ไป๋ยี่เฟยตกใจเล็กน้อย เขาเคยคิดว่าจะได้เห็นฟางหยัน เพียงแต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เจอในห้องน้ำ
ฟางหยันไม่ได้สังเกตเห็นไป๋ยี่เฟย เธอไปที่อ่างล้างมือ เปิดก๊อกน้ำ ราดน้ำเย็นบนใบหน้าของเธอ และดูไม่มีความสุขอย่างมาก
เครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอลื่นไหลเนื่องจากน้ำเย็น ฟางหยันยืนอยู่ที่อ่างล้างมือครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบเครื่องมือแต่งหน้าจากกระเป๋าถือออกมาเพื่อแต่งหน้าใหม่
ทันทีที่แต่งหน้าเสร็จ โทรศัพท์ของฟางหยันก็ดังขึ้นมา และเธอก็รับสายโดยตรง
“ฟางหยัน คุณอยู่ที่ไหนเหรอ? พิธีงานแต่งงานกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!”
เสียงดังมาจากโทรศัพท์ และได้ยินอย่างชัดเจนในห้องน้ำที่เงียบสงบ
“ฉันอยู่ในห้องน้ำ เดี๋ยวจะรีบไปเลย” น้ำเสียงของฟางหยันฟังดูแล้วเหมือนพูดลอยๆ และไม่ค่อยอดทนเล็กน้อย
หลังจากวางสาย ฟางหยันก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันหลังกำลังจะเดินจากไป บังเอิญเห็นไป๋ยี่เฟยที่ประตู ไป๋ยี่เฟยมองมาที่เธอและถามว่า “คุณดูเหมือนอารมณ์จะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่?”
“วันนี้คุณจะแต่งงานใช่หรือไม่? วันแต่งงานอารมณ์ไม่ดีได้ด้วยเหรอ? ”
ฟางหยันตกตะลึงครู่หนึ่ง และพูดอย่างลังเลว่า “คุณ……..เหมือนจะหน้าคุ้นๆ สักหน่อย?”
ไป๋ยี่เฟยปลอมตัวอย่างเรียบง่าย แต่รูปร่างโดยรวมก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง และฟางหยันถึงรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย แต่ก็ไม่แน่ใจเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้อธิบายอะไรเลย พูดเพียงว่า “ผมเป็นคนที่มีหน้าตาแบบพื้นบ้านๆ และหลายคนเห็นผมแล้วก็บอกว่าคุ้นเคยทั้งนั้น”
ฟางหยัน “………”
หลังจากพูดไม่ออกครู่หนึ่ง เธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง “แต่งงานก็ควรจะมีความสุข”
“แต่ว่า……”
“แต่ว่าอะไรเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยถาม และพูดอีกว่า “ใช่แล้ว คุณเป็นดาราดังใช่หรือไม่? ”
“ใช่!” ฟางหยันพยักหน้า และอยากจะเดินออกไปข้างนอก “เป็นดาราดังแล้วยังไง? มันก็ยังเหมือนเดิม เป็นตัวของตัวเองไม่ได้เลย”
หลังพูดจบ เธอก็ออกจากห้องน้ำไปเลย
ไป๋ยี่เฟยรับหลังการจากไปของเธออย่างครุ่นคิด
ใช่ เป็นตัวของตัวเองไม่ได้
ไม่ว่าจะเป็นคนดังหรือผู้มีอำนาจ หรือคนธรรมดา ทุกคนล้วนมีความไม่สมัครใจเป็นของตัวเองทั้งหมด
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำเช่นกัน และขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดอีกครั้ง
ห้องจัดเลี้ยงที่ชั้นบนสุดนั่งเต็มไปด้วยผู้คนแล้ว มองดูเวลา พิธีแต่งงานก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
ไป๋ยี่เฟยเพิ่งเดินไปถึงที่ประตู และบังเอิญชนกับใครบางคน เมื่อเขายืนหยัดมองดู ปรากฏว่าเป็นฉุงลี่ซือ
“ขอโทษที” ไป๋ยี่เฟยยังคงมั่นใจในการปลอมตัวของตัวเอง เพราะว่าฉุงลี่ซือเคยเห็นเขาเพียงครั้งเดียวเท่านั้น และมันคงไม่ง่ายขนาดนั้นที่จะจำได้
ฉุงลี่ซือจ้องเขม็งไป๋ยี่เหย และเธอก็โกรธมาก “คุณเป็นอะไรเหรอ? ไม่เห็นว่ามีคนเลยเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยไม่อยากจะหาเรื่อง ดังนั้นเขาจึงกล่าวขอโทษไป
ฉุงลี่ซือฮัมเพลงสองครั้งและเดินจากไปอย่างเยอะหยิ่ง
