ตอนนี้ทำได้เพียงหวังว่าเต้าจ่างพวกเขาจะไม่เดินเพ่นพ่านไปทั่วตามใจชอบ ไม่อย่างนั้นนี่ไม่ใช่เกาะที่ใหญ่มากนัก และเดินไปสักพักก็เดินหมด
หลังจากที่พวกเขาเดินมาได้ยี่สิบนาที ก็เดินไปถึงอีกฟากหนึ่งของเกาะ และฝั่งนี้ไม่มีพืชพันธุ์ใดๆ มีเพียงแต่หินประหลาดและทะเลกว้างไกลไร้ขอบเขตจำกัด
เพียงแต่พวกเขายังไม่ทันได้มองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ ก็ได้ยินเสียงดังครืนครั่น
แต่ในชั่วพริบตา เมฆดำกลุ่มใหญ่ก็รวมตัวกันอยู่เหนือศีรษะของพวกเขา
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ในใจของไป๋ยี่เฟยก็มีความสุขมาก
ต่อจากนั้นทั้งสามคนก็หาหินก้อนใหญ่พบทันที และหลบอยู่ใต้ก้อนหิน เพิ่งจะหลบเสร็จ เม็ดฝนขนาดใหญ่ก็ตกลงมา
ลู่เหมียวเหมียวก็เข้าใจทันใด ความหวังที่ไป๋ยี่เฟยพูดหมายความว่าอย่างไร?
“พี่ไป๋ ความหวังที่พี่พูดถึงคือฝนตกหรือเปล่า?”ลู่เหมียวเหมียวถาม
เมื่อลู่หยางได้ยินสิ่งนี้ก็เข้าใจทันที ฝนตกลงมาหนักๆ ไม่ว่าจะเป็นรอยเท้าหรือว่ากลบดินไว้ ร่องรอยเหล่านั้นก็จะถูกปิดบังอำพราง
ในเวลานี้ ใบหน้าของลู่หยางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงครู่หนึ่งแล้วก้มหน้าลง ไม่กล้ามองไปที่ไป๋ยี่เฟย
แม้ว่าจะรู้สึกละอายใจต่อการกระทำที่หัวเราะเยาะไป๋ยี่เฟยเมื่อกี้นี้ แต่เขาก็ยังถามอย่างไม่พอใจ: “คุณรู้ได้ยังไงว่าฝนจะตก?”
นี่เป็นความรู้พื้นฐานทั่วไปของชีวิต ไป๋ยี่เฟยก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากพวกเขาลูกของลู่หย่วน ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องเลี้ยงดูพวกเขาจนโต ความรู้พื้นฐานทั่วไปเหล่านี้ก็ย่อมต้องบอกพวกเขาเป็นธรรมดา
“ฤดูนี้ฝนจะตกบ่อยมากในทะเล”
ลู่เหมียวเหมียวยังคงมึนงงเล็กน้อย“หลันเต่าก็อยู่ในทะเล ทำไมก็ไม่ล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “ก็เหมือนกัน เพียงแต่ว่าเพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้ประสบกับสิ่งอันตรายเหล่านี้ พวกเธอจึงไม่ได้สังเกตเท่านั้นเอง”
ลู่เหมียวเหมียวหวนนึกถึงครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น
ไป๋ยี่เฟยหันหน้ามองไปที่ลู่เหมียวเหมียวแวบหนึ่ง พบว่าสีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย และริมฝีปากทั้งซีดทั้งแห้ง
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าในตอนนี้เธอน่าจะกระหายน้ำมาก
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงยื่นมือออกไป ต้องการจะรองน้ำฝน เพียงแต่ตอนที่เขายื่นมือออก พบว่าบนมือเต็มไปด้วยคราบเลือด
ลู่เหมียวเหมียวและลู่หยางก็เห็น ก็ตกใจ
“พี่ไป๋…..”ลู่เหมียวเหมียวเรียกโดยไม่รู้ตัว
ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ต่อจากนั้นก็เปิดเสื้อผ้าของตัวเองขึ้น เผยให้เห็นบาดแผลบนท้องที่ทำให้คนกลัวจนใจเต้นรัว
เมื่อวานเขาได้ทำจัดการอย่างง่ายดาย แต่ก็เพียงแค่ห้ามเลือดเท่านั้นเอง กลับเพราะเหงื่อออกทำให้ขอบปากแผลอักเสบ รวมทั้งยังเคยแช่อยู่ในน้ำมาก่อน ตอนนี้ที่ขอบผิวหนังเริ่มเหลืองบ้างแล้ว และยังมีน้ำหนองสีเหลือไหลออกมา
ในใจของไป๋ยี่เฟยเข้าใจดี บาดแผลไม่ลึก สมรรถภาพทางกายของเขาก็ดี ความจริงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่เมื่อเทียบกับลู่เหมียวเหมียวบาดแผลที่น่องก็จะรุนแรงมากกว่า
ดังนั้นเมื่อลู่เหมียวเหมียวและลู่หยางเห็นบาดแผลของไป๋ยี่เฟย ก็นิ่งอึ้ง
