บทที่127 รายงานประธานหลิน
“อะไร？ท่านหวาง คำขอของคุณนี่มันเกินไปแล้ว？”นิ่งซวนก็ตะลึงกับท่าทางบ้าคลั่งของหวางเฉิงเต้า จู่ๆความแค้นถึงได้ฝังลึกเช่นนี้？
กล้าให้จางฉีโม่คุกเข่าขอโทษพ่อของหวางกั๋วคาง？แล้วยังต้องเป็นสาวใช้ไปทั้งชีวิตของตระกูลหวางอีก？
ท่านหวางอยากตายหรือไง？
หวางเฉิงเต้าหัวเราะอย่างเยือกเย็น ด้วยท่าทางยโสโอหัง พูดอย่างติดตลก：“เกินไป？เหอะเหอะ คุณทำพ่อของหวางกั๋วคางไม่เกินไปเลย？น้องนิ่งจองเป่า คุณดูสิ นิ่งซวนดื้อรั้น เรื่องเล็กๆแบบนี้ยังไม่ยอมทำ？ต้องให้น้องนิ่งตัดสินแล้ว！”
“นิ่งซวน คุณกล้าปฏิเสธ？คุณลองกล้าปฏิเสธให้ผมดูอีกสิ！ไม่เชื่อก็แล้วแต่ ผมจะให้ตี้จิงตระกูลนิ่งไม่มีที่สำหรับคุณ！”ที่ปลายสาย นิ่งจองเป่ากล่าวอย่างเย่อหยิ่ง
เดิมทีนิ่งจองเป่าก็ไม่ค่อยถูกกับนิ่งซวน ได้ยินว่านิ่งซวนรุ่งเรืองอยู่ที่เมืองตุงไห่ ครั้งนี้คุณท่านแห่งตระกูลหวางที่เป็นคนพื้นเพของเมืองตุงไห่มาขอร้องถึงที่ จะให้ของขวัญขนาดใหญ่ เพื่อจะขอให้ช่วย
เรื่องที่ทำไปตามน้ำแบบนี้ยังไม่รีบทำ？รับเงินมา แล้วยังปราบปรามครอบครัวนิ่งซวนได้ ไม่แน่ก็อาจจะได้เด็ดดวงผลของนิ่งซวนที่ดำเนินการมาหลายปีในเมืองตุงไห่ได้อีกด้วย นี่มันเป็นเรื่องดีสองเท่าเลยจริงๆ！
หน้าผากนิ่งซวนมีเหงื่อออก คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะให้นิ่งจองเป่าหาโอกาสทำให้ลำบากใจได้
ความคิดแวบเข้ามาในหัว นิ่งซวนตัดสินใจ เป็นต้องเดิมพันไปที่ผู้อาวุโสประธานหลิน！
“ลุงใหญ่ เรื่องนี้ยากที่จะทำได้！”นิ่งซวนปฏิเสธอย่างเยือกเย็น ท่าทีเด็ดเดี่ยว
“นิ่งซวน แม้แต่ผมคุณยังกล้าฝ่าฝืน？คุณอยากจะกบฏใช่ไหม？”นิ่งจองเป่าต่อว่าด้วยความโกรธ
“คุณจะให้ผมเสียหน้าต่อหน้าท่านหวางใช่ไหม？โอเค！”นิ่งจองเป่าพูดอย่างเย็นชา “นิ่งซวน คุณไม่ทำก็ช่าง ตอนนี้คุณรีบกลับมาที่ตี้จิง ตอนนี้ผมจะให้คนไปจัดการ ระงับทรัพย์สินทุกอย่างของคุณ！”
“ทางที่ดีก่อนเที่ยงคืนวันนี้คุณรีบบินกลับมาที่ตี้จิง เลยเวลา ผมจะประกาศให้ทุกคนรู้ คุณไม่ใช่ลูกหลานตระกูลนิ่งอีกต่อไป！”
พอข่มขู่คุกคามใส่หน้าโครมๆไปชุดหนึ่งเสร็จ ก็มีเสียงดังตู๊ด นิ่งจองเป่าวางสายไป
นิ่งซวนอัดอั้นความโกรธไว้ กำหมัดแน่น
ลุงใหญ่นิ่งจองเป่ามีความสามารถตรงนี้ ลงโทษเขาได้
แต่ เขานิ่งซวนจะยอมให้ทำอะไรโดยไม่สู้หรือไง？
“หึ！”นิ่งซวนทำเสียงฮึดฮัดใส่หวางเฉิงเต้า“ไอ้ท่านหวาง！แล้วคุณจะต้องเสียใจกับเรื่องวันนี้！”
“พวกเราไป”
พูดไป นิ่งซวนพาอูหยางออกไปจากโรงแรมหวางซื่อ
“เดินดีๆล่ะ ไม่ไปส่งนะ”หวางเฉิงเต้าพูดด้วยท่าทางภูมิใจ
“เฉิงเฉียน ถึงพวกเราจะทำอะไรนิ่งซวนไม่ได้ แต่วันนี้นิ่งซวนจะต้องกลับตี้จิงแน่！ถ้าเขากล้าไม่กลับ ก็จะเสียการสนับสนุนของ ตระกูลนิ่ง ไม่มีแรงสนับสนุนของตระกูลนิ่ง พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องกลัวเขา！”หวางเฉิงเต้าพูดกับหวางเฉิงเฉียน ด้วยท่าทางมีเลศนัย
