บทที่136 หลินอิ่งโกรธ
“ขอร้องล่ะ นายหญิงใหญ่จาง ผมไม่ได้ตั้งใจ เห็นแก่อายุผมเถอะ ปล่อยผมนะ！”ตาแก่ติงร้องไห้งอแง ท่าทางน่าอนาถ ก้มหัวขอร้องไม่หยุด
จางฉีโม่ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ค่อยดี คนแก่คนหนึ่งก้มหัวให้ตัวเองไม่หยุด นี่มันเรื่องอะไรกัน
“ช่างเถอะ พ่อบ้านหลี่ เห็นแก่ที่เขาอายุมากแล้ว ปล่อยเขาไปเถอะ”จางฉีโม่พูด
“ครับ คุณนายหลิน”หลี่ผูพูดอย่างเคารพ
จากนั้น หลี่ผูก็มองติงเสินอีอย่างเย็นชา เหยียบเขาแรงๆ
“คุณยังเป็นจองเสินอีอีก？คุณมันเป็นหมาแก่！อายุขนาดนี้แล้ว ยังจะมาลักพาตัวอย่างหน้าไม่อายอีก？พอสู้ไม่ได้ก็ใช้วิธีการแบบนี้？”หลี่ผูพูดเสียงเย็นชา ใบหน้าไม่พอใจมาก คนพรรค์นี้ ฆ่าไปก็สกปรกมือตัวเอง
ในเมื่อคุณนายหลินพูดแล้ว งั้นก็ปล่อย แล้วค่อยโทรหาคุณชาย บอกคุณชายว่าตระกูลหวางยังคงไม่ปล่อยเรา！
“ขอบคุณครับคุณจาง ท่านช่างเป็นคนใหญ่โตมีจิตใจเมตตาให้อภัยจริงๆ！”ติงเสินอีก้มหัว ขอบคุณไม่หยุด
จางฉีโม่ไม่สนใจติงเสินอี มองไปที่สามพี่น้องหลิวจุน แล้วพูด：“พี่หลิว ขอบคุณพวกคุณที่ช่วย มาดื่มชาที่นี่สักหน่อยสิ”
“พวกเรามิบังอาจ นี่คือเรื่องที่พวกเราควรทำ คุณนายหลิน เดินทางปลอดภัย”หลิวจุนพูดด้วยรอยยิ้มเกรงใจ จะกล้าให้คุณนายหลินเรียกตัวเองว่าพี่ใหญ่ได้ไง？
จางฉีโม่ก็ไม่พูดอะไรอีก มองไปที่หลี่ผู พูดอย่างซีเรียว：“พ่อบ้านหลี่ กลับวิลล่าก่อนละกัน”
“ได้เลยครับคุณนายหลิน”หลี่ผูพยักหน้าอย่างจริงจัง โล่งอก ผ่อนคลาย
หลี่ผูกำลังหมุนตัว ในเวลานี้เอง จู่ๆติงเสินอีก็โจมตีขึ้นมา เอาผงสีขาวขนาดใหญ่จากแขนเสื้อด้านในกลายเป็นหมอกสีขาว สาดใส่หน้าหลี่ผู
หลี่ผูโกรธมาก หันกลับมาจะล้มจองเสินอีที่ต่ำช้าไร้ยางอาย กลับถูกหมอกขาวๆนั่นสำลักไปที่คอ ทนไม่ไหวจนต้องไอออกมาสองที
ในเวลาสั้นๆนี้ ติงเสินอีถือโอกาส พุ่งไปที่จางฉีโม่ทันที หยิบปืนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ จ่อไปที่หัวจางฉีโม่
“อย่าขยับ！ถ้าพวกคุณขยับ ผมจะฆ่าเธอทิ้ง！”ติงเสินอีพูดอย่างร้ายกาจ ในสายตาเต็มไปด้วยความสะใจ
หลี่ผูกังวลมาก ใบหน้าโกรธจัด ไม่ทันระวังตัว ก็ให้คนไร้ยางอายคนนี้คว้าโอกาส เอาปืนจี้คุณนายน้อย！
ต้องพิจารณาความปลอดภัยของคุณนายน้อย หลี่ผูไม่กล้าขยับเข้าไป มองติงเสินอีอย่างเย็นชา
