ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ – ตอนที่ 827 ซุปเปอร์สตาร์

“ทางนี้!”

“พวกเราอยู่ตรงนี้!”

“ช่วยพวกเราด้วย!”

คนเราเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง เมื่อพบกับความหวัง ความรู้สึกเช่นนี้ คงต้องประสบพบเจอด้วยตนเองถึงจะสามารถรู้ว่าเป็นเช่นไร

ครั้งเมื่อคนบนเรือพบพวกเขา ค่อย ๆแล่นเรือมาหาพวกเขา

พวกเขาปืนเชือกขึ้นบนเรือได้อย่างปลอดภัย

แต่หลังขึ้นบนเรือแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็สัมผัสได้ถึงว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เพราะว่าคนบนเรือทุกคนล้วนมีอาวุธครบมือ มีด ปืนล่าสัตว์

ความดีใจลิงโลดของแต่ละคน พลันดับวูบในทันที

ล่ายเคอสอบถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจว่า: “พวกคุณเป็นโจรสลัดหรือเปล่า?”

ไป๋ยี่เฟยกลับพูดว่า: “หากเป็นโจรสลัดจริง นายกลัวพวกเขาเหรอ?”

ล่ายเคอได้ยินคำพูดก็พยักหน้า ก็ใช่ เขาเป็นถึงยอดฝีมือระดับที่สอง โจรสลัดเหล่านี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ในขณะนั้น มีชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา มีลูกเรือถือดาบโค้งสิบกว่าคนยืนอยู่ข้างหลัง

ชายวัยกลางคนนั้นมีท่าทีเป็นมิตร ถามพวกเขาว่า “พวกท่านหลบหนีมาจากการลอบโจมตีบนเรือของเต้าจ่างใช่ไหม?”

ด้วยคำถามเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟย ก็รู้สึกแปลกใจ แต่ไป๋ยี่เฟยตอบพวกเขากลับไปว่า “ใช่ พวกเราถูกสัตว์ประหลาดโจมตี”

ชายวัยกลางคนพยักหน้า พูดว่า “บนเรือมีเสื้อผ้าสะอาด ๆ พวกคุณสามารถไปเปลี่ยนได้ ฉันได้เตรียมซุปปลาไว้เรียบร้อยแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็มาทานอาหารสักหน่อย”

ไป๋ยี่เฟย กับพวกรีบพูดขอบคุณ

ชายวัยกลางคน มีท่าทางเป็นมิตร ยิ้มและพูดว่า: “ไม่ต้องเกรงใจ พวกเราคนกันเอง ท่านจ้าวของพวกเรา เป็นศิษย์ผู้น้องของเต้าจ่าง”

“ท่านจ้าว?” ไป๋ยี่เฟย ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตระกูลจ้าวของเขตที่สามใช่ไหม?”

ชายวัยกลางคนรีบพยักหน้า “ใช้แล้ว เต้าจ่างเคยพูด ท่านจ้าวให้พวกคุณฟังใช่ไหม?”

ไป๋ยี่เฟยตกตะลึงมาก

ท่านจ้าวที่พวกเขากล่าวถึง คงจะเป็นพ่อของจ้าวเทียน ผู้มีอำนาจของเขตที่สาม

ในตอนนั้น เขาเป็นคนฆ่าจ้าวเทียน ต่อหน้าต่อตาคนหลายคน

ครั้งนี้ ชายวัยกลางคนยิ้มและถามขึ้นว่า: “ขอถามพวกท่านว่า เต้าจ่างกับพวก ตอนนี้อยู่ที่ไหน? หรือว่าจะพลัดหลงกับพวกท่าน?”

ได้ยินคำถามนี้ ไป๋ยี่เฟย อ้ำอึ้งไม่รู้จะเอ่ยอย่างไร ล่ายเคอกลับแย่งพูดขึ้นก่อน ถอนหายใจแสดงท่าทีเศร้าโศก : “ท่านผู้นำเขา……”

พูดไม่ทันจบประโยค ดวงตาของล่ายเคอแดงขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงดูเหมือนจะสะอึกสะอื้น

ไป๋ยี่เฟย ที่อยู่ในเหตุการณ์ตาค้าง มองดูการแสดงละครของล่ายเคอ แสดงได้เหมือนจริงสมบทบาทอย่างที่สุด

ไป๋ยี่เฟยพิศวงงงงวย ทักษะการแสดงเช่นนี้ ยังต้องฝึกวิชาไปทำไม? ไปเป็นนักแสดงไม่ดีกว่าเหรอ? รางวัลออสกาส์กำลังรอนายอยู่!

ชายวัยกลางคนได้ยินคำพูดดังกล่าว พร้อมกับมองสีหน้าของล่ายเคอ สีหน้าเปลี่ยนทันที “หรือว่านายท่านเต้าจ่างจะ……จะ……”

“เฮ้อ……” ล่ายเคอถอนหายใจคำโต สะบัดหน้าไม่พูดจาอะไรอีก

ชายวัยกลางคนเห็นแล้วยิ่งมั่นใจ กลับแสดงความประหลาดใจมากกว่าจึงพูดว่า “เป็นไปได้ยังไง? เมื่อคืนวาน นายท่านเต้าจ่างยังส่งข้อความหาท่านจ้าว เพื่อขอความช่วยเหลือ!”

