ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ – ตอนที่ 927 รางวัลออสการ์

ไป๋ยี่เฟยรับรู้ได้ว่าดาร์สใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว สุดท้ายเขาจึงออกแรงสุดชีวิต”ไปตายซะ!”

“เอ่อ……”

ดาร์สพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต โบกมือทั้งสองข้างพยายามจะสูดอากาศน่าเสียดายที่เขาทำไมได้

สุดท้ายเขาก็ทนต่อไปไม่ไหว ล้มลงไปที่พื้นดังโครม

ไป๋ยี่เฟยก็ล้มลงไปด้วย  ก่อนจะกดดาร์สลงไปที่พื้น

ดาร์สเหลือกตาทั้งสองข้าง ท่าทางดิ้นรนก็ค่อยๆน้อยลง น้อยลงไปเรื่อยๆ……

“เชี่ย!ท่านดาร์สถูกควบคุม!”

“เร็ว!ท่านดาร์สจะไม่ไหวแล้ว!”

“ลุยเว้ย!”

แต่ในขณะที่พวกเขาจะบุกเข้าไปนั้น หยุนอิงก็เอ่ยเสียงเย็นขึ้นมา “ไอ้พวกโง่ แกลืมไปแล้วหรือไงว่าที่นี่ฝังวัตถุระเบิดเอาไว้?”

ทุกคนพอได้ยินดังนี้ก็พากันชะงัก ก่อนจะหยุดตามกันๆ

……

บนเนินเขาสูงนั้น ดาร์สแน่นิ่งไปแล้วไป๋ยี่เฟยก็ค่อยๆคลายมือ แต่เขายังไม่ได้ปล่อยดาร์ส เพราะเขาพบว่าดาร์สยังไม่ได้หมดลมหายใจ

และตอนนั้นเองไป๋ยี่เฟยก็ค่อยๆหยิบมีดสั้นออกมาจากเอว ยกมีดขึ้นก่อนจะแทงไปที่คอของดาร์สอย่างรุนแรง

“เฮือก!”

ดาร์สเบิกตากว้างทันที

วินาทีนั้น ดาร์สที่ดูเหมือนจะยังมีชีวิต แต่พอถูกมีดสั้นแทงเข้าที่ลำคอ จุดลมปราณของเขาก็โดนสกัดเอาไว้ พลังอ้านจิ้งของเขาก็สลายออกไปความแข็งแกร่งดังเหล็กก็หายไปเช่นกัน

นี่เป็นสาเหตุที่ไป๋ยี่เฟยปล่อยให้เขามีลมหายใจเฮือกสุดท้าย

เขาต้องการให้ดาร์สรับรู้หรือความทรมานที่อู๋เฉียงเคยได้รับ

ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงมีดออกมา

ดาร์สที่อยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก็ร้องไม่ออก ทำได้เพียงมองไป๋ยี่เฟยอย่างหวาดกลัว

ไป๋ยี่เฟยมองเขาอย่างเลือดเย็นพลางเอ่ย”ตอนที่มึงฆ่าคนอื่นมึงก็ควรรู้ไว้ว่า มันก็ต้องมีสักวันที่คนอื่นจะฆ่ามึง!”

“ฉึก!”

ไป๋ยี่เฟยแทงมีดลงไปที่คอของดาร์สอีกครั้ง

“เอ่อ……”

“มีดนี้เพื่อพี่น้องของฉันที่ตายไป!”

“ต่อไปก็เพื่ออู๋เฉียง”

พอพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบแขนของดาร์สมาข้างหนึ่งพร้อมกับใช้มีดฟันอย่างรุนแรง จนแขนข้างนั้นก็กระเด็นออกไป พร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นในอากาศ สุดท้ายก็ลอยตกเนินเขาสูงลงไป

“ปึก!”

แขนที่เต็มไปด้วยเลือดตกลงไปอยู่ตรงหน้าของพวกหนานเหมินพอดี

เลือดผสมกับสายฝนที่ตกลงมา พร้อมกับค่อยๆซึมลงในโคลน

พวกหนานเหมินที่อวดดีพวกนั้นพอเห็นฉากนี้เข้าก็พากันเบิกตากว้าง

“ไอ้เหี้ยเอ้ย กูจะฆ่ามึง!”

“ไอ้ห่า ถ้ามึงแน่จริงก็อย่าลงมานะ!”

“กูจะเอามึงให้ตาย!”

หลังจากหายตะลึง พวกเขาก็พากันด่าทอไป๋ยี่เฟย

มีเพียงหยุนอิงที่มองเหตุการณ์นี้นิ่งๆ ไม่มีความหวั่นไหวใดๆบนใบหน้า

……

บนเนินเขาสูง ไป๋ยี่เฟยก็ยกแขนอีกข้างขึ้นมาตัด

“ทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้น!”

จากนั้นก็ใช้มีดตัดขาข้างหนึ่งของดาร์ส

“กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง!”

จากนั้นก็ตัดขาข้างสุดท้ายของดาร์ส

คราวนี้แขนขาของดาร์สทั้งสองข้างได้โดนตัดหมด เขากลายเป็นไอ้ด้วนเหมือนอู๋เฉียง

ดาร์สนอนอยู่ที่พื้น ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง สายฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าผสมปนเปกับเลือดบนใบหน้าและร่างกายขงเขา ก่อนจะค่อยๆไหลซึมลงดินโคลน

ดาร์สในตอนนี้ ก็เหมือนกับอู๋เฉียงที่นั่งอยู่

พอเขาเห็นอู๋เฉียงที่นั่งอยู่ชั่วพริบตาเขาก็เหมือนเห็นว่าอู๋เฉียงมีชีวิต และกำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มแปลกๆ

ความรู้สึกนั่นทำให้เขาขนลุก

ไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่ตรงนั้น มีดที่ถืออยู่ในมือยังคงมีเลือดหยดติ๋งๆ

“ไอ้น้อง ขอให้หลับสบาย!”

