หลังจากผลักหมัดของดาร์สอกไปได้ ก็ใช้ศอกอีกข้างหนึ่งฟาดเข้าไปที่อกของดาร์ส
แต่มันก็เหมือนกับเขาฟาดเข้ากับกำแพงเหล็ก ข้อศอกของเขาชาไปหมด
เพียงแค่ชะงักในเสี้ยววินาที หมัดอีกข้างของดาร์สก็ชกเข้าที่ไหล่ของไป๋ยี่เฟย
“ปึงง!”
ไป๋ยี่เฟยกระเด็นออกไปทันที
……
พอเห็นไป๋ยี่เฟยกระเด็นออกมา หลิวเสี่ยวอิงก็ทนไม่ไหวทิ้งร่มในมือด้วยความร้อนใจอยากจะบุกเข้าไป แต่กลับถูกเจิ้งซงรั้งไว้
หลิวเสี่ยวอิงมองไป๋ยี่เฟยที่อยู่บนเนินสูงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
ส่วนพวกสำนักหนานเหมินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับร้องเฮด้วยความสนุกสนาน
“เยี่ยมไปเลย!”
“ท่านดาร์สผู้ทรงพลัง!”
“ฆ่ามัน!”
ดาร์สมองไป๋ยี่เฟยพร้อมกับยิ้มอย่างชั่วร้าย ดวงตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและดูถูกเหยียดหยาม”ความสามารถของแกไม่เลวเลย ใกล้จะถึงยอดฝีมือระดับที่หนึ่งชั้นกลางแล้ว แต่น่าเสียดายที่แกมาเจอฉัน”
พูดจบประโยคดาร์สก็หัวเราะเยาะเบาๆ ใช้เท้าเหยียบบนศรีษะของไป๋ยี่เฟย “หมัดแกที่ชกบนร่างกายฉัน มันเหมือนแค่กำลังจั๊กจี้”
“ปึง!”
ตอนที่เอ่ยประโยคนี้เขาก็ยกเท้าขึ้นเตรียมจะเหยียบกระแทกลงไป
ไป๋ยี่เฟยรีบหลบอย่างรวดเร็ว และตรงที่ๆเขาอยู่เมื่อกี้ก็ดาร์สเหยียบจนลึกเป็นหลุมราวสิบเซนติเมตร
ดาร์สเห็นไป๋ยี่เฟยหลบก็ไม่แปลกใจ ยิ้มออกมาพร้อมกับมองหน้าไป๋ยี่เฟยเอ่ย “ไม่รู้จริงๆว่าพวกแกไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงกล้ามาท้าทายฉัน?”
พูดจบประโยคนี้ ดาร์สก็ยกเท้าขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเตะไปทางไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้หลบแต่อย่างใด แต่กลับยกแขนทั้งสองขึ้นตั้งการ์ดป้องกันเท้าของดาร์ส
แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์อะไร ไป๋ยี่เฟยยังคงถูกดาร์สเตะจนกระเด็น
ดาร์สมองไป๋ยี่เฟยที่กระเด็นออกไป ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “และยังกล้ามาบอกฉันว่า มาแก้แค้นเพื่อไอ้ลูกน้องกระจอกๆ?”
“แก้แค้นห่าอะไร?มารนหาที่ตายชัดๆ!”
“ไอ้พวกภาคเหนือหน้าโง่!”