ไป๋ยี่เฟย เห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีรีบพูดขึ้นว่า: “ตายหลังจากส่งข้อความ”

“ตายยังไงล่ะ” ชายวัยกลางคนรีบถามขึ้นทันที

ล่ายเคอเห็นท่าแล้วกลัวว่าไป๋ยี่เฟยจะพลั้งปากพูดไป จึงรีบฉวยจังหวะพูดแทรกว่า: “ถูกสัตว์ประหลาดในทะเล……”

ชายวัยกลางคนถามด้วยความประหลาดใจมาก “เต้าจ่างบอกว่าหลบสัตว์ประหลาดพวกนั้นได้แล้ว พวกเขาตอนนี้ อยู่บนเกาะก็ไม่ใช่เหรอ?”

สีหน้าล่ายเคอยังคงนิ่งไม่เปลี่ยน พูดด้วยท่าทีเหมือนจริงมาก “ คุณไม่รู้ว่ามันน่าสะพรึงกลัวขนาดไหน บนเกาะแห่งนั้น มันก็คือรังของเจ้าสัตว์ประหลาด!”

“อะไรนะ?” ชายวัยกลางคนเบิกสองตาโพลง เห็นได้ชัดว่าตกใจมาก แต่ผลสุดท้ายทำได้เพียงถอนหายใจด้วยท่าทีจนหนทาง

ชายวัยกลางคนพูดขึ้นเบา ๆว่า: “พวกคุณก็ไปพักผ่อนเถอะ”

หลังพูดจบ กำชับลูกน้องพาพวกเขาไปที่ห้องพัก ส่วนตนเองนั้นเดินไปที่ดาดฟ้าเรือ

เมื่อมาถึงในห้องโดยสารเรือ ล่ายเคอสอดสายตามองดูรอบทิศไร้ผู้คน จึงถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า: “โอ้พระเจ้า นับว่าฟาดเคราะห์มาได้นะคราวนี้”

ไป๋ยี่เฟย ครับมองเขาด้วยท่าทีสงสัย จึงถามขึ้นว่า: “คุณมาเป็นพวกเราแล้วจริง ๆเหรอ? แต่ทำไมผมยังรู้สึกว่าคุณมีอะไรผิดปกติ?”

เมื่อได้ยินคำถามนี้ ล่ายเคอ ร้อนใจรีบพูดสาบถสาบานว่า: “เถ้าแก่ไป๋ คิดมากแล้ว ฉันจริงใจจริง ๆ!”

เห็นท่าทาง ไป๋ยี่เฟยส่ายศีรษะเล็กน้อยจากนั้นพูดขึ้นว่า: “เอาเถอะ ผมพูดเล่น ยังไงรีบเตรียมตัวให้พร้อมสักหน่อยเถอะ”

“เตรียมอะไรเหรอ?” ล่ายเคอตกตะลึง ถามด้วยความสงสัย

……

ไป๋ยี่เฟย ถอนหายใจและพูดว่า “ดูท่าว่าคุณคงแสดงเป็นอย่างเดียว แต่ไม่ได้ใช้สมอง”

ล่ายเคอ: “……”

เรือลำนี้เป็นเรือของตระกูลจ้าวเขตที่สาม พวกเขาพูดว่ามาเพื่อช่วยเหลือ หลังทราบข่าวเต้าจ่างขอความช่วยเหลือ หากเต้าจ่างตายแล้วจริง ๆ เมื่อครู่ชายวัยกลางคน ต้องรีบแจ้งข่าวให้กับตระกูลจ้าว

อีกทั้งท่านจ้าวของตระกูลจ้าว จะต้องโทรศัพท์มาเพื่อยืนยัน ถึงเวลานั้นความลับแตกแน่?

……

หลังจากนั้นสิบนาที

ภายในห้องโดยสารเรืออีกด้านหนึ่ง มีคนจำนวนมากมารวมตัวกัน

ชายวัยกลางคนยิ้มเย็นชาและพูดว่า: “เมื่อกี้ฉันได้ถามท่านจ้าวเพื่อยืนยันแล้ว เต้าจ่างยังมีชีวิตอยู่ และผู้คนเหล่านี้ ก็คือคนที่เต๋าจ่าง ต้องการจับตัว”

“พวกเรารีบถือโอกาสนี้จับตัวพวกมัน หลังจากช่วยเหลือเต่าจ้างแล้ว ก็จะได้รับความดีความชอบอย่างใหญ่หลวงไปด้วย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มีบางคนพยักหน้าสนับสนุน

“พูดได้ถูกต้อง ทำความดีความชอบต่อหน้าเต้าจ่าง เพื่อให้ตระกูลเจ้าของพวกเราได้หน้ามากขึ้น เมื่อกลับไปตระกูลจ้าว ท่านจ้าวจะต้องตบรางวัลให้อย่างงามแน่นอน!”