“หมาแก่ติ่ง คุณจะทำอะไร？หน้ามอายจริงๆเลยแม่เอ๊ย！”หลิวจุนด่าไปชุดใหญ่“เรียกตัวเองว่าเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ แต่ดันเอาปืนมาจี้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีอาวุธ ยังเป็นคนอยู่ไหม？น่าขยะแขยงจริงๆ！”
“เหอะเหอะ ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ยากที่จะทำการใหญ่ได้”ติงเสินอียิ้มอย่างชั่วร้าย ใบหน้าดูภูมิใจ
“ผมจองเสินอีที่สง่างาม แค่ชนะก็พอแล้ว ผมมันต่ำช้าไร้ยางอาย แล้วพวกคุณทำอะไรผมได้ล่ะ？”ติงเสินอีพูดอย่างหน้าด้าน“ถ้ากล้าพวกคุณก็เข้ามา ผมจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ให้ตาย！”
“คุณ！”จางฉีโม่โกรธจนตัวสั่น ไม่เคยเจอคนที่เลวทรามร้ายกาจแบบนี้มาก่อน แล้วยังเป็นอาจารย์อายุหกเจ็ดสิบปีที่ก่อตั้งสำนักอีก？
หลี่ผูกับพวกหลิวจุนทุกคนต่างมีใบหน้าที่ขมขื่น ในใจรู้สึกละอายใจสุดๆ และก็โกรธมาก
ความหน้าด้านของติงเสินอีคนนี้ช่างเกินกว่าที่คนจะจินตนาการไว้เสียอีก ก่อนหน้านี้ยังคุกเข่าอ้อนวอน เรียกขอร้องนายหญิงให้คุณนายหลินปล่อยเขา พอปล่อยเขาไป จู่ๆก็ใช้วิธีโยนทรายใส่อย่างเลวทราม เอาตัวคุณนายหลินไปอีก！
นี่มันหมดหนทาง คุณนายหลินถูกลักพาตัวไป ไม่กล้าขยับจริงๆ！
ถ้าให้ท่านหลินรู้ว่าคุณนายหลินถูกจับไป พวกตัวเองจะอธิบายอย่างไร？
“ทำไม？ไม่กล้าขยับแล้ว？”ติงเสินอีพูดอย่างหยิ่งยโส
ที่มาของชื่อจองเสินอีของเขานี้ ใช้วิธีร้ายกาจต่ำช้าไร้ยางอายนับไม่ถ้วนมาโจมตี แน่นอนว่าต้องยึดติดกับแนวคิดเดิม ทำตัวต่ำช้าไร้ยางอายต่อไป
มองออกแล้วว่า จางฉีโม่ผู้หญิงคนนี้ เหมือน อยู่ในใจของจาแก่นั่นกับสามพี่น้องหลิวจุน สถานะสูงส่งมาก เป็นตัวละครที่สำคัญ
ดังนั้น แค่ลักพาตัวจางฉีโม่ไป ถึงทักษะพวกคุณจะเก่งแค่ไหน ก็ต้องยอมให้จับไปอย่างเชื่อฟัง ทำอะไรตัวเองไม่ได้
“พวกคุณอยู่ห่างผมหน่อย ถ้ากล้าเข้ามา ผมก็กล้าเอาเธอตาย！”ติงเสินอีหัวเราะอย่างเย็นชา ดันจางฉีโม่ไปที่ที่นั่งหลังรถ ตัวเองนั่งหลังรถด้วยแล้วก็เอาก้อนหินใหญ่ๆจ่อใส่จางฉีโม่
หลี่ผูกับหลิวจุนกำหมัดแน่น ไม่กล้าเสี่ยงให้คุณนายหลินได้รับบาดเจ็บ
“จองเสินอีหมาอย่างคุณ ถ้าคุณกล้าแตะต้องคุณนายหลินแม้แต่ปลายผม ผมบอกคุณให้นะ ทั้งตระกูลคุณรองานศพได้เลย！”หลี่ผูพูดอย่างชั่วร้าย