พวกเขาก็ตกใจที่ไป๋ยี่เฟยได้รับบาดเจ็บสาหัสหนักขนาดนี้
โดยเฉพาะลู่เหมียวเหมียว ไป๋ยี่เฟยได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ แต่กลับแบกเธอมาตลอดทาง ในใจของลู่เหมียวเหมียวก็ซาบซึ้งและรู้สึกผิดอย่างฉับพลัน
บาดแผลของเขามีเลือดใหม่ออกกลับไม่ใช่เพราะการอักเสบ แต่เป็นเพราะเดินมากเกินไป แล้วแบกคนด้วย ถูกบีบเบียดออกมา และปัญหาไม่ได้ร้ายแรงมาก
ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่แกะแขนเสื้อออกใหม่อีก และต่อจากนั้นรัดให้แน่นอีกครั้ง
ตอนนี้ไม่สามารถที่จะจุดไฟเพื่อฆ่าเชื้อได้ ก็ทำได้เพียงทำแบบนี้เท่านั้น
ในเวลาเดียวลู่เหมียวเหมียวก็เกิดความไว้วางใจต่อไป๋ยี่เฟย เพราะตลอดทางมานี้ ถ้าหากไม่มีไป๋ยี่เฟย บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ของเช้าวันนี้ตั้งนานแล้ว
……
ฝนที่ตกในทะเลก็มาเร็วไปเร็ว แต่ว่าไม่นานก็หยุด และในเวลาเดียวดวงอาทิตย์ก็โผล่ออกมาจากเมฆ
ในเวลานี้ท้องของลู่หยางก็มีเสียงโครกครากดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
ลู่หยางรู้สึกละอายเล็กน้อย และกุมท้องไว้
ไป๋ยี่เฟยมองแวบเดียวก็รู้ว่าพวกเขาหิวแล้ว เพราะพวกเขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยตั้งใจไปจับปลาที่ชายทะเลมาให้พวกเขาทาน
แต่ว่าทันทีที่ลุกขึ้นมา ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งอย่างกะทันหัน สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“แย่แล้ว พวกเราถูกค้นพบแล้ว!”
ทั้งสองประหลาดใจ“เป็นไปได้อย่างไร?”
ลู่เหมียวเหมียวถามอีกครั้ง: “ฝนตกแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังค้นพบพวกเราได้อย่างไร”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าพูดว่า: “ยังมีร่องรอยเหลืออยู่ ไม่ทันแล้ว พวกเราต้องรีบออกจากที่นี่”
ในเวลานี้ อีกฟากหนึ่งของเกาะ
เพราะฝนตกหนักอย่างกะทันหัน ทุกคนจึงซ่อนตัวอยู่ในห้องโดยสาร
และในตอนนี้เวลานี้ แม้ว่าฝนจะหยุดแล้ว แต่อารมณ์ของพวกเขาไม่ดี และใบหน้ายังหม่นหมอง
แม้ว่าในห้องโดยสารจะมีอาหารให้ทาน มีน้ำดื่ม แต่พวกเขามีบางคนทีรอบคอบเป็นอย่างมาก ดังนั้นหลังจากที่ฝนหยุดตก จึงลงไปสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ
มีคนพูดด้วยสีหน้าขมขื่นว่า: “ทำไมถึงได้เจอตัวประหลาดใหญ่แบบนี้ อย่างกับฉลามขาว พวกเราจะทำอย่างไรดี?”
“ใช่ ที่นี่ไม่มีแม้แต่การเดินเรือ จะเรียกกู้ภัยได้อย่างไร?”
ผู้หญิงที่เป็นลูกเรืออีกคน เธอร้องไห้ขึ้นมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่ได้ และมีกัปตันเรือเก่าในวัยห้าสิบกว่าคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเธอ ลูกเรือหญิงสาวสะอื้นพูดว่า: “พ่อค่ะ หนูอยากกลับบ้านแล้ว”
เต้าจ่างมองดูพวกเขาโดยที่ไม่พูดอะไร
คนเหล่านี้ที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่มีใครที่ใจเย็นได้ พวกเขาต่างตื่นตระหนก
……
คนที่เดินไปสำรวจดูก่อนกลับมาแล้ว ในมือของเขายังถือผลไม้ป่าไว้ พูดกับกัปตันเรือเก่าก่อนว่า: “กัปตัน ผมไปดูมาแล้ว เกาะนี้ไม่ใหญ่ ก็มีแค่ประมาณห้าตารางกิโลเมตร ยืนอยู่บนจุดสูงสุดสามารถมองเห็นเกาะได้เกินครึ่ง”
หลังจากที่พูดจบ ก็แบ่งผลไม้ป่าในมือให้ทุกคน ยังพูดไปด้วยว่า: “ทุกคนลองชินผลไม้ป่าของที่นี่ดู”
หลังจากที่มีคนรับมาแล้วก็ถอนหายใจพูดว่า: “เด็กอย่างนายกลับมองโลกในแง่ดี ยังเก็บผลไม้ป่ามาด้วย เฮ้อ บนเกาะนี้ยังมีผลไม้ป่าด้วยเหรอ?”