เมื่อเห็นเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็อดไม่ได้ที่จะตบลิ้นและส่ายหัว “อารมณ์ของคุณหนูจริงๆ!”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ไปหาไป๋หยุนเผิงเลย แต่หาที่นั่งตำแหน่งที่อยู่ข้างหลัง เขานั่งอยู่ที่นั่นคอยสังเกตฉุงเฉ่าเจว๋อย่างลับๆ และแอบเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเขา
การแสดงออกของฉุงเฉ่าเจว๋ดูไม่มีความสุขมาก แต่มันก็ถูกแล้ว ตอนนี้ฉุงโยวหมิงแต่งงานแล้ว มันจะทำให้เขานึกถึงฉุงโยวเวยลูกชายของตัวเองเป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่มีความสุขก็เป็นเรื่องที่ปกติ
หลังจากนั่งได้ครู่หนึ่ง ฉุงเฉ่าเจว๋ก็โทรออก และพูดอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนมาหาเขาอยู่ตรงหน้า
ฉุงเฉ่าเจว๋กระซิบสั่งการบางอย่างกับเขา และคนคนนั้นก็ออกจากฝูงชนไป
จากนั้นต่อมา ไป๋ยี่เฟยก็เห็นชายคนนั้นออกจากห้องโถงจัดเลี้ยงไปอย่างเงียบๆ
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่ามีความผิดปกติ ดังนั้นเขาจึงตามออกไปโดยไม่ลังเล
เพราะที่นี่คือชั้นบนสุด ไป๋ยี่เฟยจึงเดินตามเขาไปที่บันได ไม่มีเสียงใต้บันได ซึ่งหมายความว่าเขาเดินขึ้นบันไดไปบนดาดฟ้าแล้วเท่านั้น
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงตามขึ้นไปบนดาดฟ้าเช่นกัน
สุดท้ายทำให้เขาตกตะลึงทันทีที่ขึ้นไปบนดาดฟ้า เพราะมีผู้คนมากมายอยู่บนดาดฟ้า ซึ่งยังเป็นคนที่รู้จักกันดี
เหลียงเหว่ยชาว สวี่เต้าจ่าง หลิ่วจางเฟิง เมิ่งฉิง
นอกจากคนไม่กี่คนนี้แล้ว ก็คือคนที่เพิ่งขึ้นมาในตอนเมื่อกี้นี้
เหลียงเหว่ยชาวและหลายคนตะลึงเมื่อเห็นไป๋ยี่เฟย และเหมือนว่าจะเกินคาดเล็กน้อยที่มีคนขึ้นมาบนดาดฟ้า
จากนั้นหลิ่วจาวเฟิงก็ตะโกนว่า “คุณเป็นใคร? ลงไปเร็วเข้า!”
เห็นได้ชัดว่า เขามองไป๋ยี่เฟยไม่ออกเลย
เมื่อเห็นเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็หัวเราะคิกคักสองครั้ง แล้วกล่าวว่า “ข้างล่างมีคนมากเกินไป ขึ้นมารับลมสักหน่อย พวกคุณก็มารับลมด้วยหรือ?”
“เกี่ยวอะไรกับมึง! ลงไปเดี๋ยวนี้!” หลิ่วจาวเฟิงใจร้อน มีอันตรายเกิดขึ้นอยู่ในดวงตาของเขาเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอีกครั้ง ทำสีหน้าที่ไม่เป็นอันตรายและมีความซื่อสัตย์ “งั้นก็โอเค ผมจะลงไป เฮ้ ใช่แล้ว พิธีงานแต่งงานกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว อย่าพลาดล่ะ”
หลังจากพูดเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็หันหลังกลับอย่างเป็นธรรมชาติ และเดินลงบันไดไป
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยก้าวลงไปอีกก้าวหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยก็เร่งฝีเท้า และรีบไปที่ห้องจัดเลี้ยง
เป็นผลทำให้เขาชนเข้ากับฉุงลี่ซืออีกครั้ง เมื่อมองไปทางฉุงลี่ซือ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ
“อุ๊ย!” ฉุงลี่ซือถูกกระแทกถอยหลังไปสองก้าว และเกือบจะล้มลง ไป๋ยี่เฟยก็คว้าข้อมือของเธอ แล้วดึงกลับมา ก่อนที่เธอจะยืนนิ่งได้
หลังจากที่ฉุงลี่ซือเห็นไป๋ยี่เฟยอย่างชัดเจน เธอก็โกรธขึ้นมาทันที “คุณอีกแล้วเหรอ? ตกลงคุณมีตาหรือไม่?”
ไป๋ยี่เฟยไม่มีอารมณ์จะคุยกับเธอตอนนี้ แค่คว้าข้อมือของเธออีกครั้ง คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในทันที เขารีบเข้าไปใกล้ชิดฉุงลี่ซือ และกระซิบว่า “ไม่ต้องพูดอะไร!”
“คุณจะทำอะไรเหรอ?” ฉุงลี่ซือคิดว่าไป๋ยี่เฟยอยากจะลวนลามเธอ รู้สึกกลัวเล็กน้อย และอยากจะดิ้นรน
ไป๋ยี่เฟยจับกดเธอไว้อย่างรวดเร็ว ในขณะนี้แขกอยู่ในห้องจัดเลี้ยงทั้งหมด และไม่มีใครอยู่ที่ทางเดิน ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ต้องพูดอะไร ฟังผมพูด!”
