“ที่ผมมาตี้จิง มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น” หลินอิ่งพูดอย่างช้าๆ “อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินจากนิ่งซวนบอกว่ามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในตระกูลนิ่ง ผมถึงมาที่นี่เที่ยวหนึ่ง”
นิ่งไท่จี๋พยักหน้า โค้งคำนับให้หลินอิ่งสองครั้ง และกล่าวด้วยความจริงใจว่า “ในครั้งนี้ ต้องขอบคุณประมุขแก๊งที่ลงมือช่วย การนมัสการครั้งแรกของข้าน้อยนิ่ง ซึ่งเป็นตัวแทนของผู้พลีชีพรุ่นอาวุโสแห่งประเทศหลุง ขอบคุณประมุขแก๊งที่สังหารนิ่งจองเต้าเหล่าผู้นำผู้ทรยศประเทศเช่นนี้ กำจัดคนเลวให้กับประเทศชาติ!การนมัสการครั้งที่สอง ขอบคุณประมุขแก๊งที่ช่วยตระกูลนิ่งรอดชีวิตจากความตาย ไม่เช่นนั้นหากปล่อยให้นิ่งจองเต้านำตระกูลนิ่งไปสู่การก่อกบฏที่วิปริต และตระกูลนิ่งก็จะตกอยู่ในจุดจบที่ไม่สามารถกู้คืนได้ ผลที่จะตามมานั้นไม่สามารถคาดคิดได้เลย”
ความขอบคุณของนิ่งไท่จี๋ที่มีต่อหลินอิ่ง มาจากก้นบึ้งของหัวใจจริง
ถ้าไม่ใช่หลินอิ่งมาที่ตระกูลนิ่งและฆ่านิ่งจองเต้าทิ้ง แล้วปล่อยให้นิ่งจองเต้าดำเนินกิจกรรมทรยศประเทศต่อไป มันจะส่งผลกระทบร้ายแรงต่อผู้คนนับไม่ถ้วนในประเทศหลุง
ในฐานะที่เป็นรัฐมนตรีผู้ก่อตั้งอาณาจักรประเทศหลุงรุ่นเก่า นิ่งไท่จี๋มีความรักอย่างลึกซึ้ง ต่อประเทศแห่งนี้ ชาตินี้ แผ่นดินนี้ และก็ทนดูไม่ได้ที่จะมีใครมาเป็นหนอนทำลายของประเทศนี้!
ตลอดชีวิตของเขา เขาได้เห็นประเทศหลุงตั้งแต่ยุคสงครามต่อเนื่อง จนถึงความรุ่งเรืองและความแข็งแกร่งทีละขั้นตอน ในหมู่พวกเขา มีทหารนับไม่ถ้วนที่เสียสละชีวิต และสาดเลือดร้อน และทำงานหนักมาหลายชั่วอายุคน ถึงจะมีวันนี้ได้ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรที่บ่อนทำลายความมั่นคงของประเทศ!
ยิ่งไปกว่านั้น พฤติกรรมที่ทรยศต่อประเทศของนิ่งจองเต้า กำลังนำตระกูลนิ่งไปสู่ความพินาศ ในไม่ช้าก็เร็ว ตระกูลนิ่งจะได้รับการติดต่อจากรัฐบาลและสำนักข่าวกรองทางทหาร และถูกกวาดล้างอย่างสมบูรณ์
แม้ว่าเขานิ่งไท่จี๋ยังหลงเหลือหน้าตาอยู่ในเวทีการเมืองของประเทศหลุงอีกมากมาย แต่ว่า เขาก็จะไม่สามารถรักษาความซื่อสัตย์ในตอนวัยชราของเขาได้ ชื่อเสียงตระกูลนิ่งก็จะออกห่างจากเวทีประเทศหลุง และหายไปอย่างสมบูรณ์ในประวัติศาสตร์ และก็จะเหม็นอับจนไม่สามารถเข้าใกล้ได้ และไม่มีวันหวนกลับคืนมาได้ตลอดกาล
“นิ่งจองเต้าผู้ทรยศประเทศแบบนี้ ทุกคนสามารถลงโทษได้ ผม ก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น” หลินอิ่งกล่าว
ผู้ทรยศประเทศอย่างนิ่งจองเต้า เขารู้จักคนหนึ่งก็จะฆ่าทิ้งคนหนึ่งอย่างแน่นอน มีกี่คนก็กำจัดทิ้งกี่คน และจะไม่มีวันใจอ่อนแม้แต่น้อย
“ประมุขแก๊งมีความชอบธรรมสูง” นิ่งไท่จี๋กล่าวอย่างเคร่งเครียด
ท่าทางของหลินอิ่ง ทำให้นิ่งไท่จี๋ชื่นชมอย่างมาก เขาไม่ได้ต่อยไปกว่าอาจารย์ของหลินอิ่งเลย และก็สมชื่อกับการเป็นประมุขแก๊งแห่งแก๊งมังกร ที่สามารถแบกรับชื่อเสียงของแก๊งมังกรหลายพันปี!
