กริชเล่มนั้นอยู่ใกล้ต่อหน้าเขา และเขารู้สึกถึงพลังอ้านจิ้งอันยิ่งใหญ่ที่มาจากกริช
เขาตั้งใจจะไปจับกริชด้วยฝ่ามือโดยจิตสำนึก แต่ว่า เขาคิดผิดไป
“บูม!”
“บูม!”
“……..”
เสียงนั่นดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง และมันก็ออกมาจากชิ้นส่วนแผ่นเหล็กบนกริชแต่ละชิ้น เพราะแต่ละชิ้นมันสามารถใช้เป็นสิ่งโจมตีที่แยกจากกันได้ ดังนั้น พลังก็ซ้อนทับกันอยู่เป็นชั้นๆ ไป
หลิ่วจาวเฟิงไม่สามารถหลบเลี่ยงได้เลย ทันทีที่มือของเขาสัมผัสโดนกริช พลังงานที่เป็นชั้นๆ ก็ถูกส่งไปยังมือของเขา ค่อยๆ ไปถึงที่ข้อมือ ข้อศอก และไหล่ของเขา
“อ๊ะ!”
แขนของหลิ่วจาวเฟิงแตกหักออกโดยตรง และเขาก็กรีดร้องออกมา
ในเวลานี้เมิ่งฉิงและเหลียงเหว่ยชาวก็ได้ไปถึงตรงหน้าของไป๋ยี่เฟยแล้ว และการโจมตีของพวกเขาก็ตกลงสู่บนร่างของไป๋ยี่เฟยในเวลาเดียวกัน
อย่างไรก็ตาม ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจพวกเขาเลย แต่หลังจากกระแทกแขนหลิ่วจาวเฟิงออกไป เขาก็ยังคงเดินหน้าต่อไป และแทงกริชเข้าไปในหัวใจของหลิ่วจาวเฟิงโดยตรง
“พัพฟ์!”
“บูม!”
กริชถูกแทงเข้าไปในร่างกายของหลิ่วจาวเฟิง และไป๋ยี่เฟยก็ถูกสะบัดออกไปเนื่องจากการโจมตีของเหลียงเหว่ยชาวและเมิ่งฉิง
ไป๋ยี่เฟยล้มลงกับพื้น และน้ำฝนสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น
ในเวลานี้ ทุกคนต่างตกตะลึงไปกับไป๋ยี่เฟยเลย
โดยไม่คำนึงถึงชีวิตและความเป็นตายของตัวเอง เขายังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ละถอย วิธีที่บ้าคลั่งเช่นนี้ทำให้ทุกคนต่างซาบซึ้งไปกับไป๋ยี่เฟย และเกิดความเคารพต่อเขาจากใจจริง
ไป๋ยี่เฟยยืนขึ้นมาโดยพยุงร่างกายไว้ครึ่งหนึ่ง และมุมปากของเขาก็ยังคงมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
เหลียงเหว่ยชาวและเมิ่งฉิงอดไม่ได้ที่จะตกใจ เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยที่เป็นเช่นนี้
หลิ่วจาวเฟิงที่โดนไป๋ยี่เฟยแทงทะลุที่หัวใจ ก็ล้มลงกับพื้น ‘ปัง’ ที่หน้าอกของเขาก็มีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง และก็เจือจางไปกับน้ำฝนอีกครั้ง
ในครั้งนี้หลิ่วจาวเฟิงไม่รอดแล้วจริงๆ
เต้าจ่างก็ยืนขึ้นมา ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยองเมื่อมองไปที่ไป๋ยี่เฟย
หลังจากตกใจ เหลียงเหว่ยชาวชี้ไปที่กริชในมือของไป๋ยี่เฟย และถามด้วยความประหลาดใจว่า “สิ่งที่คุณใช้นั้นเป็นอาวุธประเภทใดเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยหายใจแรงๆ รอให้คลายลงเล็กน้อย สายตาของเขาตกอยู่บนมีด และแผ่นเหล็กบนมีดก็มีรอยแตกอีกครั้ง
ดูเหมือนว่า จะต้องนำเล่มที่เมิ่งหลินให้มาออกมา!
ไป๋ยี่เฟยเช็ดเลือดจากมุมปากของเขา และมองเหลียงเหว่ยชาวด้วยการเยาะเย้ย “แน่นอนว่ามันเป็นอาวุธที่จะฆ่าคน!”
เมิ่งฉิงอ่อนแอเล็กน้อยในเวลานี้ เต้าจ่างได้รับบาดเจ็บสาหัส และหลิ่วจาวเฟิงก็ถูกแทงทะลุที่หัวใจ สงสัยว่าตัวเองจะเป็นคนต่อไปหรือไม่?
