เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยินเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะตอบกลับไปว่า “ที่แท้เป็นพี่สะใภ้นี่เอง!”
หญิงสาวยิ้มอีกครั้งด้วยความเขินอายเล็กน้อยและพูดว่า “เมื่อวานพวกคุณเมากันหมด”
“ผูชิ่งล่ะ?” ไป๋ยี่เฟยถาม
ผู้หญิงคนนั้นตอบว่า “เขาไปทำงานแล้ว”
“ทำงาน?” ไป๋ยี่เฟยรู้สึกข้องใจเล็กน้อย
……
เมื่อไป๋ยี่เฟยมาที่ดาดฟ้า ก็เห็นกลุ่มคนสวมชุดพลาสติกและรองเท้าบูทและกันฝนยาวยืนอยู่บนดาดฟ้าและเก็บอวนของพวกเขา
และมีปลาจำนวนมากที่เขาไม่สามารถระบุชื่อได้อยู่บนดาดฟ้า
ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเค็มที่ไม่สามารถละเลยได้
ไป๋ยี่เฟยหาผูชิ่งท่ามกลางผู้คนมากมาย เขายืนอยู่ในกองปลาทำหน้าที่คัดแยกปลา
หลังจากเห็นไป๋ยี่เฟย ผูชิ่งก็ยิ้มขึ้นขณะหยิบปลาขึ้นมาแล้วพูดว่า “ตื่นแล้วเหรอ?”
เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อยของไป๋ยี่เฟยเขาจึงอธิบายว่า “แม้ว่างานนี้จะเหนื่อยและไม่ค่อยดีนัก แต่ฉันสามารถหาเงินได้สองหมื่นถึงสามหมื่นต่อเดือนเลยนะ!”
ไป๋ยี่เฟยเห็นดังนั้นก็ยืนพิงราวกั้น จากนั้นก็หยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟแล้วยื่นให้ผูชิ่งแล้วถามว่า “ทำไมนายถึงพาภรรยาและลูกของนายออกทะเลมาด้วย?”
“ก็มันเป็นเพราะไม่มีทางเลือกไม่ใช่หรือไง?” ผูชิ่งถอนหายใจและพูดเพียงประโยคนั้น
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าเขาไม่ต้องการพูดต่อ เขาจึงไม่ถามอะไรมากเพียงแค่จุดบุหรี่อีกมวนออกมาสูบ
แม้ว่าผูชิ่งจะเป็นลูกน้องของเซียวหรงเทา แต่เขาก็ไม่เหมือนกับเซียวหรงเทา แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วเขาก็ยังมีความสุขมากหลังจากได้เห็นเพื่อนร่วมชั้น
ผูชิ่งหยิบรับบุหรี่มา เขาถุงมือพลาสติกออกแล้วสูดและถามไป๋ยี่เฟย “แล้วนายล่ะ? ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง? ทำไมถึงได้อยู่บนเรือนี่? ไปหลันเต่ามาเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า จากนั้นก็กระซิบ “ฉันไปดูนั่นนี่นิดหน่อย แล้วเห็นว่าเรือของนายกำลังจะออก ฉันเลยแอบขึ้นมาอย่างเงียบๆ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ผูชิ่งก็พูดกับอี้เฟยอย่างจริงจัง “เตือนนายนะ อย่าไปที่แบบนั้นอีกเลย ที่นั่นไม่เพียงแต่จะหาเงินไม่ได้ ถ้าไม่ระวังก็อาจเอาชีวิตไปทิ้ง”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
