บทที่ 109 กงซุนชิวอวี่
“หา? คุณจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัดเหรอ?”จางฉีโม่ถามด้วยความสับสน “ฉันเป็นเจ้านายของคุณ ทำไมฉันไม่รู้”
หลินอิ่งกล่าวว่า “นี่เป็นเรื่องที่คณะกรรมการกรุ๊ปส่วนตัวจัดการ”
“ฮึ!”จางฉีโม่ฮึอย่างเย็นชา “แม้ว่าเรื่องที่จัดวิลล่าให้ฉัน ฝั่งประธานอูและคณะกรรมการ ก็ไม่ได้แจ้งให้ฉันทราบ แต่ให้คุณทราบก่อน คุณนี่คิดแผนที่เลวร้ายจริงๆ?”
หลินอิ่งยิ้มและกล่าวว่า“โธ่ ก็เพราะว่างานวิจัยเครื่องประดับของคุณสำคัญเกินไป สำหรับคณะกรรมการก็ไม่ดีที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของคุณไปที่สิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ แน่นอนก็ต้องให้ผู้ช่วยตัวน้อยอย่างฉันไปทำ”
จางฉีโม่ทำตาขาวกับหลินอิ่ง “กะล่อน”
แม้ว่าเธอพูดอย่างนี้ต่อหน้า แต่ในใจเธอก็รู้สึกดี
“แล้วคุณจะไปทำธุระที่ไหน? ไปทำเรื่องอะไร?”จางฉีโม่ถามอย่างจริงจัง
“ไปที่ตี้จิง และพูดคุยเรื่องกับลูกค้า”หลินอิ่งกล่าว
“โอ้”จางฉีโม่พยักหน้า แล้วก็ไม่ถามหลินอิ่งอะไรมากนัก
หลินอิ่งจะไปต่างจังหวัดก็ดีแล้ว ไม่งั้นอยู่ในเมืองชิงหยูนก็จะถูกไอ้หวางหงหลิงจีบ
“ไปนานแค่ไหน? พรุ่งนี้ก็ต้องไปที่นั่นแล้วเหรอ? อย่าลืมถ้าถึงที่นั่นแล้วโทรหาฉันเพื่อรายงานความปลอดภัยด้วย”จางฉีโม่กล่าว
หลินอิ่งพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ เครื่องบินจะไปพรุ่งนี้ ไปประมาณสิบวันหรือครึ่งเดือน”
“เดี๋ยว คุณเก็บสองเบอร์นี้ไว้ นี่คือเพื่อนสนิทของฉัน ถ้าคุณมีอะไรก็โทรหาพวกเขาได้” หลินอิ่งกล่าวอย่างจริงจังและยื่นบันทึกให้จางฉีโม่
ตัวเลขในบันทึกเป็นของเสิ่นซานและเจียงฉี
ก่อนหน้านี้ให้เสิ่นซานและเจียงฉีได้ติดตั้งโทรศัพท์มือถือใหม่ ก็เพื่อรับสายโทรศัพท์ระหว่างเขาและจางฉีโม่
หลินอิ่งก็กลัวว่า เวลาที่ทำธุรกิจในตี้จิงอาจจะไม่สะดวกที่จะรับโทรศัพท์ หากฉีโม่พบเจอเรื่องอะไรบางอย่าง ตัวเขาก็อาจจะสั่งคนไม่สะดวกได้ในเวลานั้น
ด้วยความฉลาดของเสิ่นซานและเจียงฉี พวกเขาก็รู้วิธีจัดการกับสิ่งต่างๆ และพวกเขาก็อาจจะรู้วิธีที่คบค้าสมาคมกับฉีโม่
“โอ้ฉันเข้าใจ” จางฉีโม่พูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่ใส่กระดาษในกระเป๋าอย่างเคร่งขรึม
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าองค์กรเพื่อนของหลินอิ่งมีใคร แต่เมื่อเห็นหลินอิ่งเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขาพัฒนามนุษยสัมพันธ์เล็กๆ น้อยๆ ในเมืองชิงหยูน
หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นทั้งสองก็คุยกันเรื่องบ้าน กินและดื่ม