“คุณ……ในตอนนี้คุณ…….ได้รับบาดเจ็บสาหัสไปแล้ว ถ้าเราอยากจะฆ่าคุณ มันง่ายนิดเดียว คุณไม่ต้องสร้างโมเมนตัมปลอมอีกแล้ว!” เมิ่งฉิงไม่สามารถแสดงความขี้ขลาดของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงต้องกัดฟันพูดว่า
“ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ให้ทิ้งของที่อยู่ในมือคุณเสียจะดีกว่า!”
ไป๋ยี่เฟยเยาะเย้ยออกมาหลังจากได้ยินคำพูดนี้ “คุณคิดว่าผมปัญญาอ่อนเหมือนคุณงั้นเหรอ? ถ้าผมทิ้งมันไปผมยังจะรอดชีวิตได้อีกงั้นเหรอ? ”
“คุณ!” เมิ่งฉิงเริ่มโกรธ ชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟยและไม่สามารถโต้กลับได้แม้แต่คำเดียว
เหลียงเหว่ยชาวมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและตะคอกอย่างเย็นชาว่า “อย่าแสร้งทำเป็นเลย ตอนนี้คุณอยู่ในจุดสิ้นสุดของการต่อสู้แล้ว”
“เราร่วมมือกัน ในคราวนี้ เขาก็ตายแน่นอน!”
เมิ่งฉิงกัดฟันเมื่อเห็นเช่นนี้ “โอเค!”
แต่ในขณะนี้ กลับมีเสียงดังมาจากทางบันได และมีคนกำลังเดินไปที่ดาดฟ้าจากประตู ก้าวเข้าไปในท่ามกลางสายฝน
เหลียงเหว่ยชาวและเมิ่งฉิงมองไปที่คนที่กำลังเดินมา จากนั้นเหลียงเหว่ยชาวก็หิ้วตัวเต้าจ่างขึ้นมา แล้วหันหลังกลับโดยไม่ลังเล
“ไป!”
เมื่อเห็นเช่นนี้เมิ่งฉิงก็เดินตามเหลียงเหว่ชาวและหันหลังวิ่งหนีไปทันที
พวกเขากระโดดลงจากอาคาร ไปถึงอีกอาคารหนึ่ง และก็กระโดดอีกสองสามครั้ง และหายเข้าไปในสายฝน
นี่ก็คือการต่อสู้ระหว่างผู้ยอดฝีมือ เมื่อพวกเขาตระหนักถึงอันตราย การตอบสนองอย่างรวดเร็วจะทำให้พวกเขาอยู่รอดได้นานขึ้น
ดังนั้นหลังจากที่เหลียงเหว่ยชาวเห็นฉินหัวมาถึง จึงเลือกที่จะถอนตัวในทันที
………
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนในห้องจัดเลี้ยงก็รู้สึกโล่งใจ
มันเยี่ยมมากจริงๆ พวกเขาจากไปแล้ว!
ฉุงลี่ซือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้กระทั่งเกือบจะร้องไห้ด้วยความปีติยินดี
ในสายฝน ไป๋ยี่เฟยล้มลงนั่งกับพื้น ฉินหัวก็รีบวิ่งเข้าไป และช่วยประคองไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นมา
“คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ยังไหวหรือเปล่า? ”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวเล็กน้อย เห็นหลิ่วจาวเฟิงที่อยู่ตรงนั้น และก็พูดว่า “ประคองผมเข้าไป”
ฉินหัวช่วยประคองไป๋ยี่เฟยเดินไปข้างๆ หลิ่วจาวเฟิง
ไป๋ยี่เฟยปล่อยฉินหัว และล้มลงนั่งกับพื้นอีกครั้ง เพียงแค่มองไปที่หลิ่วจาวเฟิง
หลิ่วจาวเฟิงยังเหลือลมหายใจสุดท้าย เขาจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างไม่เต็มใจ ลมหายออกมากกว่า ลมหายใจเข้าน้อยลง
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หลิ่วจาวเฟิง หายใจออก และพูดว่า “ในคราวนี้ จะไม่มีใครช่วยคุณได้แล้วใช่ไหม?”