“นี่เพื่อนฉันจะบอกให้ ฉันรู้สถานการณ์ในครอบครัวของนายด้วย” ผูชิ่งยิ้มและตบบ่าไป๋ยี่เฟย “ไม่งั้นเอาอย่างนี้ ต่อไปนายก็ตามฉันมาเถอะ ฉันจะไปหาเจ้านายคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่าจับปลาจะไม่ได้ทำเงินได้มากมาย แต่มันก็โอเคที่จะหารายได้เดือนละหมื่นสองหมื่น”
ไป๋ยี่เฟยอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนี้
ผูชิ่งไม่ได้ใส่ใจกับการแสดงออกของไป๋ยี่เฟย เขาเพียงสูดบุหรี่อย่างแรงและโยนก้นบุหรี่ลงทะเล หลังจากพ่นออกมาแล้วสวมถุงมือเพื่อทำงานต่อและพูดว่า “ฉันจะบอกให้นะ อย่าคิดว่างานนี้มันน่าอาย ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของเรา ฉันคิดว่าเงินเดือนของฉันน่าจะสูงที่สุดแล้ว”
“นายอย่าหาว่าฉันโม้เลย นายดูเซียวหรงเทาสิ เขา… เฮ้อ นายใช่ว่าไม่ถูกกับเขาเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างสบายๆ “ตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยก็นิดหน่อย”
เมื่อผูชิ่งได้ยินดังนี้ก็โบกมือ “เฮ้อ ผ่านไปกี่ปีแล้วนะ? อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลยแต่ดูเหมือนว่าครอบครัวของเซียวหรงเทาจะร่ำรวยทีเดียว”
“ฮ่าๆ… แต่ไม่นานมานี้ยังมายืมเงินฉันอยู่เลย!”
ไป๋ยี่เฟยถาม “งั้นนายให้ยืมหรือเปล่า?”
ไป๋ยี่เฟยรู้ดีว่าบริษัทของบ้านเซียวหรงเทานั้น เขาทำลายมันด้วยมือของเขาเอง นอกจากนี้คนๆนี้ยังไม่ดีพอและเขาก็เกือบทำให้หลี่เสว่โกรธแทบแย่
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะคิกคักและพูดว่า “ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น ฉันก็ให้เขายืมเงินอยู่บ้าง นอกจากนี้เขาก็ปฏิบัติกับเราอย่างดี ตอนที่เขายังเรียนอยู่ ก่อนหน้านี้ก็มักชวนพวกเราไปเลี้ยงอาหารด้วย”
“แต่ว่า… ” ผูชิ่งชะงักไปและพูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาทำยังไงให้เป็นได้ถึงขนาดนั้น”
“เฮ้อ พูดไปพูดมายังไงก็ไม่ควรพึ่งพ่อแม่แต่ควรพึ่งตัวเอง”
“ฉันยืมเขามาห้าหมื่นและโอนไปแล้ว ยังไงฉันก็สามารถหาเงินได้แล้วและเงินห้าหมื่นหยวนก็เป็นเพียงเงินเดือนเพียงสองเดือนเท่านั้น”
ไป๋ยี่เฟยฟังมาถึงตอนนี้ก็มีคำถามทันใด “อะชิ่ง นายไม่อยากรู้เลยเหรอว่าาฉันขึ้นเรือมาได้ยังไง?”