“ไปหาพ่อของคุณทันที และบอกว่าเต้าจ่างมาแล้ว!”
“ยังมีอีก เรื่องนี้อย่าบอกให้คนอื่นได้รู้!”
“รีบไป!”
ฉุงลี่ซือตกตะลึงไปเลย ไม่รู้ว่าเขาหมายความอย่างไร
ไป๋ยี่เฟยไม่มีเวลาที่จะอธิบายกับเธอ และตะโกนอย่างกังวลเล็กน้อยว่า “รีบไปเร็วเข้า!”
ฉุงลี่ซือตอบสนองกลับมา แต่ผลักไป๋ยี่เฟยออก และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณเป็นใครเหรอ? ทำไมฉันถึงต้องฟังของคุณ?”
จู่ๆ สีหน้าของไป๋ยี่เฟยก็มืดมนลง เปล่งเสียงดังขึ้นมามาก “ผมไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับคุณในตอนนี้ ดังนั้นรีบไปบอกพ่อของคุณ มิฉะนั้น พวกคุณแม่งคงจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อในวันนี้!”
เต้าจ่างและคนเหล่านั้นรวมตัวกันบนดาดฟ้า ไม่ใช่เป็นการจัดงานเลี้ยงแน่นอน พวกเขาต้องทำอะไรสักอย่างแน่ๆ และคนเหล่านี้ที่อยู่ในสถานที่ ยกเว้นบอดี้การ์ด และบุคคลบางคน ต่างก็เป็นคนธรรมดา และไม่เพียงพอสำหรับพวกเหลียงเหว่ยชาวที่จะฆ่าพวกมันเลย
แน่นอน ไป๋ยี่เฟยหวังว่าพวกเขาจะมาเพราะเขา แต่ใครจะรับประกันได้ว่า คนธรรมดาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ ในระหว่างกระบวนการนี้?
ยิ่งกว่านั้น เมื่อดูจากการปรากฏตัวของฉุงเฉ่าเจว๋ คิดว่าเขาก็ต้องเข้าร่วมด้วย เพื่อแก้แค้นให้ลูกชายของตัวเองอย่างแน่นอน
ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย เป้าหมายสุดท้ายของพวกเหลียงเหว่ยชาวคือคลังเก็บทอง และเมื่อพวกเขาแตะต้องคลังเก็บทอง ปฏิกิริยาลูกโซ่จะมีผลกระทบหลายอย่าง แม้กระทั่งจะส่งผลกระทบต่อประเทศอีกด้วยซ้ำ
ถ้าอย่างนั้นประเทศก็จะไม่ละเลยอย่างแน่นอน และบวกกับการร่วมมือระหว่างพวกเขากับหนานเหมิน ถือเป็นการทรยศประเทศ หากเป็นแบบนี้ ก็จะสามารถติดต่อโดยตรงกับประเทศได้
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงนึกถึงฉินหัว
ไป๋ยี่เฟยผลักฉุงลี่ซือ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “รีบไปเร็วเข้า!”
หลังจากพูดจบ เขาก็เตือนอีกครั้งว่า “บอกพ่อของคุณได้คนเดียว ห้ามให้ใครรู้ โดยเฉพาะคุณอาสามของคุณ!”
ฉุงลี่ซือตกใจกับไป๋ยี่เฟย เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก พยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงด้วยความตื่นตระหนก
เมื่อเห็นฉุงลี่ซือเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ไป๋ยี่เฟยก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที และโทรหาฉินหัว
เขาตัวคนเดียวจะต้องเผชิญหน้ากับพวกเหลียงเหว่ยชาวทั้งสี่คงรับมือไม่ไหวหรอก เพราะยังไงด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ เพียงแค่สามารถรับมือกับเหลียงเหว่ยชาวคนเดียวเท่านั้น กับอีกสามคนที่เหลือ เขาไม่สามารถรับมือไหวได้อย่างแน่นอน
ดังนั้นในตอนนี้เขาก็ทำได้เพียงหวังว่าฉินหัวจะมาโดยเร็วที่สุด
……..
ฉุงลี่ซือยังคงมีความกลัวอยู่ในใจกับการถูกไป๋ยี่เฟยข่มขู่ในตอนเมื่อกี้นี้ มือของเธอสั่นเล็กน้อย และขาของเธอก็อ่อนเล็กน้อย โชคดีที่ตอนที่เธอเดินเข้าไป เธอได้พบกับพนักงานบริการคนหนึ่ง และประคองเธอไว้
“คุณหนู นี่คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”
ฉุงลี่ซือกลืนน้ำลายแล้ว ถึงพูดอย่างกระวนกระวายว่า “พ่อของฉันอยู่ที่ไหน? เรียกพ่อของฉันมาหน่อย”
หลังพูดจบก็เสริมไปอีกประโยคว่า “เงียบๆ เข้าไว้ อย่าให้คนอื่นรู้เรื่อง”
พนักงานบริการไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พยักหน้าอย่างมีสติ
ห้านาทีต่อมา ฉุงเฉ่าซินก็มาถึง
