“ความหมายของเจ้านายใหญ่คือ ปล่อยคุณไปเพื่อประโยชน์ของสถานการณ์โดยรวม และส่งคุณไปที่ซินชิว เพื่อแสดงความฉลาดของคุณ”
“แต่ว่า ความก้าวหน้าของคุณนั้นเร็วมากเกินไป มันเป็นภัยคุกคามต่อผม ดังนั้น ก่อนที่จะปล่อยคุณไป ผมจะต้องทำลายขาหรือแขนของคุณข้างใดข้างหนึ่งก่อน”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันศีรษะไปที่ฉีฉีอีกครั้ง ลูบแก้มของฉีฉีเบาๆ แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า “ที่รัก คุณรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”
ฉีฉีหันไปมองเมิ่งฉิง จากนั้นเธอก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นอะไร”
เมื่อสวี่เต้าจ่างและเมิ่งฉิงได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
หลังจากนั้นทันที เมิ่งฉิงก็เบิกตากว้างทั้งคู่
“พุฟ!”
มีมีดด้ามหนึ่งแทงเข้าร่างกายของเมิ่งฉิงจากด้านหลังทันใด
จากนั้นฉีฉีก็ยกขาขึ้น และเตะเข้าไปที่หน้าท้องของเมิ่งฉิง
“บูม!”
เมิ่งฉิงบินกลับหัวออกไปโดยตรง และกระแทกกับผนังทองแดงและแผ่นเหล็ก และในที่สุดก็ล้มลงกับพื้น
เมิ่งฉิงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว มองไปที่ฉีฉีด้วยสายตาที่แสงเย็นเยียบ เยาะเย้ยและกล่าวว่า “มันน่าทึ่งมากเลยจริงๆ คุณสามารถตื่นขึ้นมาได้งั้นเหรอ!”
แม้ว่าฉีฉีจะเตะเมิ่งฉิงจนบินออกไป แต่จะยังไงเมิ่งฉิงก็เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง และไม่ได้ทำร้ายโดนเขาเลย
แต่ที่ฉีฉีแทงเขาด้วยมีดนั้นยังคงทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย
ฉีฉีถือมีดอยู่ในมือ จ้องมองเมิ่งฉิงอย่างเฉยเมย และพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณใช้ยาพิษงั้นเหรอ! น่ารังเกียจและไร้ยางอาย!”
เมื่อเห็นเช่นนี้เต้าจ่างก็อดไม่ได้ที่จะตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็อยากจะลงมือไปทุบตีฉีฉี
ในเวลานี้ เมิ่งฉิงก็ปกป้องอยู่ต่อหน้าเต้าจ่างทันที “ห้ามแตะต้องเธอ!”
เต้าจ่างเหลือบมองเมิ่งฉิงอย่างเย็นชา “คุณควรจะรู้ว่า เอาสถานการณ์โดยรวมเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า”
เมิ่งฉิงจ้องไปที่เต้าจ่างและกล่าวว่า “ตอนนี้ในที่นี้มีเพียงไป๋ยี่เฟยเท่านั้นที่จะสามารถเอาชนะผมได้ แต่เขายังไม่ได้มีสติ จึงไม่เป็นที่น่ากลัว ดังนั้นคุณอย่าทำโดยหุนหันพลันแล่นจะดีกว่า ทำตามสิ่งที่ผมต้องการ!”
เต้าจ่างรู้สึกหงุดหงิด และสุดท้ายก็ตะคอกอย่างเย็นชา และไม่พูดอะไรอีกต่อไปเลย
เมื่อเห็นว่าการคุกคามของเขาได้ผล เมิ่งฉิงก็หันหลังและเดินเข้าไปทางฉีฉี จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ตอนนี้ในที่นี้ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของผมอยู่ที่นี่แล้ว ผมอยากจะฆ่าใครก็ได้ที่ผมต้องการ”
ฉีฉีได้ยินคำพูดนี้ เธอก็ปกป้องไป๋ยี่เฟยอยู่ข้างหลังตัวเองในทันที
หลังจากเห็นเช่นนี้เมิ่งฉิงก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยสีหน้าที่เย็นชา และไม่เต็มใจว่า “ฉีฉี หัวใจของคุณแข็งกระด้างขนาดนั้นเลยหรือ? ผมทำมามากขนาดนั้นแล้ว คุณไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อยเลยเหรอ? ”
ฉีฉีตอบอย่างเย็นชาว่า “เราไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน!”
เมิ่งฉิงกลับไม่เชื่อคำพูดนี้ แต่ชี้ไปทางที่ไป๋ยี่เฟยและพูดว่า “เป็นเพราะเขาใช่หรือไม่?”