“ใช่มีอยู่ ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ แต่ว่าเดินอยู่ก็พบว่ามีผลไม้มากมายป่าหล่นอยู่บนพื้น อาจเป็นเพราะฝนตกหนักจึงร่วงหล่นมาจากบนต้นไม้ ก็เลยถือโอกาสเก็บกลับมา” ชายคนนั้นหัวเราะแล้วตอบ
หลังจากที่ทุกคนได้ยินก็ไม่ได้สนใจ เพียงแค่เช็ดๆก็ทานขึ้นมา
ชายคนนั้นให้ผลไม้ป่ากับเต้าจ่างหนึ่งลูก หลังจากที่เต้าจ่างได้รับกำลังจะทาน แต่หลังจากที่ได้เห็นผลไม้ป่านั้น ดวงตาทั้งสองก็เบิกกว้างทันที
“นายว่าทั้งหมดนี้ร่วงหล่นมาจากบนต้นไม้เหรอ?” เต้าจ่างถาม
ชายคนนั้นพยักหน้า: “ใช่ แต่ก็แปลกเล็กน้อย ต้นไม้อื่นไม่มี ก็มีเพียงแต่ร่วงหล่นมาจากบนต้นไม้นี้เท่านั้น ที่สำคัญสถานที่ที่ร่วงหล่นอยู่ก็ค่อนข้างใกล้มาก ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เต้าจ่างอดไม่ได้ที่จะหรี่ตา
เต้าจ่างพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “รากเหง้าของผลไม้ยังสดนุ่มอยู่ ไม่มีแมลง ซึ่งหมายความว่าผลไม้นี้ยังไม่สุก และไม่มีทางที่จะร่วงหล่นตามธรรมชาติด้วย ต่อให้เป็นฝนที่เพิ่งตกหนักเมื่อกี้นี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้ผลไม้นี้ร่วงหล่นลงมาได้ ”
“ที่สำคัญมันยังร่วงหล่นอยู่ด้วยกันด้วย ต้นไม้อื่นก็ไม่มี…..”
หนึ่งในยอดฝีมือระดับที่สองที่นั่งอยู่ข้างๆเขา หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็อดนึกถึงอะไรบางอย่างไม่ได้“ประธาน หรือว่าบนเกาะแห่งนี้ยังมีคนอื่นอีกเหรอ?”
มีคนเหรอ?
ทุกคนตกตะลึงทันที
“เกาะเล็กขนาดนี้แล้วยังห่างไกลจากแผ่นดินใหญ่ ใครจะมาที่นี่?”
“ใช่ สถานที่ทุรกันดารแบบนี้ มาทำอะไรที่นี่?”
“ถูกนกใหญ่สัตว์ป่าทำร่วงหล่นลงมาหรือเปล่า?”
“สัตว์ป่าเหรอ? ไม่น่าจะใช่ นายอย่ามาทำให้ฉันกลัว!”
“อย่าไปฟังเขาพูดจาส่งเดช เกาะเล็กแค่นี้แล้วยังอยู่ไกลมาก สัตว์ป่าจะมาจากที่ไหนกัน อย่างมากก็แค่สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำเท่านั้นเอง”
“แล้วถ้าที่นี่ยังมีคนอื่นอยู่จริงๆ?”
หลังจากที่สนทนากัน ทุกคนก็คิดดูแล้วรู้สึกว่าบนเกาะเล็กนี้ ยังมีคนอื่นอยู่จริงๆ
ดังนั้นเต้าจ่าก็พูดกับชายคนที่เก็บผลไม้ป่าว่า: “พาฉันไปดูสถานที่ที่นายเก็บผลไม้ได้หน่อย”
อย่างไรก็ตามชายคนนั้นกลับนั่งลงบนพื้นแล้วพูดว่า: “ไม่ได้ไม่ได้ ฉันต้องการพักผ่อน เหนื่อยเกินไปแล้ว”
ทันทีที่เสียงลดลง ก็ได้ยินเสียงแกร๊ก
“อ๊าก!”
ตามด้วยเสียงร้องโอดโอยของชายคนนั้น
