ่านด้วยความไม่พอใจ：“ฉันเคยพูดกับคุณแล้ว อย่าประมาท ถ้าเขาถูกจับได้อย่างง่ายดาย ก็คงไม่ต้องใช้คุณ？”
หงฟ่านตกตะลึงไปเลย
ขนาดเต้าจ่างยังกำจัดเขาไม่ได้ งั้นตัวเองคงจะ……
ในที่สุดหงฟ่านก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์นี้และรู้สึกหวาดกลัว“ถ้าอย่างนั้น……ตอนนี้พวกเราควรทำยังไง？”
เต้าจ่างครุ่นคิดชั่วครู่แล้วพูด：“จุดประสงค์ของเขาคือต้องการแก้แค้นให้ตระกูลลู่ เขาต้องมาหาคุณแน่นอน ตอนนี้คุณรีบโทรเรียกทุกคนกลับมา พวกเราวางกับดักล่อเขา”
หงฟ่านพยักหน้าทันที จากนั้นหยิบโทรศัพท์ติดต่อคนที่ยังอยู่ข้างนอก
หลังจากที่เขาโทรศัพท์ไปหลายหมายเลข แต่ไม่มีใครรับสายเลย
หงฟ่านโกรธขึ้นมาทันที “แม่งเอ๊ยเมื่อกี้ยังรับสายอยู่ ทำไมตอนนี้ไม่รับสายแล้ว？หูหนวกหรือไง？”
หลังจากได้ยินคำพูดนี้ เต้าจ่างก็ขมวดคิ้วทันที เขาเดาว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
ในขณะนี้ หงจุนจับท้องของตัวเองและเดินเข้ามาด้วยความยากลำบาก สีหน้าของเขาแย่มากๆและพูด：“ไม่ต้องโทรแล้ว ไม่มีใครรับสายอยู่แล้ว”
เมื่อเห็นหงจุนเดินเข้ามา ทุกคนตกตะลึง
หงฟ่านเห็นลักษณะท่าทางของหงจุนที่ผิดแปลกไป รีบเดินขึ้นมาทันที“แกเป็นอะไรหรือเปล่า？บาดเจ็บใช่ไหม？”
หงจุนอดทนกับความเจ็บปวดในท้องของตัวเอง พูดอย่างลำบาก：“คุณพ่อ คราวนี้พวกเราล่วงเกินผิดใจกับคนที่พวกเราไม่ควรไปยุ่งด้วย”
“อะไรนะ？”หงฟ่านยังรู้สึกสับสนอยู่
หงจุนขมิบปาก ลังเลอยู่ชั่วครู่ เขายังไม่กล้าบอกหงฟ่านว่าหงฉีถูกไป๋ยี่เฟยฆ่าตายแล้ว แต่พูดอย่างเคร่งขรึม：“คุณพ่อ รีบรวบรวมคนที่เหลืออยู่ทั้งหมดมาที่นี่ ไม่งั้นคงไม่รอดแน่ๆ”
“คนที่เหลืออยู่ น่าจะมีหนึ่งร้อยห้าสิบคน”
หงฟ่านมองเต้าจ่างด้วยความงุนงง
สายตาของเต้าจ่างปรากฏร่องรอยของความรังเกียจ“ยังไม่รีบไปอีก！”
หงฟ่านตกใจมาก รีบเตะชายคนนั้นที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นทันที ตะโกนเสียงดัง：“ได้ยินหรือยัง？รีบไปเรียกทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ ยังไม่รีบไปอีก！”
ชายคนนั้นก็ตกใจมากๆ ล้มลุกคลุกคลานแล้ววิ่งออกไป
สักพัก ตระกูลหงก็เกิดความวุ่นวาย
ในเวลานี้ ไม่มีใครสังเกตเห็นมือของเต้าจ่างกำลังซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของตัวเองแล้วนับนิ้วอยู่ ดูเหมือนกำลังคำนวณอะไรบางอย่าง
ผ่านไปสักพัก ดวงตาของเต้าจ่างส่อแววประกาย มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
เต้าจ่างหันหน้ามองไปที่หงฟ่าน หงฟ่านรู้สึกตะขิดตะขวงใจและไม่ได้สนใจเต้าจ่างมากนัก ในขณะนี้เต้าจ่างใช้ประโยชน์จากความโกลาหลของตระกูลหง เขาค่อยๆถอนตัวออกจากคฤหาสน์อันใหญ่โตของตระกูลหง
ทุกคนไม่ได้สังเกต นอกจากคนๆหนึ่ง
คนคนนี้คือผู้หญิงที่นวดไหล่ให้หงฟ่าน
เมื่อผู้หญิงคนนี้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก็อาศัยจังหวะที่ทุกคนไม่สนใจเธอ เธอรีบวิ่งหนีออกไป
หลังจากจัดระเบียบ คนที่ยังเหลืออยู่ก็ล้อมคฤหาสน์อันใหญ่โตของตระกูลหงไว้ เพื่อปกป้องคฤหาสน์อันใหญ่โต
พวกเขายังได้หยิบปืนออกมาหลายสิบกระบอก ที่ตระกูลหงซ่อนเอาไว้อย่างลับๆ เมื่อมีปืนอยู่ในมือ หงฟ่านก็สงบลงและรู้สึกอุ่นใจ ทำให้เขามีความมั่นใจมากขึ้น จากนั้นเขาก็พูดกับหงจุน：“ด้วยจำนวนคนของเราในตอนนี้ ถ้าเขากล้ามาละก็ รับรองโดนยิงเป็นพรุน”
หงจุนเห็นแล้วก็รู้สึกโล่งใจทันที