ผูชิ่งทำงานต่อไปพลางพูด “มีอะไรน่าสงสัยหรือไง? หลายคนที่ขึ้นไปบนเกาะจะเสียใจที่มาที่นี่ ทุกครั้งที่เรามาที่นี่จะมีคนแอบขึ้นเรือและอยากกลับมาด้วยกัน เจ้านายของเราก็รู้ว่าพวกเขาลำบากไม่น้อย เขาจึงทำเป็นไม่เห็นปล่อยให้เรื่องผ่านไป”
“พูดถึงเรื่องอยากรู้อยากเห็นแล้ว จริงๆแล้วฉันก็อยากรู้อยากเห็นมากว่านายรู้จักหลันเต่าได้ยังไง? แล้วมาที่หลันเต่าได้ยังไง?”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าถ้าเขาบอกความจริงเขาอาจทำให้ผูชิ่งตกใจ เขาจึงถอนหายใจและพูดว่า “ฉันไม่สามารถอธิบายมันได้ในไม่กี่คำ”
“งั้นรอพวกเรากลับไปแล้วค่อยว่ากัน” ผูชิ่งไม่ใส่ใจ เมื่อเลนสายตาไปเขาก็เห็นคนที่สวมชุดเดียวกันกับพวกเขากำลังเดินมาหาพวกเขาพร้อมกับจุดบุหรี่ในปาก จากนั้นก็พูดกับไป๋ยี่เฟย “พวกเขาเป็นเจ้านายของฉัน อีกเดี๋ยวฉันจะคุยกับเขา”
ไป๋ยี่เฟยยังไม่ทันได้ตอบผูชิ่ง เขาก็ยืนขึ้นอย่าไม่สามารถรอได้และดึงไป๋ยี่เฟยให้วิ่งไปที่นั่น
“เจ้านายนี่คือเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ชื่อว่าไป๋ยี่เฟย เพิ่งหนีมาจากหลันเต่า ดูสิ… ” ผูชิ่งยิ้มและหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซองจากกระเป๋าของเขาจากนั้นก็ยื่นให้เจ้านายของเขาหนึ่งมวน
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองเขา เขาเป็นชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะอายุสี่สิบหรือห้าสิบ
หลังจากที่ชายวัยกลางคนหยิบบุหรี่ขึ้นมา เขาก็มองไปที่ไป๋ยี่เฟย แต่เขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ไป๋ยี่เฟย? ชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆยังไงบอกไม่ถูก?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มและตอบว่า “ช่วงนี้ชื่อซ้ำเยอะครับ”
ชายวัยกลางคนได้ยินดังนั้นก็เห็นด้วยและไม่ได้มองที่มันอีกต่อไป แต่เขามองไปที่ผูชิ่งและทันใดนั้นก็หัวเราะเยาะ “เสี่ยวผู นายมีความสามารถจริงๆ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านายเหรอ?”
“เจ้านาย นี่… นี่พูดอะไรกัน?” ผูชิ่งตอบอย่างตกใจ
เมื่อชายวัยกลางคนได้ยินเช่นนี้เขาก็หัวเราะเยาะและตบหน้าของผูชิ่ง “ไม่ใช่หรือไง? ดูสิว่าใครเอาภรรยาและลูกขึ้นเรือมาด้วย แม้แต่ฉันก็ไม่ทำ?”
“แล้วอีกอย่างนะ นายบอกว่าเอวของนายไม่ดี ฉันจะจัดงานให้นาย นี่เป็นงานที่สบายที่สุด”
“เสี่ยวผู ฉันบอกนายนะว่าอย่าสำคัญตัวเองผิดไป ถ้าไม่ใช่เพราะนายใหญ่เห็นว่านายอยู่มาห้าปีแล้ว นายคิดว่านายจะพิเศษได้ขนาดนี้หรือ?”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้
ไม่เพียงแค่นั้น เมื่อชายวัยกลางคนตบหน้าของผูชิ่ง ความแรงนั้นก็ไม่ได้เป็นแบบสบาย
แต่ผูชิงยังคงยิ้มและไม่ได้โกรธแต่อย่างใดและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ครับ เจ้านาย คุณพูดถูกแล้ว ฉันเข้าใจกฎดี ฉันเข้าใจ… ”
ในขณะที่เขาพูดเขาก็หยิบเงินออกจากกระเป๋าของเขาและมองไปรอบๆอีกครั้ง เมื่อไม่พบว่ามีใครให้ความสนใจก็รีบยัดมันลงในกระเป๋าของชายวัยกลางคน
ชายวัยกลางคนเฝ้าดูกระบวนการทั้งหมด เมื่อเงินอยู่ในกระเป๋าเขาก็ยกมุมปากขึ้น จากนั้นเขาก็พูดอย่างหมดหนทางว่า “เฮ้อ เอาเถอะๆ เห็นว่านายมีทัศนคติในการทำงานที่ดี วันนี้ฉันจะไว้หน้านายเสียหน่อย!”
