คฤหาสน์ที่สวยงามของตระกูลหง แต่ตอนนี้ข้าวของกระจัดกระจายไปหมด
ความรุ่งโรจน์ของเมื่อก่อน ตอนนี้มันเสื่อมสลายไปหมด
ดูเหมือนกับพระราชวังที่โดนกองกำลังของศัตรูบุกยืดของมีค่าทั้งหมดไป
เต้าจ่างเงียบและไม่พูดอะไรหลังจากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
เขาไม่ได้เห็นอกเห็นใจตระกูลหง และเขาก็ไม่ชอบหงฟ่านมาโดยตลอด เพราะเขาประเมินความสามารถของไป๋ยี่เฟยต่ำไป
แต่ในที่สุด เขาก็ตระหนักได้ว่า ตัวเองก็คิดผิดเหมือนกัน เพราะเขาก็ประเมินไป๋ยี่เฟยต่ำไป
ศิษย์น้องเต้าจ่างตรวจสอบแล้วไม่พบไป๋ยี่เฟย ดังนั้นเขาก็วิ่งมาด้านหน้าของเต้าจ่าง พูดด้วยรอยยิ้ม：“ศิษย์พี่ ไป๋ยี่เฟยคงจะกลัวพวกเรามากๆ และรู้ว่าพวกเราจะกลับมา กลัวจนรีบหนีไป
เต้าจ่างจ้องมองเขา ส่ายหัวและถอนหายใจ
ศิษย์น้องเต้าจ่างไม่ได้สังเกต ยังคงพูดอย่างดีใจ：“ยังดีที่มันหนีไปได้เร็ว ไม่งั้นฉันจะหั่นร่างของมันเป็นชิ้นๆ”
เต้าจ่างจ้องมองเขาอีกครั้ง สายตาของเต้าจ่างเย็นชา“หึ！แกคิดว่ามันกลัวจนหนีไปหรือไง？”
ศิษย์น้องเต้าจ่างตะลึงไปชั่วครู่ ตอนนี้เขาสังเกตเห็นดวงตาของเต้าจ่างผิดปกติไป เขาตกใจและอดไม่ได้ที่จะถาม：“เขาไม่ได้กลัวพวกเราเหรอไง？หรือเขาตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น？”
“ครั้งนี้พวกเราพ่ายแพ้จริงๆ”เต้าจ่างส่ายหัว สีหน้าเคร่งขรึม
ศิษย์น้องเต้าจ่างไม่เข้าใจ มองเต้าจ่างด้วยความสงสัย พวกเราแพ้ได้ยังไง？เพราะไป๋ยี่เฟยไม่กล้าเผชิญหน้าพวกเรามาโดยตลอด？
“ศิษย์น้อง พวกเราไปกันเถอะ”เต้าจ่างตบไหล่ของเขาเบาๆแล้วถอนหายใจ
ศิษย์น้องเต้าจ่างถามด้วยความสงสัย“ไปที่ไหน？”
“ไปเจอเถ้าแก่ใหญ่”เต้าจ่างพูดอย่างช้าๆ
ศิษย์น้องเต้าจ่างถามอย่างลังเล：“ที่นี่จะทำยังไง？”
เต้าจ่างส่ายหัว“เขตที่สี่อยู่เหนือการควบคุมของพวกเราแล้ว”
“เป็นไปได้ยังไง？”ใบหน้าของศิษย์น้องเต้าจ่างตกตะลึงและไม่เข้าใจ
เต้าจ่างเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆและพูดเบาๆว่า：“ต่อไปจะไม่มีตระกูลหงอีก เหมืองทองคำก็เปลี่ยนเจ้าของแล้ว พวกเราควบคุมเขตที่สี่ไม่ได้แล้ว”
ศิษย์น้องเต้าจ่างตกตะลึงจนเบิกตากว้าง
เหมืองทองคำเปลี่ยนเจ้าของแล้วเหรอ？
พวกเราพึ่งจะมาจากเหมืองทองคำไม่ใช่เหรอ？
เปลี่ยนเจ้าของได้ยังไง？
หรือว่า……
……
เต้าจ่างไม่ได้พูดผิด เมื่อพวกเขารู้ว่าไป๋ยี่เฟยไม่ได้อยู่เหมืองทองคำ ทำให้พวกเขารีบกลับมาช่วยตระกูลหง เย่ฮวนกับหลินขวางก็นำกำลังคนเข้าไปยึดเหมืองทองคำที่สี่เอาไว้
ไป๋ยี่เฟยแบ่งคนออกเป็นสามกลุ่ม
คนของหลินขวางกับเย่ฮวนหลบอยู่ในที่มืดเพื่อรอโอกาส เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ข่าวว่าเต้าจ่างและพรรคพวกออกจากเหมืองทองคำ ไป๋ยี่เฟยก็รีบแจ้งพวกเขาทันที จากนั้นพวกเขาก็เข้ายึดเหมืองทองคำไว้อย่างรวดเร็ว