ฉีฉีเงียบ
เมิ่งฉิงยืนยันความคิดของตัวเองเพราะเหตุนี้ เขาพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นในวันนี้ผมก็จะจัดการไป๋ยี่เฟยต่อหน้าคุณ ผมจะทำให้คุณเห็นว่า มีเพียงผมเท่านั้นที่จะสามารถคู่ควรกับคุณได้”
หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปทางไป๋ยี่เฟย
ฉีฉีตั้งท่าโจมตีทันที พร้อมที่จะต่อสู้กับเมิ่งฉิง
แต่ในขณะนั้นเอง เสียงของไป๋ยี่เฟยก็ดังมาจากข้างหลังเขา “ปล่อยให้ผมจัดการเถอะ”
ฉีฉีตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะตอบสนอง ไป๋ยี่เฟยก็ได้เดินอ้อมฉีฉี และพุ่งเข้าไปที่เมิ่งฉิง
เมิ่งฉิงคิดว่าไป๋ยี่เฟยยังคงอยู่ในอาการภาพลวงตา ดังนั้นเขากลับมีความสุขมากที่ได้เห็นเขาพุ่งเข้ามา
อยู่ในอาการภาพลวงตา ความแข็งแกร่งของไป๋ยี่เฟยนั้นไม่ได้ดีเท่ากับตอนที่มีสติเลย
ดังนั้นเขาจึงตะโกนใส่ไป๋ยี่เฟยว่า “ไป๋ยี่เฟย ฉันคือหลี่เสว่!”
คนที่กำลังอยู่ในภาพลวงตา เมื่อได้ยินคำที่เกี่ยวข้อง ก็จะมีปฏิกิริยาอย่างต่อเนื่องกัน และก็จะคิดว่าเมิ่งฉิงเป็นหลี่เสว่ตามธรรมชาติ และทำให้เขาไม่สามารถลงมือได้
และในเวลานี้ เมิ่งฉิงก็สามารถใช้โอกาสนี้ ในการเอาชนะไป๋ยี่เฟยได้
การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเมิ่งฉิง เขาสามารถจินตนาการถึงฉากนั้นได้อย่างเต็มที่ และแม้กระทั่งยังจะสามารถให้ฉีฉีดูว่าเขามีพลังมากแค่ไหน
แต่ว่า……..
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้หยุดเดิน กลับชกไปที่เขาโดยตรง และยังตะโกนเสียงดังว่า “คือแม่มึงสิ!”
“บูม!”
ชกต่อยเข้าที่หน้าอกของเมิ่งฉิงโดยตรง
ดวงตาของเมิ่งฉิงเบิกกว้างขึ้นในทันใด และร่างกายของเขาก็พุ่งออกไปราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่
“บูม!”
ตัวเขาไปกระแทกกับกำแพงเหล็กทองแดงอีกครั้ง และล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
ในครั้งนี้ไม่ได้เหมือนกับการเตะที่ฉีฉีเตะเขาในตอนเมื่อกี้นี้ นี่คือหมัดของไป๋ยี่เฟย ดังนั้นเขาจึงอาเจียนออกมาเป็นเลือดคำใหญ่โดยตรง
“พุฟ!”
หลังจากอาเจียนเป็นเลือดออกมาเขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบากในท่าที่จับหน้าอก จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย “บ้าเอ้ยมึงแม่ง……..ตื่นขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ……..”
อีกทั้งเฝ้าดูการแสดงออกที่เคร่งขรึมของเต้าจ่าง จากนั้นก็หันหลังและวิ่งไปทางประตูเหล็ก
เต้าจ่างได้ตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างตัวเองกับไป๋ยี่เฟยอย่างชัดเจนแล้ว ดังนั้นเมื่อไป๋ยี่เฟยมีสติขึ้นมา ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือการหลบหนี
เมิ่งฉิงก็อยากจะหนีเช่นกันหลังจากที่รู้ตัว แต่เขาได้รับบาดเจ็บจากหมัดของไป๋ยี่เฟย และทำได้เพียงยืนขึ้นอย่างยากลำบากเท่านั้น และไม่สามารถวิ่งหนีได้เลย
ฉีฉีมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยความตกใจอย่างยิ่ง
ไป๋ยี่เฟยเดินไปทางเมิ่งฉิง และมองดูเขาด้วยสีหน้าจางๆ
เมิ่งฉิงส่ายหัว และพูดด้วยความไม่น่าเชื่อว่า “คุณจะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร? นี่มันเป็นไปไม่ได้ เจ้านายใหญ่บอกแล้วว่า ไม่ว่าจะอยู่ในระดับไหนก็ตามจะถูกพิษได้ทั้งนั้น”
“พิษนั้นดีมากจริงๆ” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ ว่า “แต่ที่น่าเสียดายก็คือ มันยังไม่เพียงพอ”
เมิ่งฉิงมองเขาด้วยความงุนงง
ไป๋ยี่เฟยหมายความว่า อาณาจักรของเขาถึงขั้นที่ ไม่กลัวจะถูกยาพิษแล้วงั้นเหรอ?
อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เช่นนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ได้ถูกยาพิษไปแล้ว เพียงแต่เขาได้อัพเกรดอาณาจักรของเขาด้วยการรับรู้ของเขา ดังนั้นเขาจึงมองเห็นสิ่งต่างๆ มากกว่าคนทั่วไป
ดังนั้นภาพหลอนที่ปรากฏจะดูเหมือนไม่เป็นจริงเล็กน้อย และก็จะสามารถแยกความจริงและเท็จออกจากกันโดยธรรมชาติ
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้อธิบายให้เขาฟังเลย เพียงแค่เหลือบมองฉีฉีและกล่าวว่า “อาจารย์ของคุณนั้นยอดเยี่ยมมากจริงๆ!”
“มันต้องยอดเยี่ยมอยู่แล้ว” ฉีฉีพูดโดยจิตสำนึก จากนั้นก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “ทำไมจู่ๆ คุณจึงพูดถึงอาจารย์ของฉัน?”
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ ว่า “เพราะมีเขา ผมถึงจะสามารถตื่นขึ้นมาได้”
“หมายความว่ายังไง?” ฉีฉีไม่เข้าใจจริงๆ
ไป๋ยี่เฟยพูดอีกครั้งว่า “ถ้าเป็นศัตรูกับเขา ผมคิดว่าผมคงไม่มีโอกาสชนะแน่นอน”
เพราะซินชิวคนนี้มันน่ากลัวมากจริงๆ
เขาไม่รู้เลยว่าซินชิวทำอะไรกับฉีฉี และเขาทำพวกนี้ได้อย่างไรกัน
ไป๋ยี่เฟยมองกลับไปที่เมิ่งฉิง และยิ้มให้เขา โดยไม่พูดอะไรอีก
เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยยิ้ม เมิ่งฉิงก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปด้วยความตกใจ จากนั้นเอนตัวพิงที่กำแพงถ้ำ “คุณ………คุณจะทำอะไรเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มและพูดว่า “ขอถามอะไรคุณหน่อย”
เมิ่งฉิงมองมาที่เขาและไม่พูดอะไร
ไป๋ยี่เฟยถามว่า “มีวิธีตายหลายพันวิธี คุณคิดไว้แล้วหรือยังว่าคุณอยากจะตายยังไง?”
เมิ่งฉิงเบิกตากว้างในทันที จากนั้นเขาก็ขอความเมตตาด้วยความสยดสยองว่า “ไป๋ยี่เฟย อย่าฆ่าผม ได้โปรด ผมผิดไปแล้ว ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ”
ไป๋ยี่เฟยมองมาที่เขาและพูดอย่างจางๆ ว่า “ผู้หญิงคนที่คุณรักยังอยู่ที่นี่ แต่คุณกลับขี้ขลาดเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอไม่รักคุณ”
เมื่อฉีฉีได้ยินคำพูดนี้ ก็หน้าแดงและตะโกนว่า “คุณจะพูดมากไปเพื่ออะไร? ”
ไป๋ยี่เฟยไอเบาๆ แล้วก็ยกมือขึ้น
“ไม่!” เมิ่งฉิงตกใจกับการกระทำนี้และส่ายหัวซ้ำๆ
อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดไม่ได้เกิดขึ้นอยู่ในจินตนาการของเขาเลย ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่สัมผัสร่างกายเขาเบาๆ แล้วหยิบยาเม็ดออกมาสองเม็ด
ในเมื่อเมิ่งฉิงและเต้าจ่างมาที่นี่โดยไม่ถูกยาพิษ งั้นก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้กินยาแก้พอตล่วงหน้าไปแล้ว และบนร่างกายของพวกเขาก็น่าจะได้เตรียมยาแก้พิษเผื่อเวลาฉุกเฉินไว้อยู่บ้าง
ดังนั้นหลังจากที่ไป๋ยี่เฟยหยิบยาออกมาได้ เขาก็มอบยาให้กับฉีฉีไปเม็ดหนึ่งและกล่าวว่า “ให้ฉินหัวกินลงไป”
หลังจากที่ฉีฉีรับยาไป เธอก็หันหลังไปหาฉินหัว
เมิ่งฉิงเห็นว่ายาแก้พิษของตัวเองถูกหยิบไป ราวกับว่าเห็นความหวัง และกล่าวว่า “ยาแก้พิษมอบให้กับพวกคุณไปแล้ว และพวกเราก็ไม่มีความแค้นต่อกันอย่างอะไรมากมาย คุณก็ปล่อยผมไปเถอะได้ไหม?”
