บทที่ 274 คำพูดของผมคุณเห็นเป็นลมผ่านหู?
ห้านาทีต่อมา
ขบวนรถโรลส์-รอยซ์กลุ่มหนึ่งแล่นเข้ามาในลานจอดรถของร้านน้ำชาซินสุย ชายวัยกลางคนสวมสูทสีดำคนหนึ่ง กำลังรีบขึ้นอาคารมา ภายใต้การติดตามของบอดี้การ์ดชาวตะวันตก
เพียงไม่นาน คนที่บุคลิกไม่ธรรมดากลุ่มนี้ ก็มาหยุดตรงหน้าห้องดื่มชาผิ่นซานเหอ
“ประธานหลิน! ผมคือนิ่งจองเป่า ครั้งนี้ลูกเขยโง่ในบ้านไม่รู้ความ ทำให้คุณขบขันแล้ว” ชายวัยกลางคนที่สวมสูทสีดำ เผยรอยยิ้มทักทายออกมา “ผมต้องมอบผลลัพธ์ที่น่าพอใจให้กับคุณแน่”
หลินอิ่งหันไปมองด้วยสายตาเย็นเยียบ มองสำรวจนิ่งจองเป่าแวบหนึ่ง
อายุของนิ่งจองเป่าประมาณสี่สิบกว่าปี รูปร่างท้วม ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมดูน่าเกรงขาม ดวงตาเป็นประกายมีชีวิตชีวา บุคลิกดูสุขุมนุ่มลึก
ว่าไปแล้ว หลินอิ่งก็เพิ่งเคยพบหน้านิ่งจองเป่าเป็นครั้งแรก
แต่เขามองออกได้ว่า คนอย่างนิ่งจองเป่านี้เป็นคนค่อนข้างกลิ้งกลอก บุคลิกและการกระทำค่อนข้างช่ำชอง
เมื่อทักทายหลินอิ่งเสร็จ นิ่งจองเป่าพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็งทันที กวาดตามองไปที่จ้าวเจี้ยนหนิงกับบอดี้การ์ดชุดดำกลุ่มนั้น “พวกแกยังอยู่ที่นี่ทำไมอีก? ไสหัวไปให้หมดเดี๋ยวนี้!”
พอนิ่งจองเป่าตวาดขึ้นมาเสียงหนึ่ง ลูกสมุนและบอดี้การ์ดที่ล้อมอยู่ด้านนอกด้านในมากกว่าสิบคน ก็ถอยออกไปทั้งหมดแต่โดยดี แม้แต่ผายลมก็ยังไม่กล้าปล่อยสักคน
ลูกสมุนกลุ่มนี้ล้วนเป็นลูกน้องในโลกสีเทาของนิ่งจองเป่า เป็นจ้าวเจี้ยนหนิงที่ระดมมาจากพ่อบ้านใหญ่ของนิ่งจองเป่า แทบจะเท่ากับเป็นข้ารับใช้ของนิ่งจองเป่า
หนนี้ นายท่านมาที่นี่ด้วยตัวเอง ข้ารับใช้กลุ่มนี้มีหรือจะกล้าพูดอะไรสักคำ
เพี๊ยะๆ!
หลังลูกสมุนและบอดี้การ์ดถอยออกไปเสร็จ นิ่งจองเป่าก็เดินเข้าไปตบหน้าจ้าวเจี้ยนหนิงไปสองฉาด ทำเอาจ้าวเจี้ยนหนิงมุมปากกระตุก บนหน้าปรากฏเป็นรอยแดงก่ำ
“ไอ้ตัวน่าขายหน้า!” นิ่งจองเป่ากล่าวบริภาษ “แกนับเป็นตัวอะไร? กล้าทำอวดดีต่อหน้าประธานหลิน? ฉันสั่งสอนแกไม่ดี แกยากจะเป็นอาวุธที่ดีได้จริงๆ”
พูดจบ นิ่งจองเป่าก็ทั้งต่อยทั้งถีบ คว้าจ้าวเจี้ยนหนิงไว้แล้วเตะไปหนึ่งที ทำเอานิ่งจองเป่าล้มลงไปกับพื้น กัดฟันแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความอับอายและอัปยศอดสู
“จ้าวเจี้ยนหนิง แกจะทำตัวสำมะเลเทเมากับพวกเพื่อนกเฬวรากทั้งวันก็ช่างเถอะ ยังตั้งฉายาบ้าบอว่าคุณชายสี่แห่งเมืองหลวงอะไรนั่นออกมาอีก แถมยังก่อเรื่องทะเลาะวิวาทให้ฉันไปทั่ว ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าลูกสาวฉัน ฉันคงฆ่าไอ้คนไม่เอาไหนอย่างแกไปนานแล้ว!” นิ่งจองเป่ากล่าวสั่งสอนเสียงเย็น
เจอการกระทืบของนิ่งจองเป่าเข้าไป จ้าวเจี้ยนหนิงจึงไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ยอมถูกตีแต่โดยดี
แม้แต่พ่อเขาอยู่ต่อหน้านิ่งจองเป่าพูดจายังต้องระวัง อย่าว่าแต่เขาเลย ฐานะที่เขาได้มาในตระกูลจ้าว ล้วนเป็นเพราะการแต่งงานกับลูกสาวของนิ่งจองเป่าทั้งนั้น