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง นิ่งไท่จี๋ก็พูดว่า “ประมุขแก๊ง ไม่รู้ว่านิ่งจองเสิ้งและนิ่งจองเป่า ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”
หลินอิ่งพูดอย่างเฉยเมยว่า “ผมจะไว้ชีวิตทั้งสองไว้ชั่วคราว”
นิ่งไท่จี๋พยักหน้า และพูดว่า “คนสองคนนี้ ช่วยคนร้ายทำเรื่องร้าย ข้า จะไม่มีวันปล่อยลูกชายสองคนที่ดื้อรั้นนี้ไปอย่างแน่นอน!”
“เพียงแต่น่าเสียดาย ที่ข้าไม่รอบคอบพอ จึงให้นิ่งจองเต้ายึดอำนาจ และก่อกบฏครั้งใหญ่เช่นนี้ขึ้นมา และมันเป็นความผิดของผมเอง ที่ปล่อยให้รุ่นหลังจำนวนมากมายของตระกูลนิ่งได้รับการชำระล้างโดยไอ้ลูกชายทรยศนี้” นิ่งไท่จี๋ถอนหายใจ สายตาของเขามืดลง
หลินอิ่งไม่ได้พูดอะไรมาก เขารู้ดีถึงอารมณ์ของนิ่งไท่จี๋ในเวลานี้ อายุมากกว่า 80 ปีแล้ว ยังมีคนเสียชาติเกิดเหมือนดั่งนิ่งจองเต้าอยู่ในกลุ่มลูกหลานในตระกูล และทางตระกูลก็มีการเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง มีลูกหลานจำนวนมากเสียชีวิตไป แรงกระทบแบบนี้ มันเป็นเรื่องยากที่รับได้ในเวลาอันสั้นๆ
หลังจากเงียบไปนาน หลินอิ่งกล่าวว่า “นายท่านนิ่ง คุณรู้ที่มาของบุคคลลึกลับที่อยู่เบื้องหลังนิ่งจองเต้าหรือไม่? ตามคำพูดก่อนตายที่เขาพูดนั้น นามแฝงเรียกว่า “กงจิ่ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นิ่งไท่จี๋ก็ดูเคร่งขรึม คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “นิ่งจองเต้าถูกคนอื่นหลอกใช้จริงๆ หรือพูดอีกอย่างก็คือ กลายเป็นหุ่นเชิดของพลังลึกลับนั้นไปแล้ว”
“หลังจากที่ข้าสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับนิ่งจองเต้า ก็เคยส่งคนไปตรวจสอบ แต่ทุกคนที่ส่งไปนั้นไม่มีข่าวเลย” นิ่งไท่จี๋พูดอย่างช้าๆ “ข้อมูลที่ผมได้รับมันน้อยมาก ผมรู้แค่ว่า พลังลึกลับที่อยู่เบื่องหลังของนิ่งจองเต้านั้น มีส่วนเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่น”
“มันเป็นแบบนี้จริงๆ” หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย มันเหมือนกับสิ่งที่เขาคาดเดาได้ก่อนหน้านี้ เบื้องหลังของนิ่งจองเต้าเป็นกองกำลังของญี่ปุ่นในต่างแดนที่กำลังก่อเรื่องอยู่จริงๆ
เพียงแต่ พลังนี้มีความแข็งแกร่งมหาศาลอย่างที่คาดไม่ถึง
จะต้องรู้ว่า นิ่งไท่จี๋มีภูมิหลังทางทหาร และบุคลากรที่สามารถระดมพลได้ด้วยตนเอง ล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการสืบสวนข่าวกรองทางทหาร และพวกเขาไม่พบเบาะแสใดๆ เกี่ยวกับกงจิ่วเลย
ยิ่งกว่านั้น ภายใต้กงจิ่วไม่ปรากฏตัว
“คนลึกลับที่อยู่เบื้องหลังนิ่งจองเต้า ยังมอบกลุ่มคนยอดฝีมือให้กับนิ่งจองเต้า และให้การสนับสนุนในทุกๆ ด้าน ไม่เช่นนั้น ข้าก็จะไม่ถูกกักบริเวณอยู่ในบ้านอย่างง่ายดายหรอก” นิ่งไท่จี๋กล่าว “น่าเสียดาย ที่ข้ารู้สึกอ่อนแรงอยู่ในใจในตอนนี้ และไม่มีแรงพอที่จะไปค้นหาองค์กรญี่ปุ่นที่ตั้งใจทำลายประเทศหลุงแล้ว เฮ้”
ถ้าให้อายุของนิ่งไท่จี๋อ่อนลงประมาณ 20 ปี ถึงแม้เขาจะสละชีวิตของเขาเอง ก็จะต้องค้นหากองกำลังลึกลับที่สร้างปัญหาให้กับตระกูลนิ่งออกมาให้ได้อย่างแน่นอน!