“เหอะ พวกคุณกล้าข่มขู่ผมเหรอ？ทำให้ผมกลัวหรือไง？”ติงเสินอีพูดอย่างภูมิใจ“ไม่คิดหน่อยเหรอว่าผมจองเสินอีที่สง่างามคือใคร？ยังกล้าจะสู้กับผม？เหอะ ผมมีวิธีต่ำช้าที่จะทำให้พวกคุณยอม！”
หน้าด้าน หน้าด้านจริงๆ
หลี่ผูกัดฟัน โกรธจนพูดไม่ออก
“ขับรถ ไปตระกูลหวาง”ติงเสินอีกำชับคนขับรถ จากนั้นมองจางฉีโม่อย่างเย็นชา“อย่าคิดหนี กล้าหนีผมก็กล้าฆ่าคุณ！ไปเป็นแขกที่ตระกูลหวางกับอาจารย์ ได้ยินไหม！”
คนขับรถควบคุมพวงมาลัย รีบขับไปที่ถนน
“ขึ้นรถ ตามไป！รีบบอกท่านเสิ่นซาน！พาคนไปล้อมรอบตระกูลหวาง！”หลิวจุนโบกมือ รีบขึ้นรถไป ขับตามรถออดี้ของตาแก่ติงไป
“หมาแก่ติ่ง ถ้าคุณกล้าแตะต้องคุณนายหลินแม้แต่ปลายผม ไม่ตายดีแน่！”หลิวจุนพูดอย่างรังเกียจ
ติงเสินอีหัวเราะอย่างเย็นชา มองรถแลนด์โรเวอร์คันนั้นที่ตามมาอยู่ด้านหลัง ในใจไม่คิดเช่นนั้น
แค่พาคนไปตระกูลหวาง หลิวจุนจะทำไม？แล้วท่านเสิ่นซานจะทำอะไรได้？หรือว่าพวกเขายังจะกล้าบุกใส่ตระกูลหวาง？น่าตลกจริงๆ！
หลี่ผูนั่งอยู่บนรถ เหงื่อท่วมหน้าผาก รีบโทรหาหลินอิ่ง
ติ๊ดติ๊ดติ๊ด
หลินอิ่งเพิ่งลงจากเครื่องบิน อยู่ที่สนามบินนานาชาติเมืองชิงหยูน รับสายของหลี่ผู
“คุณชาย แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่！”รับสาย หลี่ผูก็พูดอย่างร้อนใจ
“คุณว่ามา เรื่องอะไร？”หลินอิ่งขมวดคิ้วถาม
“คุณชาย ตระกูลหวางเรียกหมาแก่อาจารย์ติงมา ให้เอาคุณนายน้อยไปที่ตระกูลหวาง เขาลักพาตัวคุณนายน้อยไป พวกเราไม่กล้าบุ่มบ่าม ตอนนี้กำลังตามอยู่หลังรถเขา”หลี่ผูพูดอย่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าคุณชายจะโมโหแบบไหน
มีประกายความเย็นชาในดวงตาหลินอิ่ง“เรื่องราวเป็นมายังไง คุณพูดมา ตอนนี้ผมจะไปที่ตระกูลหวางทันที”
หลินอิ่งโกรธจริงๆ ยังจับเหวินเทียนเฟิ่งที่ตี้จิงไม่สำเร็จ เพิ่งกลับมา จู่ๆก็ได้ยินตระกูลหวางที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแล้วยังกล้าแตะต้องฉีโม่？
ตระกูลหวางต้องการให้เลือดท่วมเป็นแม่น้ำ ไร้ลูกหลานถึงจะพอใจใช่ไหม？
หลี่ผูตัวสั่น ฟังความพร้อมฆ่าล้างที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของคุณชายออก
หลี่ผูเล่าทุกคำ บอกเรื่องที่เกิดขึ้นไปทุกอย่าง
ติ๊ด
หลินอิ่งวางสาย รู้ที่มาที่ไปของเรื่อง ก็นั่งรถ รีบไปที่ตระกูลหวาง