“ตอนนี้คุณส่งคน รีบไปเอาตัวจางฉีโม่ไป มาที่ตระกูลหวางของพวกเรา ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นพังทลาย！ต้องให้เธอคุกเข่าขอโทษกั๋วคางกับจื่อเหวินให้ได้！”
สายตาของหวางเฉิงเฉียนซับซ้อน ดูแล้วตกอยู่ในความบ้าคลั่งของหวางเฉิงเต้าอย่างชัดเจน
“พ่อ ทำแบบนี้จะไม่เหมาะสมหรือเปล่า？พวกเราตระกูลหวางอยู่มาเป็นร้อยปี มีธุรกิจครอบครัวใหญ่โต ชื่อเสียงเลื่องลือ ไปรังแกผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แบบนี้ แบบนี้เผยแพร่ออกไปจะขายขี้หน้านะ”หวางเฉิงเฉียนไม่ค่อยอยากพูด“อีกอย่าง เรื่องนี้กั๋วคางก็ทำไม่ถูกจริงๆ ไม่มีเหตุผลเลย……”
“หึ！”หวางเฉิงเต้าทำเสียงฮึดฮัดใส่“เฉิงเฉียน พ่อรู้ว่าลูกไม่ถูกชะตากั๋วคางน้องชายคนนี้ แต่ เขาก็เป็นน้องชายลูกแท้ๆนะ อีกอย่าง นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก นี่มันคือการตัดรากถอนขนตระกูลหวาง！”
สายตาหวางเฉิงเฉียนสับสน พูดไปว่า：“พ่อ เรื่องนี้ถ้าจะหา ผมว่าควรไปหาเสิ่นซาน ยังไงเสิ่นซานก็ลงมือเองกับมือ แบบนี้ก็จะสมชื่อ ไปทำผู้หญิงของตระกูลจางนั่น น่าละอายจริงๆ แต่ถ้าจะไปจัดการเสิ่นซานเพราะเรื่องนี้จริงๆ ก็ไม่ฉลาดจริงๆ”
“จัดการเสิ่นซาน？ตอนนี้เสิ่นซานจัดการง่ายเหรอ？”หวางเฉิงเต้าทำเสียงฮึดฮัด ท่าทางโกรธจัด“ลูกอย่าพูดปัดอีกเลย！ลูกไม่อยากลงมือก็ช่าง ถึงพ่อจะแก่จนเจ็ดแปดสิบแล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกอยู่ พ่อจะไปจัดการเอง”
ในใจหวางเฉิงเต้าโกรธมาก ทั้งๆที่ลูกชายตัวเองมีตั้งมากมาย แต่ก็น่าผิดหวังหมด แม้แต่หวางเฉิงเฉียนที่ฝีมือดีซะยิ่งกว่าครู ชื่อเสียงที่เมืองตุงไห่ก็ไม่แย่ แต่ ลูกชายคนนี้ก็ยังคำนึงถึงชื่อเสียงตัวเองสุดๆ ไม่ถูกกับกั๋วคาง หากบังคับให้เขาลงมือ ก็จะสำเร็จโดยไม่ต้องออกแรง
“เสิ่นซานยากที่จะจัดการนะ เห้อ！”หวางเฉิงเต้าพูดด้วยสายตาอาฆาต“ใช่สิ นิ่งซวนกลับไปตี้จิง ก็หาโอกาส จัดการอูหยางนั่นซะ！ถึงจัดการนิ่งซวนไม่ได้ แล้วอูหยางจะเป็นไรไป เพราะว่าเขาทำบ้าอะไรที่จางซื่อกรุ๊ป ทำร้ายกั๋วคางจนเป็นแบบนี้ ต้องเอาเขาตาย！”
หวางเฉิงเต้าไม่อยากจัดการเสิ่นซานโดยตรงหรือ น่าเสียดาย เสิ่นซานคนนี้ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆก็เริ่มมีอิทธิพล แล้วก็กลายเป็นผู้นำคนสำคัญของโลกใต้ดินในเมืองตุงไห่ อย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ
ได้แต่ เอาผู้หญิงที่ชื่อจางฉีโม่นั่นมาระบายความโกรธ！
“โทรหาอาจารย์ติง ผมจะเชิญเขาออกจากเขา！”หวางเฉิงเต้ากำชับบอดี้การ์ดข้างกาย
“ท่านจะเชิญอาจารย์ติงออกจากเขา？”สายตาหวางเฉิงเฉียนช็อก อย่างร็ดีว่าอาจารย์ติงศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน
ล้อเล่นอะไรกัน อาจารย์ติง เอ่อ นั่นเป็นถึงคนมีชื่อเสียงถึงสามสิบกว่าปี ปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้ที่เจ๋งที่สุดของเมืองตุงไห่ ไปอยู่อย่างสันโดษมานานแล้ว ……คนๆนี้ แทบจะเป็นเทพศิลปะการต่อสู้ในตำนานของเมืองตุงไห่ที่ยังเหลืออยู่ เรียกกันว่าปรมาจารย์ติง
นิ่งซวนกับอูหยางออกจากโรงแรมหวางซื่อ แล้วจึงขึ้นไปนั่งลินคอล์นที่มีบรรยากาศเต็มไปด้วยความเป็นธุรกิจ
อูหยางนั่งตำแหน่งคนขับ นิ่งซวนนั่งอยู่หลังรถ โทรศัพท์ไปด้วยสายตาสับสน
หมดหนทาง คืนนี้โทรต่อไปสามครั้ง ก็ยังไม่มีคนรับ
นิ่งซวนเหงื่อออก กล้ามเนื้อประสาทเกร็งหมด วันนี้จำเป็นต้องกลับตี้จิง ถ้าบอกเรื่องนี้กับประธานหลินไม่ทันเวลา ถ้าจางฉีโม่เกิดเรื่องอะไร ประธานหลินอาละวาดขึ้นมา ตัวเองก็จะเกิดเรื่องใหญ่ด้วย！
นิ่งซวนจ้องโทรศัพท์อย่างร้อนใจอยู่นานสิบนาที เสียงดังปิ๊บๆ โทรศัพท์ดัง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจ รีบรับสาย
“ฮัลโหล ผู้อาวุโส ท่านยุ่งอยู่ไหมครับ？ผมมีเรื่องสำคัญต้องรายงานท่าน”นิ่งซวนพูดด้วยเสียงเคารพ
“คุณพูดมา”ที่ปลายสาย มีเสียงนิ่งๆของหลินอิ่งเข้ามา
“คือแบบนี้ ท่านผู้อาวุโสใหญ่ ผมต้องรายงานท่าน วันนี้ผมถูกสั่งให้กลับไปตี้จิง คุณท่านตระกูลหวางออกหน้าออกตา เพราะว่าเรื่องของพ่อหวางกั๋วคาง แล้วยังมาลงที่ผม แล้วยังดึงนิ่งจองเป่าลุงใหญ่ของผมเข้ามาเกี่ยวข้องอีก ตอนนี้ คุณท่านของตระกูลหวางอยากจัดการคุณนายของท่านผู้อาวุโส”นิ่งซวนพูดอย่างชัดเจน
“ตระกูลหวางยังหาเรื่องอีก？ นิ่งจองเป่าที่คุณพูดคือใคร พูดให้ละเอียดอีกที”หลินอิ่งถามอย่างเยือกเย็น
“ครับ”
นิ่งซวนเอาเรื่องทุกอย่างของวันนี้ที่เกิดที่โรงแรมหวางซื่อ เล่าอย่างละเอียดให้หลินอิ่งฟัง
“ผมรู้แล้ว คุณกลับไปตี้จิงก่อนเถอะ ผมไม่ให้คนที่ทำเรื่องให้ผมเกิดปัญหาแน่”หลินอิ่งพูดนิ่งๆ แล้ววางสายไป
นิ่งซวนถอนหายใจ มีคำพูดนี้ของผู้อาวุโส ความใจสลายในใจของเขาก็ผ่อนคลายลง
ครั้งนี้กลับไปตี้จิงตระกูลนิ่ง ในใจนิ่งซวนชัดเจนดี จะต้องได้รับความกดดันและโดนบีบขนาดหนักแน่นอน นิ่งซื่อกรุ๊ปเมืองตุงไห่ที่ทำงานหนักมาด้วยตัวเองนั้น ต้องโดนนิ่งจองเป่าเอาเปรียบแน่นอน ความยากครั้งนี้ มีแค่ผู้อาวุโสที่ช่วยได้！
อีกด้านหนึ่ง หลินอิ่งนั่งอยู่ในห้องประธานอาคารเจ๋อเฉิง พอวางสาย สายตาก็เยือกเย็นยิ่งขึ้น มีความพร้อมจะฆ่าฟัน
หลินอิ่งส่งข้อความให้เจียงฉีกับเสิ่นซาน กำชับอย่างเคร่งขรึมว่า ต้องปกป้องดูแลฉีโม่ดีๆ รอตัวเองกลับไปเมืองชิงหยูน ก็จะไปจัดการตระกูลหวาง โทรหาหยูจื๋อเฉิงอีกครั้ง
แป๊บเดียว หยูจื๋อเฉิงก็เคาะประตูเข้ามา พูดด้วยสีหน้าปกติ：“ท่านอิ่ง？มีอะไรกำชับ？”
“พาคน ออกเดินทาง”หลินอิ่งพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ลุกขึ้นออกไปจากห้องประธาน