แต่ทว่าพอเอ่ยจบประโยคนี้ สีหน้าเขาก็สั่นไหวขึ้นมาทันที เพราะเขามองเห็นแววตาของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยค่อยพยุงตัวลุกขึ้นมาจากพื้น ใช้ดวงตาที่วาวโรจน์ของเขานั้นจ้องมองดาร์สเขม็ง
ภายในดวงตาที่วาวโรจน์นี้ไม่ได้มีความหวาดหวั่นหรือความกลัวอย่างที่เขาคิดไว้ แต่กลับเป็นความแน่วแน่
ความแน่วแน่นี้ทำให้ดาร์สรู้สึกถึงหายนะ
ดังนั้นเขาจึงก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ เพื่อถอยห่างจากไป๋ยี่เฟย
แต่เพียงก้าวขาถอยหลังไปก้าวเดียวไป๋ยี่เฟยก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่ง ในสถานการณ์นี้ เขาทำได้เพียงตอบโต้กลับปล่อยหมัดเข้าใส่ไป๋ยี่เฟย
อย่างไรก็ตามกำปั้นของเขากลับถูกจับไว้กลางอากาศโดยไป๋ยี่เฟยด้วยมือทั้งสองข้างในอ้อมแขนของเขา
ดาร์สตกใจช็อกไม่ทันได้คิดอะไรมากมาย ก็ใช้มืออีกข้างชกหมัดเข้าใส่หน้าไป๋ยี่เฟย
แม้ว่าความสามารถในการต่อต้านการโจมตีของไป๋ยี่เฟยนั้นไม่ได้แข็งแกร่งเท่าดาร์ส แต่ความเร็วของเขานั้นเร็วกว่าดาร์ส ดังนั้นเมื่อหมัดของดาร์สกำลังจะตกลงไปบนร่างของไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยก็หมุนตัวและร่างของเขาก็อ้อมไปด้านหลังของดาร์ส
จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็กระโดดใช้ขาทั้งสองข้างล็อกเอวของดาร์สเอาไว้ จากนั้นก็ใช้แขนทั้งสองข้างบีบคอดาร์สจากทางด้านหลัง เป็นทักษะการล็อกตัวจากทางด้านหลัง
ไป๋ยี่เฟยนั้นเรียนรู้เทคนิคการล็อคตัวครั้งแรกเมื่อเขาเริ่มเรียนกังฟู
หลังจากนั้นเนื่องจากได้เรียนรู้กังฟูมามากแล้ว เทคนิคการล็อกตัวที่เรียนมาในตอนแรกนั้นก็แทบจะไม่ได้ใช้ แต่เป็นทักษะนี้ที่ทำให้คนที่อ่อนแอกว่าสามารถเอาชนะผู้แข็งแกร่งได้
ดาร์สรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับการเคลื่อนไหวของไป๋ยี่เฟย แต่เขาก็โล่งใจเช่นกันเพราะไป๋ยี่เฟยเป็นแบบนั้นและเขาไม่สามารถใช้เล่ห์เหลี่ยมของนักฆ่าได้
ดังนั้นดาร์สจึงจับแขนของไป๋ยี่เฟยด้วยมือข้างหนึ่ง พยายามจะเหวี่ยงเขาออกไปและในขณะเดียวกันก็ใช้ศอกของมืออีกข้างดันไปข้างหลังและตีหน้าอกของไป๋ยี่เฟย
คนข้างล่างเห็นแบบนั้นก็พากันหัวเราะเสียยกใหญ่
“ไอ้โง่นี่มันมาจากไหนวะ ถึงได้เอาท่าพวกนี้มาต่อสู้กับท่านดาร์ส?”
“ฮ่าๆ……”
“ท่านดาร์สแข็งแกร่งดังเหล็ก จะมากลัวการล็อกตัวของมันหรือไง?”
“คนโง่ก็ยังเป็นคนโง่ วิธีพวกนี้มันกระจอกจะตาย!”
ดาร์สเองก็ดูถูกทักษะแบบนี้เขาหัวเราะเยาะแล้วเอ่ย “วิธีกระจอกๆแบบนี้ แกกล้าเอามาใช้สู้กับฉันงั้นหรอ?”
ข้อศอกของดาร์สที่กระแทกเข้าที่อกของไป๋ยี่เฟย ทำเอาไป๋ยี่เฟยเจ็บจนแทบกระอักเลือดออกมา
แต่ว่าเขากลั้นเอาไว้ แถมยังคงล็อกตัวดาร์สเอาไว้แน่น อดทนต่อการโจมตีของดาร์ส
การเยาะเย้ยของดาร์สไม่ได้ทำให้ไป๋ยี่เฟยผ่อนแรง แต่ยังคงพูดข้างหูของเขา “พี่ชาย ชนหัวกันหน่อยมั้ย?”