เหตุผลที่ให้พวกเขาไป เพราะเต้าจ่างไม่กล้าทำร้ายสองคนนี้ ดังนั้นถ้าพวกเขายึดเหมืองทองคำไว้ได้ เต้าจ่างก็ไม่สามารถยึดเหมืองทองคำคืนจากมือพวกเขา
เหตุผลที่เต้าจ่างไม่กล้าทำร้ายพวกเขาสองคน เป็นเพราะพวกเขาเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่
ตระกูลไป๋แค่ไป๋ยี่เฟยคนเดียวเขาก็รับมือไม่ไหวแล้ว ถ้าหากเขายังกล้าผิดใจกับตระกูลหลินและตระกูลเย่ ถึงเวลานั้น เขาก็จะเป็นศัตรูกับสามตระกูลใหญ่ และเขาก็ไม่สามารถรับมือไหว
……
สำนักงานเหมืองทองคำที่สี่
เย่ฮวนยืนอยู่ที่หน้าต่างในสำนักงาน มองดูเหมืองทองคำขนาดใหญ่แห่งนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ“แผนการล่อเสือออกจากป่าของเขามันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ！”
“ตอนนี้ลองคิดดูแล้ว เมื่อก่อนพวกเราต่อสู้กับเขา ถือว่าพวกเราโชคดีมากที่ไม่เป็นอะไร”
หลินขวางนั่งอยู่บนโซฟาในสำนักงาน นั่งไขว่ห้างแล้วยกน้ำขึ้นมาจิบ ถอนหายใจและพูดว่า：“ตอนนี้ยังดีหน่อย ถ้าพี่ไป๋กับพี่รองเข้ากันได้ มันคงน่ากลัวกว่านี้เยอะ”
พี่รองที่หลินขวางพูดถึงคือน้องชายของไป๋ยี่เฟยชื่อไป๋เซี่ยว
เมื่อเย่ฮวนได้ยิน เขาก็ขมวดคิ้ว
เขาเคยได้ยินเย่เจี่ยพูดมาก่อน ไป๋เซี่ยวเป็นคนที่แข็งแกร่งและน่ากลัวที่สุดในรุ่นของพวกเขา เพราะไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้
แต่ตอนที่เย่เจี่ยพูดเรื่องนี้ ตอนนั้นไป๋ยี่เฟยยังเป็นบุตรเขยของตระกูลหลี่และไม่รู้จักเขา
เย่ฮวนอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด ถ้าตอนนั้นไป๋ยี่เฟยอยู่ตระกูลเย่ด้วย เขาคงจะพูดว่า ลูกชายทั้งสองคนของตระกูลไป๋เป็นคนที่แข็งแกร่งและน่ากลัวที่สุดในคนรุ่นเดียวกัน
“เฮ้อ ไม่เต็มใจจริงๆ！”เย่ฮวนไม่รู้นึกถึงอะไร พูดออกมาแล้วส่ายหัว
หลินขวางพยักหน้า แล้วถอนหายใจ“ใช่ ฉันก็ไม่เต็มใจ！”
หลังจากนั้นบรรยากาศในสำนักงานก็เงียบสงัด
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆเย่ฮวนก็ถามขึ้นมา：“เฮ้อ ไป๋ยี่เฟยบอกว่าให้พวกเราสองตระกูลแบ่งเหมืองทองคำในเขตที่สี่กันเอง คุณคิดว่าพวกเราควรแบ่งมันยังไง？”
หลินขวางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และพูด：“ให้พี่ไป๋เป็นคนตัดสินใจเองดีกว่า เพราะพวกเราก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเขามากนัก”
เย่ฮวนส่ายหัวและพูด：“ในเมื่อเขาพูดยังงั้นแล้ว เหมืองทองคำก็เป็นของพวกเรา จะแบ่งยังไงก็ควรเป็นพวกเราตัดสินใจกันเอง”
“ไม่ได้ ฉันไม่เห็นด้วย”หลินขวางปฏิเสธ
เย่ฮวนเริ่มขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
ขณะนี้มีคนมาเคาะประตูและพูดว่า：“เถ้าแก่ไป๋กลับมาแล้ว”