หลังจากพูดแล้วเขาก็หันไปมองไป๋ยี่เฟย “เจ้าหนุ่ม ทนลำบากได้หรือเปล่า?”
“อืม” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
ชายวัยกลางคนตบไหล่ไป๋ยี่เฟย “โอเค นายทำตามเสี่ยวผูไปก่อน รอขึ้นฝั่งแล้วค่อยเซ็นสัญญา”
หลังจากพูดแล้วเขาก็หันหลังจากไป
ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย อย่างไรตอนที่เขาอยู่ในโรงเรียน ความสัมพันธ์ของเขากับผูชิ่งก็ไม่ได้ดีมากนัก และเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันมากเท่าเซียวหรงเทา
แต่การได้พบกันอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี ความเมตตาและความหวังดีในใจของเขากลับมากกว่าเซียวหรงเทามากมายนัก
เมื่อรู้ว่าเขาไม่มีที่จะไป เขายังช่วยตัวเองแม้กระทั่งยัดเงินให้ชายคนนั้นและเขาก็เหลือบไปเห็นความหนาของปึกเงินนั้นอย่างน้อยคงต้องหนึ่งหรือสองหมื่นหยวนแล้ว
เมื่อคำนวณอย่างนี้ เพื่อช่วยให้เขาได้งานไม่เพียงแต่เขาต้องขอร้องคนๆนั้นด้วยความถ่อมตนเท่านั้น แต่ยังให้เงินเดือนมากกว่าครึ่งเดือนอีกด้วย
แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่สนใจ แต่หลังจากชายคนนั้นจากไปเขายิ้มและพูดกับไป๋ยี่เฟย “นายว่ามั้ยว่าเจ้านายของฉันค่อนข้างดีเลย? เพียงไม่กี่คำก็สามารถให้นายอยู่บนเรือได้แล้ว”
อันที่จริงไป๋ยี่เฟยอยากจะปฏิเสธ แต่ความตั้งใจของผูชิ่งทำให้เขาไม่สามารถพูดปฏิเสธอะไรได้
ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ถอนหายใจและถามเขาว่า “นายเคยคิดที่จะทำอย่างอื่นบ้างไหม?”
ผูชิ่งถอนหายใจจากนั้นตบไหล่ไป๋ยี่เฟยและพูดด้วยความตั้งใจจริง “ไป๋ยี่เฟย ฉันจะบอกนายให้นะ ในเมื่อหนีออกมาจากหลันเต่าได้แล้ว ก็อย่าไปคิดถึงสิ่งเหล่านั้นอีก”
“ฉันทำสิ่งนี้มาห้าหกปีแล้ว ไปกลับที่หลันเต่ามากว่าสิบครั้ง ฉันไม่ได้รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหลันเต่า แต่หลังจากที่ได้รู้คร่าวๆแล้ว หลันเต่าแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ที่นายจะไปเสี่ยงโชคได้จริงๆ”
ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ผูชิ่งอีกหลายทีเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นก็ถามเขาอย่างไม่รู้ว่าทำไม “ถ้าให้นายคุมเมืองใดเมืองหนึ่ง นายจะคุมได้หรือเปล่า?”
“จะคุมไม่ได้ได้ยังไง?” ผูชิ่งพูดโดยไม่ลังเลและยังมั่นใจมาก “บอกแล้วว่าชุมชนเล็กๆของฉันไม่ใช่ชุมชนเล็กๆอีกต่อไป ตอนนี้กลายเป็นมหานครแล้ว!”
มันคืออะไร?
ไป๋ยี่เฟยตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าผูชิ่งกำลังพูดถึงเกมจริงๆ และเขาก็พูดไม่ออก
……
รอเวลาพักเที่ยง ผูชิ่งนำอาหารกลางวันสามกล่องกลับมาคนเดียว จากนั้นก็พาไป๋ยี่เฟยกลับไปที่ห้องโดยสารในตอนเช้า