ดาร์สได้ยินดังนั้นก็ชะงัก ไม่เข้าใจในสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูด แต่เขากลับรับรู้ได้ว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล
และก็เป็นดังคาด”ปึง”เกิดเสียงดังขึ้น
ดาร์สรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ศรีษะของตัวเอง ได้ยินเสียงวิ้งๆในหัว
ไป๋ยี่เฟยยังคงเหมือนเดิม เขาใช้ศรีษะของตัวเองกระแทกเข้ากับศรีษะของดาร์ส
แรงที่ใช้นั้นพอๆกัน ทำให้ในหัวของไป๋ยี่เฟยก็มีเสียงวิ้งๆดังอยู่ตลอด
ยิ่งไปกว่านั้นดาร์สนั้นแข็งแรงดังเหล็กกล้า ที่เขาเอาหัวกระแทกเข้าไปแบบนี้ ก็เหมือนเอาชนกระแทกเข้าใส่กำแพงเหล็ก
แน่นอนว่าดาร์สนั้นก็ได้รับผลกระทบ เพียงแต่ไม่ได้รุนแรงเท่าไป๋ยี่เฟยก็เท่านั้น
พอดาร์สรู้สึกตัวเล็กน้อยไป๋ยี่เฟยก็ใช้แรงแขนของเขาบีบคอของดาร์สแน่นๆ
หยุนอิงบอกเขาว่า จุดอ่อนของดาร์สอยู่ที่ลำคอ มันก็เหมือนกับที่เขาชกเข้าที่คอก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าหยุนอิงนั้นหลอกเขา
จริงๆแล้วหยุนอิงไม่ได้หลอกเขา
ลำคอนั่นเป็นจุดอ่อนจริงๆ เพียงแต่เขาใช้วิธีที่ไม่ถูกต้อง
ร่างกายที่แข็งแกร่งดังเหล็กกล้านั้นใช้พลังอ้านจิ้งในการปกป้องร่างกาย แต่จุดที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตนั้นจะไม่ได้ถูกครอบคลุมไปด้วย ขณะเดียวกันพลังอ้านจิ้งนั้นเป็นเพียงการปกป้องจากการโจมตีจากภายนอกเพื่อสร้างความแข็งแกร่งที่ยากจะทำลายได้
มีสำนวนหนึ่งกล่าวได้ดีมาก นั่นก็คือใช้ความอ่อนแอเอาชนะความแข็งแกร่ง
ในเมื่อการปะทะไม่ได้ทำให้บาดเจ็บ งั้นเขาก็จะใช้มือบีบให้มันหายใจไม่ออกจนสุดท้ายก็ขาดอากาศหายใจตายไปเลย
จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ค่อยๆบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ จนดาร์สเริ่มรู้สึกหายใจลำบาก จึงรีบจับแขนของไป๋ยี่เฟยเพื่อจะดึงออก
แต่ไป๋ยี่เฟยกลับใช้สองขารัดเอวของดาร์สแน่น สองมือก็บีบรัดลำคอของดาร์ส ไม่ว่าดาร์สจะใช้ศอกโจมตีเขายังไง ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ยอมปล่อยมือ
อากาศเริ่มเบาบางลงมากขึ้นเรื่อยๆ ดาร์สเริ่มอ้าปากหอบหายใจ
“ไอ้เวร……ปล่อยมือ!”
ไป๋ยี่เฟยจะปล่อยมือได้อย่างไร?
เขาทำเป็นแต่บีบรัดให้แน่นเข้าไปอีก ขณะเดียวกันก็ตะคอกใส่ดาร์ส “ถ้ามึงแค่ฆ่าอู๋เฉียง กูก็คงไม่ต้องมาตามล้างแค้นกับมึง!”
“นี่เป็นสิ่งที่มึงสมควรได้รับ!”
สองฝ่ายปะทะกัน มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีคนตาย แต่ดาร์สจับตัวอู๋เฉียงไปกลับ ทำร้ายอู๋เฉียงอย่างโหดเหี้ยมสารพัดวิธี ถึงได้ทำให้ไป๋ยี่เฟยโมโหขนาดนี้
หลังจากการตะคอกของไป๋ยี่เฟย เส้นเลือดที่คอของเขาก็แตกออก
“อ้าก!”
ไป๋ยี่เฟยตะโกนและใช้แรงทั้งหมดอีกครั้งเพื่อกระชับแขนบีบคอของดาร์ส
“เอ่อ …… “
ดาร์สแทบจะหายใจไม่ออกดวงตาของเขาเบิกกว้างและเขารู้สึกเหมือนกำลังจะถลนออกมา
พอคนด้านล่างได้ยินเสียงเรียกของไป๋ยี่เฟยพวกเขาก็ปรบมือส่งเสียง
“เขาจะทนไม่ไหวแล้ว!”
“ขนาดนี้แล้วยังไม่ปล่อยมือจากท่านดาร์ส ท่านดาร์สต้องเอามันตายแน่!”
“เอ้ะ เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อน ทำไมรู้สึกมีอะไรผิดปกติวะ?”
ทันใดนั้นก็มีคนอุทานชี้ไปที่เนินสูงและตะโกนว่า “ดูเหมือนท่านดาร์สกำลังได้รับบาดเจ็บนะ?”
“ไอ้ชิบหาย เป็นไปได้ยังไง?”