ดูเหมือนว่าจางฉีโม่ ไม่ได้คุยกับหลินอิ่งมานานแล้ว วันนี้เธอพูดอย่างกระตือรือร้นมาก เธอเริ่มก่อนที่จะพูดคุยเกี่ยวกับหลังจากที่เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นรองประธานของกรุ๊ปและความตื่นเต้นที่เธอได้เจอหน้าพนักงานหลายคน และยังพูดคุยเกี่ยวกับเครื่องประดับหลายชิ้นที่เธอเพิ่งออกแบบ
หลินอิ่งพูดคุยเกี่ยวกับผลงานการออกแบบเครื่องประดับกับจางฉีโม่อย่างจริงจังและให้คำแนะนำ
หลังจากรับประทานอาหาร จางฉีโม่ก็ไปที่ห้องนอนสุดหรูที่เลือกและเดินไปรอบ ๆ อีกครั้งชื่นชมวิลล่าสุดหรูแห่งนี้ รู้สึกว่ามันสวยงามเกินไป
หลินอิ่งมาที่ระเบียงชั้นสาม เก็บมือไว้อยู่ข้างหลังมองไปไกลๆ เห็นแม่น้ำชิงหยูนและเมืองชิงหยูนที่เจริญรุ่งเรืองและอาคารสูงเรียงรายที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์
“คุณชายครับ คุณต้องไปที่ตี้จิงจริงๆหรือ?”หลี่ผูยืนอยู่ข้างหลังด้วยความเคารพและก้มตัวลงถาม สีหน้าของเขาซับซ้อนมาก
“จริงๆแล้ว ชีวิตของคุณชายตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ตอนนี้คุณมีอาชีพการงานและมีคุณหญิงที่มีคุณธรรมด้วย” หลี่ผูกล่าว“แม้ว่าถ้าคุณนายท่านเเละคุณนายเห็นชีวิตปัจจุบันของคุณ พวกเขาก็จะรู้สึกมีความสุข และไม่อยากให้คุณเพื่อแก้แค้น ไปที่ตี้จิงที่เหมือนถ้ำเสือบึงมังกรนั้น”
หลี่ผูกล่าวอย่างจิตใจที่ซื่อสัตย์และจงรักภักดี เขากังวลคุณชายจริงๆมาก คุณชายก็แสดงแรงผลักดันและทักษะที่ไม่ธรรมดา
แต่คุณชาย สิบกว่าปีที่ผ่านมา ก็อาศัยอยู่ในเมืองชิงหยูนเท่านั้น ไม่ว่าเขาจะมีพลังมากเพียงใด แม้ว่าคุณชายจะสามารถเล่นจังหวัดตุงไห่ให้อยู่ในมือเขา แหวกฟ้าคว้าฝน
แต่เมื่อที่ไปถึงตี้จิง มันก็เปรียบเทียบกันไม่ได้! ยิ่งไปกว่านั้น เขายังต้องต่อสู้กับตี้จิงตระกูลเหวินที่กำลังทรงพลังใหญ่อีก
รู้ไหมว่า ตระกูลฉีเป็นตระกูลที่ใหญ่ขนาดไหน มีสาขามากมายนับไม่ถ้วน และมีคนที่มีความสามารถมากมายขนาดไหน? อำนาจใหญ่แค่ไหน? เคยมือเดียวบังฟ้าในประเทศหลุง
ในสุดท้าย ทั้งตระกูลก็ถูกฆ่า ไม่เหลือสักคน รากฐานก็ตระกูลถูกตัดขาดโดยตระกูลเหวิน
อย่างไงคุณชายก็เป็นแค่คนคนเดียว เขาจะแหวกฟ้าของเมืองตี้จิงได้อย่างไร?
“”ลูกผู้ชาย มีสิ่งควรทำ มีสิ่งไม่ควรทำ”หลินอิ่งกล่าวเบา ๆ
“ถ้าแม้กระทั่งสถานที่ที่บรรพบุรุษเหลือไว้ยังรักษาไม่ได้” หลินอิงมองไปที่ลี่ผูอย่างเฉยๆ “งั้น มีอะไรแตกต่างกับศพล่ะ?”
ริมฝีปากของหลี่ผูขยับ เขาอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด เขาไม่สามารถชักชวนเขาได้อีกแล้ว ในสายตาที่เงียบสงบของคุณชาย ไม่รู้ว่าซ่อนคลื่นที่โหมซัดสาด ฟ้าร้องกลิ้งที่ดังขนาดไหน
“งั้น ผมก็ขอให้คุณชายได้พอชักธงรบก็ชนะศึกเลย!” หลี่ผูกล่าวอย่างจริงจัง “เรื่องที่อยู่ในเมืองชิงหยูน ผมก็จะช่วยคุณชายดูแลให้ดี”
หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีก
…
วันถัดไป เที่ยง.
