ก็ทำให้ไป๋ยี่เฟยอดคิดไม่ได้ หรือว่าเกี่ยวข้องกับฉีฉีเหรอ?
ทั้งหมดนี้ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยยังไม่รู้ ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ สุดท้ายทำได้เพียงส่ายหน้า ต่อจากนั้นแบกลู่เหมียวเหมียวขึ้นข้างหลัง กลับมาถึงสถานที่ที่พวกเขาเคยอยู่
ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง
ไป๋ยี่เฟยอ่อนแอมาก หลังจากที่ทุกครั้งเข้าสู่สภาวะแปรสภาพแล้วฟื้นตัวกลับมา ก็จะมีอาการเกิดขึ้น ที่สำคัญแช่อยู่ในทะเลเป็นเวลานาน แล้วก็ได้รับบาดเจ็บ เมื่อทุกข์ทรมานหนึ่งรอบแล้ว ก็เหน็ดเหนื่อย
สุดท้ายไป๋ยี่เฟยก็ประคับประคองไว้ไม่อยู่ และล้มลงผล็อยหลับไปที่ข้างๆ
……
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ไป๋ยี่เฟยถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความหนาวเย็น
ในตอนกลางวันเพราะดวงอาทิตย์ อุณหภูมิจะสูงมาก แต่ว่าตอนกลางลมทะเลก็พัดมาได้หนาวเย็นมาก ไป๋ยี่เฟยก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความหนาวเย็นเช่นนี้
หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา พบว่ากองที่ไฟที่เผาไหม้ก็ดับไปแล้ว มิน่าถึงถูกปลุกให้ตื่นด้วยความหนาวเย็น
เมื่อมองไปที่ลู่เหมียวเหมียวและลู่หยางในอีกด้านหนึ่ง ทั่วทั้งร่างกายกำลังสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นมานั่ง มองไปที่ท้องฟ้า แอบดีใจ: “โชคดีที่ฝนไม่ตก”
ต่อจากนั้นไป๋ยี่เฟยใช้ประกายไฟเล็กๆที่เหลืออยู่ด้านบนเมื่อกี้นี้ มาจุดไฟขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน ลู่หยางก็ไม่สั่นมากขนาดนั้นแล้ว
แต่ลู่เหมียวเหมียวยังสั่นเทาอยู่ ทำให้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นเดินไปถึงตรงหน้าของเธออย่างยากลำบาก ยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ
ร้อน!
หัวใจของไป๋ยี่เฟยเต้นแรง นี่คือเป็นไข้
ร่างกายของผู้หญิงค่อนข้างอ่อนแอ แช่อยู่ในน้ำทะเลเป็นเวลานาน ก่อนหน้าก็ได้รับบาดเจ็บ ทั้งสองอย่างรวมกันก็ย่อมไม่สามารถต้านทานไว้ได้เป็นธรรมดา
ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะกังวลใจขึ้นมา ถ้าหากเพียงแค่ความหนาวธรรมดา ก็จัดการได้ง่ายดายมาก แต่ถ้าเกิดบาดแผลติดเชื้อ อยู่บนเกาะเล็กที่ไม่มีอะไรแห่งนี้ ก็ยากที่จัดการได้
ไม่แน่ใจว่าเกิดจากการติดเชื้อที่บาดแผลหรือเปล่า ไป๋ยี่เฟยก็ยื่นมือถกกระโปรงของลู่เหมียวเหมียวขึ้นมา
ลู่เหมียวเหมียวที่อยู่บนพื้นเพราะเป็นไข้ และหลับไม่สนิท เธอยังคงรู้สึกตัว เธอรู้ว่าไป๋ยี่เฟยอยู่ข้างกายของตัวเอง และยังรู้สึกถึงไป๋ยี่เฟยแตะหน้าผากของเธอ
เธออยากจะตื่นขึ้นมา แต่ว่าเธอหวาดกลัว ดังนั้นจำเป็นต้องแกล้งทำเป็นนอนหลับต่อไป
แต่ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยจับชายกระโปรงของเธอไว้ ดูเหมือนจะเปิดขึ้นมา
ลู่เหมียวเหมียวใจเต้นตุ๊บๆ
เธอตกใจ และตื่นตระหนกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ในเวลาเดียวกัน ข้างหลังของไป๋ยี่เฟยก็มีเสียงตะโกนดังมา
“แกกำลังจะทำอะไร? แกสัตว์เดรัจฉาน! ออกจากพี่สาวฉันซะ!”
