ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของไป่อี้เฟยอย่างไรก็ถึงระดับที่สองชั้นสูงแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับจิงหลัวที่เป็นเพียงระดับที่สองชั้นกลาง เขาไม่จำเป็นต้องเข้าสู่สภาวะนั้น เขาก็สามารถเอาชนะจิงหลัวได้อย่างง่ายดาย
เมื่อครู่ที่จิงหลัวยื่นมือออกมา ในสายตาของไป๋ยี่เฟยแล้วการเคลื่อนไหวนั้นช้ามาก ทำให้เขาสามารถใช้พลังอ้านจิ้งได้อย่างง่ายดายและทำให้เอาชนะจิงหลัวได้อย่างสบายๆ
เต้าจ่างสามารถใช้ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเพื่อปลดปล่อยพลังอ้านจิ้ง คราวที่แล้วที่ไป๋ยี่เฟยประลองกับเขาก็เชี่ยวชาญทักษะนี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงสามารถใช้ส่วนอื่นๆของร่างกายเพื่อปลดปล่อยพลังอ้านจิ้งได้
ในสภาพนั้น พรสวรรค์ในการเรียนรู้ของไป๋ยี่เฟยนั้นอยู่ในขั้นโรคจิตไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้มองไปที่จิงหลัวโดยตรง แต่เพียงแค่เดินไปข้างหน้าโดยไม่มองเขาและพูดว่า “กลับไปบอกเขาว่าฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว เห็นแก่ที่เขาเป็นน้องชายของฉัน ฉันจะไม่แตะต้องเขาชั่วคราว”
“แต่ถ้าเขามาหาเรื่องฉัน ฉันก็ไม่แคร์ที่จะฆ่าน้องชายของฉันด้วยมือฉันเอง!”
“จิงหลัวยืนอยู่ที่นั่นมองไปที่ร่างสูงกำยำของไป๋ยี่เฟย ความตื่นตระหนกในใจยังไม่จางหายไป แต่เขาไม่กล้าเข้าไปขวางไป๋ยี่เฟยอีก
มีความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างความมั่นใจในตัวเองและความน่ากลัวในปัจจุบันของเขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
ร่างของไป๋ยี่เฟยค่อยๆหายไป จิงหลัวยังคงยืนอยู่ที่เดิมและถึงกับสั่นสะท้าน “นี่ … เป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้ ใครจะพัฒนาความแข็งแกร่งมากขนาดนี้ได้ในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ เป็นไปไม่ได้!”
เมื่อครู่ที่เขาต่อสู้กับไป๋ยี่เฟย จิงหลัวแทบคิดว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับยมทูต ทำให้เขาไม่มีพลังต่อต้านเลยแม้แต่น้อย
ในเวลานี้ คนขับรถวิ่งมาและโค้งตัวเล็กน้อย “ลูกพี่ต้องการใช้แผนสองหรือไม่?”
“ไม่จำเป็น” จิงหลัวดึงออกจากความตื่นตระหนกอย่างไม่เต็มใจและตอบกลับ
คนขับงงงวยเล็กน้อย “นี่… ”
จิงหลัวส่ายหัวและพูดเสียงเข้ม “เราไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับเขา ไม่ว่าจะมีแผนอยู่ตรงหน้าเขามากแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์ แต่กลับจะทำให้เราเอาชีวิตไปทิ้ง”
……
ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็รีบมาถึงเชิงเขาไร้นามในเวลามืด
พอเห็นภูเขาลูกนี้ เขาก็รู้สึกทอดถอนใจไปชั่วครู่
ครั้งแรกที่เขามาที่นี่ เขาเป็นคนที่ไม่รู้จักกังฟูใดๆ จากนั้นก็ฝึกฝนที่นี่เป็นเวลาหนึ่งเดือนทำให้เขากลายเป็นยอดฝีมือระดับที่สาม
ในเวลานั้นเหลียงยู่อยู่เคียงข้างเขาเสมอและพ่อของเหลียงยู่ยังไม่ถูกฆ่า และเธอไม่รู้ว่าคนที่ฆ่าพ่อของเธอก็คืออาของเธอเอง เธอยังคงมีกลิ่นอายของความมีชีวิตชีวาของสาวน้อย
แต่ตอนนี้…
“เฮ้อ!” ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจ “ถ้าทุกอย่างไม่เกิดขึ้นล่ะก็… “
“ถ้าทุกอย่างไม่เกิดขึ้น โลกจะเดินหน้าต่อไปไหม?” ไป๋ยี่เฟยยังไม่ทันพูดจบก็มีคนพูดต่อคำพูดของเขา “อีกอย่าง ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝันของทุกคน”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงนั้นก็หันหน้าไปมองทันที และพบว่าคนๆนี้กลับกลายเป็นเมิ่งฉิง!
ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาอารมณ์ดี
ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นคนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ด้วย
ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่มองเขาอย่างเฉยเมยและไม่สนใจเขา
รถโฟล์คสวาเกนธรรมดาคันหนึ่งจอดอยู่บนถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อ เมิ่งฉิงกำลังยืนพิงรถโดยมีบุหรี่อยู่ในมือ เขามองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างคลุมเครือ “ทำไมนายถึงมาที่นี่?”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ถนนบนภูเขาตรงหน้าพลางเดินไปข้างหน้าและพูดว่า “ฉันควรจะมา”
ท้องฟ้ามืดลงเรื่อยๆ และเมื่อมืดสนิทเวลาก็จะหมดลง
เมิ่งฉิงเฝ้าดูเขาเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวและเดินมาขวางไป๋ยี่เฟย “นายไม่ควรมา”
“นายไม่ใช่ว่ารักหลี่เสว่มากหรือไง? หรือว่าหวั่นไหวกับผู้หญิงที่อยู่ข้างบนคนนั้นแล้ว? นายไม่ละอายต่อหลี่เสว่หรือไง?”
ไป๋ยี่เฟยหยุดฝีเท้าลงและมองไปที่เมิ่งฉิงโดยไม่ตอบคำถามของเขา แต่กลับถามว่า “ทำไมนายไม่จุดบุหรี่?”
เมิ่งฉิงถึงกับผงะไปชั่วขณะเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น จากนั้นจึงจุดไฟเล็กน้อย “ฉีฉีไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ดังนั้นฉันจึงเลิกสูบบุหรี่”
“แล้วถือมันไว้ในมือทำไม?” ไป๋ยี่เฟยถามอีกครั้ง
เมิ่งชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างนิ่งเฉย “บอกว่าอยากเลิกบุหรี่ แต่กลับถือบุหรี่และไม่ได้จุดไฟ นายกำลังจงใจบอกคนอื่นว่านายกำลังเลิกบุหรี่เพื่อเธอ”
“แต่ทำไมนายถึงบอกให้คนอื่นรู้ล่ะ? แล้วทำไมนายถึงบอกให้เธอรู้ล่ะ?”
“เป็นเพราะนายต้องการให้เธอรู้สึกซาบซึ้งต่อนาย”
“ที่จริงนายกำลังหลีกเลี่ยงข้อบกพร่องของนายและซ่อนความไม่เต็มใจของนายไว้”
เมิ่งฉิงขมวดคิ้วมากขึ้นหลังจากได้ยินคำเหล่านี้ จากนั้นก็โยนบุหรี่ลงพื้น “อย่างนี้ได้หรือยัง?”
“ไม่ใช่เด็กแล้วไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้คนอื่นเห็น” ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวและพูด
“ฉัน …… ” เมิ่งฉิงต้องการแก้ตัวแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ในที่สุดก็ถามอย่างหงุดหงิด “นายอยากจะพูดอะไรกันแน่? ที่นายหายไปนานขนาดนี้นี่ไปบวชมาหรือไง?”
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยจึงพูดอย่างเรียบๆ “ที่ฉันขึ้นไปไม่ใช่เพราะฉันไม่รักหลี่เสว่หรือเพราะฉันหวั่นไหวต่อหลิวเสี่ยวอิง แต่เป็นเพราะฉันต้องการเผชิญกับปัญหาของตัวเอง”
“ฉันไม่สนใจความคิดของคนอื่น ฉันไม่อยากติดค้างในใจและไม่อยากหนีปัญหาของตัวเอง”
“ฉันเพิ่งเจอเพื่อนร่วมชั้นเมื่อสองวันก่อน เขาพาภรรยาไปอยู่อย่างยากลำบาก และภรรยาของเขาเคยเป็นลูกคุณหนู ตอนนั้นฉันบอกว่าลำบากพี่สะใภ้แล้ว”
“แต่เธอบอกว่านี่เป็นทางที่เธอเลือกเอง ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็เต็มใจไป!”
“แม้แต่เธอที่เป็นลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ที่ไม่เคยลำบากก็ยังสามารถยึดมั่นในการเลือกของตัวเอง ไม่ย่อท้อที่จะเผชิญกับความยากลำบากของตัวเอง ฉันคือลูกผู้ชายทำไมจะแน่วแน่อย่างนั้นไม่ได้?”
“คนสองคนชอบกันและอยู่ด้วยกันเป็นเรื่องง่ายมาก แต่มันกลายเป็นเรื่องยากมากสำหรับเพื่อนของฉัน”
“ดังนั้นฉันจึงคิดได้”
ไป๋ยี่เฟยหยุดชั่วขณะแล้วพูดต่อ “ตั้งแต่แรกฉันหวังว่าครอบครัวของเราจะได้มีชีวิตที่สงบสุขและมั่นคงด้วยกัน แต่ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยแต่มันก็ยากสำหรับฉัน ฉันจึงมักรู้สึกไม่ยุติธรรม”
“ทำไมต้องเป็นฉัน? ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้?”