สนามบินนานาชาติชินหยูน
หลินอิ่งขึ้นเครื่องบินที่ไปตี้จิง
ยังคงเป็นการเดินทางที่ไม่อวด ไม่มีขบวนรถ ไม่มีใครมาพบด้วย ก็นั่งในห้องโดยสารธรรมดา เช่นเดียวกับนักท่องเที่ยว
คงไม่มีใครคิดว่าชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว คนเดียว จะทำให้เมืองตี้จิงเกิดกลิ่นเคาวเลือดอันคละคลุ้งแค่ไหน
หลินอิ่งไม่ได้บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงกับใคร และไม่ได้ระดมกำลังคนหรือกองกำลังมือใด ๆ
ฝั่งตี้จิงตระกูลหนิงของตี้จิง เขาไม่ได้กล่าวให้ทราบเช่นกัน
หลินอิ่งรู้ว่า เขาเคลื่อนไหวแค่นิดเดียวก็จะส่งผลไปทั้งหมด และคราวนี้ที่เขาไปที่เมืองตี้จิง ไม่ใช่ว่าจะสู้ชนะตี้ชิงตระกูลเหวินอย่างเดียว มันคือต้องการตัดหัวเพื่อประท้วง แก้แค้นมันด้วยเลือด!
หากระดมพลังจากแก๊งมังกร ทำลายตี้จิงตระกูลเหวินได้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
แต่ว่า หลินอิ่งเป็นเจ้าของแก๊งของแก๊งมังกร จะไม่ระดมสำนักอู่เหมินสิบสิงหรือองค์รักษ์มังกรที่อยู่แฝงเป็นเวลานานได้อย่างง่าย
เรื่องที่เกี่ยวกับแก๊งมังกร ไม่นี่ขยับ ถ้าระดมก็ต้องทำให้ตกใจทั้งโลก! ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายขนาดนั้น เกี่ยวกับเรื่องลักษณะการจัดรูปแบบของโลกด้วย ห้ามใช้งานอย่างมั่ว
แม้ว่าหลินอิ่งจะมีฝีมือการต่อสู้ที่ใกล้จะถึงจุดสุดยอด ยังคงไม่อยากให้สังคมทั่วโลกเกิดความวุ่นวายขึ้น
บนที่นั่งในห้องโดยสารในเครื่องบิน หลินอิ่งหลับตาอยู่และพักผ่อน โดยไม่มีสิ่งอะไรและไม่มีกระเป๋าเดินทางอะไรเลย
“เฮ้ คุณมาจากจังหวัดตุงไห่เหรอ”
ทันใดนั้นมีเสียงที่ไพเราะและน่าฟังก็ดังขึ้น การออกเสียงเป็นภาษาอังกฤษ
หลินอิ่งค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา ใส่ชุดเดรสยาวสีเหลืองอ่อน ร่างเธอเรียว ใบหน้าที่เล็กๆ หน้าตาสวย ผิวของเธอเหมือนครีม และเธอสวมแว่นตาสีทองคู่หนึ่ง
ทั้งตัวของเธอก็ดูเหมือนปัญญาชน ฮิปสเตอร์ เรียบร้อยมาก
“คุณกำลังจีบฉันหรือเปล่า?” หลินอิ่งถามเบา ๆ
หญิงสาวมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย เธอดันแว่นตาสีทองที่จมูกของเธอ เธอไม่ได้โกรธ แต่เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันชื่อกงซุนชิวอวี่ แล้วคุณล่ะ?”
กงซุนชิวอวี่ยังคงพูดภาษาอังกฤษด้วย น้ำเสียงที่ซุกซนมาก
หลินอิ่งเข้าใจ ยิ้ม แต่ไม่พูด
กงซุนชิวอวี่กดมุมปากเล็กน้อย หันหัวและพึมพำว่า “shite”
ถ้าเธอไม่คิดว่าเธอน่าเบื่อที่ต้องบินคนเดียวและเห็นผู้ชายใส่ชุดเสื้อเชิ้ตสีขาววัยเดียวกันหน้าตาน่ามอง เธอก็ไม่สนใจที่จะพูดกับเขา ตอนแรกเธอคิดว่าเขาเป็นคนที่น่าสนใจ แต่แม้ภาษาอังกฤษเขาก็ฟังไม่รู้เรื่อง เบื่อจริงๆ
