“คุณไม่กลัวเจ้านายใหญ่จะไปที่คลังเก็บทองเลยเหรอ?” เต้าจ่างถามโดยจิตสำนึก
ฉินหัวกล่าวอย่างจางๆ ว่า “มีรุ่นพี่อยู่ก็เพียงพอแล้ว”
ฉินหัวและจื่ออีเฝ้าคลังเก็บทองพร้อมกัน เพื่อป้องกันเต้าจ่างและเหลียงเหว่ยชาวและคนของพวกเขามาที่คลังเก็บทองพร้อมกัน แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถรับมือได้ หากเพียงลำพัง
แต่ตอนนี้เต้าจ่างมาต่อสู้กับไป๋ยี่เฟยตัวคนเดียว เหลือเพียงเหลียงเหว่ยชาวคนเดียวเท่านั้น และเหลียงเหว่ยชาวก็ไม่สามารถเอาชนะจื่ออีได้ ดังนั้นฉินหัวจึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้
ในขณะนี้ เต้าจ่างตื่นตระหนกแล้วจริงๆ
เขาอยากจะหลบหนีไปจากอีกทิศทางหนึ่ง แต่ไป๋ยี่เฟยก็อยู่ข้างหลังเขา และเขาก็ไม่สามารถวิ่งหนีไปได้เลย
เต้าจ่างกัดฟันและพูดว่า “การต่อสู้กันแบบตัวต่อตัวที่คุยกันไว้ล่ะ พวกคุณอยากจะแหกกฎงั้นเหรอ?”
เกรงว่าคงจะไม่มีใครคิดมาก่อนว่า เต้าจ่างจะพูดแบบนี้
“คุณเลือกที่จะวิ่งหนี ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา การต่อสู้ก็สิ้นสุดลง และผลก็คือคุณแพ้ไปแล้ว” ฉินหัวตอบอย่างจางๆ
เต้าจ่างพูดไม่ออก
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยก็พูดกับฉินหัวว่า “พี่ ผมจัดการเอง”
“คุณ……..” ฉินหัวกังวลมาก เมื่อเห็นว่าแขนของไป๋ยี่เฟยหักไปแล้วข้างหนึ่ง
แต่ไป๋ยี่เฟยกลับพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ “ปล่อยให้ผมจัดการเอง”
ก่อนหน้านี้ไป๋ยี่เฟยถูกเต้าจ่างทุบตีจนบินออกไปถึงสองครั้ง เขาได้กลับสู่รูปลักษณ์ดั้งเดิมของเขาไปแล้ว และหลังจากเข้าสู่สถานะเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่สามารถกลับเข้าไปได้อีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ตอนที่เขากำลังจะถูกเต้าจ่างเตะตาย เขาก็กินยาไปเม็ดหนึ่ง
ก่อนหน้านี้เขาไปหาที่ห้องหลิวเสี่ยวอิงและเหลียงยู่เคยอาศัยอยู่ โน้ตใบนั้นก็ถูกไป๋ยี่เฟยฉีกทิ้งไปแล้ว
และมีขวดยาวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงมากมาย หนึ่งในนั้นมีขวดหนึ่งที่มีตัวหนังสือติดอยู่แถวหนึ่ง และก็ถูกไป๋ยี่เฟยพบเห็นพอดี
“ถ้าคุณมาหาฉันได้ ก็เอาสิ่งนี้ไป มียาสามเม็ดที่อยู่ในนั้น สามารถกระตุ้นศักยภาพของผู้คนได้ มีเพียงสามเม็ดเท่านั้น ถ้าใช้หมดแล้ว เราก็ไม่ต้องเจอกันอีกแล้ว”
“ถ้าคุณไม่ได้มาหาฉัน ช่างเถอะ ถ้าไม่มา แล้วจะเห็นมันได้อย่างไร?”
