ในเวลานี้ไป๋ยี่เฟยกลับถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องข้อหนึ่งขึ้นมา “คุณเคยเห็นหลี่เฉียงตงหรือไม่?”
“หือ?” เมิ่งฉิงประหลาดใจ “ใครนะ?”
“หลี่เฉียงตง” ไป๋ยี่เฟยพูด “พ่อตาของผม ผมคิดว่า คุณน่าจะเคยเจอเขามาก่อน”
สีหน้าของเมิ่งฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้ และเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่รู้จัก ไม่รู้เรื่อง ไม่เคยเห็น”
ไป๋ยี่เฟยอยากจะถามคำถามนี้มานานแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาอยู่ในหลันเต่า ไป๋ยี่เฟยก็เคยโทรหาฉีฉี และขอให้ฉีฉีออกห่างจากเมิ่งฉิง
แต่หลังจากที่ฉีฉีวางสายก็ไม่สามารถโทรติดได้อีก ดังนั้นเขาจึงโทรหาหลี่เฉียงตง และขอให้หลี่เฉียงตงพาฉีฉีจากไป
แต่หลังจากนั้นหลี่เฉียงตงก็แค่ตอบกลับด้วยข้อความ โดยบอกว่าฉีฉีปลอดภัยดี
แต่เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้
ท่าทีที่ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว ทำให้เมิ่งฉิงรู้สึกประหม่ามาก
ในเวลานี้ ฉินหัวและฉีฉีก็เดินเข้ามาพร้อมกัน และฉินหัวก็หายเป็นปกติแล้ว
ฉินหัวถามโดยตรงว่า “จะฆ่าเขาเลยหรือไม่?”
ไป๋ยี่เฟยไม่ตอบ แต่มองไปที่ฉีฉี
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉีฉีก็หันหน้าหนีทันที และฮัมเพลงว่า “มองฉันทำไม? พวกคุณอยากจะฆ่าก็ฆ่าไปเลย!”
หลังจากได้ยินคำพูดดังกล่าวไป๋ยี่เฟยก็เงียบไปครู่หนึ่ง และตัดสินใจที่จะพูดว่า “ขึ้นไปก่อนค่อยว่ากัน!”
หลังจากพูดเช่นนี้ ฉินหัวก็ได้หิ้วตัวเมิ่งฉิงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และได้บีบจุดชีพจรของเมิ่งฉิงไว้ เพื่อทำให้เมิ่งฉิงไม่กล้าที่จะทำอะไรอีกต่อไป
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปในประตูเหล็กพร้อมกัน
รอให้พวกเขาเดินออกจากประตูเหล็ก และกลับคืนสู่พื้นดินอีกครั้ง พวกเขาก็ปรากฏตัวอยู่ในห้องนอนพระวิหารแห่งหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยมองผ่านหน้าต่าง จากนั้นก็เปิดประตูและเดินออกไป
ข้างหน้าพวกเขามีทางเดินเล่นแบบสไตล์โบราณ หลังจากเดินผ่านทางเดินยาว พวกเขาก็กลับมาถึงที่ห้องโถงของพระวิหารอีกครั้ง
เดิมทีคิดว่าจะไม่มีใครอยู่ในห้องโถงของพระวิหารอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นตราบใดที่พวกเขาเดินออกมา พวกเขาก็จะสามารถจากไปได้แล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่า ในห้องโถงยังมีคนอยู่ และยังมีคนจำนวนมากอีกด้วย
นอกจากเหลียงเหว่ยชาวและหลิ่วจางเฟิงแล้ว ยังมีอีกสามคนที่ไป๋ยี่เฟยไม่รู้จัก
และสามคนนี้ต่างก็สวมหมวกสไตล์รุ่นเดียวกัน และการแต่งกายก็เป็นสไตล์ที่คล้ายกัน พวกเขาทั้งหมดสวมชุดยาว และยังสวมใส่หน้ากากอีกด้วย
หัวใจของไป๋ยี่เฟยสั่นเมื่อเห็นคนสามคนนี้ และความรู้สึกวิกฤติหนักหนากระทบหน้าเขาเข้ามา
ดูจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเหลียงเหว่ยชาว หลิ่วจาวเฟิง หรือเมิ่งฉิง เต้าจ่าง ต่างก็เป็นลูกน้องของเหลียงหมิงเยว่ทั้งหมด และก่อนหน้านี้ ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกว่าพวกเขาแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งเกินไปจนไม่มีใครที่จะสามารถเป็นคู่ต่อสู้ได้
แต่หลังจากประสบกับภาพลวงตาใต้ดินและถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยสิ่งที่ซินชิวทิ้งไว้บนตัวฉีฉี ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่า เหนือคนย่อมมีคน
และเหลียงหมิงเยว่และซินชิวก็น่าจะไม่ต่างกันมากนัก ดังนั้น ความแข็งแกร่งของเหลียงหมิงเยว่จึงแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดอีก
ถ้าอย่างนั้น คนพวกเหลียงเหว่ยชาวอาจเป็นแค่คนส่วนหนึ่งในลูกน้องของเหลียงหมิงเยว่เท่านั้น เพราะว่า……..
คนแปลกหน้าสามคนที่อยู่ข้างหน้านี้ ล้วนเป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งทั้งนั้น!
ไป๋ยี่เฟยโน้มตัวเข้าใกล้ฉินหัว และกระซิบว่า “ผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งมันล้วนท้วมถนนมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
ฉินหัวก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ด้วยท่าทางเคร่งขรึม “น่าจะมีจำนวนที่น้อยมาก”
“แล้วทำไมถึงมาที่นี่ได้สามคนพร้อมกันทีเดียวล่ะ?” ไป๋ยี่เฟยถามด้วยความประหลาดใจ
ฉินหัวลดเสียงลงและตะโกนว่า “ผมจะรู้ได้อย่างไร!”
คนพวกนั้นทั้งหมดเห็นไป๋ยี่เฟยและคนอื่นๆ ด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน
หนึ่งในคนที่ไม่รู้จักไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามว่า “เจ้านายใหญ่สามารถเสียเวลามากขนาดนี้กับขยะประเภทนี้ มันช่างน่าตกใจจริงๆ!”
เหลียงเหว่ยชาวรู้สึกไม่พึงพอใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้ และเยาะเย้ย “นั่นเป็นเพราะผมไม่ได้ใช้กำลังอย่างเต็มที่ ในวันนี้ ไม่ต้องการให้พวกคุณเข้ามายุ่ง ยืนดูอยู่ที่นั่นก็พอแล้ว!”
มีอีกคนเอ่ยปากพูด ด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดไม่ค่อยจะดีนัก “พวกเรามาที่นี่ในวันนี้เพื่อมาช่วยพี่เหลียง อีกอย่าง เราไม่เหมือนกับเจ้านายใหญ่เลย ทำงานอย่างไม่ใส่ใจ!”
“คุณ!” เหลียงเหว่ยชาวจ้องมาที่เขาด้วยความโกรธ พยายามอยากจะโต้กลับ
ก่อนที่เธอจะพูด คนสุดท้ายก็ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่พูดถูก พวกเรามาช่วยพี่เหลียง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย มันไม่ได้กระทบต่อผลประโยชน์ของเราเลย ในเมื่อคุณไม่ใส่ใจกับมัน งั้นก็เปลี่ยนเป็นคุณคอยเฝ้าดูจะดีกว่า!”
เหลียงเหว่ยชาวโกรธมากจนแทบจะหายใจไม่ออก
ทันทีหลังจากนั้น ชายคนแรกที่พูดก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “งานที่คนของพวกคุณสำนักเป่ยเหมินทำไม่สำเร็จ ก็ปล่อยให้คนของสำนักหนานเหมินเรามาทำเถอะ!”