“แต่ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเรียบง่ายหรือไม่ฉันต้องมองจากมุมมองที่แตกต่างออกไปและสิ่งต่างๆก็กลายเป็นเรื่องง่าย เพราะเขาพยายามอย่างหนักและกล้าหาญมาก”
“ที่จริงในโลกนี้ทุกอย่างไม่ง่ายเลย” ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ฉันคิดเรื่องนี้ตั้งแต่แรกมันเป็นเรื่องง่ายมาก แต่ฉันไม่ได้รับรู้มัน ดังนั้นฉันจึงบ่นกับฟ้า”
“แต่… ฉันคิดผิด”
“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันจะไม่บ่นแล้วและยิ่งไม่เห็นว่าอะไรเป็นเรื่องง่ายอีก”
“ฉันกำลังจะไปเผชิญหน้ากับหลิวเสี่ยวอิง แม้ว่าฉันจะรู้ว่าการเผชิญหน้ากับเธอไม่ใช่เรื่องง่ายและก็ยากที่จะจินตนาการว่าจะต้องเผชิญหน้าเธออย่างไร แต่สิ่งแรกที่ฉันต้องทำก็คือต้องเผชิญหน้ากับเธอ!”
“ดังนั้นเมื่อรวบรวมความกล้าที่จะเผชิญกับปัญหาและความยากลำบากที่ต้องเผชิญได้แล้ว สิ่งต่างๆก็จะง่ายขึ้น”
เมิ่งฉิงโกรธทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ “นายหมายความว่ายังไง? จงใจเหรอ?”
“ใช่” ไป๋ยี่เฟยมองเขาแล้วพยักหน้า
เมิ่งฉิง “… “
“เชี่ยเอ้ย!” เมิ่งฉิงรู้สึกรำคาญมากขึ้น “ได้ มาเลย วันนี้ฉันจะให้นายดูว่าสิ่งที่นายคิดว่าง่ายจะง่ายจริงหรือเปล่า!”
“วันนี้ฉันไม่ให้นายขึ้นไปแน่ ดูสิว่านายจะทำยังไง!”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่เมิ่งฉิงนิ่งๆและพูดว่า “ฉันอาจจะขึ้นไปได้”
“ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย?” เมิ่งฉิงตะลึง หลังจากนั้นสักครู่เขาก็ยิ้ม “หรือนายคิดว่านายสามารถเอาชนะฉันได้?”
เมื่อเห็นเมิ่งฉิงครั้งแรก ไป๋ยี่เฟยคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกได้แล้วว่าเขาก็เป็นยอดฝีมือคนที่หนึ่ง
สำหรับเขาจะชนะหรือไม่นั้น ไป๋ยี่เฟยก็ไม่แน่ใจเพราะแม้แต่ในระดับปัจจุบันของเขา เขาก็ไม่สามารถมองเห็นระดับที่แท้จริงของเมิ่งฉิงได้
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงพูดอีกครั้ง “อาจจะไม่”
“สรุปได้หรือไม่ได้เนี่ย?” เมิ่งชิงไม่ค่อยเข้าใจไป๋ยี่เฟย “ฉันบอกนายนะว่าฉันไม่ได้ไม่แข็งแกร่งอย่างที่นายคิด ฉันแข็งแกร่งมาก!”
คำตอบของไป๋ยี่เฟยไม่แน่นอนเพราะเขาก็ไม่แน่ใจเช่นกัน
แต่อย่างที่เขาพูดเมื่อครู่ สิ่งหนึ่งที่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา แต่ตราบใดที่เขากล้าเผชิญหน้าเขาก็จะไม่พบว่ามันยาก
แต่ว่าเมื่อตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับมันโดยรู้สึกว่าสิ่งต่างๆดูเรียบง่าย แต่ดูเหมือนจะยากอีกครั้งสำหรับยอดฝีมืออย่างเมิ่งฉิงที่มองไม่เห็นระดับที่แท้จริงที่จะหยุดเขาได้
ไป่อี้เฟยมีเพียงความคิดเดียวในตอนนี้ ไม่ว่าเขาจะขึ้นไปได้หรือไม่เขาก็ต้องพยายามลองดูก่อน หลังจากลองแล้วเขาถึงจะรู้ว่าเขาจะขึ้นไปได้หรือไม่
เมิ่งฉิงรู้สึกว่าไป๋ยี่เฟยแตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อย แต่กลับไม่รู้ว่าแตกต่างตรงไหน ดังนั้นเมิ่งฉิงจึงถามว่า “นายไม่สงสัยว่าฉันมาที่นี่ได้อย่างไรเหรอ? แล้วทำไมถึงมาขัดขวางนายไว้?”