“ประธานหลิน ขอโทษด้วยจริงๆ ที่บ้านโชคไม่ดี มีลูกเขยโง่เช่นนี้ เฮ้อ” หลังนิ่งจองเป่าตีจ้าวเจี้ยนหนิงเสร็จ ก็ถอนหายใจพลางกล่าว ท่าทางดูจริงใจอย่างยิ่ง
“ไอ้ตัวโง่เขลานี่ลบหลู่คุณ คุณว่า อยากจัดการเขายังไง ผมจะไม่บ่นว่าสักคำ แถมยังส่งเสริมคุณด้วย” นิ่งจองเป่ากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“หา? พ่อตา คุณจะมอบผมให้เขาจัดการไม่ได้นะ!” จ้าวเจี้ยนหนิงกล่าวอย่างหวาดกลัว
ก่อนหน้านี้เขาเหน็บแนมหลินอิ่งไปขนาดนั้น ยังคิดจะส่งคนมาหักขาของหลินอิ่งด้วยซ้ำ
หากให้หลินอิ่งเป็นคนจัดการจริง อย่างนั้นตนเองก็ไม่รู้ว่าจะมีจุดจบแบบไหน!
ขณะเดียวกัน ภายในใจของจ้าวเจี้ยนหนิงก็ได้รับความสั่นสะเทือนอยู่ลึกๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้
ท่าทีที่พ่อตานิ่งจองเป่ามีต่อหลินอิ่ง ช่างเคารพเกินไปแล้ว
เขาติดตามนิ่งจองเป่ามานานหลายปี เคยพบเห็นโลกมาไม่น้อย แต่ยังไม่เคยเห็นเวลาที่พ่อตานิ่งจองเป่ายอมลงให้ผู้อื่นขนาดนี้ แสดงท่าทางต่ำต้อยขนาดนี้
ภายในใจเขา พ่อตานิ่งจองเป่า ดำรงอยู่ราวกับเทพ อยู่ในตี้จิงเรียกลมเรียกฝน ไร้อุปสรรคในโลกธุรกิจ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ทุกอาชีพในตี้จิง ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งใหญ่ในแวดวงข้าราชการ หรือจักรพรรดิแห่งโลกใต้ดิน ก็ยังต้องไว้หน้าเขาหลายส่วน
คิดถึงในตอนนั้น นิ่งจองเป่านัดมือรองกินข้าวในเมืองตี้จิง และพาเขามาด้วย แม้เผชิญหน้ากับบุคคลลำดับที่สองในแวดวงข้าราชการของตี้จิง นิ่งจองเป่าก็ยังมีท่าทางสงบนิ่ง!
หลินอิ่งดูไปแล้วยังไม่เกินยี่สิบด้วยซ้ำ ยังหนุ่มขนาดนี้ ที่แท้มีความเป็นมายังไงกัน ถึงทำให้นิ่งจองเป่านอบน้อมได้ขนาดนี้?
คนหนุ่มขนาดนี้ ต่อให้หลินอิ่งเป็นผู้สืบทอดของตระกูลกงซุน ตระกูลสวีมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศหลงก็ตาม ก็ไม่มีทางวางโตเช่นนี้ต่อหน้านิ่งจองเป่าได้?
จ้าวเจี้ยนหนิงคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกถึงสาเหตุในเรื่องนี้ ในใจจึงค่อนข้างไม่ยินยอม เขายังไม่เคยเสียหน้ามากมายขนาดนี้มาก่อน
“หุบปาก! แกนี่มันโง่นัก!” นิ่งจองเป่าสะบัดมือตบไปที่หน้าเขาหนึ่งฉาด “ยกแกให้ประธานหลินจัดการ แกยังไม่ยอมอีกหรือ? คุกเข่าให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
พูดจบ นิ่งจองเป่าก็ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบไปที่หัวเข่าของจ้าวเจี้ยนหนิง จ้าวเจี้ยนหนิงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลินอิ่งด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก้มศีรษะอย่างเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ
“ประธานหลิน ควรจัดการอย่างไร คุณพูดมาได้เลย ไอ้หมอนี่ช่างไม่รู้จักที่ตายจริงๆ ให้ตายสิ” นิ่งจองเป่ามองไปที่หลินอิ่ง กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
หลินอิ่งเยาะหยัน ละครฉากนี้ของนิ่งจองเป่าช่างเล่นได้ดีจริงๆ
ลงมือกระทืบจ้าวเจี้ยนหนิงทีหนึ่งก่อน ค่อยให้เขาคุกเข่า จากนั้นก็สอบถามความเห็นของตนว่าควรจะจัดการอย่างไร?