เมื่อหลินขวางกับเย่ฮวนได้ยินก็สบตากัน จากนั้นก็เดินไปหน้าประตูพร้อมกัน
……
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามาพร้อมกับพวกเขาสองคน จากนั้นก็ให้คนอื่นๆออกไปและล็อคประตู
เย่ฮวนกับหลินขวางคิดว่าไป๋ยี่เฟยมาที่นี่เพื่อหารือเรื่องการแบ่งเหมืองทองคำ แต่ตอนนี้สีหน้าของไป๋ยี่เฟยเคร่งขรึมมากๆ สองคนสบตากัน เย่ฮวนถามขึ้นมาทันที：“เกิดอะไรขึ้น？”
ไป๋ยี่เฟยมองพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“พวกเจ้าสองคนอย่าพึ่งพูดอะไร”
ทั้งสองคนมองหน้าไป๋ยี่เฟยด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย
จากนั้นไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาฉีฉี
ผ่านไปชั่วครู่ ฉีฉีก็รับสาย
“ฮัลโหล？”
ไป๋ยี่เฟยถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม：“คุณยังปกป้องเมิ่งฉิงอยู่ใช่ไหม？”
“มันเป็นคำสั่งของคุณไม่ใช่เหรอ？”ฉีฉีตอบ
“ตอนนี้เขาอยู่ข้างๆเธอหรือเปล่า？”
“ไม่อยู่ ตอนนี้ฉันอยู่กับพี่สะใภ้”
“ดีมาก ตอนนี้เธอฟังที่ฉันพูด ไม่ต้องสนใจเมิ่งฉิง เธอรีบไปตระกูลไป๋แห่งเมืองหลวง อย่าถามว่าเพราะอะไร รีบไปเดียวนี้”
“ฉัน……ตู๊ดตู๊ด……”
ฉีฉีพึ่งจะพูดได้เพียงคำเดียว สายโทรศัพท์ก็โดนตัดไป
ไป๋ยี่เฟยยังคงมีเรื่องบางอย่างจะพูดต่อ นิ่งไปชั่วครู่แล้วโทรกลับไปอีกครั้ง
“เลขหมายที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้！”
เมื่อสักครู่ยังสามารถโทรได้ แต่ตอนนี้กลับปิดเครื่อง
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกไม่สบายใจ เขากังวลมากๆ แต่ก็ไม่กล้าบอกสวีลั่ง
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หลินขวางรีบถาม：“พี่ไป๋ เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
“เกิดเรื่องอะไรกันแน่？”เย่ฮวนก็ถามด้วย
ไป๋ยี่เฟยนั่งลงที่โซฟา ปิดตาแล้วครุ่นคิด
เย่ฮวนกับหลินขวางไม่เข้าใจ ทำได้เพียงแค่สบตากัน
ผ่านไปสักพัก ไป๋ยี่เฟยลืมตาขึ้นมา ขมวดคิ้วและพูด：“พวกเรามองข้ามสิ่งๆหนึ่งไป”
“อะไร？”
ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“หลันเต่าก่อตั้งขึ้นโดยสหพันธ์ธุรกิจ ดังนั้นเต้าจ่างก็คือหัวหน้าของพวกเขา ทำให้พวกเขาต้องฟังคำสั่งของเต้าจ่าง
“แต่ว่าหลันเต่าถูกแยกออกจากโลกภายนอก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ควรรู้เรื่องที่เต้าจ่างเป็นประธานของสหพันธ์ธุรกิจ”
“แต่พวกเขารับรู้ และฟังคำสั่งของเต้าจ่าง”
“แต่พวกเขาก็มีเรื่องบางอย่างปิดปังเต้าจ่าง”
เย่ฮวนกับหลินขวางรู้สึกสับสน
หลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยหยิบใบเสร็จทองคำมูลค่าหนึ่งพันล้านออกมา“อย่างเช่นอันนี้ เต้าจ่างไม่รู้เรื่องนี้แน่นอน ด้วยนิสัยของเขาถ้ารู้เรื่องนี้ ก็คงเอามาเป็นของตัวเอง”