เหลียงเหว่ยชาวโกรธเคืองมาก แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถโต้กลับได้แม้แต่คำเดียวเลย
และชายทั้งสามคนนั้น เพิกเฉยต่อพวกไป๋ยี่เฟยโดยตรง และพวกเขาก็เริ่มพูดคุยถึงเรื่องที่ว่าใครจะเป็นคนทำ
“พี่ใหญ่ ผมทำคนเดียวก็พอแล้ว”
“พี่รอง คุณไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวผมทำเอง”
“ไอ้สอง ไอ้สาม พวกคุณไม่ต้องเถียงกันแล้ว ให้ผมไปทำเถอะ!”
“พี่ใหญ่………..”
ทั้งสามเจรจากันไปมา แล้วก็ไม่เกิดผลเลย สุดท้ายพี่ใหญ่ก็พูดว่า “เอาล่ะๆ เป่ายิ้งฉุบกัน ใครชนะใครก็เป็นคนทำ”
อีกสองคนคิดว่ามันสมเหตุสมผลมาก ดังนั้นทั้งสามจึงเริ่มใช้วิธีแบบเป่ายิ้งฉุบ
หลังจากเสร็จแล้ว ก็เป็นคนที่ถูกเรียกว่าไอ้สาม
หลังจากที่เขาชนะเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า……..พี่ใหญ่ พี่รองคอยดูแล้วกัน!”
เขาหัวเราะและเดินไปทางไป๋ยี่เฟย
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นเขากำลังเดินเข้ามา เขาก็กระชับทั้งตัวทันที เขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากคนพวกนี้ ถ้าเผชิญกับคนคนเดียวอาจไม่มีความรู้สึกแบบนี้ แต่ถ้าหลายคนรวมตัวกัน ก็ต้องมีบ้างอย่างแน่นอน
ฝ่ายตรงข้ามบวกกับเหลียงเหว่ยชาวแล้วพวกเขามีผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งอย่างน้อยห้าคน ในฝั่งของพวกเขามีเพียงฉินหัวคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง และไป๋ยี่เฟยแทบจะไม่สามารถนับเป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งได้เลย แต่ด้วยฝีมือระดับที่สองชั้นกลางของฉีฉี ไม่เพียงพอสำหรับคู่ต่อสู้ที่จะเล่นเลย!
ผลก็คือแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย!
อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายกลับให้เพียงคนเดียวที่มาต่อสู้กับเขา ซึ่งทำให้ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ไป๋ยี่เฟยสามารถมองออกได้ว่า ทั้งสามคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามล้วนมีความสามารถในระดับที่สามชั้นต่ำเท่านั้น เช่นเดียวกับเมิ่งฉิง
และแม้ว่าไป๋ยี่เฟยจะดูเหมือนความแข็งแกร่งอยู่ในระดับที่สองชั้นสูงเท่านั้น แต่หลังจากที่เขาเข้าสู่สภาวะแปรสภาพ ก็สามารถเทียบฝีมือกับเหลียงเหว่ยชาวได้
ไอ้สามคนนั้นเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่มีความสุข “เด็กน้อย ขอความเมตตาด้วยถ้าไม่อยากถูกเฆี่ยน มิฉะนั้น………เชี่ยเอ๊ย!”
สายตาของไป๋ยี่เฟยเย็นชา ในขณะที่ฟังคำพูดของเขา และก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็รีบพุ่งเข้าไปโดยตรง กำปั้นกระแทกเข้าหน้าอกของเขา
“อ๊ะ!”
หลังจากที่ไอ้สามตะโกนด่าก็ต่อด้วยเสียงกรีดร้อง และตัวเขาก็บินออกไปโดยตรง และสุดท้ายก็กระแทกเข้ากับกำแพง ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น
ตายในท่าเดียว!