เป็นลู่หยาง ไม่รู้ว่าเขาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อลู่หยางเห็นไป๋ยี่เฟยต้องการจะเปิดกระโปรงของลู่เหมียวเหมียว ดังนั้นจึงกังวล ลุกขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก ต้องการจะพุ่งไปผลักไป๋ยี่เฟยออกไป
แต่ว่าไป๋ยี่เฟยเพียงแค่หันหน้าเขม็งตาใส่ลู่หยางแวบหนึ่ง ลู่หยางก็กลัวจนหยุดอยู่ที่เดิม ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีกแม้แต่ก้าวเดียว
เหตุการณ์บนเรือที่ไป๋ยี่เฟยปลิดชีพยอดฝีมือระดับที่สองทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว แล้วก็ดึงแขนของศิษย์น้องเต้าจ่างขาดอย่างกะทันหัน ตอนนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมอง เหตุการณ์เหล่านั้นนับประสาอะไรกับเป็นลู่หยาง แม้แต่ยอดฝีมือระดับที่สองเห็นก็หวาดกลัว
จากสิ่งนี้ลู่หยางก็ยังมีความเข้าใจเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของไป๋ยี่เฟยใหม่
เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ยี่เฟยแบบนี้ เพียงแค่มอง เขาก็กลัวจนไม่กล้าขยับ
แต่ไป๋ยี่เฟยในเวลานี้กลับจะรังแกพี่สาวของเขา เขากัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ
ลู่เหมียวเหมียวก็ไม่กล้าตื่นขึ้นมา กลัวว่าหลังจากที่ตื่นขึ้นมาจะเผชิญหน้ากับเรื่องราวบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถรับได้
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเขม็งตาเสร็จก็ไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป แต่เปิดชายกระโปรงออก และแกะเศษผ้าออก
“ฉันยังไม่ได้ลงมือนายก็ไม่กล้าเดินหน้าแล้วเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยทำเรื่องของตัวเองไปด้วย แล้วพูดไปด้วย“เห็นพี่สาวของนายกำลังโดนฉันรังแก แม้แต่ความกล้าแค่นี้ก็ไม่มีเหรอ?”
“นายก็เป็นแบบนี้ ยังจะบอกว่าจะแก้แค้นฉันเหรอ? ตัวของนายเองสามารถเชื่อได้มั้ย?”
คำพูดของไป๋ยี่เฟย ทิ่มแทงไปที่หัวใจของเขาทีละคำ ในเวลาเดียวกันทำให้เขาโกรธมากขึ้น แต่ก็ดูเหมือนว่าขาของเขาจะแข็งทื่อ ยังคงนิ่งไม่ขยับ
ลู่หยางจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟย ต่อจากนั้นหลังจากที่ไป๋ยี่เฟยแกะเศษผ้าออก มีบาดแผลอยู่ที่น่องเต็มไปด้วยคราบเลือดแห้ง
ลู่หยางนิ่งอึ้ง
ในเวลานี้เขาก็ดึงสติกลับมา ที่แท้พี่สาวของเขาได้รับบาดเจ็บ และไป๋ยี่เฟยกำลังจัดการบาดแผลของเธอ
ที่นี่ไม่มีอะไรเลย ไป๋ยี่เฟยไม่ได้เหมือนกับหลิวเสี่ยวอิง ไม่รู้จักยาสมุนไพรอะไรเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาก็หยิบกริชเล่มนั้นออกมาเผาอยู่ที่ไฟ
เผาไปด้วยพูดกับลู่เหมียวเหมียวไปด้วย: “ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว เดี๋ยวจะเจ็บมาก เธออดทนหน่อย”
ท่าทีของลู่เหมียวเหมียว ไป๋ยี่เฟยเห็นอยู่ในสายตา รู้ว่าเธอตื่นแล้วเป็นธรรมดา
ลู่เหมียวเหมียวค่อนข้างตื่นตระหนก ไม่กล้ามองไปที่ไป๋ยี่เฟย ทำได้เพียงอืมเบาๆ
ลู่หยางมองไปที่ลู่เหมียวเหมียวด้วยความประหลาดใจ
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ไป๋ยี่เฟยเผาใบมีดของกริชได้พอสมควรแล้ว ก็เอาไปแนบอยู่บนบาดแผลของลู่เหมียวเหมียว
“โอ๊ย!”
ลู่เหมียวเหมียวรู้ว่าจะต้องเจ็บ แต่เธอยังอดกลั้นไม่ไหว จึงร้องออกมา
คิดดูแล้วก็ใช่ เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่เพิ่งโตเป็นผู้หญิง แล้วถูกเอาใจจนเติบโต เคยเจ็บปวดแบบนี้ที่ไหนกัน?
ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้เป็นผู้ชายบางคนที่อดทนต่อความเจ็บปวด ก็ใช่ว่าจะทนได้
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยพูดกับลู่หยางที่อยู่ด้านหนึ่งว่า: “มานี้”
ลู่หยางยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่กล้าขยับ
“มานี่สิ”ไป๋ยี่เฟยพูดอีกครั้ง “อย่าเสียเวลาเลย”
ลู่หยางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็เดินเข้าไป แต่ว่าเขาก็ระวังไป๋ยี่เฟยอยู่ตลอดเวลา
ไป๋ยี่เฟยพูดน้ำเสียงราบเรียบว่า: “เอามือของนายให้พี่สาวของนายใช้”
ลู่หยางเข้าใจทันทีว่าหมายความว่าอะไร ในเวลาเดียวกันก็ถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย รีบนั่งลงมาทันที ยื่นแขนไปที่ข้างปากของลู่เหมียวเหมียว “พี่ พี่กัดมือของฉัน”
ตอนนี้ลู่เหมียวเหมียวเจ็บปวดจนไม่สามารถสนใจสภาพแวดล้อมได้ สติของเธอหลุดลอยไปหมดแล้ว เมื่อตอนที่มือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้า ก็ทำได้เพียงกัดตามสัญชาตญาณเท่านั้น
ด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว ใบหน้าของลู่หยางบิดเบี้ยวไปทั้งหน้า แต่เขาอดกลั้นไว้ ไม่ออกเสียง
ไป๋ยี่เฟยยังคงใช้มีดแนบไปที่บาดแผลของเธอต่อไป
ลู่หยางเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ก็ก้มหน้ามองไปที่ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยสามารถตรวจพบสายตาของเขาได้ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “เจ็บก็ถูกแล้ว”
“นายยังเด็ก อายุเพิ่งสิบห้า ไม่ได้มีประสบการณ์มากนัก สติปัญญายังไม่บรรลุนิติภาวะ กำลังขาดการไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ทำสิ่งต่างๆด้วยความหุนหันพลันแล่น กลับโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา ดังนั้นฉันไม่โทษนาย”
“หลักการสำคัญที่ตักเตือนนายเหล่านั้น ฉันก็ขี้เกียจที่จะพูดกับนาย นายฟังไม่เข้าหู ฉันเพียงแค่อยากบอกว่า ตอนนี้นายต้องการฆ่าฉันเพื่อแก้แค้น มันเป็นไปไม่ได้”
ทันทีที่พูดจบ ลู่เหมียวเหมียวก็ปล่อยมือของลู่หยาง
ไป๋ยี่เฟยถือโอกาสดึงเข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงอย่างราบเรียบ: “อดทนไว้”
หลังจากพูดเสร็จเขาก็เอามีดไปแนบที่บาดแผลบนมือของลู่หยาง
“อ๊าก!”
เดิมทีลู่หยางก็ยังไม่เข้าใจคำพูดของไป๋ยี่เฟย ถูกลวกอย่างกะทันหันแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา แต่ในวินาทีต่อมา ก็กัดฟันของตัวเองทันที และไม่ปล่อยให้ตัวเองร้องออกมา
คำพูดเมื่อกี้นี้ของไป๋ยี่เฟยทำให้เขารู้สึกกระดากอาย เขาก็รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงหน้าไป๋ยี่เฟยถือได้ว่าอะไรก็ไม่ใช่ ตอนนี้เขาก็ยิ่งไม่อยากให้ไป๋ยี่เฟยดูถูกเขา
ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า: “ฉันตามพวกเธอออกมา คือต้องการไขความเข้าใจผิด แต่ว่าตอนนี้ ฉันไม่ต้องการที่จะทำแบบนี้แล้ว”
“พวกเธอมาแก้แค้นฉันเถอะ แต่ก่อนหน้านั้น พวกเธอน่าจะเติบโตขึ้น ต้องแยกความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ผิดและถูก อย่าโง่เขลาถูกคนหลอกใช้”
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยเข้าใจอย่างกะทันหันว่า คนมีชีวิตอยู่ต่อไปต้องการเหตุผลที่จะประคับประคองชีวิตให้อยู่ต่อไป ไม่อย่างนั้นเขามีชีวิตอยู่ต่อไปหรือตายจะมีอะไรที่แตกต่างกัน?
หลังจากที่พันแผลให้ลู่เหมียวเหมียวใหม่เสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็จากไป นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง
ลู่เหมียวเหมียวก็นั่งลงมา ใช้มือแตะบาดแผลที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลเบาๆ ต่อจากนั้นมองไปที่ลู่หยางที่เงียบแล้วพูดเบาๆว่า: “เสี่ยวหยาง เขาพูดถูก พวกเรายังไม่เติบโตเลย”
ลู่หยางคุกเข่าลงตรงหน้าลู่เหมียวเหมียว กำหมัดแน่น และร้องไห้สะอึกสะอื้น