“ใช่ใช่!”

“เฮ้ พวกเขาก็ไม่ใช่เด็กเล็ก ๆแล้วไม่ใช่เหรอ บางคนก็หน้าตาสะสวย ถึงเวลานั้นพวกเราก็จะได้……”

“ฮึฮึ……”

ทุกคนยิ่งพูดยิ่งฮึกเหิมดีใจ

ชายวัยกลางคนรู้สึกพอใจยิ่งนัก หัวเราะและพูดขึ้นว่า: “อีกเดี๋ยว พวกแกคอยดูฝีมือของฉันก็พอ”

เป็นลูกพี่ใหญ่ของที่นี่ ตอนนี้ของกำลังจินตนาการถึงภาพของตน หลังจากจับตัวพวกเขามาได้

หลังจากนั้น อาศัยประโยชน์ความสัมพันธ์ทางการค้าของเต้าจ่าง ให้ตระกูลจ้าวได้ประโยชน์มากยิ่งขึ้น ถึงเวลานั้นท่านจ้าวดีใจและอาจจะถามว่าตนเองจะได้อะไรเป็นของรางวัลตอบแทน

จะว่าไป เขาเองก็ชอบพออยู่กับ ภรรยาน้อยคนหนึ่งของท่านจ้าว หากถึงตอนนั้นเขาเอ่ยปากขอ ท่านจ้าวคงจะไม่มีทางปฏิเสธเขา

คิดไป ชายวัยกลางคนก็ยิ่งตื่นเต้นสุดประดัง

……

หลังจากไป๋ยี่เฟยกับพวกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ถูกเชิญให้ไปที่ห้องอาหาร

บนโต๊ะอาหาร วางสำรับอาหารอร่อยมากมายหลายชนิด ยังมีที่นั่งของพวกเขาวางซุปปลาสดใหม่ ๆ อีกหนึ่งสำรับ

สองวันก่อนพวกเขาอยู่ที่แนวโขดหิน ไม่กินขนมปังก็กินผลไม้ป่า ไม่เคยได้กินอาหารอุ่น ๆร้อน ๆแบบนี้เลย รวมทั้ง พวกเขาออกทะเลมาตั้งแต่เมื่อคืนวาน จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ทานอะไรลงท้องเลย

ดังนั้นนอกจากไป๋ยี่เฟยแล้ว ล่ายเคอ ลู่หยาง ลู่เหมียวเหมียว ทุกคนต่างก็กินอย่างมีความสุขเอร็ดอร่อย

ไป๋ยี่เฟยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่สามารถต้านทานความยั่วยวนของอาหารอร่อยไปได้ จึงก้มหน้ากินลงไป

หลังจากนั้นสิบกว่านาที ทั้งสี่คนกินจนพอสมควรแล้ว

ในขณะนั้นเอง ชายวัยกลางคนก็นำลูกเรือจำนวนยี่สิบกว่าคนเดินเข้ามา หัวเราะขึ้นและถามว่า: “ทุกท่าน อาหารเป็นยังไงบ้าง? พอใจไหม?”

ลู่หยาง หัวเราะตอบกลับไปว่า: “พอใจ พอใจมาก อาหารพวกนี้ อร่อยมากจริง ๆ”

ชายวัยกลางคนยิ้มหรี่ตาพูดขึ้นว่า “นั่นเป็นอาหารมื้อสุดท้าย ไม่อร่อยได้ยังไงล่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

ลู่หยาง ยิ้มเจื่อน ๆ “คุณลุง คุณก็อย่ามาพูดล้อเล่น”

ชายวัยกลางคนได้ยินคำพูดนี้ หัวเราะเสียงดังออกมาว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า……พูดล้อเล่น?”

“ฉันเองก็อยากจะคิดว่าพวกคุณ พูดล้อเล่นหรือเปล่า? บอกว่าเต้าจ่างได้ตายไปแล้ว คิดจริง ๆแต่ว่าพวกเราจะโง่?”

ทั้งสี่คน ไม่มีใครพูดสักคำ

ชายวัยกลางคน โบกมือและพูดว่า: “ล้อมพวกเขาไว้!”

จากนั้น ลูกเรือยี่สิบกว่าคน ล้อมพวกเขาไว้

ล่ายเคอ เห็นเหตุการณ์ยิ้มเย็นชาและพูดว่า: “อาศัยพวกปลายแถวพวกนี้เหรอ คุณคิดว่าพวกเราจะกลัว?”

“แน่นอนว่าทำไม่ได้!” ชายวัยกลางคนผู้เสียงเย็นชาว่า “ฉันได้ยืนยันกับเต๋าจ่างแล้ว มีคนทรยศที่อายุราวสี่สิบ คงเป็นคุณใช่ไหม?”

“คุณคงคิดว่า คุณเป็นถึงยอดฝีมือระดับที่สอง อีกทั้งพวกเราเป็นเพียงคนธรรมดา จึงไม่สามารถต่อกรกับคุณได้แม้สักขบวนท่าเดียว ใช่หรือไม่?”