หลายต่อหลายครั้งก่อนหน้านี้เขาเกือบจะฆ่าหลิ่วจาวเฟิงไปแล้ว แต่ทุกครั้งหลิ่วจาวเฟิงก็สามารถรอดพ้นจากความตายได้
หลิ่วจาวเฟิงจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย โดยใช้กำลังทั้งหมดของเขา ถ่มน้ำลายให้ไป๋ยี่เฟยทีหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้รู้สึกโกรธเลย แต่เพียงแค่มองมาที่เขาอย่างจางๆ และพูดอย่างเฉยเมยว่า “ในตอนนี้ มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้นที่จะพูดกับคุณ”
หลิ่วจาวเฟิงไม่สามารถพูดออกได้อีกแล้ว และทำได้เพียงใช้สายตาแสดงความเกลียดชังและความไม่เต็มใจที่มีต่อไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณทำให้ผมรู้สึกว่า คุณน่าสงสารมาก”
“คุณ!” หลิ่วจาวเฟิงเบิกตากว้างขึ้นด้วยความโกรธ และเปล่งออกมาหนึ่งคำพูด แต่มันก็เป็นเพราะคำพูดดังกล่าว ใช้พลังงานทั้งหมดของเขาออกมา หลังจากที่พูดจบ ก็ผ่อนคลายทั้งตัว และเสียชีวิตอย่างสมบูรณ์
เพียงแต่เขายังคงลืมตาอยู่ ความไม่เต็มใจและความโกรธเต็มอยู่ในสายตาของเขา
ตอนที่หลิ่วจาวเฟิงเสียชีวิตเขาคิดว่าไป๋ยี่เฟยจงใจจะเหยียบหยามเขา แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดนั้นเป็นความจริง
เขาและหลิ่วจาวเฟิงก็ถือเป็นคู่ต่อสู้เก่ากันแล้ว แต่ทุกครั้งที่พวกเขาต่อสู้กัน หลิ่วจาวเฟิงก็แพ้ไป และไม่เคยชนะเลยแม้แต่ครั้งเดียว
จนถึงตอนนี้ เขาได้ปลิดชีพตนเองแล้ว
และตั้งแต่แรก เขาก็เป็นหินรองเท้าของไป๋ยี่เฟย เขารู้สึกไม่เต็มใจ แต่เขา ก็ไม่ได้เอาชนะอะไรกลับมาเลย
ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยจึงคิดว่าเขาน่าสงสารจริงๆ
ดูเหมือนว่าทั้งชีวิตของเขา ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่เพื่อตัวเองเลย และต้องอยู่กับความไม่เต็มใจและความขุ่นเคืองอยู่ตลอดเวลา
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวและถอนหายใจ และฉินหัวก็ช่วยประคองเขาให้ยืนขึ้นมา
ในขณะนี้เอง เนื่องจากไม่มีผู้คนคุกคามอยู่บนดาดฟ้า ผู้คนจำนวนมากก็วิ่งขึ้นมา จนบนดาดฟ้าเต็มไปด้วยผู้คน
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ทุกคนเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ผลคือได้ยินเพียงสียง “พุฟ” ก็คายเลือดเต็มคำออกมา
“ไป๋ยี่เฟย!” ฉินหัวประคองเขาให้มั่นคงอย่างกังวล “รออีกหน่อย เราจะไปโรงพยาบาลทันที”
เสื้อเชิ้ตของไป๋ยี่เฟยถูกย้อมเป็นสีแดงแล้ว และเขาก็อ่อนแอมากเช่นกัน แต่เขาส่ายหัวเล็กน้อย สายตาของเขาเหมือนกำลังค้นหาบางสิ่งอยู่ในกลุ่มคนทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม เขาไม่พบคนที่เขากำลังมองหาเลย และเขาก็ขมวดคิ้วโดยจิตสำนึก
และในเวลานี้ พวกไป๋หยุนเผิงและคนอื่นๆ ก็ขึ้นมาแล้ว พวกเขามาที่ไป๋ยี่เฟย และพวกเขาทั้งหมดมองไป๋ยี่เฟยอย่างกังวลใจ
ไป๋ยี่เฟยถามฉุงเฉ่าซินอย่างอ่อนแรง “ท่านสามฉุงอยู่ที่ไหน?”
คำพูดนี้ทำให้ฉุงเฉ่าซินตะลึงเล็กน้อย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปตามด้วย และเขาก็เข้าใจความหมายของคำถามไป๋ยี่เฟยในทันที ดังนั้นเขาจึงรู้สึกค่อนข้างไม่น่าเชื่อเล็กน้อย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ถามขึ้นมาอีกครั้งว่า “เขาอยู่ที่ไหน?”
ฉุงลี่ซือตอบโดยจิตสำนึกหลังจากได้ยินเช่นนี้ “อาสาม…….”
อย่างไรก็ตามฉุงเฉ่าซินก็ตะโกนเสียงดังว่า “หุบปากซะ!”
ฉุงลี่ซือหุบปากทันที และตกใจกับฉุงเฉ่าซิน
ไป๋หยุนเผิงเหลือบมองไป๋ยี่เฟย จากนั้นหันไปมองฉุงเฉ่าซิน และกล่าวว่า “ท่านรอง สถานการณ์โดยรวมสำคัญกว่านะ!”
ฉุงเฉ่าซินกลับโต้กลับว่า “นี่มันเป็นไปไม่ได้!”
ฉุงเฉ่าซินจ้องไปที่ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าเขา เขากำหมัดแน่นขึ้น ราวกับว่าเขาไม่อยากจะประนีประนอมด้วย
แต่ในท้ายที่สุด เขาก็คลายกำปั้นออก และตะโกนด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไปเชิญท่านสามมา!”
ลูกน้องที่ตามมารีบไปเรียกคน แต่ไม่นาน พวกเขาก็กลับมา “ท่านรอง ท่านสาม……..หายไปแล้ว”