ไป๋ยี่เฟยมองออกได้อย่างชัดเจนว่า ลายมือนี้เป็นของหลิวเสี่ยวหยิง
เขาเข้าใจถึงความหมายของหลิวเสี่ยวอิงในทันที
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในโกดังของตระกูลหงหงจุนจะฆ่าไป๋ยี่เฟย และในเวลานั้น เขาก็ไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะตายอยู่แล้ว
หลิวเสี่ยวอิงถามเขาว่ายังมีอะไรจะพูดอีกไหม ไป๋ยี่เฟยตอบว่าไม่มี
ในเวลานั้นหลิวเสี่ยวอิงเสียใจอย่างมาก เพราะแม้ว่าไป๋ยี่เฟยกำลังจะตายแล้ว ก็ยังไม่มีอะไรจะพูดกับเธอเลย ดังนั้นอยู่ในสายตาของไป๋ยี่เฟย ความรักที่ลึกซึ้งของตัวเองนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย
และในคำพูดประโยคนั้นก็หมายความว่า ถ้าไป๋ยี่เฟยสนใจอยู่บ้าง เขาก็จะไม่กินมันไปทั้งหมดโดยธรรมชาติ อย่างน้อยก็คงจะเหลือไว้หนึ่งเม็ดเพื่อเก็บเป็นของทีระลึก
ถ้าไป๋ยี่เฟยกินหมด ก็แสดงว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับหลิวเสี่ยวอิงเลย งั้นหลิวเสี่ยวหยิงก็ไม่มีความจำเป็นต้องพบหน้ากับเขาอีกแล้ว
เป็นเพราะกินยาตัวนี้ จึงทำให้ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง แม้แต่ความเจ็บปวดบนร่างกายของเขาก็หายไปหมดแล้ว
ฉินหัวมองไปที่ดวงตาที่แน่วแน่ของไป๋ยี่เฟย ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง และยอมรับการตัดสินใจของเขาอย่างเงียบๆ
พื้นที่ถูกทิ้งไว้ให้กับไป๋ยี่เฟยและเต้าจ่าง หลังจากที่เต้าจ่างเห็นเช่นนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยว่า “นี่คือคุณรนหาที่ตายเองนะ จะโทษใครไม่ได้เลย!”
เพียงแค่เผชิญหน้ากับไป๋ยี่เฟยเพียงลำพัง เต้าจ่างก็ไม่กลัวโดยธรรมชาติอยู่แล้ว และแม้กระทั่งเขาก็สามารถฆ่าไป๋ยี่เฟยให้ตายได้
ดังนั้นหลังจากที่คำพูดนี้จบลง เต้าจ่างก็ถีบก้าวเท้าลงบนพื้นแล้วหันหลังกลับและพุ่งเข้าหาที่ไป๋ยี่เฟย
เต้าจ่างในตอนนี้ไม่มีความสงบเหมือนก่อนหน้าแล้ว แต่กลับเผยให้เห็นร่องรอยของความน่าเกลียดและความรีบร้อน และเขาก็ได้ใช้ความสามารถของเขาออกมาอย่างเต็มกำลัง
เห็นเพียงเขาใช้ฝ่ามือทั้งคู่แตะออก แล้วตะโกนเสียงดังในเวลาเดียวกัน “ฮ่า!”
เมื่อเผชิญหน้ากับเต้าจ่างที่เป็นเช่นนี้ บนใบหน้าของไป๋ยี่เฟยยังคงไม่มีการแสดงใดๆ แม้กระทั่งยังหลับตาลงอีกด้วย
ในสมองของเขา นึกถึงฉากทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเต้าจ่าง
การเสียชีวิตอย่างน่าเศร้าของหนิววั่ง ความเจ็บปวดใจของหลี่เสว่ การจากไปอย่างน่าเศร้าของหลิวเสี่ยวอิง และการเสียชีวิตอันน่าสลดใจของผู้คนมากกว่าสิบคนของตระกูลลู่
เมื่อลมแรงของเต้าจ่างกำลังจะสัมผัสกับไป๋ยี่เฟย ดวงตาทั้งคู่ของไป๋ยี่เฟยก็เปิดขึ้นในทันใด
วินาทีถัดมา ไป๋ยี่เฟยก็ตะโกนเสียงดังใส่เต้าจ่าง “ฮ่า!”