นี่เท่ากับคิดจะให้ตัวเขาไหลไปตามน้ำ ปล่อยเรื่องนี้ไป
เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า เขาเป็นจิ้งจอกเฒ่าตัวหนึ่ง
“ถามผมว่าจะจัดการอย่างไร?” หลินอิ่งมองไปทางจ้าวเจี้ยนหนิงด้วยสายตาเย็นเยียบ “ก่อนหน้านี้นายจะให้คนหักขาฉัน? นิ่งจองเป่า ผมต้องการให้คุณ หักขาสองข้างของเขา”
“นี่!” นิ่งจองเป่ามองหลินอิ่งด้วยท่าทางตกตะลึง ในแววตาเผยความเดือดดาลออกมา
เขาเล่นฉากนี้อย่างเต็มที่ ถีบจ้าวเจี้ยนหนิงให้คุกเข่าลง เดิมคิดว่าหลินอิ่งจะไว้หน้า ช่างเรื่องนี้ไป
แต่คิดไม่ถึงว่า หลินอิ่งถึงกับยังคิดจะหักขาสองข้างของจ้าวเจี้ยนหนิง! โหดร้ายเกินไปแล้ว!
“ไม่! พ่อตา คุณอย่าไปฟังเขานะ! เขาเองก็อวดดีเกินไปเหมือนกัน!?” ความโกรธที่จ้าวเจี้ยนหนิงกักเก็บไว้ในใจมานานได้ปะทุขึ้นมา ลุกขึ้นยืนทันที “ขอโทษแกแล้ว ชดใช้ความผิดให้แกแล้ว และยังคุกเข่าให้แกแล้วด้วย แกยังจะหักขาฉันอีก? พ่อตาฉันไว้หน้าให้แกขนาดนี้แล้ว แกเห็นตัวเองเป็นบิดาราชาสวรรค์หรือไง?”
ผัวะ!
เพิ่งจะสิ้นน้ำเสียงของจ้าวเจี้ยนหนิง ฮาเดสก็พุ่งขึ้นไปใช้เท้าข้างหนึ่งถีบเขาจนกระเด็นออกไปไกลสิบกว่าเมตร ล้มลงตรงมุมกำแพงพลางร้องเสียงโหยหวน
“แกยังกล้าร้องโวยวายต่อหน้าประธานหลินอีก? แกรู้ไหม เมื่อกี้หากพ่อตาแกไม่มา แกคงได้ตายไปแล้ว!” ฮาเดสกล่าวเสียงเย็น
จ้าวเจี้ยนหนิงโกรธจัด คิดจะลุกขึ้น กลับพบว่า ลูกเตะนี้ของฮาเดสทำให้เขาชาไปทั้งตัว กระดูกแทบจะร้าวไปหมด ใช้แรงไม่ได้โดยสิ้นเชิง
“แล้วก็ของเก่าอย่างแก ยังมาต่อรองกับประธานหลินที่นี่? แกคิดว่าแกมีสิทธิ์์?” ฮาเดสมองนิ่งจองเป่าพลางกล่าวอย่างเยาะหยัน
นิ่งจองเป่ามีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่ว่าจะพูดอย่างไร จ้าวเจี้ยนหนิงก็คือลูกเขยของเขา จะหักใจลงมือหักขาเขาได้ยังไง
หากไม่สนใจลูกเขยคนนี้จริง เขาคงไม่ต้องดั้นด้นมาที่นี่ มาตามเช็ดก้นให้จ้าวเจี้ยนหนิงหรอก ที่มาที่นี่ด้วยตนเอง นั่นก็เพราะคิดจะปกป้องจ้าวเจี้ยนหนิง
“ประธานหลิน ผมรู้ว่าคุณโกรธมาก ไอ้หมอนี่สมควรตาย แต่ คุณเห็นแก่หน้าผมได้ไหม เรื่องนี้มาปรึกษากันอีกที?” นิ่งจองเป่าทำสีหน้าไม่น่ามองพลางกล่าว
“หน้าผมเคยให้คุณแล้ว แต่เหมือนว่าคุณจะไม่ต้องการมันเอง”
หลินอิ่งมองนิ่งจองเป่าด้วยสายตาเย็นชา
“ผมอยากจะถามคุณหน่อยว่า ตอนนั้นผมเคยบอกคุณว่านิ่งซวนเป็นคนที่จัดการธุระให้ผม ผมไม่ต้องการให้เขาอยู่ในตระกูลนิ่งได้รับแรงกดดันจากผู้ใด คุณ เห็นคำพูดผมเป็นลมผ่านหูใช่ไหม?”