ในที่สุดเขาก็แก้แค้นให้อู๋เฉียงสำเร็จ

หลิวเสี่ยวอิงที่อยู่ด้านล่างเนินเขาก็มองอย่างตะลึง เธอไม่เคยเห็นไป๋ยี่เฟยแบบนี้มาก่อน

แขนขาของดาร์สตกอยู่ทั่วทุกทิศ และที่ด้านข้างซ้ายขวาของไป๋ยี่เฟยก็คือร่างไม่สมประกอบของอู๋เฉียงและดาร์ส ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ ภายในมือถือมีดที่อาบไปด้วยเลือด ปล่อยให่สายฝนรินรดไปที่ร่างกายของเขา จนเปียกชื้นเสื้อผ้าเผยให้เห็นร่างกายที่แข็งแกร่ง

เขายืนอยู่บนเนินเขาสูง แสดงความแข็งแกร่งและอำนาจของตัวเอง ให้ทุกคนเห็นว่าเขาคือสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลกนี้

นอกจากหลิวเสี่ยวอิงแล้ว พวกของเจิ้งหยู่ยานเองก็คิดแบบนั้น

เพียงแต่เจิ้งหยู่ยานไม่ค่อยคุ้นชินกับฉากนองเลือดแบบนี้ ตอนแรกเธอไม่กล้ามอง แต่เพราะความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอมองดู

แต่เมื่อเธอมองไปที่ไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่บนเนินสูงเธอก็ไม่รู้สึกหวาดกลัว ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าไป๋ยี่เฟยมีพลัง แต่เขาก็โดดเดี่ยว

ส่วนพวกหนานเหมินที่อยู่ด้านล่างก็ต่างด่าทอไป๋ยี่เฟย

“ไอ้กระจอก มึงเก่งจริงก็อย่าลงมานะ!”

“ไอ้ห่ามึงมันสมควรตาย ถ้าไม่อยากตายมึงอย่าลงมานะ!”

“กูจะฟันมึงให้เละ!”

“สับมึงเป็นชิ้นๆ!”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงโห่ร้องของพวกเขา ก็หัวเราะเยาะอย่างไม่แยแส “ไอ้พวกหมาบ้า แน่จริงพวกมึงก็ขึ้นมา!”

คนที่อยู่ด้านล่างพวกนั่นโห่ร้องกันยกใหญ่ แต่พอเรียกให้ขึ้นไปกลับไม่มีใครกล้า

ต้องรู้ว่าขนาดดาร์สที่เป็นถึงยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง ถือว่าเก่งกาจที่สุดแล้วนอกเหนือจากหยุนอิง ยังถูกไป๋ยี่เฟยฆ่าแบบนี้

ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องเดาก็รู้ว่า ถ้าพวกเขาขึ้นไปก็มีแต่ตายอย่างเดียว

ดังนั้นคนเหล่านี้จึงพากันหุบปาก ไม่มีใครกล้าก้าวออกไปข้างหน้า

หยุนอิงกลับทำเป็นโมโหชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟย “ไอ้กระจอกอย่างแกกล้าปากดีแบบนี้ คิดว่าคนหนานเหมินของฉันกลัวแกหรือไง?”

หยุนอิงแสดงท่าทีโมโหมาก พูดจบเธอก็หันไปพูดกับลูกน้องของตัวเอง “ใครจะลุยก่อน ไปรักษาศักดิ์ศรีชาวหนานเหมินของพวกเรา?”

แต่ทว่าหลังจากที่คนเหล่านี้ได้ยินพวกเขาพากันดูเหมือนจะตื่นเต้น และพวกเขาต่างก็ชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟยและสาปแช่ง แต่กลับไม่มีใครริเริ่มไปปะทะกับไป๋ยี่เฟย

หยุนอิงเห็นดังนั้นก็เอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “ไอ้พวกไร้ประโยชน์!”

พอได้ยินดังนี้เสียงสาปแช่งของพวกเขาก็หายไปอีกครั้ง แถมยังพากับก้มหน้าก้มตา

หยุนอิงมองพวกเขาพร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจ “ดูซะว่าฉันจะแก้แค้นให้จีเอร์?กับดาร์สยังไง!”

พวกคนของหนานเหมินได้ยินดังนั้นก็พากันดีใจใหญ่

“ท่านผู้นำสุดยอดเลยครับ!”

“ท่านผู้นำทรงพลัง!”

“ท่านผู้นำต้องฆ่าไอ้กระจอกนั่นแน่!”

พวกเขาส่งเสียงร้องอย่างดีใจ หวังว่าท่านผู้นำจะขึ้นไปจัดการไป๋ยี่เฟย และไม่ได้ส่งพวกเขาไปตาย

หยุนอิงมองพวกเขาอย่างโกรธเคืองและหลังจากส่งเสียงเย็นเยือก เธอก็โยนร่มในมือออกแล้วเดินไปทางเนินเขาสูง

……

พอหยุนอิงเดินขึ้นมาถึงด้านบนหยุดยืนตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย ในทิศทางหันหลังให้กับพวกหนานเหมินพอดี เธอยิ้มแล้วเอ่ย “เป็นไง?ฉันจริงใจพอมั้ยล่ะ?”

ไป๋ยี่เฟยมองหน้าเธอพร้อมกับเอ่ย “ทักษะการแสดงของเธอเอารางวัลออสการ์ไปเลย”