“บูม!”
พลังของทั้งสองปะทะกันอยู่ในอากาศ และมีเสียงดังขึ้น แต่พลังก็ได้ขัดขวางกันและกันเพราะเหตุนี้
หลังจากนั้นทันที ฝ่ามือของเต้าจ่างข้างหนึ่งก็ตบเข้ากับไหล่ของไป๋ยี่เฟยโดยตรง
และไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย
เมื่อนักพรตเต่าเห็นเช่นนี้ เขาก็แอบดีใจ หลังจากฝ่ามือนี้ลงไป คิดว่าแขนทั้งสองข้างของไป๋ยี่เฟยคงจะต้องสูญเสียไปแล้ว
มีเสียงอุทานดังขึ้นอีกครั้งอยู่ในฝูงชน ตอนเมื่อกี้นี้พวกเขายังคงตกตะลึงอยู่ โดยคิดว่าเต้าจ่างจะแพ้ไปแล้ว
และจ้าวเห้อที่อยู่บนแพลตฟอร์มชมวิวก็ตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง “ทำได้ดีมาก!”
อย่างไรก็ตาม เต้าจ่างที่อยู่กลางสนามก็เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไป๋ยี่เฟย และก็ผงะไปครู่หนึ่ง
เนื่องจากไป๋ยี่เฟยไม่เพียงแต่ไม่ได้ร้องออกเสียงเพราะความเจ็บปวด แต่กลับยังแสดงการเยาะเย้ยออกมาอีกด้วย แสงสีแดงในดวงตาของเขาก็ริบหรี่อย่างต่อเนื่อง ซึ่งสะดุดตายิ่งกว่าก่อนหน้านี้
“ไปตกนรกเถอะ!”
ไป๋ยี่เฟยตะโกนอย่างเสียงดัง แล้วเอาหัวของเขากระแทกใส่หัวของเต้าจ่างอย่างแรง
ก่อนที่เต้าจ่างจะมีเวลาตอบสนอง ความเจ็บปวดที่รุนแรงก็มาจากหน้าผากของเขา ดวงตาของเขาทั้งคู่มืดลงและเกือบจะเป็นลมไป
เขาอยากจะถอนฝ่ามือออกโดยจิตสำนึก แต่ว่า เขากลับพบว่าเขาขยับตัวไม่ได้เลย
“ไปตายซะ!”
ไป๋ยี่เฟยตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง แล้วใช้หัวของตัวเองกระแทกกับหัวของเต้าจ่างอีกครั้ง
“บูม!”
ในสมองของเต้าจ่างส่งเสียงพึมพำ และก็ยังมีความรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังหมุนอยู่
“บูม!”