ทุกคนในสถานที่ต่างก็กลั้นลมหายใจโดยจิตสำนึกทั้งหมด
ไอ้ขยะในความคิดของพวกเขาในตอนแรก ฆ่าเขาด้วยการโจมตีเพียงท่าเดียว!
สายตาของอีกสองคนที่มองไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนไปเลย
หัวหน้าจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยความโกรธ “มึงแม่ง……..มึงทำอะไรเหรอ? ”
ไป๋ยี่เฟยหมุนข้อมือ แล้วพูดอย่างจางๆ ว่า “ตาบอดไปแล้วเหรอ?”
“มึงแม่งกำลังว่าใครอยู่!” ไอ้สองโกรธขึ้นมาทันที “บ้าจริง เชื่อหรือไม่ว่ากูจะฆ่ามึงให้ตาย!”
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองเหลียงเหว่ยชาว “คุณสองคนอยากจะรีบโดนตีแทนเถ้าแก่เหลียงงั้นหรือ? ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็ไม่รังเกียจหรอกนะ”
“หมายความว่ายังไง?” ทั้งสองคนตกตะลึง จากนั้นก็หันไปมองเหลียงเหว่ยชาวทันที “เจ้านายใหญ่ เขาอยู่ในระดับฝีมือไหนกันแน่?”
เหลียงเหว่ยชาวพึ่งถูกสามคนนี้ต่อว่ามาเป็นชุดเมื่อครู่ก่อน และก็กำลังรู้สึกโกรธอยู่ ไป๋ยี่เฟยก็พึ่งต่อว่าพวกเขาในเมื่อกี้นี้ และแม้กระทั่งยังทุบตีคนหนึ่งในนั้นอีกด้วย โดยรู้สึกคลายความโกรธอยู่ในใจอย่างแอบๆ
อย่างไรก็ตามเธอก็ยังคงยิ้มเยาะอย่างเย็นชาบนใบหน้าของเธอ และเหล่ตาไปมองสองคนนั้นก่อนจะพูดว่า “ความแข็งแกร่งของเขาพอๆ กันกับฉัน เขาน่าจะอยู่ในระดับหนึ่งชั้นกลาง”
“อะไรนะ?” ทั้งสองอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างไม่น่าเชื่อ
ยิ่งระดับความแข็งแกร่งสูงเท่าไหร่ ช่องว่างระหว่างแต่ละระดับนั้นก็ยิ่งเยอะมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าไป๋ยี่เฟยจะสูงกว่าพวกเขาเพียงระดับเดียวเท่านั้น แต่ก็ยังสามารถบดขยี้พวกเขาได้
เช่นเดียวกับเมิ่งฉิง เมิ่งฉิงอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงระดับหนึ่งชั้นกลางมากแล้ว แต่ก็ยังคงถูกไป๋ยี่เฟยบดขยี้อย่างง่ายดายได้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสองคนนี้เป็นเพียงผู้ระดับที่สองชั้นต่ำเท่านั้น
ดังนั้นหัวหน้าจึงพูดกับเหลียงเหว่ยชาวอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้านายใหญ่ เราคงต้องลงมือด้วยกันแล้วล่ะ! ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้คงจะทำไม่สำเร็จ!”
เหลียงเหว่ยชาวแค่เยาะเย้ยกับสิ่งนี้ และไม่ตอบเลย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ไอ้สองก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เจ้านายใหญ่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใช้อารมณ์กับพวกเรา สำนักหนานเหมินของเรามาช่วยคุณ คนพวกเราส่วนที่เหลือกำลังเดินทางมา ถ้าเกิดว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นอยู่ที่นี่ เจ้านายใหญ่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ใช่หรือไม่?”
หลังเหลียงเหว่ยชาวได้ยินคำพูดนี้ในดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยแสงที่เย็นชา “คุณกำลังข่มขู่ฉันอยู่เหรอ?”