“นายท่านนิ่งไม่ต้องห่วง ผมจะดึงกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังของนิ่งจองเต้าออกมาให้ได้อย่างแน่นอน” หลินอิ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม
องค์กรลึกลับนี้ ไม่เพียงแต่สร้างความเสียหายอยู่ในประเทศหลุงเท่านั้น แต่ยังเห็นได้ชัดเจนว่าการกระทำของตระกูลนิ่งในครั้งเจาะจงมาที่ตัวเองอีกด้วย และเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดในทุกด้าน จะต้องดึงตัวออกมาให้ได้อย่างแน่นอน!
“มีประมุขแก๊งเป็นผู้ออกหน้า เรื่องนี้ก็จะสำเร็จแน่นอน และข้าก็ไม่มีอะไรที่จะต้องห่วงแล้ว” นิ่งไท่จี๋กล่าวด้วยความชื่นชม
เขาเชื่อว่า ด้วยความสามารถของหลินอิ่ง มันเป็นไปได้อย่างแน่นอนที่จะทำเช่นนี้ มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น
“ประมุขแก๊ง เชิญเข้าไปนั่งที่ห้องโถงคฤหาสน์นิ่งซื่อ” นิ่งไท่จี๋กล่าวอย่างเคร่งเครียด และส่งคำเชิญออกไป
หลินอิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง และก็พยักหน้า
เป็นเช่นนี้แล้ว นิ่งไท่จี๋ก็เดินออกจากห้องใต้หลังคาอย่างช้าๆ และหลินอิ่งก็เดินตามอยู่ข้างๆ
เมื่อเดินออกจากห้องใต้หลังคา นิ่งจองเสิ้งและนิ่งจองเป่ายังคงอยู่ข้างนอก มองไปที่นิ่งไท่จี๋ด้วยสีหน้ากังวลใจอย่างมาก
ทั้งสองคนทำได้แค่หยุดอยู่กับที่เดิม ตอนนี้พวกเขาจบแล้ว และได้รุกรานหลินอิ่ง เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว มันก็สายเกินไปแล้วที่จะทำอะไร ทำได้เพียงรอให้หลินอิ่งตัดสินใจชะตากรรมสุดท้ายของพวกเขา
“ไอ้ลูกหลานอกตัญญูสองคน!” นิ่งไท่จี๋ตะคอกอย่างเย็นชา และมองไปที่นิ่งจองเป่าทั้งสองด้วยความเกลียดชังที่ไม่เอาไหน “เจ้าสัตว์ร้ายทั้งสอง ยังมีหน้าอยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร?”
“นายท่าน พวกเราตาบอดไปเอง และเสียสติไปกับความโลภในชั่วขณะ จนทำผิดพลาดไปอย่างร้ายแรง นายท่าน คุณต้องไม่ทิ้งพวกเราไปนะ!” นิ่งจองเป่าร้องไห้ อ้อนวอน
“คุณพ่อ! พวกเราถูกนิ่งจองเต้าหลอกใช้จริง การกักบริเวณคุณก็ไม่ใช่ความคิดของพวกเรา คุณต้องช่วยพูดกับผู้อาวุโสหลินให้พวกเราด้วย ปล่อยชีวิตของพวกเราสองคนไปเถอะ!” นิ่งจองเสิ้งก็ขอร้องเช่นกัน
“เห้อ พวกคุณสองคนอายุปานนี้แล้ว ยังไม่รู้ยางอายเลยจริงๆ!” นิ่งไท่จี๋พูดอย่างเย็นชา “ชีวิตของพวกคุณสองคน ผมมอบให้ผู้อาวุโสหลินไปแล้ว ถ้าเขาต้องการให้พวกคุณตาย พวกคุณก็จะต้องตาย!”
“คุณพ่อ พวกเรา……”
นิ่งจองเป่าและนิ่งจองเสิ้งดูละอายใจ และในหัวใจของพวกเขาหวาดกลัวมาก อายุของพวกเขาก็สี่ห้าสิบปีแล้ว ถูกนายท่านตำหนิอยู่ต่อหน้าหลินอิ่งเช่นนี้ ยังไม่รู้ว่ามันน่าอายแค่ไหน เพียงแต่ว่า พวกเขาสองคนไม่ได้สนใจเรื่องหน้าตาแล้ว หวังเพียงว่าจะมีชีวิตต่อไป
กระหน่ำ!
นิ่งจองเป่าและนิ่งจองเสิ้งหันหน้าไปทางหลินอิ่ง และคุกเข่าในเวลาเดียวกัน หน้าผากของพวกเขากดทับกับพื้น และเคาะหัวขึ้นมาโดยตรง
“ผู้อาวุโสหลิน ขอร้องท่าน เห็นแก่นายท่าน ปล่อยชีวิตพวกเราไปเถอะ”
“ผู้อาวุโสหลิน เราไม่กล้าขออะไรทั้งนั้น เราแค่ขอให้ผู้อาวุโสหลินปล่อยชีวิตพวกเรา พวกผมยินดีส่งมอบทุกอย่างที่มีอยู่ในมือ!”