ไป๋ยี่เฟยทุบกระแทกเข้าไปอย่างแรงอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในวิลล่าสหพันธ์ธุรกิจของเมืองหลวง ไป๋ยี่เฟยก็คือใช้วิธีนี้ กระแทกจนทำให้ผู้ยอดฝีมือระดับที่สองหมดสติไปเหมือนกัน
แต่ในตอนนี้ หลังจากผ่านการฝึกฝนแบบพิเศษมาเป็นเวลาหนึ่งเดือน ความสามารถของไป๋ยี่เฟยก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมอย่างมาก หากเขาได้พบกับผู้ยอดฝีมือระดับที่สองแบบนั้นอีกครั้ง กลัวว่าถ้าเขากระแทกเข้าไปเช่นนี้อาจจะทำให้อีกฝ่ายตายไปทันทีได้
โชคดีที่ความสามารถของเต้าจ่างนั้นแข็งแกร่งพอ และหลังจากถูกชนกระแทกไปหลายทีติดต่อกันก็ยังไม่ตายเลย
และก่อนหน้านี้จื่ออีก็เคยบอกกับไป๋ยี่เฟยว่า “ตอนนี้คุณดูเหมือนจะแข็งแกร่ง แต่จริงๆ แล้วรากฐานอ่อนแอเกินไป”
เพราะไป๋ยี่เฟยเพิ่งเริ่มเรียนศิลปะการต่อสู้เมื่ออายุยี่สิบปี เขาพัฒนาขึ้นมากในระยะเวลาอันสั้น มันดูทรงพลังมาก แต่จริงๆ แล้วรากฐานของเขาไม่มั่นคง
“เหตุผลที่คุณสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ทุกครั้ง นอกจากคุณจะมีโชคแล้ว แต่สิ่งที่สำคัญก็คือคุณมีความพากเพียรด้วย”
“ถ้าอย่างนั้น ในตอนที่คุณเผชิญหน้ากับเต้าจ่าง ผมคิดว่าคุณก็น่าจะสามารถเอาชนะเขาได้ด้วยวิธีนี้ นั่นก็คือลืมทุกอย่าง และใช้สัญชาตญาณของร่างกายคุณเพื่อเอาชนะเขา”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกงงงวยในเวลานั้น “สัญชาตญาณของร่างกายงั้นเหรอ? ”
“ใช่” จื่ออีพยักหน้า “เหมือนกับที่คุณเคยใช้หัวของคุณไปชนกระแทกก่อนหน้านี้”
ไป๋ยี่เฟยเข้าใจขึ้นมาทันที
เนื่องจากการฝึกฝนพิเศษของก่อนหน้านี้ ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาจึงแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป และแม้กระทั่งแข็งแกร่งกว่าเต้าจ่างอีกด้วย
ดังนั้นเมื่อตอนที่ไป๋ยี่เฟยชนกระแทกหัวของเต้าจ่างด้วยหัวของเขา เพียงแค่สองครั้งหัวของเต้าจ่างก็เริ่มมีเลือดไหลออกมาแล้ว
หลังจากนั้น เต้าจ่างก็ล้มลงกับพื้นโดยตรง โดยไม่ขยับตัวอีกเลย
ไป๋ยี่เฟยหอบ และฉินหัววางมือบนไหล่ของเขา และพูดเบาๆ ว่า “โอเคแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยเพิ่งกลับมารู้สึกตัวในเวลานี้ รู้สึกตื่นขึ้นมามาก จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ ราวกับว่ากำลังมองหาอะไรบางอย่าง
จากนั้นฉินหัวก็ชี้ไปที่พื้น แล้วพูดว่า “อยู่ที่นี่”
ไป๋ยี่เฟยก้มศีรษะลงและมองไปที่เต้าจ่างที่กำลังนอนอยู่บนพื้น ราวกับว่าเขาไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย เขาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองที่ฉินหัว
ฉินหัวกล่าวด้วยสายตาแน่วแน่ว่า “ไม่มีผิด ผลงานของคุณเอง”
ไป๋ยี่เฟย “……..”
ในขณะนี้ อารมณ์ของไป๋ยี่เฟยซับซ้อนมาก
มีความปีติที่ไม่อาจบรรยายได้ และมีความรู้สึกโล่งใจเหมือนดั่งหมอกควันที่ถูกขจัดไป และมีความรู้สึกแบบไม่จริงซึ่งเหมือนโลกที่ห่างไกลออกไป
เขาเหมือนจะอยากหัวเราะออกมาแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้
เพราะเขารู้ว่านี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น
หลังจากเอาชนะเต้าจ่างได้แล้ว ยังมีเรื่องยุ่งยากรอเขาอยู่อีกมากมาย
ไป๋ยี่เฟยพูดกับฉินหัวว่า “หนี้ที่ผมติดไว้มันเยอะมากเกินไป คุณเข้าใจไหม?”
